บทที่ 42 四十二

หลังจากอาบน้ำกินข้าวเย็นกันเสร็จ ค่ำนั้นคู่รักที่ทำตัวเหมือนพึ่งเริ่มชีวิตคู่มานั่งชมจันทร์กันตรงระเบียงห้องชมสวน ซีจงจวินเอาใจมี่ฮวามากขึ้นด้วยการรินชา ป้อนขนมให้นางไม่หยุดมือ

"นี่เจ้ากะจะขุนข้าให้อ้วนหรือ" นางแสร้งว่า มองจานขนมรูปดอกไม้ในมือเขาที่พร่องไปเกินครึ่งแล้ว

"เห็นท่านกินอิ่มอารมณ์ดีก็พอแล้ว อ้วนหรือไม่สำคัญด้วยหรือ" ถึงนางอ้วนก็ไม่ได้อัปลักษณ์เหมือนเขาหรอก จะกินเท่าไหร่ก็กินไปเถิด

มี่ฮวามองคนพูดแล้วต้องถึงกับกระตุกยิ้ม ก่อนเงยหน้ามองพระจันทร์สีเหลืองนวลเคียงคู่กับดวงดาวบนท้องฟ้า

"ปีหน้าเจ้าจะพาข้าไปเที่ยวอีกไหม เทศกาลหยวนเซียวอะไรนั่นน่ะ"

"...ท่านยังอยากไปอยู่อีกหรือ"

สีหน้าคนพูดดูไม่ดีนัก นึกถึงแล้วซีจงจวินยังรู้สึกผิดอยู่มากที่ประมาทปล่อยให้มี่ฮวาต้องเจอเรื่องร้ายๆ

มี่ฮวารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ นางยื่นมือไปลูบไล้แก้มสากเพื่อปลอบโยน

"รู้หรือไม่ว่าเหตุใดวันนั้นข้าถึงถูกจับตัวไป"

ซีจงจวินหันมาเลิกคิ้วมองคนที่ล้วงหยิบเอาอะไรบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนเบิกตากว้าง

ของในมือนางคือปิ่นปักผมเรียบๆอันหนึ่ง ยอดปิ่นทำจากหยกขาวเป็นลวดลายคล้ายเดือนเสี้ยวบนกลีบเมฆ

"วันนั้น สิ่งที่ข้ามองเป