บทที่ 46 四十六

มี่ฮวาตื่นขึ้นมาในห้องของซีจงจวินตอนหัวค่ำ และพบว่านางตัวนางขยับไม่ได้เพราะถูกสามีนอนกอดเอาไว้

พลันความรู้สึกหนึ่งแล่นปราดทิ่มแทงใจ นางพยายามดันเขาออกแต่มือที่มีมากมายนี่ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปได้ง่ายๆเลย

อีกทั้งกลางร่างนางเจ็บจุก จนแม้แต่จะลุกขึ้นนั่งยังลำบาก

ไอ้อสูรชั่ว!!

พอรู้สึกตัวว่าคนในอ้อมกอดขยับยุกยิก ซีจงจวินก็ลืมตาขึ้นส่งยิ้มให้เหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ลุก!"

นางสั่งแต่เขาไม่ทำตาม กลับกกกอดเอาไว้ ทั้งยังจับมือนางไม่ให้ยื่นมาข่วนหรือตบตีได้

"ข้าสั่งไยไม่ทำตาม!!"

"หากข้าปล่อยท่านลุกไปท่านจะทิ้งข้าใช่หรือไม่ ในเมื่อข้ายอมให้แต่โดยดีแล้วแต่ท่านยังยืนยันเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ยอมอีกแล้ว"

จะบอกว่าใช้ไม้อ่อนไม่ได้ เลยต้องใช้ไม้แข็งแทนอย่างนั้นหรือ!!!

มี่ฮวาจ้องเขม็ง ซีจงจวินก็จ้องตอบ แต่สายตาเขาไม่ได้มีความตั้งใจจะยียวน กลับกลายเป็นเศร้าเสียใจเกินจะประเมินความรุนแรง

เขาเล่นกับนางแบบนี้เอง ถึงได้ทำใจไปไหนไม่ได้สักที..

มี่ฮวามองว่านั่นเป็นการแสดงฉากใหญ่ที่ซีจงจวินสร้าง

คิดว่าเล่นบทโศกหน่อยแล้วนางจะใจอ่อนอย่างนั้นใช่หรือไม่...

ยามเมื่อเขาใช้ไม้อ่อนนางใช้ไม้แข็ง ยามนี้เขาคิดใช้ไม้แข็ง