บทที่ 7

ลั่วอู๋ฉางเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต อดกลั้นไม่ลงมือ ข่มความโมโหไว้แล้วพูดขึ้น “แม่ ต้องทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ?”

“ขากถุย! ใครแม่แก ไม่ดูตัวเองว่าฐานะอะไร แกคู่ควรเหรอ?”

หยางจวิ้นหาวหยิบบัตรเครดิตแบล็กการ์ดขึ้นมา พูดอย่างดูถูก “ของบ้าบออะไร ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ ต้องเป็นของปลอมแน่ นี่......ยังมีขยะอะไรอีก?”

เขาหยิบกระเป๋าเข็มหนังกวางขึ้นมาดู คิดว่าเป็นเศษโลหะ

“เอามาให้ฉัน!” ลั่วอู๋ฉางโมโหอย่างถึงที่สุด

หยางจวิ้นหาวไม่เพียงไม่คืนให้ แต่กลับโยนลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบ “ขยะเหมือนกับนักโทษอย่างนาย!”

ลั่วอู๋ฉางข่มความโมโหไว้ไม่อยู่อีกต่อไป กำหมัดแน่นจนข้อนิ้วเสียงดังขึ้นมา

“สารเลว!”

ง้างมือตบลงไปที่ใบหน้าของหยางจวิ้นหาว

“เพี๊ยะ!”

หยางจวิ้นหาวล้มลงกับพื้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งแดงก่ำขึ้นมาอย่างเร็ว

“คนเนรคุณที่เลี้ยงไม่เชื่อง ฉันติดคุกแทนนาย นายไม่ซาบซึ้งในบุญคุณ แถมยังเอาแต่พูดว่านักโทษ! พ่อแม่นายไม่สอนให้นายรู้จักมารยาท ฉันสอนเอง!”

“กล้าตบลูกฉัน ฉันสู้ตายแล้ว!” สวีชุ่ยหลานร้องตะโกน แยกเขี้ยวยิงฟันจะเข้ามาข่วน

ลั่วอู๋ฉางหันมาทันที ดวงตาอาฆาตแค้น เย็นชาเคร่งขรึม เอ่ยปากอย่างโมโห “ไสหัวไป!”

ดวงตาที่น่าหวาดกลัว!

สวีชุ่ยหลานตกใจจนหน้าซีดขาสั่น ล้มลงกับพื้นโดยตรง

หยางจวิ้นหาวถือโอกาสหยิบแจกันดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา กัดฟันด้วยสีหน้าโมโห เล็งไปที่หัวของลั่วอู๋ฉาง “แกไปตายซะเถอะ!”

“หยุดนะ!”

เสียงอ่อนโยนเสียงหนึ่งดังขึ้น สาวสวยเพริศพริ้งคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ที่ประตู ด้านหลังตามมาด้วยบอดี้การ์ดรูปร่างแข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง

หน้าตาที่สวยเพริศพริ้ง รูปร่างผอมสูง หอคอยทั้งสองตรงหน้าอกเหมือนภาพวาดที่สมจริงสมจัง ขายาวถุงน่องสีดำที่ทั้งเรียวทั้งยาว แซงหน้านักแสดงที่มีแฟนคลับเยอะ

หยางจวิ้นหาวยังคงรักษาท่าทางยกแจกันขึ้นสูง สถานการณ์ไม่ชัดเจน เขาไม่กล้าบุ่มบ่าม

“ไม่ทราบว่า ท่านไหนคือคุณลั่วคะ?”

ลั่วอู๋ฉางตอบกลับ “ฉันคือลั่วอู๋ฉาง”

“คารวะคุณลั่ว!” เกาชิงเหยียนโค้งตัวทำความเคารพลั่วอู๋ฉาง ไม่สนใจสักนิดว่าท่าทางจะทำให้โป๊

เธอในตอนนี้ มีแต่ความตื่นเต้นและตกตะลึง

ในบันทึกของคุณพ่อ เกาชิงเหยียนรู้ว่าราชันมังกรลั่วเทียนท่านนี้อายุน้อยมาก แต่ตอนที่เห็นตัวจริง เธอก็ยังอดตกตะลึงไม่ได้

จากนั้น ใบหน้าสวยของเกาชิงเหยียนเย็นชาหน้านิ่ง สายตาเหมือนกับจะกินคน ถลึงตาใส่หยางจวิ้นหาว แล้วพูดตวาดขึ้น “สามหาว กล้าเสียมารยาทต่อคุณลั่ว จับตัวเอาไว้!”

บอดี้การ์ดสองสามคนพุ่งเข้าไป จับหยางจวิ้นหาวกดลงบนพื้น

ถ้าหากคุณลั่วเป็นอะไรไปแม้แต่น้อย ใครจะรักษาคุณพ่อ?

“พวกคุณทำอะไร? มันก็แค่นักโทษที่เพิ่งถูกปล่อยออกมา เป็นคนเลวระยำ ทำไมต้องเกรงใจมันขนาดนี้ พวกคุณจะต้องหาผิดคนแน่นอน หรือไม่ก็ถูกมันหลอกแล้ว!”

สวีชุ่ยหลานตะโกนขึ้นมาด้วยใบหน้าดุดัน “พวกเราต่างหากที่เป็นผู้สูงศักดิ์ที่แท้จริง รีบปล่อยลูกฉันนะ ไม่อย่างนั้นลูกสาวฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่......”

เกาชิงเหยียนสะบัดฝ่ามือออกไปและออกแรงเต็มที่

“เพี๊ยะ!”

สวีชุ่ยหลานถูกตบจนมึนงง หน้ามืดตาลายทันที ใบหน้ารู้สึกปวดแสบปวดร้อน

“มึงกล้าตบแม่กู นังสารเลวมึงรอได้เลย กูจะเปลื้องผ้าให้หมดแล้วจับโยนลงบนเตียง!” หยางจวิ้นหาวตะโกนเสียงดังขึ้นมา

เกาชิงเหยียนขมวดคิ้ว ทำท่าเชื้อเชิญอย่างเคารพนบน้อมต่อลั่วอู๋ฉาง “คุณลั่ว คุณคิดว่า?”

“เธอจัดการเลย!” ลั่วอู๋ฉางสนใจแต่จัดการกระเป๋าเข็มหนังกวางของตัวเอง

เกาชิงเหยียนเข้าใจอยู่ลึก ๆ ในใจ ฟื้นคืนนิสัยที่เด็ดขาดตรงไปตรงมาทันที พูดออกคำสั่งเสียงเย็นชา “กระทืบขามันให้หัก!”

“นังโสเภณีหยุดนะ ครอบครัวฉันก็คือตระกูลหยาง เตือนแกไว้นะว่าอย่าทำอะไรมั่ว ๆ กล้าแตะต้องลูกชายฉันแม้แต่ปลายผมดูสิ!”

บอดี้การ์ดสองคนเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ต่างคนต่างเล็งไปที่ขาของหยางจวิ้นหาวแล้วเหยียบย่ำลงไปพร้อมกัน

ลองดูก็ลองดู!