บทที่ 9

“โกหก ฉันไม่เคยได้ยินว่าโรงพยาบาลถูกปิดล้อม โกหกยังไม่เป็น คิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบเหรอ?”

ในตอนนี้เอง หยางซิ่งเหวินพาคนสองสามคนตามมาอย่างร้อนรน

เขามองดูลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงเข็น และภรรยาที่หน้าตาฟกช้ำ พูดด้วยความตกตะลึง “ทำไมถึงอาการสาหัสแบบนี้?”

“เป็นเพราะไอ้ระยำลั่วอู๋ฉาง บงการให้นังโสเภณีกระทืบตบตี คุณไม่รู้ว่าพวกมันลงมือหนักขนาดไหน เจ็บจะตายแล้ว!” สวีชุ่ยหลานร่ำไห้ขึ้นมาทันที

หยางซิ่งเหวินข่มความโมโหไว้ พูดว่า “พวกคุณวางใจได้ ผมไม่มีทางปล่อยไอ้ระยำนั่นไปง่าย ๆ ตอนนี้การรักษาเป็นเรื่องสำคัญ ทำไมถึงไม่เข้าห้องผู้ป่วยล่ะ?”

สวีชุ่ยหลานพูดใส่ไฟอธิบาย พูดประชด หัวหน้าเข้าเวรโมโหจนกลอกตามอง

“ฉันหาผู้อำนวยการของพวกเขา ไม่เชื่อหรอกว่า ด้วยสถานะของตระกูลเรา แม้แต่ห้องผู้ป่วยชั้นสูงก็เข้าพักไม่ได้” หยางซิ่งเหวินตบหน้าอกรับประกัน โทรไปหาด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ

สวีชุ่ยหลานพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ได้ยินแล้วยัง? ไอ้พวกตาต่ำ อีกเดี๋ยวฉันจะฟ้องแกให้หนัก ให้แกรับผิดชอบทั้งหมด”

แต่ไม่นานนัก หยางซิ่งเหวินกลับมาด้วยสีหน้าซับซ้อน

สวีชุ่ยหลานมัวแต่หยิ่งผยอง ไม่ได้สังเกตสีหน้าของสามีด้วยซ้ำ ออกคำสั่งรปภ. ด้วยเสียงเย็นชา “ยังไม่รีบเปิดประตู แล้วเชื้อเชิญพวกเราเข้าไปด้วยความสุภาพ”

“เอ่อคือว่า......ที่รัก พวกเราไปแอดมิทที่ห้องผู้ป่วยทั่วไปเถอะ ผู้อำนวยการหลิวรับปากส่งหัวหน้าฝ่ายศัลยกรรมกระดูกที่ดีที่สุดมาให้พวกเรา......”

สวีชุ่ยหลานพูดอย่างโมโห “หมายความว่าอย่างไร ไม่ให้เกียรติคุณเหรอ?”

หยางซิ่งเหวินอธิบายเสียงเบา “เมื่อครู่มีบุคคลใหญ่โตเข้ามาแอดมิท ดังนั้นถึงได้ปิดล้อมแผนกผู้ป่วยในที่สาม”

“บุคคลใหญ่โตอะไร เจ๋งขนาดนี้เลย?” สวีชุ่ยหลานถลึงตาโต ยากที่จะเชื่อ

จากที่เธอดู ตระกูลหยางสุดยอดมากแล้ว ตอนนี้เทียบกับคนอื่น ต่างกันอย่างกับฟ้ากับดิน

หยางซิ่งเหวินส่ายหน้าพูด “ไม่รู้ แต่มั่นใจได้ว่า เป็นประเภทที่พวกเราล่วงเกินไม่ได้ อย่าวุ่นวายเลย......รักษาลูกชายสำคัญ”

ความโมโหของสวีชุ่ยหลานหายไปทันที เธอพยักหน้าติด ๆ กัน “ห้องผู้ป่วยทั่วไปก็ดี ไม่ว่าอย่างไร ผู้อำนวยการก็จัดการเองทั้งหมด”

“นี่ พวกแกแม่งไม่ได้ยินเหรอ ตั้งใจปรนนิบัติอย่างดี ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยพวกแก่แน่!”

หยางซิ่งเหวินถาม “หว่านอวี่ล่ะ? เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเธอไม่มา?”

สวีชุ่ยหลานตอบกลับ “ไม่ต้องรบกวนการเดทของลูกสาวกับคุณชายหวัง เรื่องเล็กน้อย พวกเราจัดการก็พอแล้ว”

ห้องผู้ป่วยชั้นสูงดึงสายปิดล้อม ห้ามบุคคลใด ๆ เข้าใกล้ทั้งสิ้น

นอกจากพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล ยังมีกลุ่มบอดี้การ์ดสวมชุดสูทสีดำ ควบคุมทั้งข้างในและข้างนอกอย่างแน่นหนา

ทางด้านสวีชุ่ยหลานเพิ่งออกไป รถโรลส์-รอยซ์ คัลลิแนนขับเข้ามา เหล่าบอดี้การ์ดเคลื่อนย้ายเครื่องกีดขวางออกทันที

พื้นที่ของห้องผู้ป่วยมีขนาดเกือบหนึ่งพันตารางเมตร อุปกรณ์ทางการแพทย์ทันสมัยต่าง ๆ มีพร้อมทุกอย่าง

ชายวัยกลางคนหน้าดำหน้าเขียวนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาก็คือเกาฉี่เฉียง บุคคลใหญ่โตที่ทำให้คนในวงการด้านขาวสะอาดและด้านมืดของเมืองจิงไห่รู้สึกถึงอำนาจอันน่าเกรงขาม

เขาผอมมากจนรูปร่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว ลมหายใจอ่อนแออย่างมาก ต้องอาศัยของเหลวต่ออายุ

เทียบกับท่าทางที่มีชีวิตชีวา ในตอนที่ออกจากเรือนจำเมืองจิงไห่เมื่อสามปีที่แล้ว แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

ชายชราผมขาวคนหนึ่ง กำลังจัดแจงอุปกรณ์ต่าง ๆ เหลือบมองจำนวนตัวเลขอยู่เรื่อย ๆ

“คุณอาตาว คนนี้ใครคะ? ฉันเคยบอกไว้ ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าใกล้ห้องผู้ป่วย!” เกาชิงเหยียนโมโหทันที

ชายวัยกลางคนที่หน้าตาดุดัน พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณหนู ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญที่มีอำนาจที่คุณตั้งใจหามารักษาพี่เฉียงหรอกเหรอ?”