บทที่ 14

เกาชิงเหยียนน้ำตาคลอ ท่าทางที่สะอื้นเห็นแล้วน่าสงสาร

หลี่เหวินหัวถลึงตาโต พูดเสียงดัง "คุณเกา คุณร้อนใจจนสับสนไปแล้ว ขอร้องไอ้คนต้มตุ๋นทำไม?"

“ไม่ขอร้อง หรือจะให้พึ่งคุณเหรอ?” เกาชิงเหยียนตวาดด้วยความโมโหความ

ความจริงพิสูจน์แล้ว ลั่วอู๋ฉางถูกต้องแล้ว

เขาบอกว่าห้ามเจาะ เกิดปัญหาจริง ๆ ด้วย เพียงแต่ผลที่ตามมาใหญ่หลวงเกินไป

เกาชิงเหยียนรู้สึกอับอายกับการกระทำที่ไม่แน่นอนของตัวเอง ตอนนี้คนที่ช่วยพ่อได้ มีเพียงลั่วอู๋ฉาง

“ถ้าพ่อฉันเป็นอะไรไป นายอย่าคิดที่จะมีชีวิตออกจากเมืองจิงไห่!”

หลี่เหวินหัวร้อนรน เริ่มปัดความรับผิดชอบอย่างรวดเร็ว “นี่จะโทษฉันได้อย่างไร ฉันพยายามเต็มที่แล้ว แผนการรักษาพ่อคุณเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว พวกเขาเป็นพยานได้”

“แม้แต่ฉันยังรักษาไม่ได้ ต่อให้เทพเซียนมาก็ไม่มีประโยชน์ แสดงว่าพ่อของคุณโชคไม่ดี ชีวิตเป็นแบบนี้ เกิดแก่เจ็บตายก็เป็นกฎธรรมชาติ ดึงดันไม่ได้ นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีหนทาง”

“เพื่อเป็นการชดเชย ฉันสามารถนำศพของเขาไปเมืองหลวง ตรวจสอบสาเหตุให้ชัดเจน ถือว่าให้คำอธิบายกับคุณ”

หลี่เหวินหัวพบเจอเศรษฐีผู้มีอำนาจจนเคยชิน ใครบ้างที่ไม่แสดงความเคารพต่อเขา จึงไม่เห็นเกาฉี่เฉียงอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

เมืองจิงไห่เดิมทีก็เป็นแค่สถานที่เล็ก ๆ ต่อให้เป็นผู้มีอิทธิพลท้องถิ่น จะทำอะไรเขาที่เป็นผู้มีอำนาจทางการแพทย์ได้อย่างไร?

สำหรับคำสาบานก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้เก็บเอาไปใส่ใจด้วยซ้ำ สมญานามผู้มีอำนาจเขาก็ไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ ยิ่งไม่มีทางเกษียณไปแบบนี้

เขาจะรู้ได้อย่างไรว่า ตระกูลเกาครอบคลุมทั้งด้านขาวด้านมืด

และเกาฉี่เฉียง ก็คือเจ้าพ่อของพื้นที่แห่งนี้

ถึงแม้หลายปีมานี้เกาฉี่เฉียงกลับเนื้อกลับตัว แต่เนื้อแท้ของตระกูลเกายังคงมีอยู่ มองข้ามไม่ได้ดังเดิม

“ใครก็ได้ เอาตัวไป!” เกาชิงเหยียนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงโมโห

บอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่สิบกว่าคนพุ่งเข้ามา ควบคุมหลี่เหวินหัวและคนอื่น ๆ เอาไว้โดยไม่ชี้แจงใด ๆ

“พวกแกใจกล้ามาก ถึงได้ไม่เคารพต่อฉัน เชื่อไหมว่าฉันโทรแค่สายเดียว ก็ทำให้ตระกูลเกาของแกล่มสลายได้ ฉันรู้จักข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ที่มีอำนาจมากมาย!” หลี่เหวินหัวเคยโดนดูถูกแบบนี้ที่ไหนกัน ด่าอย่างสาดเสียเทเสีย

เกาชิงเหยียนไม่ได้รับการข่มขู่ “ถ้าพ่อฉันเสียชีวิต พวกแกต้องตายไปด้วยกัน! ยังคิดที่จะเรียกตัวช่วย ถึงเวลา แกเข้าฝันพวกเขาเถอะ!”

หลี่เหวินหัวเห็นเธอไม่ได้ล้อเล่น ตกใจจนหน้าเหี่ยวย่นซีดขาว ตั่วสั่นเทาอย่างรุนแรงทันที

“คุณลั่ว……” เกาชิงเหยียนมองดูลั่วอู๋ฉางด้วยสายตาแวววาว ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

ลั่วอู๋ฉางไม่ได้คิดจะตำหนิ เอาใจเขามาใส่ใจเรา หากตัวเองเป็นเธอ น่าจะทำเช่นเดียวกัน

ในเมื่อ จุดเริ่มต้นของเธอเพียงเพื่อรักษาพ่อให้หาย

เพียงแต่ ให้อภัยเธอง่ายดายแบบนี้ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน เห็นได้ชัดว่าเธอได้เปรียบเกินไป

เหน็บแนมอย่างพอเหมาะสักหน่อย มีความจำเป็นอย่างมาก

“ครั้งหน้าทำผิดอีก ไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ”

ลั่วอู๋ฉางทิ้งประโยคนี้ไว้ เดินตรงไปที่เตียงผู้ป่วย

ลั่วอู๋ฉางหยิบกระเป๋าเข็มหนังกวางออกมาอย่างไม่รีบร้อน หลี่เหวินหัวพูดเหยียดหยามทันที “เห็นแล้วยัง? ยุคไหนแล้ว เครื่องมือขั้นสูงต่าง ๆ ทันสมัย มันยังใช้วิธีล้าสมัยอะไรอยู่!”

“ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นพวกต้มตุ๋น พวกคุณไม่ยอมเชื่อ เขาสามารถช่วยคนเอาไว้ได้ถึงจะแปลก ฉันพูดอย่างรับผิดชอบอีกครั้ง ต่อให้เทพเซียนมาก็ช่วยให้ฟื้นไม่ได้”

เกาชิงเหยียนพูดตวาด "หุบปาก!"

หลี่เหวินหัวเดิมทีอยากจะพูดเหน็บแนมอีกหลายประโยค แต่คำพูดมาถึงข้างปากเขาก็กลืนกลับเข้าไปอีก ให้ไอ้หมอนี่ลงมือ จะได้โยนความผิดทั้งหมดไปให้มัน ตัวเองวางตัวออกห่าง

ใช่ ทำแบบนี้แหละ!

ลั่วอู๋ฉางไม่สนใจกับคำพูดเหน็บแนมของหลี่เหวินหัว มังกรดำตัวใหญ่บินอยู่บนท้องฟ้า จะสนใจคำวิพากษ์วิจารณ์ของมดที่อยู่บนพื้นดินได้อย่างไร