บทที่ 8

"แกร่ก!"

ขาทั้งสองข้างของหยางจวิ้นหาวหักออก ปรากฏเป็นมุมที่แปลกประหลาด ข้อต่อกระดูกแทงทะลุเนื้อ เลือดไหลอาบทันที

“อ๊าก! ขากู......”

หยางจวิ้นหาวเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เสียงร้องโอดครวญดังก้องอยู่ภายในห้อง

สวีชุ่ยหลานรีบโผเข้าไปหาลูกชาย พูดตะโกนเสียงดังลั่น “ผู้หญิงบ้า แกกล้าทำกับลูกชายฉันแบบนี้ได้อย่างไร!”

พูดไปพูดมา เธอก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจะโทรไปเรียกตัวช่วย แต่ถูกบอดี้การ์ดปัดจนกระเด็น ตกลงบนพื้นจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“จำเอาไว้ ห้ามดูถูกคุณมังกรลั่ว อยากแก้แค้น มาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันชื่อเกาชิงเหยียน!”

เกาชิงเหยียนน้ำเสียงเย็นชา พูดทีละคำ “โยนพวกมันสองคนออกไป ห้องนี้ไม่อนุญาตให้ใครรบกวนทั้งนั้น”

“ลั่วอู๋ฉางแกมันสารเลว มองดูลูกชายฉันถูกหักขา พวกแกชายหญิงสารเลวต้องตายแน่ ตระกูลของพวกเราไม่มีทางปล่อยแกไป คอยดู......”

เหล่าบอดี้การ์ดมองข้ามทั้งสองที่โหวกเหวกโวยวาย หิ้วปีกแล้วพาออกไปข้างนอก

ในห้องกลับสู่ความเงียบสงบอย่างรวดเร็ว เกาชิงเหยียนพูดอย่างเคารพ “คุณลั่ว ฉันพาคุณพ่อไปส่งที่โรงพยาบาลแห่งที่หนึ่งตามอำเภอใจ ท่านไม่โกรธใช่ไหมคะ?”

ทางด้านโรงพยาบาลไม่เพียงมีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ ยังมีช่องทางพิเศษ และปัจจัยต่าง ๆ ก็ดีกว่า

“ไม่เป็นไร”

ลั่วอู๋ฉางแสดงความเข้าใจ ที่มีกฎว่ารับการรักษาแต่ไม่ออกไปรักษานอกสถานที่ เป็นเพราะเมื่อก่อนเขาอยู่เรือนจำ ถึงแม้เขาเป็นราชาไร้มงกุฎ แต่ก็เป็นเพราะสถานะนักโทษ ออกไปตามใจชอบไม่ได้

ดังนั้น ผู้ป่วยให้เขารักษาอาการ จึงมีทางเลือกเดียวคือมาให้รักษาด้วยตนเอง

ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกันแล้ว ก็ต้องทำการปรับเปลี่ยนอยู่แล้ว

ประเด็นคือพาคนไข้ส่งเข้ามารักษาในโรงแรม เห็นได้ว่าไม่เหมาะสมอย่างมาก

เกาชิงเหยียนรู้สึกโล่งอก รีบพูดขึ้น “งั้นพวกเราออกเดินทางเถอะ”

ข้างนอกประตูโรงแรม สวีชุ่ยหลานที่พูดไปด่าไปอย่างกับผู้หญิงปากร้าย ถูกบอดี้การ์ดสองคนร่วมแรงกันโยนลงมาจากบันได ล้มหน้าคะมำอย่างเต็มแรง เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

“ลูกชาย ลูกเป็นอย่างไรบ้าง?”

เธอคลานมาด้านข้างลูกชาย “แม่จะโทรหาพี่ของลูกเดี๋ยวนี้ แก้แค้นให้พวกเรา......”

“โทรเหี้ยอะไร ผมแม่งเจ็บจะตายห่าแล้ว ส่งผมไปโรงพยาบาลก่อน!” หยางจวิ้นหาวกัดฟันคำรามออกมาเสียงเบา

สวีชุ่ยหลานถึงนึกขึ้นได้ “ได้ ๆ แม่ไปขับรถมา! เราไปโรงพยาบาลที่ดีที่สุดกัน หาหมอผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุด แม่รับปากว่าจะรักษาลูกให้หาย”

ในตอนนี้เอง ลั่วอู๋ฉางเดินออกมาพร้อมกับเกาชิงเหยียน รถโรลส์-รอยซ์ คัลลิแนนคันหนึ่งเตรียมพร้อมอยู่แล้ว

“ชายโฉดหญิงชั่ว ไร้ยางอาย! ถึงว่าไอ้สกุลลั่วยอมหย่าร้าง ที่แท้เป็นเพราะสมคบกับเศรษฐินี เป็นสัตว์เดียรัจฉานที่เกาะผู้หญิงกินจริง ๆ”

มองดูทั้งสองคนขึ้นรถ สวีชุ่ยหลานโมโหจนเอ่ยปากด่าทอขึ้นมาอีกครั้ง “ลั่วอู๋ฉางแกคอยดูเถอะ ต้องมีสักวัน ฉันจะเอากลับมาทั้งต้นทั้งดอก......ไม่ จะต้องชดใช้เป็นเท่าตัว เพิ่มเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า!”

“แม่ ผมเจ็บ......”

“ลูกรักทนหน่อย พวกเราไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวนี้แหละ”

โรงพยาบาลเมืองจิงไห่แห่งที่หนึ่ง

“ลูกตาของพวกแกเอาไว้ใช้หายใจเหรอ ยังไม่รีบมาช่วยกันอีก ไอ้พวกตาไม่มีแวว ถ้าลูกฉันพลาดโอกาสรักษา ฉันจะให้พวกแกทั้งหมดม้วนเสื่อไสหัวไป!”

สวีชุ่ยหลานท่าทางกำแหง เอะอะโวยวายใส่หมอและพยาบาล “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันตระกูลหยาง เคยทานข้าวกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลของพวกแก”

“รีบพาลูกชายฉันส่งเข้าห้องผู้ป่วยชั้นพิเศษ แล้วก็ฉัน ฉันเจ็บไปทั้งตัว ต้องการตรวจทั้งร่างกาย ต้องเข้าอยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนกัน!”

หัวหน้าที่เข้าเวรสีหน้าลำบากใจ พูดอธิบาย “คุณผู้หญิง ลูกชายของคุณไม่ได้เจ็บหนัก ห้องผู้ป่วยทั่วไปก็พอ ฉันจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้ได้ไหม?”

“ไม่ได้แน่นอน พวกฉันฐานะอะไร ต้องเข้าอยู่ห้องผู้ป่วยชั้นพิเศษเท่านั้น!”

“ไม่ใช่ว่าไม่จัดการให้คุณ แต่ทางด้านผู้ป่วยชั้นพิเศษถูกปิดกั้นหมดแล้ว ใครก็เข้าไปไม่ได้”