บทที่ 4

หย่าร้างสำเร็จ!

แต่หยางหว่านอวี่สังเกตเห็น ตัวเองไม่ได้ดีใจขนาดนั้นเหมือนอย่างที่คิดไว้

แต่เธอยังต้องรักษาท่าทางแข็งกร้าวเอาไว้ พูดว่า "มีแต่คนอ่อนแอถึงจะเห็นศักดิ์ศรี และเกียรติที่ไม่มีค่าสำคัญขนาดนั้น ตอนนี้นายปฏิเสธ จะต้องเสียใจภายหลังแน่นอน"

“ของพวกนี้ฉันเก็บเอาไว้ให้นาย คิดได้เมื่อไหร่ ก็มาหาเลขาจ้าวได้ทุกเมื่อ”

ลั่วอู๋ฉางผิดหวังอย่างถึงที่สุด หันหลังเดินจากไป

มองดูแผ่นหลังที่ค่อย ๆ ไกลออกไป หัวใจที่เย็นชาของหยางหว่านอวี่เหมือนกับถูกทิ่มแทง พูดด้วยความสับสน “เหม่ยอวิ๋น ฉันทำแบบนี้……ถูกหรือผิดนะ?”

“ถูกอยู่แล้ว เพียงแค่เตะสิ่งกีดขวางออกไป คุณถึงจะแสดงความมุ่งมาดปรารถนาออกมาได้ตามอำเภอใจ กลายเป็นผู้หญิงแกร่งที่อยู่จุดสูงสุด ส่วนลั่วอู๋ฉางก็แค่คนต่ำต้อย ไม่มีสิทธิ์แม้แต่เงยหน้ามองคุณด้วยซ้ำ เก็บเอาไว้มีแต่จะเป็นตัวถ่วงคุณ” จ้าวเหม่ยอวิ๋นพูดอย่างมั่นใจ

หยางหว่านอวี่ไม่พูดจา แต่กลับมีความรู้สึกเหมือนสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป เธอเหม่อลอยอยู่ที่เดิม

จ้าวเหม่ยอวิ๋นเห็นแบบนี้ รีบเปลี่ยนเรื่องพูด “ฉันสืบถามถึงคุณเกาของเกาซื่อกรุ๊ปได้ เธออยู่ที่กลางเมือง คุณติดที่ไม่ได้เจอตัวจริงของเธออยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ นี่เป็นโอกาสดีเลยนะ!”

“ความสัมพันธ์ของตระกูลหวังกับตระกูลเกา พวกเราให้คุณชายหวังช่วยเหลือเรื่องนี้ให้สำเร็จได้……อ่อใช่ คุณมีนัดเดทกับคุณชายหวังไม่ใช่เหรอ อย่าล่าช้าไปนะ!”

หยางหว่านอวี่ได้รับความสำเร็จในระยะเวลาสั้น ๆ สามปี ขาดความร่วมมือจากตระกูลเกาไม่ได้ เรื่องนี้เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เข้าใจ ลาภลอยแบบนี้ ตกลงมาอยู่ที่หัวตัวเองได้อย่างไรกันแน่

พันธมิตรที่ดีกว่าหยางซื่อกรุ๊ป มีมากมายก่ายกอง ทำไมอย่างไรก็ไม่ควรตกมาถึงเธอถึงจะถูกต้อง

โครงการที่ร่วมมือกัน เหมือนกับสร้างขึ้นเพื่อหยางหว่านอวี่โดยเฉพาะ ไม่อยากได้กำไรยังยาก

หยางหว่านอวี่ไม่ได้พูดตอบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไลน์บอกครอบครัว แจ้งให้ทราบเรื่องที่หย่าร้าง

……

เมืองจิงไห่ ห้องสวีทโรงแรมฮิลตัน

ลั่วอู๋ฉางมองดูแสงไฟจากบ้านเรือนหลายหลังในระยะไกล ในใจเงียบสงัดไร้เสียง

ไม่มีครอบครัวแล้ว!

จะอธิบายกับอาและอาสะใภ้อย่างไรนะ?

ลั่วอู๋ฉางไม่มีเพื่อนและญาติอะไรที่เมืองจิงไห่ ตอนที่เขาอยู่มัธยมปลายพ่อแม่หายสาบสูญไปอย่างน่าประหลาด เป็นเพื่อนสนิทของทั้งสองท่านที่คอยดูแลจนกระทั่งเขาจบมหาวิทยาลัย

ครอบครัวคุณอาดูแลเขาอย่างดี ไม่ใช่ญาติแต่ดีกว่าญาติ แม้แต่งานแต่งงานพวกเขาก็เป็นคนจัดการให้

เรื่องหย่าร้างกะทันหันเกินไป ลั่วอู๋ฉางไม่อยากให้อากับอาสะใภ้เป็นกังวล ทำได้เพียงนำบัตรของเหลยเทียนสง มาพักที่ฮิลตันชั่วคราว

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของลั่วอู๋ฉางดังขึ้น เป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก

“ไม่ทราบว่าใช่หมอเทวดาลั่วไหมคะ?”

นี่เป็นเสียงผู้หญิงที่ไพเราะคนหนึ่ง ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความกังวลกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด

"คุณโทรผิดแล้วหรือเปล่า" ลั่วอู๋ฉางปฏิเสธโดยตรง ด้านนอกไม่มีใครรู้เบอร์โทรศัพท์ของเขา ยิ่งไม่มีทางรู้เบอร์โทรส่วนตัวของเขา

“มังกรลั่วออกมา พญายมล่าถอย! คุณก็คือหมอเทวดาลั่ว”

หญิงสาวกลัวเขาจะวางสาย รีบพูดอธิบาย “ฉันชื่อเกาชิงเหยียน คุณปู่เหลยเทียนสงให้เบอร์โทรศัพท์มา พ่อของฉันเกาฉี่เฉียง สามปีก่อนเคยไปให้คุณรักษาให้ คุณยังจำได้ไหมคะ?”

“พ่อไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้กับพวกเรามาก่อน ฉันได้รู้ตัวตนของท่านจากบันทึกในตู้เซฟของเขา จึงใช้เส้นสายขอร้องไปที่คุณปู่เหลย”

ลั่วอู๋ฉางจำได้อยู่แล้ว เพราะว่าคนไข้คนแรกหลังจากที่เขาจบการเรียนจากอาจารย์ ก็คือเกาฉี่เฉียง

ตอนนั้นเกาฉี่เฉียงป่วยหนักจนไม่อาจเยียวยารักษาได้ ถูกโรงพยาบาลใหญ่วินิจฉัยว่าต้องตายอย่างแน่นอน เป็นลั่วอู๋ฉางที่ดึงเขากลับมาจากประตูนรก

ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณหาผม มีธุระอะไร?”

"พ่อของฉันใกล้เสียชีวิตแล้ว สลบไปเจ็ดวันเต็ม ๆ ไม่ฟื้น ชิงเหยียนขอร้องให้ท่านช่วยรักษาให้หน่อยนะคะ" น้ำเสียงของเกาชิงเหยียนแฝงไปด้วยเสียงร้องไห้พูดขอร้องออกมา

ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วอีก พูดเสียงเย็นชา "ในเมื่อเอาเบอร์โทรศัพท์ของฉัน มาจากเหลยเทียนสงได้ ก็น่าจะรู้กฎของฉัน โรคหนึ่งไม่รักษาสองครั้ง หากเป็นโรคที่ฉันรักษาไม่หายในครั้งเดียว ก็ไม่จำเป็นต้องออกมือครั้งที่สอง"

หมอเทวดามังกรลั่ว มีสามประการที่ไม่รักษา

หนึ่งคือไม่รักษาการเกิดแก่เจ็บตายทั่วไป สองคือไม่รักษาคนที่แส่หาเรื่องตาย สามคือหนึ่งโรคไม่รักษารอบสอง

"พ่อของฉันไม่ได้อยู่ในสามประการไม่รักษา เขาโดนยาพิษ แต่เครื่องมือที่ทันสมัยต่าง ๆ ก็ไม่สามารถตรวจพบสาเหตุได้ ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดก็อับจนหนทาง"