ตอนที่ 70 ปากไม่ตรงกับใจ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา พิมกับเตชินก็ต้องกลับกรุงเทพ

ทั้งสองยืนลาแม่มะลิกับพ่อคำ ก่อนออกเดินทาง

พิมกอดพ่อกับแม่แล้วเอ่ย

" หนูไปก่อนนะคะ อยู่บ้านดูแลตัวเองดีๆ 

อย่าทำงานหนัก อย่าหักโหมเกินไป ทำเท่าที่ทำไหวนะคะ "

พิมเอ่ยด้วยความเป็นห่วงพ่อกับแม่ แม่มะลิเองก็เอ่ยด้วยความเป็นห่วงลูกสาวเช่นกัน

" ลูกเองก็ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรก็โทรมาหาพ่อกับแม่นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว เข้าใจมั้ย  "

" ค่ะ "

พิมพยักหน้าเอ่ยตอบ 

พ่อคำมองลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยความอาลัย

จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองเตชินที่ยืนข้างๆลูกสาวเขาแล้วเอ่ย

" ผมฝากคุณเตชินดูแลพิมให้ดีๆด้วยนะครับ 

เธออาจจะดื้อบ้างเป็นบางครั้ง 

ขอให้คุยกับเธออย่างใจเย็น 

ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้จูงมือกันไปข้างหน้า 

ดูแลกันไปให้ตลอดรอดฝั่งนะ "

เตชินเขาเข้าใจในความหมายแฝงของคำพูดนั้นดี เขาจึงเอ่ยตอบอย่างแน่วแน่ว่า

" ครับ ผมจะดูแลพิมให้ดีที่สุด "

แต่คำพูดเขาก็ไม่ทำให้พ่อของพิม ห่วงลูกสาวน้อยลงเลย พ่อคำก็หันไปเอ่ยกับลูกสาวว่า 

" อยู่ไกลบ้านดูแลตัวเองนะลูก แล้วจำคำของพ่อไว้ รู้รักษาตัวรอด เป็นยอดดี รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหางนะ เข้าใจที่มั้ย "

( หมายถึง : คือการรู้จักเอาตัวรอดในจังหวะหรือสถานการณ์ที่ลำบากไม่ปลอดภัยเข้าขั้นวิกฤติ 

รู้จักหลบหลีกจากสิ่งที่ไม่ปลอดภัยให้ได้รับผล

กระทบกับตัวเองน้อยที่สุด )

พิมพยักแล้วเอ่ยตอบ

" ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะจำคำของพ่อไว้ให้ขึ้นใจเลยค่ะ "

แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็เข้ามากอดกันอีกครั้ง จากนั้นพ่อคำก็เอ่ยขึ้น

" ไปเถอะ ช้าจะตกเครื่องเอาได้ "

" ค่ะ "

เตชินหันมาไหว้พ่อแม่ของพิมพร้อมกับเอ่ย

" สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่ "

พ่อแม่ของพิมรับไหว้จากเขา แล้วเขาก็เปิดประตูให้พิมเข้าไปนั่งในรถ 

จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งใกล้ๆพิมแล้วปิดประตู

คนขับรถ ก็ขับออกไปจากบ้านของพิมทันที

เมื่อถึงสนามบินทั้งสองก็ลงจากรถ 

แล้วเดินเข้าไปในสนามบิน

ระหว่างที่นั่งเครื่องกลับกรุงเทพ เตชินก็หันมาเอ่ยถามพิมว่า

" ถ้าง่วงก็นอนเลยนะ ถึงแล้วจะเรียก "

" ไม่ง่วงค่ะ "

พิมเอ่ยตอบ แล้วเตชินก็เอ่ยถามต่อว่า

" จะทานอะไรมั้ย จะสั่งให้ "

" ไม่ค่ะ "

เอ่ยจบ พิมก็หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง

คิดอะไรเพลินๆ

สองชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินก็ค่อยๆลงจอดบนพื้นดิน

ไม่นานเครื่องบินก็จอดนิ่งสนิท พิมกับเตชินก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป

ทั้งสองเดินออกจากสนามบิน แล้วเข้าไปนั่งในรถที่ผู้ช่วยคังขับมารับ

จากนั้นผู้ช่วยคังก็ขับรถออกจากสนามบินกลับไปยังบ้านของเตชิน

เมื่อถึงบ้านเตชินกับพิมก็เดินเข้าไปในบ้าน 

พิมเดินไปนั่งในห้องนั่งเล่นแล้วเปิดทีวีดู

เธอชินก็มานั่งลงข้างๆเธอแล้วเอ่ย

" พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปตรวจสุขภาพนะ "

พิมมองเขาแบบงงๆ เธอไม่ได้เป็นอะไร เขาจะพาเธอไปตรวจสุขภาพทำไม

เตชินเห็นเธอมองเขาแบบนั้น เขาจึงเอ่ยต่อว่า

" ไปตรวจดูว่าคุณท้องหรือยัง ถ้าท้องทุกคนจะได้ดูแลคุณถูกไงครับ "

พิมได้ยินดังนั้น เธอก็เหลือบมองบนอย่างเบื่อหน่าย พร้อมกับเบะปากเล็กน้อยอย่างเซ็งๆ

[ นี่กะจะไม่ให้เราใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักช่วงเลยหรือไง มาถึงก็พูดถึงเรื่องนี้เลย ]

เธอลอบพึมพำในใจ เตชินเห็นเธอทำหน้าน่าเบื่อเซ็ง เขาก็เอ่ยขึ้น

" พิม ผมอายุสามสิบแล้วนะ ผมก็อยากมีลูกเป็นธรรมดามั้ย

อีกอย่างผมจำเป็นต้องมีทายาทไว้สืบสกุล 

เป็นผู้สืบทอดและรับช่วงดูแลธุรกิจต่อจากผม 

เหมือนผมรับช่วงต่อจากพ่อของผมไง เข้าใจมั้ย นะ พรุ่งนี้ไปตรวจหน่อยนะ

หากคุณยังไม่ท้อง เราก็จะได้ปรึกษาหมอด้วย

ว่าต้องทำยังไงถึงจะท้องง่ายขึ้น "

พิมนึกในใจ เธอจะไปท้องได้ยังไง ก็เธอใช้ยาคุม ถ้าท้องเธอจะไปวีนใส่คนผลิตและร้องเรียนให้เลิกผลิตเลย

แล้วเธอก็เอ่ยอย่างเชื่อฟังว่า

" ได้ค่ะ ในเมื่อคุณอยากให้ไปตรวจ ฉันก็จะไป แต่ถ้าไม่ท้องคุณจะโทษฉันไม่ได้นะคะ 

จะโทษ ก็ต้องโทษที่เชื้อคุณไม่แข็งแรงเอง "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็คิดหนัก เขามีอะไรกันกับเธอทุกวัน เธอก็ไม่มีอาการคล้ายกับคนท้องตามที่เขาศึกษามาสักที

เพราะความสงสัย เขาถึงอยากจะไปให้หมอตรวจดูสุขภาพของเธอ แต่เขากลับลืมคิดในส่วนของตัวเองไปสนิท

[ หรือจะเป็นเพราะเรา อย่างที่พิมพูด จะเพราะอะไรพรุ่งนี้ ให้หมอตรวจก็รู้แล้ว ]

เขาเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง นั่งคิดเงียบๆอย่างเหม่อลอย พิมเห็นดังนั้นเธอก็แอบขำเบาๆ

ในเช้าวันต่อมาเตชินก็พาพิมไปตรวจที่

ศูนย์สูติ-นรีเวช

พิมเดินเข้าไปอย่างสบายใจ พกความมั่นใจในตนเองเกินร้อย

แต่เธอลืมคิดไปว่าเตชินที่อยากมีลูกมากขนาดนั้น 

จะศึกษาหาข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อย่างละเอียดมากน้อยแค่ไหน 

เธอคิดแค่ว่าเขาอยากมีลูก เธอไม่ท้องก็จบ

โดยที่ไม่คิดถึงนิสัยที่แท้จริงของเตชินเลย ว่าเขานั้นไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เรื่องมีลูกก็เช่นกัน

ระหว่างที่นั่งรอ เตชินก็เข้าไปคุยกับหมอที่นัดไว้ปรึกษาเรื่องของตัวเอง

 

จากนั้นหมอก็เรียกให้พิมเข้าไปตรวจสุขภาพ

เตชินนั่งรอพิมอย่างเงียบๆ เขาอยากรู้แล้วว่า

เพราะอะไรพิมถึงไม่ท้องสักที

เมื่อพิมออกมา เตชินก็เดินเข้าไปหาพิม

แล้วพาเธอไปนั่งรอผลตรวจ 

พิมเริ่มใจไม่ดีขึ้นมา ในอกเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจ

 

เธอไม่คิดว่าหมอจะตรวจเธออย่างละเอียดขนาดนี้ 

ตอนนี้ เธอนั่งไม่ติดแล้ว กลัวเตชินจะได้คุยกับหมอแล้วรู้ความจริงที่เธอคุมท้อง

ตอนนี้เธอคิดอะไรก็ไม่ออก สุดท้ายเธอก็ต้องปั้นหน้าเจ็บ แสร้งป่วยอีกตามเคย แล้วเอ่ย

" คุณเตชิน ฉันรู้สึกไม่สบายค่ะ คุณพาฉันกลับบ้านก่อนได้มั้ย ฉันเจ็บหว่างขาค่ะ นั่งรอผลตรวจไม่ไหวแล้ว "

ได้ยินดังนั้น เตชินรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก

เขาจึงเอ่ยว่า

" ได้ผมจะพาคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้ อดทนหน่อยนะ ส่วนผลตรวจผมจะให้ผู้ช่วยคังมารับแทน "

พิมปั้นหน้าเจ็บปวด ราวกับทนไม่ไหว ให้เตชินประคองกลับไปที่รถ

เมื่อเข้าไปนั่งในรถ เธอก็คิดหาวิธีที่จะไม่ให้เตชินรู้ผลตรวจ 

แต่วิธีไหนล่ะ ตอนมึนตึ๊บ คิดวิธีดีๆไม่ออกเลย

วันนี้หมอได้ทำการตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะและตรวจอื่นๆอีกมากมาย ทำให้เธอเครียดขึ้นมาทันที

เธอมั่นใจว่าหมอจะต้องพบสารเอสโตรเจนแน่ๆ

ตอนนี้เธอกลัว เธอกังวลจนตัวเย็นหมดแล้ว

[ ทำยังไงดีๆ แล้วแบบนี้เราจะรอดจากการมีลูกให้เตชินได้ยังไงอีก 

ทำให้ตัวเองเลือดจางเหรอ อื้อ...ไม่เวิร์คๆ เสี่ยงเกินไป จะบ้าตาย ทำไงดี ]

เธอพึมพำในใจไม่หยุด

เตชินที่กำลังขับรถอยู่หันมามองพิมแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

" เจ็บมากเลยใช่มั้ยพิม อดทนอีกนิดไหวมั้ย "

เธอหันไปมองเขาแล้วเอ่ยว่า

" ไหวค่ะ ไหว "

พิมเอ่ยตอบเสียงแผ่ว จากนั้นเตชินก็ขับอย่างไว ไม่นานก็ถึงบ้าน 

พิมยื่นมือไปเปิดประตู เตชินจึงเอ่ยขึ้น

" คุณอยู่นิ่งๆเลย เดี๋ยวผมจะไปเปิดให้เอง "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ดึงมือกลับมา

เตชินลงจากรถ แล้วเดินมาเปิดประตูให้เธอ

จากนั้นเขาก็อุ้มเธอลงจากรถ 

แล้วอุ้มเข้าบ้านไป

พิมกอดคอเตชินไว้แน่น ลอบมองเขาอย่างรู้สึกผิดอย่างเงียบๆ

เตชินรู้ว่าเธอมองเขาอยู่เขาเลยเอ่ยขึ้น

" ชื่นชมใบหน้าหล่อเหลาของผมพอหรือยัง "

ได้ยินดังนั้นพิมก็รีบเลื่อนสายตา

มองไปทางอื่นแล้วเอ่ย

" หลงตัวเอง ใครจะอยากชื่นชมคุณ "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า

" ก็คุณไง ปากไม่เคยตรงกับใจเลย "

พิมทำหน้าบึ้งใส่เขาแล้วเอ่ย

" คุณรู้ได้ยังไง ว่าปากฉันไม่ตรงกับใจ "

เตชินยิ้มแป้นแล้นอย่างสนุกแล้วเอ่ย

" ก็ผมเคยสัมผัสไง สัมผัสทั้งริมฝีปากคุณ แล้วก็ใจคุณด้วย ปากกับใจของคุณอยู่ไม่ตรงกัน

ถึงห้องแล้ว ผมจะสัมผัสให้อีกครั้ง รับรองว่าครั้งนี้ ผมจะทำให้ปากกับใจของคุณตรงกันแน่นอน "

พิมหยิกไปที่หลังของเขาแล้วเอ่ยกลบเกลื่อนความรู้สึกเขิน

" นี่ อยากสัมผัสอีกใช่มั้ย ชอบพูดจาล่อแหลมนักใช่มั้ย "

เตชินรู้สึกเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยวไม่เหลือความหล่อ

แล้วเอ่ยขู่

" โอ๊ะ! พิมถ้าคุณไม่หยุด ผมจะสัมผัสคุณตรงบันไดนี้แล้วนะ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็หยุดมือแล้วตีเขาไปหนึ่งที 

พอกลับเข้าไปในห้องเตชินวางเธอลงนั่งบนโซฟาในห้องทำงาน แล้วก็เอ่ยถามขึ้น

" คุณยังเจ็บท้องน้อยอยู่มั้ย "

พิมเงยหน้าสบตาเขาอย่างรวดเร็วแล้วเอยถามด้วยความสงสัย

" คุณรู้ได้ไงว่าฉันจะเจ็บตรงไหน "

" ผมศึกษามาน่ะ "

เตชินเอ่ยตอบเสียงเรียบ จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า

" ถ้ายังเจ็บเดี๋ยวผมจะไปเอายาแก้ปวดมาให้ "

พิมจึงเอ่ยว่า

" ฉันหายแล้ว คุณไปอาบน้ำเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว หลับเร็วๆหน่อย "

เตชินได้ยินดังนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

แล้วโน้มตัวลงมาสบตากับเธอใกล้ๆ แล้วเอ่ย

" หลับเร็วได้ไง เรายังต้องทำลูกก่อนนอนอยู่นะ คุณจะบกพร่องในหน้าที่ภรรยาไม่ได้ครับ "

เอ่ยจบเขาก็เข้าประกบจูบริมฝีปากอวบนุ่มนิ่มของพิมอย่างรวดเร็ว

พร้อมกับยื่นมือไปจับล็อคท้ายทอยเธอแน่น

เขาจูบเธอจนพอใจ ค่อยถอนริมฝีปากออก

แล้วเอ่ยอย่างยิ้มๆ

" ผมไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวค่อยกลับมาทำต่อ "

เมื่อเป็นอิสระ พิมก็หยิบหมอนขึ้นมาปาใส่

เตชินรัวๆพร้อมกับเอ่ยอย่างโมโห

" คุณเตชิน คุณมันหน้าหนาที่สุดเลย "

เตชินรับหมอนที่เธอโยนใส่เขา แล้วเก็บไว้บนโซฟา

ยิ้มหน้าทะเล้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี