ตอนที่ 76 อืม เลวแพ็คคู่

พิมทั้งโกรธ ทั้งกลัวจนอยากจะฆ่าเขาทิ้ง

จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นไปเฉยๆ 

ทำเอาพิมงงงันไม่เข้าใจว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร

แต่เมื่อเห็นเขาไปปิดประตูใหญ่แล้วล็อคไว้แน่นทำเอาใจเธอสั่นกลัวขึ้นมา

สมองสั่งให้เธอวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที แล้วล็อคประตูแน่น

แล้วเอาโต๊ะเก้าอี้มาขวางทับประตูเอาไว้ 

เตชินที่อยู่ด้านนอกก็เอ่ยขึ้น

" พิมคุณหนีไปไม่ได้แล้ว ยอมรับชะตาตัวเองเถอะ มีลูกให้ผม แล้วผมจะให้อิสระคุณ "

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากพิม เขาก็รีบลงไปเอาพวงกุญแจสำรองทันที

พิมเดินไปเปิดหน้าต่างแล้วหยิบเอาเสื้อผ้า

ของเตชินมาผูก มัดเข้าด้วยกันเป็นสายยาวๆอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางสั่นกลัว

เธอพยายามควบคุมสติให้ได้มากที่สุดแล้วเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

" ไม่หนีวันนี้ วันอื่นจะไม่มีโอกาสหนีแล้ว ฉันขอให้นายกับคนรักของนาย

อยู่กันอย่างไม่มีความสุข ไม่สมหวังในความรัก

ขอให้ความรักของนายกับคนรัก ขาดสะบั้นหั่นแหลก 

เหมือนกับที่พวกคุณทำชีวิตฉันพัง จนไม่หลงเหลือความบริสุทธิ์ที่เก็บไว้มานาน "

เธอเอ่ยสาปแช่งด้วยความโกรธแค้นในใจ 

เพราะนอกจากแช่งพวกเขาแล้ว เธอก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้อีก

จากนั้นเธอก็โยนผ้าที่ผูกมัดด้วยตัวเองลงไปที่หน้าต่าง 

ลองหย่อนผ้าที่ใช้แทนเชือกลงไปดูว่ามันลงไปถึงพื้นหรือเปล่า

เมื่อเห็นว่ายาวพอแล้ว เธอก็รีบไปผูกไว้กับขาเตียง ออกแรงมัดไว้แน่นๆ

แล้วเธอก็ปีนขึ้นไปที่หน้าต่าง จากนั้นก็จับผ้าไว้แน่น แล้วหย่อนตัวลงไปอย่างชำนาญ

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท้าของเธอก็แตะพื้นแล้ว 

เธอมองขึ้นไปข้างบนแล้วเอ่ย

" ลาก่อน หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก "

จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีออกจากบ้านของเตชินทันที

เตชินเข้ามาในห้องที่มีแต่ความว่างเปล่าไร้เงาของพิม 

เห็นเพียงร่องรอยการหนีของเธอ เขารู้สึกหงุดหงิดมากและโมโหมาก

" โธ่เว้ย!!! พิมถ้าผมจับคุณกลับมาได้ ผมจะไม่ให้คุณเห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย คอยดู "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธจัด จากนั้นเขาก็วิ่งลงไปชั้นล่าง 

หยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมาแล้วกดโทรไปหาผู้ช่วยคัง

เมื่อผู้ช่วยคังรับสายเขาก็เอ่ยออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

น่าเกรงขาม

" สั่งคนของเราให้ไปช่วยกันออกตามหาคุณพิม

ด่วน ตามเธอกลับมาให้ได้ "

" ครับ "

ด้วยน้ำเสียงของเตชิน ผู้ช่วยคังก็รู้ได้ทันที่ว่า ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแล้ว

เขาที่เป็นทั้งผู้ช่วยและเลขา คล้ายเป็นองครักษ์ของฮ่องเต้

เมื่อรับคำสั่งก็รีบส่งข้อความหาคนของเขาทันที

ส่วนตัวเขาก็รีบออกจากบริษัท แล้วขับรถไปหาเตชินที่บ้านอย่างรวดเร็ว 

จากนั้นพวกเขาก็ขับรถออกไปตามหาพิมด้วยกัน

ระหว่างทางเขาก็เอ่ยรายงานเตชินว่า

" ผมส่งคนออกไปสามกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปที่สนามบิน อีกกลุ่มไปที่ขนส่ง 

ส่วนกลุ่มสุดท้าย ให้ตามหาคุณพิมในละแวกใกล้เคียงคาดว่า ไม่นานก็น่าจะพบตัวคุณพิมครับ "

" อย่าประมาทเธอโดยเด็ดขาด เธอฉลาดเป็น

กรดขนาดนั้น 

สามารถทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึงได้อีกเยอะ ขนาดรถที่มารับเธอ 

เธอยังไม่ให้กล้องจับได้เลย เธอคงไม่ยอมให้เราพบตัว แล้วพากลับมาได้ง่ายๆหรอก "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แววตาเคร่งขรึมเย็นชามองตรงไปยังทางข้างหน้า

ถ้าเขารู้ว่าพิมอ่านภาษาอังกฤษออกตั้งแต่แรก เขาคงไม่ให้เธอเอาโทรศัพท์เขาไปใช้แน่

เขารู้สึกได้ถึงความผิดพลาดของตัวเอง อย่างน่าเจ็บใจ จากนั้นเขาก็เอ่ยถามผู้ช่วยคังว่า

" ตกลงแล้วคุณพิมเธอเรียนจบอะไรกันแน่ 

เธอจบแค่มัธยมจริงเหรอ "

ผู้ช่วยคังได้ยินดังนั้นก็เอ่ยตอบไปว่า

" ตามที่สมัครงานคุณพิมระบุแบบนั้นครับ "

" งั้นก็แสดงว่าเธอเก่งภาษาอังกฤษ "

เตชินเอ่ยเสียงเรียบนึกย้อนกลับไปตอนที่พิมคุยกับน้ำหนึ่งในห้องน้ำ

หลังจากที่เขาเข้าไปหลบในห้องน้ำผู้ชายที่อยู่อีกฝั่ง ห่างออกไปพอสมควร 

เขาก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พิมคุยกับน้ำหนึ่งอีก

พิมนั่งในรถ เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน จะไปสนามบินหรือไปขนส่งมันก็เสี่ยงที่จะถูกจับกลับไป

เธอนั่งอย่างกระวนกระวายใจพร้อมกับพึมพำในใจอย่างโมโห

[ ปีศาจชั่วอย่างเตชินคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆแน่ ]

แล้วอยู่ๆเทเท่ก็โทรเข้ามาหาเธอ ดวงตาเธอก็เป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันที

กดรับสายจากเพื่อนแล้วเอ่ย

" อีเท่ เธอคือคนที่สวรรค์ส่งมาโปรดฉันเลย 

ฉันรักเธอมาก ถึงมากที่สุด "

เทเท่ที่อยู่ปลายสายก็เอ่ยถามด้วยความงุนงง

" อีพิม เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไงยะ 

จะขอความช่วยเหลือจากฉันอีกแล้วล่ะสิ "

พิมยิ้มกว้างแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ

" ใช่แล้วเพื่อน ตอนนี้ฉันลำบากมาก ฉันหนีออกมาจากบ้านของคุณเตชินแล้ว 

ฉันไม่รู้จะไปไหนแล้ว ปีศาจเตชิน ต้องส่งคนไปดักรอฉันที่สนามกับขนส่งแล้วแน่ๆเลย 

ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งรถวนไปวนมาหลายรอบแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะเช็คอินเข้าโรงแรมไหนเลย "

เทเท่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเห็นใจเพื่อนสาวอย่างมากจึงเอ่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ

" นี่เธอจะหนีคุณเตชินไปจริงๆเหรอ เขาก็ดีกับเธอไม่ใช่เหรอ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็เอ่ยขึ้นด้วยความโมโห  แล้วเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟังด้วยความหงุดหงิดใจ

" ดีกับผีสิ มันมีคนรักอยู่แล้ว มันกับคนรักหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการผลิตลูก " 

แล้วเธอก็ทำเสียงอย่างกับร้องห่มร้องให้คล้ายเศร้าแต่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นมากกว่า

" ฮือๆๆ พูดแล้วกูเศร้า มันจะเอาลูกที่ฉันคลอดออกมา ยกให้เป็นลูกของคนรักมัน เธอคิดดูสิว่ามันเลวกันขนาดไหน "

เทเท่ที่อยู่ปลายสายก็รู้สึกโกรธแทนจึงเอ่ยขึ้น

" อืม เลวแพ็คคู่เลย "

จากนั้นก็เอ่ยโอ๋เพื่อนสาวราวกับโอ๋เด็ก

" โอ๋ๆๆๆ พิม อย่างเศร้าไปเลย ก็แค่เลวกับเลวรวมหัวกัน จะสู้ดีกับดีรวมหัวกันได้ยังไง ใช่มั้ย "

ได้ยินดังนั้น พิมยิ้มร่าแล้วเอ่ย

" เธอพูดแบบนี้ แสดงว่าเธอมีแผนดีๆแล้วใช่มั้ย "

ปลายสายยิ้มแห้งแล้วเอ่ยตอบมาว่า

" ไม่! "

ทำเอาพิมใจห่อเหี่ยวหงอยไปเลย เห็นเพื่อนเงียบไปเทเท่จึงเอ่ยต่อว่า

" แต่ฉันจะขอให้รุ่นพี่ที่ไปแต่งหน้าทำผมให้เธอคราวแล้ว ให้ที่หลบภัย ให้เธอได้ลี้ภัยชั่วคราว "

" อีเท่ เธอหาว่าฉันเป็นผู้ลี้ภัยเหรอ "

ปลายสายยิ้มแล้วเอ่ย

" แล้วมันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอไปทางไหนก็จะถูกจับหมด สภาพเธอน่าเวทนาไม่ต่างอะไรกับผู้ลี้ภัยเลย "

" เออ ฉันยอมรับก็ได้ รีบๆติดต่อพี่เขาให้ฉันด่วนเลย พี่คนขับเขาคงรำคาญฉันหมดแล้ว วนไปวนมาอยู่เนี่ย "

เธอเอ่ยยอมรับด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง

" ได้ๆ ฉันจะให้พี่เขาส่งโลเคชั่นไปให้เธอในแชท ดูแลตัวเองดีๆก็แล้วกัน "

" อืม ขอบใจมากเพื่อน "

จากนั้นเทเท่ก็เอ่ยถามขึ้น

" แล้วเธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับอาจารย์ป๊อบหน่อยเหรอ " 

เธอจึงตอบไปว่า

" เขาอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่อยากรบกวนเขา และไม่อยากให้เขารู้เรื่องของฉัน  เธออย่าไปบอกเขาแล้วกัน "

" โอเคๆ ฉันจะไม่พูดอะไร ถ้าเธอไม่อนุญาต

ดูแลตัวเองดีๆ บาย "

" บาย "

ได้คุยกับเพื่อนพิมก็ลืมความหวาดกลัวที่มีในใจไปชั่วขณะหนึ่ง

แล้วรุ่นพี่ของเทเท่ก็ส่งโลเคชั่นมาให้เธอ 

เธอให้โลเคชั่นกับคนขับรถแล้วคนขับก็พาเธอไปยังที่หมายทันที