ตอนที่ 77 เธอเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน

เมื่อรถที่พิมนั่งมาตลอดไปจอดลงหน้าบ้านของรุ่นพี่ 

เธอก็ลงจากรถแล้วเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านรุ่นพี่

สักพักรุ่นพี่ก็ลงมาเปิดประตูให้เธอ เธอก็ยกมือไหว้อย่างมีมารยาทแล้วเอ่ย

" สวัสดีค่ะ รุ่นพี่ พิมขอรบกวนพี่หน่อยนะคะ "

รุ่นพี่สาวสองยกมือรับไหว้จากเธอแล้วเอ่ย

" ไม่รบกวนเลย เข้ามาเถอะ อีเท่เล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว อะไรที่พี่ช่วยได้พี่ยินดีจ้า "

" ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ "

จากนั้นพิมก็เข้าไปในบ้านของรุ่นพี่ 

ทางด้านเตชิน เขานั่งอยู่ในรถแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณคัง คุณโทรไปถามพวกเขา ว่ายังไม่พบคุณพิมอีกเหรอ "

" ได้ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบจากนั้นก็โทรไปหาลูกน้องทันที ทันทีที่ลูกน้องรับสายเขาก็เอ่ยถามขึ้น

" เจอคุณพิมหรือยัง "

ทางปลายสายเอ่ยตอบมาว่า

" ยังครับ พวกเราค้นหาทุกทางเข้าออกหมดแล้วแล้วไม่เจอคุณพิมเลยครับ "

ได้ยินดังนั้นผู้ช่วยคังก็วางสาย แล้วโทรไปทางฝั่งสนามบินต่อ

พอลูกน้องรับสายเขาก็เอ่ยถามทันทีว่า

" ทางพวกคุณเจอตัวคุณพิมหรือยัง "

ลูกน้องที่อยู่ปลายสายเอ่ยตอบว่า

" ยังครับ พวกเราเฝ้าตรงทางเข้าไม่เห็นคุณพิม

ลงจากรถเลยครับ 

ผมว่าบางทีคุณพิมอาจจะรู้ทันเลยไม่เลือกที่จะออกเดินทางวันนี้ก็ได้ครับ "

" อืม พวกคุณเฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวตรงนั้นไว้ให้ดี 

เจอตัวคุณพิมหรือคนที่น่าสงสัยก็ตรวจดูให้ละเอียด อย่าลืมว่าต้องพาคุณพิมกลับมาให้ได้ "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังวางสายไป กำลังจะเอ่ยปากรายงาน

เตชินก็เอ่ยขึ้น

" ไม่ต้องรายงานแล้ว "

แค่ดูหน้าผู้ช่วยคัง ไม่ต้องบอกเขาก็รู้แล้วว่าการตามหาพิมล้มเหลว

เตชินนั่งนิ่งด้วยความร้อนใจที่ไม่แสดงออกมาให้คนอื่นเห็น 

เขารักพิมคือความจริง เขารักเธอมากที่สุด

แต่เขาก็ชอบคนรักของเขาเช่นกัน ให้เสียพิมไปเขาทำไม่ได้ 

ให้เลือกพิมคนเดียวก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน

เขาต้องให้เกียรติแฟนสาวของเขาที่อยู่ต่างประเทศ

เพราะพ่อของเธอเป็นถึงเจ้าของบริษัทจิวเวอร์รี่แห่งประเทศไทย 

มีหน้ามีตาในสังคมระดับเดียวกันกับเขา เป็นคนที่รู้จักกันมานานหลายปี

เธอเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน อ่อนโยนที่คู่ควรและเหมาะสมกับเขาที่สุด 

ส่วนพิมคือคนที่เขารักมากที่สุด จากนั้นเขาก็พึมพำในใจว่า

[ พิมคุณไม่อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยเหรอ ]

ผู้ช่วยคังเห็นคุณชายของเขาเงียบไป เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณชายเอายังไงต่อครับ กลุ่มที่สามก็ยังไม่โทรมารายงานอะไรเลย คงจะยังหาคุณพิมไม่เจอแน่เลยครับ "

เตชินนั่งคิดอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่หาพิมทั้งวันก็ยังหาไม่เจอ 

[ คุณไปหลบอยู่ไหนกันนะพิม คนตั้งหลายสิบคนถึงยังไม่พบความเคลื่อนไหวของคุณเลย ]

จู่ๆผู้ช่วยคังก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงเอ่ยขึ้น

" คุณชายไม่ลองแกะรอยคุณพิมจากโทรศัพท์ล่ะครับ "

" ใช่ ลืมไปเลยว่าเคยติดตั้งแอปติดตามตัวพิมไว้ในโทรศัพท์พิม หวังว่าเธอคงยังไม่รู้ตัวนะ "

เอ่ยจบ เตชินก็ล้วงหาโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น ดีใจจนลืมไปว่าโทรศัพท์ของตัวเองพังแล้ว 

ผู้ช่วยคังเห็นดังนั้น จึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

พร้อมกับเอาถุงพลาสติกที่เก็บชิ้นส่วนโทรศัพท์ของเตชินไว้ขึ้นมาให้เขาดู

" โทรศัพท์ของคุณชายอยู่นี่ครับ "

เตชินมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างอารมณ์เสียแล้วเอ่ยเสียงเข้มด้วยความหงุดหงิดใจ

" รีบเอาโทรศัพท์ไปซ่อม แล้วรีบดึงข้อมูลกลับมาให้หมด 

ส่วนตอนนี้คุณไปซื้อโทรศัพท์ที่จะใช้ชั่วคราวมาให้ผมก่อน "

" ครับ "

เอ่ยจบผู้ช่วยคังก็ขับรถตรงดิ่งไปยังห้าง แล้วเข้าไปจอดรถในลานจอด 

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้าง เดินมุ่งหน้า ตรงไปยังร้านขายโทรศัพท์ 

ยืนเลือกเครื่องที่ดีที่สุด พอชำระเงินเสร็จเขาก็เดินกลับไปที่รถ 

แล้วเอาโทรศัพท์ยื่นให้เตชินทันที

เตชินรับมาแล้วเปิดเครื่องทันที จากนั้นก็เริ่มทำการป้อนข้อมูลลงในเครื่อง 

ติดตั้งแอปที่จำเป็นต่างๆเรียบร้อย

เขาก็เริ่มทำการค้นหาตำแหน่งของพิมจากในโทรศัพท์อย่างไม่รีรอ

พอพบตำแหน่งของพิม เขาก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้ผู้ช่วยคัง

เพื่อที่ผู้ช่วยคังจะได้ขับตามไปยังตำแหน่งที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์

ผู้ช่วยคังรับโทรศัพท์มา แล้วขับรถออกไปตามตำแหน่งนั้นทันที

ผู้ช่วยคังขับรถไปตามแผนที่บนGPS ปลายทางคือปุ่มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

ซึ่งเป็นตำแหน่งที่จับสัญญาณโทรศัพท์ของพิมได้ 

เนื่องจากโทรศัพท์เครื่องเก่าพัง เตชินเลยเปลี่ยนวิธี ตามตัวพิมจากหมายเลขโทรศัพท์แทน

ผู้ช่วยคังขับรถไปเรื่อยๆ ตามทิศทางที่GPSนำทาง

เมื่อไปถึงตำแหน่งบนโลเคชั่นที่ปักมุกไว้ เขาและเตชินต่างมองไปรอบๆที่ดูว่างเปล่า

มีเพียงถังขยะสี่ใบวางเรียงอยู่ข้างทาง 

แล้วผู้ช่วยคังก็เปิดไฟเลี้ยว เลี้ยวเข้าไปชิดข้างทาง ทางซ้ายมือ 

เมื่อรถจอดสนิทเตชินก็เปิดประตูลงจากรถ

แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ ที่กำลังจับตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของพิมอยู่มาถือไว้

จากนั้นเขาก็เดินไปบนถนนฟุตบาท 

เดินตามตำแหน่งที่นำทางเขาไปเจอโทรศัพท์ของพิม อย่างมีความหวังและแอบดีใจที่จะเจอตัวพิมสักที

แต่เมื่อไปถึงตำแหน่งสิ้นสุดบนGPS ที่จับตำแหน่งโทรศัพท์ของพิม 

กลับไร้เงาของพิม ความหวังและความดีใจที่เขามีก่อนหน้านี้ได้แตกสลายไปในทันที

เห็นเพียงกลุ่มชายเร่ร่อนที่นอนเรียงรายกันอยู่ข้างทาง 

และเหลือบไปเห็น ชายเร่ร่อนคนหนึ่งกำลังนอนเล่นโทรศัพท์ของพิมอยู่

เตชินถึงกับขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปหา จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นในน้ำเสียงปกติ ด้วยสีหน้าเย็นชา

" คุณได้โทรศัพท์เครื่องนี้มาได้ยังไง "

ชายเร่ร่อนมองเขาอย่างสงสัยด้วยสายตาหวาดระแวง เตชินจึงเอ่ยต่อว่า

" ผมไม่ได้มาทำอันตรายคุณ คุณไม่ต้องกลัวหรอก แค่คุณบอกที่มาของโทรศัพท์มาก็พอ "

ผู้ช่วยคังเห็นดังนั้นจึงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร

" พี่ชาย บอกพวกเรามาเถอะนะครับ พอดีพวกเรากำลังตามหาน้องสาวที่หายไปน่ะ 

มีเพียงโทรศัพท์เครื่องนี้เท่านั้นที่จะเป็นเบาะแสในการตามหาน้องสาวเจอครับ "

ชายเร่ร่อนมองผู้ช่วยคังแล้วรู้สึกปลอดภัยสบายใจขึ้น จึงเอ่ยว่า

" ผมนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งวัน จนเมื่อตอนบ่าย

ก็เห็นรถคันหนึ่งขับผ่านมา 

จากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง 

ทิ้งโทรศัพท์เครื่องนี้ลงมา 

ผมเลยเดินเข้าไปดู เห็นสภาพโทรศัพท์ยังดีอยู่ไม่ได้แตกอะไร  เลยเอามาใช้ครับ "

ได้ยินดังนั้นผู้ช่วยคังถึงกับยิ้มไม่ออกแล้ว รอยยิ้มเมื่อกี้ค่อยๆหุบลง

มองไปยังเตชินที่ยืนข้างๆด้วยสีหน้าทมึงทึง 

แต่ในใจเขากลับแอบทึ่งในความรอบคอบของพิมถึงกับพึมพำออกมาในใจ

[ คุณพิมนอกจากจะฉลาดแล้ว ยังรอบคอบ รู้ทันไปซะทุกเรื่องจริงๆ 

แถมยังตัดสินใจเฉียบขาด มีใจที่เด็ดเดี่ยว ปฏิเสธคุณชายอย่างไม่ลังเล

ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เหมาะสมและคู่ควรกับคุณชายที่สุดแล้ว ]

เตชินยืนนิ่งมองไปยังโทรศัพท์ในมือของคนเร่ร่อนอย่างเหม่อลอย

เขายังไม่ทันได้สะสางกับอารมณ์โกรธที่มีในใจ

เลย ก็ต้องมาเศร้าใจซะแล้ว

เมื่อพิมเลือกที่จะตัดทุกเส้นทางในการติดต่อ

เพื่อไม่ให้เขาตามตัวเธอเจอ

[ พิม คุณฉลาดมาก ไม่คิดว่าคนที่รักเงินอย่างคุณจะทิ้งโทรศัพท์แพงๆไป

เพียงเพราะกลัวผมจะตามเจอ 

นี่คุณอยากตัดขาดจากผมมากขนาดนั้นเลย

เหรอพิม ]

เตชินพึมพำในใจ ในเมื่อพิมไม่มีโทรศัพท์แล้ว การที่จะตามเธอกลับมาก็ยากขึ้น