ตอนที่ 75 ขอให้ความรักของนาย

พิมเก็บกระเป๋าเสร็จ เธอก็เดินออกจากห้อง 

เตชินกลับเข้ามาจอดรถ ในลานจอดรถด้วยสีหน้าถมึงทึง

ป้าใจเห็นเตชินกลับมาก็เดินเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ย

" คุณชาย ป้ามีเรื่องจะรายงานค่ะ "

" ว่ามา "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันสีหน้าคงความเข้ม เคร่งขรึมไว้ไม่เปลี่ยน

ป้าใจเห็นดังนั้นก็รีบรายงานทันที

" เมื่อวานป้าใจเห็นคุณพิมนั่งเผาเศษกระดาษอยู่หลังบ้านค่ะ

ตอนป้าเข้าไปเจอ คุณพิมบอกว่าเป็นจดหมายเก่าๆที่ไม่ควรเก็บไว้

ตอนนั้นป้าไม่ได้คิดหรือเอะใจอะไร ก็นึกว่าเป็นจดหมายจากคนรักเก่า

แต่เมื่อป้ากลับมาคิดดูดีๆ ป้ารู้สึกว่ามันมีจุดที่น่าสงสัยแปลกๆค่ะ 

สิ่งที่คุณพิมเผา อาจจะไม่ใช่จดหมายเก่า อย่างที่คุณพิมบอก

เพราะยุคสมัยนี้จดหมายน่าจะไม่มีใครเขาใช้กันแล้วค่ะ 

เลยอยากนำเรื่องนี้ให้คุณชายลองวิเคราะห์ดูค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเผาอะไร

ก็ยิ่งทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นไปอีก

[ คุณถึงขนาดเผามันทิ้งเพื่อปิดบังผมเลยเหรอ ]

เตชินพึมพำพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความเดือดดาล จากนั้นก็เอ่ย

" อืม ผมรู้แล้ว วันนี้ป้าอยากไปไหนก็ไป ผมให้หยุดพักหนึ่งวัน "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจครั่นคร้ามอย่างมีโทสะ

ตอนนี้ตัวเขาแทบจะกลายเป็นเจ้าแห่งโลกันตร์แล้ว

ที่สามารถสั่งให้ใครอยู่ใครไปหรือจะลงโทษใครอย่างไรก็ได้ตามความผิด

" ขอบคุณค่ะ "

ป้าใจรีบเอ่ยตอบแล้วออกไปทันทีด้วยความรู้สึกกลัวจนมือเท้าสั่น

แล้วเตชินก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ยื่นมือไปเปิดประตู 

พิมที่กำลังจะหนีก็ยื่นมือออกมา เตรียมเปิดประตูเช่นกัน

แต่เธอช้ากว่าเตชินห้าวิ ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตู

ประตูก็ถูกเปิดออกมาจากด้านนอกแล้ว คนที่เธอไม่อยากเห็น ไม่อยากเจอ ก็กำลังยืนประจานหน้ากับเธอ

ดวงตางามเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่นที่แฝงความสงสัย สีหน้าแสดงความกังวลกลัวออกมาชัดเจน

[ ทำไมเขากลับมาล่ะ หรือว่าจะรู้เรื่องหมดแล้ว ]

พอได้สติ เธอก็เอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก 

ด้วยความระมัดระวัง น้ำเสียงกระเส่าเล็กน้อย

" คะ...คุณ...คุณกลับมา คุณ...ลืมอะไร หรือเปล่า  ความ...ความจริง ถ้าคุณลืมอะไร ก็บอกให้ฉันเอาไปให้ก็ได้ ไม่เห็นต้องเสียเวลากลับมาเอาเองเลยค่ะ "

เอ่ยจบเธอก็ยิ้มแห้งออกมาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ 

แต่คนตรงหน้ากลับนิ่งเฉย สีหน้าเคร่งขรึม 

แววตาดูมืดมนแทบมองไม่เห็นตาขาวแล้ว

เตชินในตอนนี้ถูกความโกรธครอบงำ สภาพไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้าย 

จากนั้นก็เลื่อนสายตามองไปยังกระเป๋าเดินทางข้างๆพิม 

ความโกรธที่มีในตัว ก็ปะทุเดือดดาลมากยิ่งขึ้นไปอีก

" คุณกำลังจะไปไหน "

เตชินเอ่ยถามขึ้นเสียงด้วยน้ำเสียงดุดัน พลังเสียงกังวานสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจพิม

แววตาคมกริบจับจ้องบนใบหน้างามอย่างแข็งกร้าว

พิมรู้ตัวแล้วว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ใจเธอสั่นอย่างแรงด้วยความกลัว

เธอค่อยๆขยับเท้าถอยหลังไปทีละนิดๆอย่างระมัดระวัง

แววตาจับจ้องความเคลื่อนไหวของเตชินอย่างไม่ให้คลาดสายตา

สมองของเธอทำงานอย่างรวดเร็ว คิดหาวิธีในการหนีรอดจากเตชิน แต่ก็ไม่มีวิธีไหนดีเลย

[ แค่จะวิ่งออกจากบ้าน ก็ทำไม่สำเร็จแล้ว 

ช่างมันเถอะ เป็นไงเป็นกัน ]

พึมพำในใจเสร็จ เธอก็ผลักกระเป๋าให้ล้มขวางทางเตชินแล้วเธอก็วิ่งเข้าไปยังห้องนั่งเล่น

อย่างน้อยก็ทำให้เธออุ่นใจขึ้นมาหน่อยที่อยู่ห่างจากเขา

ในห้องรับนั่งเล่นกว้างพอที่เธอจะเล่นเกมแมวจับหนูกับเขา

เตชินมองดูกระเป๋าที่ล้มลงขวางเท้าเขาตรงหน้าแล้วเอ่ยพึมพำ

" ฤทธิ์เยอะนักนะพิม "

จากนั้นเขาก็ยกเท้าก้าวข้ามกระเป๋าไป เดินตาม

พิมเข้าไปในห้องนั่งเล่น พร้อมกับเอ่ยเสียงดุดัน

" พิม คุณหนียังไงก็หนีไม่รอดหรอก ก็เหมือนกับที่คุณหลีกเลี่ยงการมีลูกให้ผม

ต่อให้คุณใช้สารพัดวิธี สุดท้ายคุณก็ต้องมีลูกให้ผมอยู่ดี

คุณทำโทรศัพท์ผมแตก เผาผลตรวจ แล้ววางแผนหนี แต่สุดท้ายคุณก็หนีไปไม่ได้

วันนี้ผมจะดูสิว่าคุณจะมีวิธีไหนอีก ในการ

หลีกเลี่ยงที่จะท้องลูกผม "

[ ที่แท้เขาก็รู้หมดแล้ว หึ! ในบ้านหลังนี้ แม้แต่คนใช้ก็ไว้ใจไม่ได้เลย ไม่มีใครจริงใจเลยสักคน 

อยู่ไปก็เป็นแค่ เครื่องมือระบายกามารมณ์ คอยผลิตลูกให้เตชินเท่านั้น

ฉันจะไม่ยอมอยู่ที่นี่แล้ว ต่อให้ต้องมีใครเลือดตกยางออก ฉันก็จะออกไปจากที่นี่ให้ได้ ]

เธอรู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถไว้ใจใครได้ จึงพึมพำอย่างหนักแน่นใจใจ 

จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นเสียงกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้

พร้อมกับหยิบเอาที่ช็อตไฟฟ้าออกมาจากในกระเป๋าใบเล็กของเธอ

" คุณเตชินในเมื่อคุณไม่ได้รักฉันอย่างจริงใจ คุณก็ควรจะปล่อยฉันไป

ไม่ใช่มาบังคับจิตใจกันแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณมีผู้หญิงที่คุณรักอยู่แล้ว

ทำไมคุณไม่ไปแต่งงานกับเธอ แล้วให้เธอท้องลูกให้คุณ

ทำไมต้องเป็นฉัน หรือว่าคนรักของคุณโง่เหรอ คุณถึงไม่อยากให้เธอท้องลูกให้ "

ได้ยินดังนั้นคิ้วของเตชินก็กระตุกวูบ ขมวดคิ้วเข้าหากันหรี่ตามองพิม ที่รู้เรื่องของเขา

พิมเห็นดังนั้น เธอก็ยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปาก แล้วเอ่ยต่ออย่างไม่พอใจในความอยุติธรรมที่เกิดกับเธอ

" คุณคงอยากรู้สินะ ว่าฉันรู้ได้ยังไง ฉันบอกให้ก็ได้ ก่อนที่ฉันจะพังโทรศัพท์คุณ 

ฉันได้ดูทุกอย่างในโทรศัพท์คุณหมดแล้ว 

พวกคุณทั้งคู่จิตใจชั่วช้า เห็นแก่ตัว เลวทราม ชาติชั่วพอๆกัน

พวกคุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง นี่มันยุค 2021แล้ว 

ทำไมคุณยังทำกับคนจนๆอย่างฉัน ราวกับฉันไม่มีหัวใจ 

ทำราวกับฉันเป็นเพียงสัตว์ที่มีไว้ผสมพันธ์ุแบบนี้

 

ฉันเสียใจจริงๆ ที่เคยเผลอชอบคุณ เผลอมีความรู้สึกดีๆ จนเผลอมีใจให้คุณ "

ยิ่งพูดน้ำตาเธอยิ่งซึมออกมาด้วยความรู้สึกสงสารตัวเอง

แทนที่เตชินจะรู้สึกผิด แต่กลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างเย็นชาและไร้หัวใจ

" เมื่อคุณรู้หมดแล้วก็ทำหน้าที่ให้ดี เพราะยังไงผมก็ไม่มีวันปล่อยคุณไป 

คุณเป็นผู้หญิงของผมแล้ว ผมจะดูแลคุณและครอบครัวของคุณให้ดี

เพื่อแลกกับการให้คุณอยู่ข้างๆ คอยปรนนิบัติให้ผมพอใจ 

แค่นี้คุณก็อยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชาติแล้ว

ไม่ต้องไปทำงานให้เหนื่อยหรือทนลำบากให้คนอื่นใช้งานอีกต่อไป "

ได้ยินดังนั้นพิมก็เอ่ยตะคอกเสียงกร้าวด้วยความโกรธจัด

น้ำตาเอ่อล้นไหลออกมาเป็นสาย แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นเลยแม้แต่น้อย

" คุณเตชิน! คุณยังมีหัวหัวใจ มีความเป็นคนอยู่มั้ย 

คุณคิดจะขังฉันไว้ข้างกายแบบนี้ตลอดไปได้ยังไง ฉันไม่อยากได้เงินคุณแล้ว 

แล้วฉันก็จะไม่ยอมขายจิตวิญญาณความเป็นคนเด็ดขาด "

ได้ยินดังนั้น เตชินเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา ไม่ทุกข์ร้อน ราวกับไม่รู้สึกอะไรใดๆ

" ผมเคยบอกแล้ว เพราะผมรักคุณ ผมชอบคุณ ดังนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด "

" เหอะ! รักเหรอ รักบ้าบอน่ะสิ แล้วคนรักของคุณล่ะ คุณจะเอาเธอไปไว้ที่ไหน 

ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะ ที่จะยอมให้แฟนตัวเองมีผู้หญิงอื่น คุณอย่าเห็นแก่ตัวหน่อยเลย "

เอ่ยจบเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้เธอจึงเอ่ยเสียดสีหวังให้เตชินรู้สึกเจ็บ

" อ้อ ฉันลืมไปว่าคุณกับคนรักของคุณมันคนประเภทเดียวกัน ชาติชั่ว ชิงหมาเกิดชัดๆ "

" พิม!!! คุณพอได้หรือยัง "

เตชินเอ่ยเสียงกร้าวด้วยความดุดันแววตาคมกริบจับจ้องพิมอย่างแข็งกร้าว

" ทำไม ที่ฉันพูดไม่ถูกตรงไหน คุณกับคนรักของคุณ เห็นดีเห็นงามกัน ที่จะให้ฉันท้องลูกให้ 

หลังจากคลอดคุณก็จะยกลูกที่ฉันท้องมาเกือบปีให้เป็นลูกของเธอ 

แบบนี้ไม่เรียกชาติชั่ว แล้วจะเรียกว่าอะไร เลว ชาติชั่ว ชิงหมาเกิด สันดานเดรัจฉาน

เลวยิ่งกว่าสัตว์นรก ฉันจะไม่ยอมให้เลือดของฉันไปผสมกับเลือดสัตว์นรกเช่นพวกคุณแน่ "

พิมโกรธจนร่างชามือสั่น เดือดดาลจนเลือดขึ้นหน้า 

ด่าคำหยาบออกมารัวๆอย่างเกรี้ยวกราดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

เพราะสิ่งที่เธอรับรู้มาจากในแชทส่วนตัวของ

เตชิน มันร้ายแรง ไม่น่าให้อภัยกว่า การที่เธอจะไม่ได้เจอหน้าลูก 

คือการไม่ให้ลูกรู้จักเธอ แล้วให้ลูกเธอเรียกคนอื่นว่าแม่ แค่คิดเธอก็เจ็บปวดเจียมตายแล้ว

เธอจะไม่ยอมอยู่เป็นเครื่องมือผลิตลูกให้เตชินและจะไม่ยอมท้องลูกเพื่อทรมานใจตัวเองเด็ดขาด

เตชินมองเธอด้วยแววตาเคร่งขรึม เขารู้สึกคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าเธอจะอ่านภาษาอังกฤษออก

เพราะในแชทเขาใช้แต่ภาษาอังกฤษล้วนๆ

จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาอย่างไม่รีบร้อนด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้หัวใจ

" คำด่าของคุณ ไม่ทำให้ผมรู้สึก สะทกสะท้านอะไรเลยพิม คุณด่าไปก็เปลืองแรงเปล่า เก็บแรงของคุณไว้ทำลูกให้ผมดีกว่า "

จากนั้นแววตาเคร่งขรึมก็แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวอย่างแน่วแน่

" เพราะครั้งนี้ผมจะไม่ไปทำงานแล้ว จะทำจนกว่าคุณจะท้อง ตราบใดที่คุณยังไม่ท้องคุณจะไม่มีอิสระใดๆทั้งสิ้น "

เตชินเอ่ยเสียงเข้มออกมาอย่างหนักแน่น 

แววตาจริงจังสบตากับแววตาแข็วกร้าวที่กำลังสั่นไหวเล็กน้อยของพิม