ตอนที่ 24 ขอให้ตัวเองปลอดภัย

ควาเฉยชาบนใบหน้าเธอไปขัดลูกตาคุณหญิงจารวีอย่างมาก คุณหญิงจารวีจึงเอ่ยขึ้น

" ลูกดูสิ แม่สาวใช้อุ่นเตียงของลูก ทำหน้ายังกับคนเบื่อโลก 

สีหน้ายังกับวิญญาณล่องลอยไร้อารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าหล่อนผิวดีหน้าตาสวยนะ

แม่จะไม่ให้อยู่ข้างกายลูกเลย "

เตชินตกใจกับคำพูดของผู้เป็นแม่เล็กน้อยที่มันเว่อร์วังเกินจริงไปหน่อย 

แต่จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ยอมรับมันโดยไม่เอ่ยปฏิเสธใดๆ

[ สาวใช้อุ่นเตียงเหรอ ฟังแล้วรื่นหูดี ]

เตชินมองหน้าผู้เป็นแม่แล้วเอ่ย

" คุณแม่ครับ เรื่องที่จะหาคนมาอุ้มท้องทายาทผม ผมคิดว่าพิมก็เหมาะสมดีนะครับ

หน้าตา ผิวพรรณใช้ได้ ไม่มีพันธะผูกมัดกับใคร ไม่คิดที่จะจับผู้ชายที่มีฐานะเพื่อยกระดับตัวเอง

เธอตรงไปตรงมา และยังเป็นคนฉลาด มีไหวพริบดี เอาตัวรอดเก่ง

ที่สำคัญเธอรักเงินมาก และยังสะอาดหมดจดครับ "

ได้ฟังลูกชายพูด คุณหญิงจารวีก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ

" แล้วเธอจะยอมรับข้อเสนอของลูกเหรอ นิสัยแข็งกระด้างของเธอแม่ว่าเธอคงไม่ยอมแน่

อีกอย่างเรื่องการอุ้มท้องลูก เป็นเรื่องที่ผู้หญิงทุกคนต้องคิดอย่างละเอียดรอบคอบ 

เป็นความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะ

หากเธอไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบลูก คงไม่ยอมง่ายๆแน่ 

ดูแล้วเธอเป็นคนที่หยิ่งในเกียรติในศักดิ์ศรีมากคนหนึ่ง จะยอมให้มีมลติดตัวเหรอ "

ได้ฟังดังนั้น เตชินจึงเอ่ยขึ้น

" แค่คุณพ่อกับแม่เห็นด้วยก็พอแล้วครับ ส่วนเธอจะยอมหรือไม่นั้น ผมมีวิธีของผม

คุณแม่ลองไปเจรจากับทางมูลนิธิดูนะครับ 

ส่วนเรื่องทายาทน่ะมีแน่นอน 

คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง แต่อาจคลอดเลยกำหนดวันรับมรดกครับ "

ได้ยินลูกชายพูดอย่างมั่นใจแบบนี้คุณหญิงจารวียิ้มออกมาอย่างสบายใจแล้วเอ่ย

" ได้ เรื่องนี้ลูกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่ไปอธิบายใก้คุณทนายกับทางมูลนิธิเอง "

เอ่ยจบเขาก็ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าที่วางบนโต๊ะเข้ามาบนตัก

แล้วล้วงมือเข้าไปหยิบขวดเล็กๆใสๆน่ารักๆจากในกระเป๋า ยื่นไปให้ลูกชาย

เตชินรู้ทันทีว่ามันคืออะไร จึงรีบปฏิเสธที่จะรับแล้วเอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่ชอบใจ

" ผมบอกแล้วผมมีวิธีของผม อีกอย่างผมไม่ได้ขี้เหร่ถึงขนาดต้องใช้ของต่ำๆพวกนี้ "

เมื่อเห็นว่าลูกชายปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมรับตัวช่วยที่เขาให้ เขาจึงเอ่ยอย่างน้อยใจน้ำเสียงเจือเศร้า

" นี่ลูกไม่รับความหวังดีของแม่แล้วใช่มั้ย 

แม่อุตส่าห์หามาให้ลูกโดยเฉพาะ 

เพื่อที่จะทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกเร็วขึ้น เราไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นแล้ว

หากหล่อนไม่ยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไง ก็ไม่รับข้อเสนอของลูก

มรดกตกทอดของตระกูลก็ต้องไปตกในมือของผู้อื่น

แบบนี้แม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แม้แต่มรดกตระกูลตัวเองก็รักษาไว้ไม่ได้ "

เตชินเห็นดังนั้นก็ต้องจำใจยอมรับแล้วเอ่ย

" ก็ได้ครับ ผมจะเก็บไว้ "

เขาไม่อยากใช้ของพวกนี้กับพิม โดยเฉพาะคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกเขา

เขาต้องการครอบครองตัวพิม ร่วมรักกับเธอโดยที่เธอมีสติ 

รู้สึกตัวด้วยความรอบคอบ ไม่เผลอสติ

เมื่อลูกชายรับสิ่งที่เขาให้ เขายิ้มแล้วลุกขึ้นยืนอย่างสบายใจ แล้วเอ่ย

" ไม่มีอะไรแล้ว แม่กลับก่อนนะ จะกลับไปรอฟังข่าวดีจากลูกที่บ้าน อย่าช้าล่ะ 

แล้วก็วันนี้ ลูกไม่ต้องเดินไปส่งแม่หรอก ลูกรีบไปหาหล่อนเถอะ ทำคะแนนไว้

ช่วงนี้ก็กลับบ้านเร็วขึ้นหน่อย หาเวลาเข้าใกล้เธอให้มาก เอาใจใส่เธอดีๆ

ด้วยหน้าตาของลูก คงใช้เวลาไม่นานหรอก เข้าใจมั้ย "

" ครับ "

เตชินเอ่ยตอบ แล้วคุณหญิงจารวีก็เดินออกจากบ้านไปอย่างสบายใจ 

อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ที่จะได้ทั้งมรดกและได้ทั้งหลานในเวลาเดียวกัน เขาแฮปปี้สุดๆ

พิมในตอนนี้กำลังทำงานงกๆ หน้ามันเยิ้ม 

เหงื่อซึมออกมาจนผมเปียกชื้น 

เธอไล่เช็ดกระจกแต่ละบานๆ จนเงาวับเสร็จแล้วเธอก็ไปขัดรองเท้าให้เตชินต่อ

เตชินเอามือเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเดินหาพิมเมื่อเจอเธอ

ก็ยืนมองเธอที่ทำงานอยู่อย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกเสียดายจึงพึมพำออกมาในใจว่า

" น่าเสียดายที่คุณเกิดมาผิดที่ไปหน่อย ครึ่งหนึ่งคุณผ่าน แต่อีกครึ่งกลับไม่ผ่านเลย "

พิมนั่งจดจ่ออยู่กับงานที่ทำโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งแบบมองอยู่ไกลๆ

เธอนั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างเพลินๆจนลืมความเหนื่อยไป

ในชีวิตเธอแม้จะจน แต่เธอก็โชคดีกว่าใครหลายคน เพื่อนฝูงรักใคร่ ผู้ใหญ่รักและเอ็นดู 

มีความสามารถพิเศษติดตัวและถือว่าเก่งในระดับหนึ่ง เก่งกว่าหลายคน

มีแต่คนชื่นชม ให้เกียรติ ยกมือไหว้ ต้องวางตัวเหมาะสม อย่างระมัดระวังมาตลอด

พอมาเป็นคนใช้ กว่าเธอจะถอดหัวโขนที่เคยสวมใส่ออกมาได้

กว่าจะปรับความรู้สึกให้เหมือนคนทั่วไปได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เธอจึงค่อนข้างเข้าใจคุณหญิงจารวี เพราะคนที่เคยอยู่ในจุดที่มีแต่คนชื่นชม เคารพให้เกียรติ

พอมาอยู่ในจุดที่ต่ำสุด คนไม่ให้ค่า ไม่เห็นหัวเลย จะรู้สึกไม่ดี รู้สึกแย่เอามากๆ

เธอเองก็ไม่เคยคิด ว่าด้วยอำนาจของเงิน 

จะนำพาให้เธอมาอยู่ในจุดที่ต้องก้มหัว ยอมให้คนดูถูกว่าต่ำต้อยเช่นนี้ 

เธอจึงบ่นพึมพำกับตัวเองออกมาแล้วพึมพำต่ออย่างเงียบๆ

" ซ้ำยังโชคร้าย ได้เจ้านายหื่นกาม บ้ากาม จ้องแต่จะขืนใจ ลวนลามเป็นว่าเล่น โชคร้ายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  "

[ เรื่องน่าอับอายแบบนี้ จะให้คนที่บ้านรู้ไม่ได้เด็ดขาด 

จากนี้ไป ขอให้ตัวเองปลอดภัย รอดพ้นจากปีศาจบ้ากามในบ้านหลังนี้ ทุกครั้งไปด้วยเถิด เพี้ยนๆๆๆ ]

เตชินเดินเข้ามาหาพิม แล้วเอ่ยด้วยสีหน้านิ่ง ท่าทางสุขุม 

" พิมคืนนี้คุณเตรียมตัวออกไปข้างนอกกับผมนะ "

พิมเงยหน้ามองเขา เธออยากจะพูดว่า 

" ไม่ไปค่ะ "

แต่ปากของเธอกลับเอ่ยออกมาว่า 

" ได้ค่ะ "

เพราะเขาเป็นเจ้านายเธอ เธอจะขัดใจปฏิเสธเขามากก็ไม่ได้ จะให้ปากกับใจตรงกันทุกครั้งก็ไม่ดี

ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง เธอก็ยินดีทำให้หมด 

ขอแค่เขาไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจก็พอ

แล้วเตชินก็หมุนตัวกลับเข้าบ้าน เดินขึ้นไปบนห้อง 

เข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวนั่งลงบนเก้าอีก

เปิดโน๊ตบุ๊คออกมานั่งทำงานต่อ