ตอนที่ 29 ต่อให้ผมเมามากแค่ไหน ผมก็อุ้มคุณไหว

พิมนอนบนเตียงใหญ่ที่หนานุ่ม เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงกริ่ง

แววตาฉายแววหวาดผวาชัดเจน

เธอรวบรวมสติ ค่อยๆลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู จากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่าง

เพื่อไปเปิดประตูหน้าบ้านตามความเคยชิน 

แต่เธอลืมนึกไปว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะแม่บ้านแล้ว

เมื่อเธอยื่นมือไปเปิดประตูบ้าน ประตูก็ถูกเปิดจากด้านนอกซะก่อน

นาวินพยุงตัวเตชินประคองกลับเข้ามาในบ้านอย่างทุลักทุเล 

พิมเห็นดังนั้นเธอก็ถอยหลังไปทันที

เพราะสัญชาตญาณของเธอบอกว่า ไม่ควรเข้าใกล้เตชิน

เธอจึงเอ่ยกับนาวินว่า

" รบกวนคุณนาวินช่วยพาเขาไปนอนในห้องหน่อยนะคะ "

นาวินเห็นว่าพิมดูกลัวๆ เว้นระยะห่างกับเตชิน 

เขาก็ไม่อยากทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งตกใจและลำบากใจ จึงเอ่ยตอบว่า

" ได้ครับ "

แต่เตชินกลับเอ่ยขึ้นพร้อมกับผลักนาวินออกไปจากตัวเขา

" นาย ครับ อะไร ฉันจะกลับขึ้นไปพร้อมพิม นายกลับบ้านไปเลย ไป "

นาวินเริ่มสงสัย ในคำพูดของเตชิน 

[ ทำไมเตชินพูดอย่างกับว่าอยู่ห้องเดียวกันกับพิมเลยวะ คงไม่ใช่หรอก เราคงคิดมากไปเอง ]

นาวินสลัดความคิดออกไป เมื่อถูกไล่ให้กลับ เขาก็กลับออกไป พิมจึงเดินไปส่งเขา

จากนั้นเธอก็หมุนตัวกลับเข้ามาในบ้านอย่าง

กล้าๆกลัวๆ

เตชินนั่งรอพิมออกไปส่งนาวินบนโซฟา พอเห็นเธอเดินกลับเข้ามา จึงเอ่ยขึ้น

" คุณช่วยประคองผมขึ้นห้องหน่อย "

พิมไม่เข้าใกล้เตชินและยังปฏิเสธที่จะพาเขาขึ้นห้องแบบอ้อมๆ

" คุณตัวใหญ่ขนาดนั้นแถมยังเมาตัวอ่อนปวกเปียกอีก ฉันประคองคุณไม่ไหวหรอก 

คืนนี้คุณนอนบนโซฟาในห้องนี้ก่อนมั้ย รอให้คุณสร่างเมาแล้ว ค่อยเดินกลับขึ้นห้อง "

เตชินได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" คุณกลัวผมจะทำอะไรคุณหรือไง "

พิมยืนนิ่ง มองต่ำอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยออกมาตรงๆว่า

" ใช่ค่ะ "

เตชินเดินเข้าไปจับมือเธอแล้วเอ่ย

" ผมบอกแล้วไง ว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณอีก จนกว่าคุณจะเต็มใจ ยอมผมเอง "

คำพูดและน้ำเสียงของเขาไม่เหมือนคนเมาจนทำให้พิมตกใจ

เธอจึงเอ่ยถามขึ้น

" นี่คุณไม่ได้เมาเหรอ "

เตชินจึงอุ้มพิมขึ้นมาแล้วเดินขึ้บบันไดไปพร้อมกับเอ่ย

" ต่อให้ผมเมามากแค่ไหน ผมก็อุ้มคุณได้สบาย ถ้าไม่อยากตก ห้ามดิ้นเข้าใจมั้ย "

จากนั้นเขาก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง ค่อยๆวางพิมให้นั่งลงบนเตียง

แล้วเอ่ยเสียงแผ่วทุ้มและอ่อนโยนที่สุด

" คุณนอนเถอะ ไม่ต้องกังวลว่าผมจะขืนใจคุณ ผมจะไปอาบน้ำแล้ว 

ถ้าคุณไม่อยากให้ผมนอนด้วย ผมจะไปนอนโซฟาในห้องทำงานเอา "

เอ่ยจบเข้าก็ไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไป

อาบน้ำทันที

ได้ยินดังนั้นพิมรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย 

จากนั้นเธอก็ไปหยิบผ้าห่มกับหมอนและหมอนข้าง 

เอาไปวางไว้ให้เขาบนโซฟา ในห้องทำงานของเขา

ซึ่งห้องทำงานกับห้องนอนของเตชินนั้นเชื่อมติดกัน

มีเพียงกระจกใสๆกั้นอยู่ สามารถมองเห็นกันและกันได้ถ้าไม่ปิดม่าน

จากนั้นเธอก็กลับมานอนลงบนเตียงพยายามหลับตา แกล้งทำเป็นหลับ

แต่หูกลับตั้งใจฟังเสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัว

ในห้องน้ำตลอด 

เพราะเธอไม่เชื่อคำพูดของเตชินแล้ว

เตชินอาบน้ำเสร็จ ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ 

นุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวปกปิดช่วงล่างไว้

แล้วยืนเช็ดผม สายตาจับจ้องบนตัวคนที่นอนอยู่บนเตียง 

เขารู้ว่าพิมแกล้งหลับ จากนั้นเขาก็หันไปมองยังห้องทำงาน เห็นผ้าห่มกับหมอนวางอยู่

จึงเดินไปเป่าผม และเปลี่ยนเป็นใส่ชุดนอน 

จากนั้นก็เดินเข้ามาหาพิมที่นอนหันหลังให้

เขาจึงเข้าไปโอบกอดเธอเบาๆแล้วก้มลงไปจูบหน้าผากเธออย่างนุ่มนวล

พิมที่แกล้งหลับเกือบจะตัวแข็งทื่อแล้ว แต่เธอก็แกล้งหลับต่อไป

จากนั้นเตชินก็เอ่ยขึ้น

" หลับฝันดีนะ อย่ากังวลไปเลย ผมจะไม่บังคับฝืนใจคุณแล้ว "

เอ่ยจบเขายื่นมือไปปิดไฟที่หัวเตียงให้พิม

แล้วลุกออกจากเตียง 

เดินไปนอนบนโซฟาในห้องทำงาน

เมื่อในห้องมืดสนิทลง พิมลุกขึ้นมานั่ง ค่อยๆพ่นลมหายใจออกมา 

มองไปยังห้องทำงานที่เตชินนอนอยู่แล้วพึมพำออกมาในใจ

[ ใจหายใจคว่ำหมด หลับฝันดีกับผีสิ คำพูดนายมันเชื่อได้ที่ไหนล่ะ ]

ในวันรุ่งขึ้น พิมตื่นแต่เช้า เธอรู้สึกไม่สดชื่น ดวงตาไม่สดใสเหมือนเคย และลืมตาแทบไม่ขึ้น

เธอจึงไปล้างหน้า แปรงฟัน เพื่อให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย

จากนั้นก็เดินเธอออกจากห้อง แล้วลงไปชั้นล่าง

ด้วยชุดนอนสีพีช

พอเธอเห็นเตชินที่นั่งทานโจ๊กอยู่ ก็ตกใจรีบหมุนตัวหันหลังกลับขึ้นไปชั้นบน

เตชินจึงเอ่ยหยุดเธอไว้

" คุณจะไปไหน มานั่งนี่ "

เธอค่อยๆหันไปทางเขาแล้วเอ่ย

" ฉันจะไปเปลี่ยนชุดก่อน "

" ไม่ต้อง มานั่งทานข้าวกับผม เร็วๆ "

คำพูดและน้ำเสียงของเตชินมีความน่าเกรงขามจนพิมไม่กล้าขัดใจ

เธอเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเขา เขาจึงหันไปเอ่ยกับป้าใจว่า

" ป้าช่วยเตรียมอาหารเช้าให้คุณพิมหน่อยครับ "

" ค่ะ "

ป้าใจเอ่ยตอบแล้วเดินเข้าไปในครัว ยกโจ๊กออกมาตักให้พิม

เตชินมองใบหน้าพิมแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงระคนเอาใจใส่

" เมื่อคืนคุณไม่ได้หลับหรือไง หน้าบวม ตาบวม ดวงตาดูไม่สดใสเลย นอนไม่หลับเหรอ "

พิมก้มหน้าทานข้าว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบโดยไม่หันไปมองเขา ใบหน้าเธอดูสงบนิ่ง 

" คุณเตชินสายตาดีมากเลยนะคะ ช่างสังเกตจริงๆ หน้าอยู่บนตัวฉันฉันยังไม่สังเกตขนาดนั้นเลย "

คำพูดของเธอแม้จะราบเรียบแต่มันแฝงไปด้วยกับเหน็บแนม

แต่เตชินกลับไม่รู้สึกโกรธอะไร แล้วเอ่ยว่า

" หน้าของคุณ เป็นของผม ผมก็ต้องคอยสังเกตเป็นธรรมดา 

ถ้าคุณให้คนอื่นมาสังเกตแทนผม

ผมคงยอมไม่ได้ "

เตชินออกตัวแรง แสดงความเป็นเจ้าของ

ที่หวงแหนของของตัวเองอย่างชัดเจน

จนทำให้พิมเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง อย่างไม่ชอบใจ ในการแสดงออกของเตชิน

แล้วเธอก็เอ่ยอย่างไร้อารมณ์ว่า

" คุณอยากพูดอะไรก็พูดเลย ยังไงฉันก็ไม่มีวันเป็นของของคุณเด็ดขาด "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เงียบไป แววตาคมกริบจับจ้องลงบนใบหน้างามอย่างเงียบๆแล้วพึมพำในใจ

[ ทำไมคุณถึงไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนะ ภายในหนึ่งเดือนนี้

ถ้าคุณยังดื้อรั้น ใจแข็ง ไม่ยอมเป็นของผมอีก ผมอาจจะต้องใช้วิธีสกปรกกับคุณแล้ว ]

เมื่อทานข้าวอิ่มพิมจึงเอ่ยว่า

" วันนี้ฉันขอออกไปข้างนอกนะ "

เตชินจึงเอ่ยว่า

" ได้สิ วันนี้ผมว่างพอดี คุณอยากไปไหน ผมจะไปส่ง "

เธอจึงรีบปฏิเสธขึ้นทันทีว่า

" ไม่เป็นไรค่ะ คุณพักผ่อนที่บ้านเถอะ 

ฉันอยากไปคนเดียว "

เมื่อเธอบอกว่าอยากไปคนเดียว เขาจึงเอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดวางอำนาจอย่างเผด็จการ

" คุณจำที่ผมบอกไม่ได้แล้วเหรอ ช่วงนี้ผมไม่อนุญาตให้คุณไปไหนมาไหนคนเดียว

และไม่อนุญาตให้คุณเจอเพื่อนผู้ชาย คุณอยากไปไหนขอให้บอก ผมจะไปส่ง 

ถ้าผมไม่ว่าหรือไม่อยู่ก็จะเป็นหน้าที่ของผู้ช่วยคังในการรับส่งคุณ "

พิมถอนหายใจออกมา เธอโมโหตัวเองที่โลภจนถูกขังอยู่ในกรงทองและขาดอิสระแบบนี้ 

เธอมองเตชินอย่างเงียบๆโดยที่ไม่เอ่ยอะไร 

เธอเริ่มสงสัยแล้วว่า

ใบทะเบียนสมรสเขาก็ได้แล้ว แล้วทำไมยังต้องควบคุมเธอ ราวกับกลัวเธอจะหนีไป

ที่น่าสงสัยที่สุดคือ ทำไมถึงห้ามไม่ให้เธอพบเฉพาะเพื่อนผู้ชาย

และยังมีการระบุชัดเจนว่าช่วงนี้ เธอจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณบอกว่าช่วงนี้ ไม่ให้ฉันไปไหนมาไหน

คนเดียวไม่ให้พบเพื่อนผู้ชาย 

งั้นแสดงว่าถ้าผ่านช่วงนี้ไปคุณก็จะปล่อยฉันเป็นอิสระใช่มั้ย "

เตชินรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังวิเคราะห์คำพูดของเขาอยู่ เขาจึงเอ่ยตอบไปว่า

" อิสระของคุณเป็นยังไง ตอนนี้คุณไม่มีอิสระตรงไหนล่ะ คุณก็ใช้ชีวิตได้ปกติ 

เพิ่มเติมก็แค่ การที่คุณไปไหนมีคนไปเป็นเพื่อน กับไม่ให้คุณพบเพศตรงข้ามก็เท่านั้นเอง "

พิมจ้องเข้าไปในดวงตาเตชินแล้วเอ่ยถามอย่างจริงจังตรงไปตรงมา

" ทำไมถึงไม่ให้ฉันเจอเพื่อนผู้ชาย คุณกลัวอะไร "

พอถามคำถามนี้ออกไป เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ บวกกับเตชินพยายามจะมีอะไรกับเธอตลอด 

เมื่อเอาทั้งสามเรื่องมาเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน

เธอรู้สึกตระหนกขึ้นมาในใจทันที 

แล้วเอ่ยถามต่อไปว่า

" คุณคงไม่กลัวว่าฉันจะไปท้องกับผู้ชายคนอื่นหรอกใช่มั้ย ถึงไม่ให้ฉันพบเพื่อนผู้ช่วย "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความหมายเป็นนัยชัดจน

" คุณฉลาดขนาดนั้น คุณคิดว่าไงล่ะ ? "

ได้ยินดังนั้นก็ทำให้เธอมั่นใจและชัดเจนในคำตอบเป็นนัยของเขา

เธอมองเขาด้วยแววตาสงบนิ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

" คุณเจ้าเล่ห์และฉลาดแกมโกงสมกับเป็นผู้บริหารระดับสูงจริงๆ 

บทเรียนของฉันในครั้งนี้แพงจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ว่า 

จิตใจมนุษย์นั้น ยากแท้ หยั่งถึง ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะฉันโลภและโง่เอง "

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันตัวเอง น้ำตาคลอหน่วย โมโหตัวเองที่ซื่อเกินไป

จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปข้างบน ร้องให้ออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจ

และหลากหลายความรู้สึกจนเกินกว่าจะบรรยายออกมาหมด 

ที่เสียท่าขายตัวเองให้เตชินแลกเงินและยังต้องอุ้มท้องเด็กโดยไม่เต็มใจ

นอกจากเสียใจแล้ว ก็มีความรู้สึกตระหนกนี้แหละที่ชัดเจน

เธอไม่อยากทำเรื่องผิดพลาดที่สุดในชีวิต แล้วเธอจะทำยังไง ในเมื่อเธออยู่ในเงื้อมมือเขาแบบนี้