บทที่ 74

เพียงควักเงินครอบครัวออกมาและเหลือสำหรับค่าเดินทางกลับบ้านเกิดเล็กน้อย ก็สามารถปิดเรื่องกินเนื้อคนได้

ครอบครัวผู้เสียหายจะได้รับค่าชดเชยเป็นข้าวสารยี่สิบชั่งหนึ่งถุง แป้งสิบชั่งหนึ่งถุง

เสบียงอาหารเหล่านี้ ทุกคนในครอบครัวสามารถกินได้ถึงสามเดือน ดังนั้นย่อมไม่มีการก่อเรื่องอีก

เรื่องดังกล่าวก็สามารถข้ามผ่านไปได้

อาหลี่คิดว่าเจ้าหนุ่มเว่ยกวงผู้นี้เป็นคนมีความสามารถ

ให้เขาอ่านตำราพิชัยสงครามซุนจื่อ หนังสือเทพข้ามกาลเวลาสามชุดที่ท่านเทพส่งมาให้

ในเวลาอันสั้นเพียงไม่กี่วัน เว่ยกวงอาศัยความมีคารมคมคายและเสน่ห์ส่วนตนตั้งหลักในจวนแม่ทัพได้อย่างมั่นคง

แม่ทัพสั่งให้เถียนฉินส่งรองเท้ากลับมาหนึ่งลัง เถียนฉินรู้สึกว่าหนึ่งลังไม่เพียงพอสำหรับเด็กกำพร้าเหล่านั้น

เขาหยิบไปสองกล่องลัง

เมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพ เขาเห็นเว่ยกวงยืนอยู่ที่ประตูจึงมอบกล่องลังให้กับเขา

“ข้างในเป็นรองเท้า เจ้าให้ทุกคนไปแบ่งกัน แต่ละคนหยิบคนละหนึ่งคู่ ส่วนที่เหลือนำไปเก็บที่ห้องโกดัง”

เว่ยกวงมองรองเท้าแล้วมองเท้าของตนเอง เขาไม่ได้สวมรองเท้ามานานมากแล้ว

เหยียบบนทรายร้อนทุกวัน จนฝ่าเท้าขึ้นตุ่มที่แข็งและหนา

เขาเป็นเด็กกำ