LOGINShare
บทที่ 369
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 370
“เยี่ยมเลย!”พวกเขาเดินไปยังลานจอดรถด้วยกัน รถบรรทุกคันน้อยคันหนึ่งจอดอยู่ข้างบรรดารถเล็กอย่างโดดเด่นข้าง ๆ ยังเป็นซูเปอร์คาร์ที่ราคาไม่ธรรมดาอีกสองคันทีแรกลู่ฉีหยางคิดว่ารถของเย่มู่มู่ ต้องเป็นเฟอร์รารีสีแดงแน่นอนสุดท้ายเห็นเธอเดินไปข้างรถบรรทุกคันน้อย จากนั้นก็เปิดประตูแล้วฉีกยิ้มเชิญเขาขึ้นรถทันใดนั้น ลู่ฉีหยางจำต้องกลายเป็นหินไปสองวินาทีเขามองนาฬิกาข้อมือที่เย่มู่มู่สวมใส่อยู่บนข้อมืออีกครั้ง เป็นริชาร์ด มิลล์สำหรับผู้หญิงรุ่นลิมิติดอิดิชันที่มีไม่กี่เรือนบนโลก ราคามากกว่ายี่สิบห้าล้าน!ทว่ารถบรรทุกคันน้อย ไม่มีกระทั่งป้ายทะเบียน ไม่แน่ว่าจะราคาเพียงสองแสนห้าเขาฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางเอ่ย “มู่มู่ น้องถ่อมตัวเกินไปหน่อยหรือเปล่า!”หลังเย่มู่มู่เชิญเขาขึ้นรถอย่างเคอะเขิน ก็ขับรถไปยังร้านอาหารที่มีชื่อเสียงที่สุดในท้องที่เธอจองห้องรับรองเอาไว้ล่วงหน้าก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟ ลู่ฉีหยางส่งของขวัญแสนประณีตให้เธอชิ้นหนึ่งทีแรกเย่มู่มู่ไม่อยากรับ ทว่าลู่ฉีหยางเอ่ยขึ้นว่า “รับไปเถอะ ไม่แน่ว่าสองสามวันนี้ยังต้องรบกวนน้องอีก!”หลังเย่มู่มู่รับมา ลู่ฉีหยางก็เอ่ยขึ้นอีกว่า “
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 371
เมื่อฟ้ามืด จ้านเฉิงอิ้นให้เซี่ยเวยนำกำลังพลห้าหมื่นเฝ้าอยู่ข้าง ๆ คนในครอบครัวไม่เพียงแค่คนในครอบครัว สิ่งสำคัญคือเฝ้ารักษาเสบียงยี่สิบคันและน้ำมันยี่สิบคัน…เมื่อความมืดมาเยือน ทรายเหลืองพัดเสียงดังพรึ่บภายใต้แสงจันทร์ที่ยังส่องสว่าง จ้านเฉิงอิ้นกับเฉินขุยแบ่งกำลังพลเป็นสองฝั่ง ควบม้าใช้ทางอ้อม กำจัดทหารสะกดรอยตามหนึ่งหมื่นคนของชนเผ่าหมานได้จนเสร็จสิ้นพวกเขาแน่ใจกับตำแหน่งชนเผ่าหมาน แล้วจึงเคลื่อนพลอ้อมทางไกล จู่โจมจากค่ายประจำการของกำลังพลหนึ่งหมื่นเนื่องจากนำกำลังพลออกมาสี่หมื่น จึงโจมตีทหารเผ่าหมานได้หนึ่งหมื่นกว่าคนครั้นพบค่ายประจำการของชนเผ่าหมานและทำการซ่อนตัวใกล้ ๆ แล้วทันใดนั้น สัญญาณเตือนอันหนึ่งแตกระเบิดกลางท้องฟ้าอันมืดมิดกองทัพตระกูลจ้านเคลื่อนไหวแล้ว พวกเขาโจมตีจากสองด้าน โดยใช้หน้าไม้ราชวงศ์ฉินกำจัดคนครึ่งหนึ่งก่อนจ้านเฉิงอิ้นนำกำลังพลบุกเข้าไปเมื่ออุปกรณ์สวมใส่ของชนเผ่าหมานปะทะกับกองทัพตระกูลจ้าน มันไม่อาจให้การป้องกันได้เลยด้วยซ้ำถึงแม้ทักษะการยิงระหว่างขี่ม้าเก่งกาจก็ทำได้เพียงหลบหนี แต่ก็กลับถูกพลยิงหนูหน้าไม้ราชวงศ์ฉินที่ล้อมชั้นนอกสุดยิงตายพ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 372
จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “อืม ไปเรียกซื่อเมิ่งมาช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นเถอะ”“ขอรับ!”กองทัพตระกูลจ้านมีคนมาก พวกเขาเก็บกระดูกในบ้านในเรือนออกมาทุกหลังฝังไว้ตรงพื้นที่โล่งหน้าประตูเมืองทั้งหมดนักพรตประกอบพิธีช่วยให้หลุดพ้น พลทหารเผากระดาษเงินและจุดธูปสามดอกหน้าหลุมศพแต่ละหลุมของพวกเขาท่านเทพเป็นผู้ส่งกระดาษเงินมาให้ มีชื่อเรียกว่าลู่ลู่ทง บนกระดาษพิมพ์ลายจักรพรรดิหยกผู้เกรียงไกร…กระดาษเงินหนาปึก น่าจะมีใช้เหลือเฟือหลังจากเผากระดาษเงินเสร็จ บรรยากาศอึมครึมข้างในเมืองจึงบรรเทาลงไปบ้างพวกเขาออกจากเมืองและพบถ้ำแห่งหนึ่ง ตั้งใจจะเข้าไปพักด้านในครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องกางกระโจมจ้านเฉิงอิ้นยืนอยู่ทางเข้าถ้ำ สวี่หมิงกางกระโจมให้เขาหนึ่งหลังเพิ่งเข้ามาข้างในกระโจม เย่มู่มู่ก็ส่งกระดาษข้อความมาให้ “พวกเจ้ายังเหลืออีกกี่วันจะถึงช่องเขาเป้าเสีย?”“หกวัน ถ้าเดินเร็ว ไม่ถึงหกวัน!”“มั่นใจหรือว่าพวกเขาจะซุ่มโจมตี?”“ขอรับ ก่อนจะถึงด่านถงกวน ช่องเขาเป้าเสียเป็นสถานที่อันตรายเพียงแห่งเดียว เพราะว่าที่แห่งนี้ สวีหวยไม่ยอมให้กำลังพลหนึ่งแสนต้องเสี่ยงอันตราย ครั้นได้รับคำขอช่วยเหลือจากกองทัพตระก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 373
ตลอดหลายวันการเดินทัพ กองทัพตระกูลจ้านเดินทางราบรื่นตลอดทางพวกเขาใกล้ถึงช่องเขาเป้าเสียแล้วช่องเขาเป้าเสียเป็นภูเขาสูงตระหง่าน บนเขาไม่มีพืชปกคลุม จึงเผยโขดหินสีเหลืองเปลือยเปล่าออกมาธารน้ำกลางช่องเขานั้นแห้งสนิท กลายมาเป็นถนนทางหนึ่งที่ทะลุสู่โลกภายนอกเมื่อผ่านช่องเขาป้าเสีย สภาพพื้นที่ถัดมาจะราบเรียบมากขึ้นจากช่องเขาเป้าเสียห่างออกไปห้าสิบลี้ จ้านเฉิงอิ้นหาถ้ำแห่งหนึ่งให้กองทัพใช้เป็นค่ายพักก่อนถึงช่องเขาเป้าเสีย จ้านเฉิงอิ้นกับมั่วฝานและจวงเหลียงได้ขับรถสำรวจสภาพพื้นที่รอบ ๆโดยใช้อากาศยานไร้คนขับ ถ่ายภาพสภาพพื้นดินของช่องเขาเป้าเสียเอาไว้เป็นไปตามการคาดการณ์ของจ้านเฉิงอิ้นจริง ๆในช่องเขามีคนหมอบซุ่ม ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ที่สำคัญจำนวนไม่น้อยผู้หมอบซุ่มซ่อนตัวอยู่สองข้างของช่องเขา มีคนซ่อนในช่องว่างที่มีโขดหินช่วยบังหรือซ่อนในถ้ำเล็ก ๆพวกเขาไม่รู้ว่าซ่อนมานานแค่ไหนหลายวันมานี้ กองทัพตระกูลจ้านปลอดภัยไร้กังวล ไม่เจอปัญหาและอุปสรรคใดตลอดการเดินทาง ที่แท้ก็ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ทั้งหมดช่องเขาเป้าเสียเป็นสถานที่เหมาะสำหรับการซุ่มโจมตีที่ดีที่สุดพวกเขาไม่เพียงแค่ซ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 374
ไม่กี่คนได้ยินดังกล่าว ก็ดีใจเป็นล้นพ้นของใช้ราคาแพงเช่นนี้ แม่ทัพให้พวกเขาจริงหรือ?จ้านเฉิงอิ้นกล่าวสั่งการ “ไปเถอะ!”แม่ทัพเจ็ดท่านต่างยกมือประสานกลางอก ขอบคุณจ้านเฉิงอิ้นจากใจ“ขอบคุณแม่ทัพเป็นอย่างยิ่ง พวกเราขอตัวไปพักก่อน”พวกเขาไม่กี่คนเดินเข้าในถ้ำ หาบริเวณเงียบสงบแล้วนั่งลงจ้าวเฉียนอดไม่ได้ที่จะซาบซึ้งใจ “ดูเหมือนพวกเราเลือกเจ้านายถูกคนแล้ว!”สวีจื่อหลิงกล่าว “ตัดคำว่าดูเหมือนออกซะ! ขอถามหน่อยว่าแคว้นต่าง ๆ ในหัวเซี่ย มีผู้ใดรักทหารเหมือนบุตรของตนเช่นจ้านเฉิงอิ้นบ้าง เขาเด็กกว่าเราทุกคน แต่ไม่เคยทำตัวตระหนี่ต่อนายทหารใต้ล่าง ไม่ว่าจะเป็นของกิน ของใช้ ขอเพียงแค่เขามี เหล่านายทหารก็มีกันทุกคน”“รัฐทายาทน้อยมั่วฝานท่านนั้นก็มีของดีมากมาย เช่นลำโพงประกาศเสียง แม่ทัพใหญ่ยังไม่มีเลย! แต่ข้ามั่นใจว่าแม่ทัพใหญ่เป็นคนมอบให้เขา!”“เดินตามคนเช่นนี้ วันใดรวบอำนาจขึ้นนั่งที่สูง เขาก็จะไม่ปฏิบัติไม่ดีกับคนรอบข้าง”“พวกเราเดินตามถูกคนแล้วล่ะ ตั้งแต่เข้าด่านเจิ้นกวน ยังไม่เคยปล่อยให้ท้องหิวเลยสักครั้ง ถึงแม้การกลับเมืองหลวงจะมีระยะทางไกล แต่ข้าไม่กังวลเลยสักนิด เมื่ออยู่ข้าง ๆ เขา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 375
เป็นเวลาหลายวันติดต่อกันที่เย่มู่มู่ไม่สนใจลู่ฉีหยางอีกเธอกำลังรอระเบิดกับอากาศยานไร้คนขับมาส่ง และเย่มู่มู่ไม่ได้จัดส่งให้จ้านเฉิงอิ้นทันทีจ้านเฉิงอิ้นต้องการใช้เมื่อไหร่ เธอค่อยส่งไปให้เสบียงมากมายเพียงนี้ โดยเฉพาะวัตถุระเบิด มันเกิดการระเบิดได้ง่ายระหว่างการเดินทัพในช่วงที่อากาศร้อนสูงวันนี้ ในที่สุดจ้านเฉิงอิ้นก็มาถึงใกล้ ๆ ช่องเขาเป้าเสียเย่มู่มู่ทำความสะอาดลานจอดรถหลังบ้านถมสวนดอกไม้เป็นพื้นเรียบ เพื่อใช้เป็นที่จอดรถคันเล็กเฉพาะรถบรรทุกยี่สิบกว่าคัน จอดที่ลานหลังบ้านอย่างเป็นระเบียบรถบรรทุกที่ปรับแต่งจากรถบรรทุกดิน ก็ถูกคลุมด้วยผ้าใบกันน้ำสีเขียวเธอวางเสบียงอาหารข้าวสารต่าง ๆ ที่จะส่งให้จ้านเฉิงอิ้นไว้ข้างล่างรถบรรทุกน้ำมันแปดคันจอดไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังสวน เพื่อให้อยู่ใต้ร่มเงาได้สะดวกหลังจากจอดรถเสร็จสิ้น เธอจึงทำการจัดส่งระเบิดและอากาศยานไร้คนขับไปให้จากนั้นจัดส่งสิ่งที่จ้านเฉิงอิ้นต้องการใช้ กล้องส่องทางไกลพลุสัญญาณเปลวไฟยามค่ำคืนเธอยังสั่งซื้อเสื่อกกอีกหนึ่งแสนผืนและจะมาส่งในวันมะรืนเพราะเธอได้ยินว่ากองทัพตระกูลจ้านหนึ่งแสนคน ไม่ได้มีกระโจมให้นอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 376
“วางใจเถิด ตราบใดที่แม่ทัพอยู่ด้วย อย่าว่าแต่1แสนคน ต่อให้เป็นห้าแสนคนเขาก็เลี้ยงไหวเช่นกัน! เบื้องบนแม่ทัพมีคนคอยคุ้มครองเชียวนะ!”จ้าวเฉียนถาม “ใครหรือ?”“ท่านเทพไงเล่า มีเทพเจ้าอยู่เหนือศีรษะเพียงสามฟุต! ท่านเทพจะไม่ปล่อยทุกคนหิวตายแน่นอน!”เดี๋ยวนะ นี่มันเพ้อเจ้อเกินไปกระมังหากเทพเจ้ามีประโยชน์จริง แผ่นดินหัวเซี่ยจะไม่เหือดแห้ง หมื่นลี้จะไม่ตายหมด ราษฎรที่เหลือจะไม่ดิ้นรนทุรนทุรายเซี่ยเวยไม่เคยเชื่อเรื่องเทพเจ้า ถ้ามีเทพเจ้าจริง น้องชายเขาจะไม่ถูกกินและเขาจะไม่จนปัญญาหากเพียงมีเทพเจ้าอยู่จริง ท่านก็ควรร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมให้พวกเขานานแล้ว!แต่ไม่ใช่กดดันพวกเขาจนหมดหนทางเซี่ยเวยเต็มใจเชื่อมากกว่าว่าแม่ทัพต่างหากที่เป็นท่านเทพของพวกเขา…เพราะว่ารถกับเสบียงหายไปหมด จึงทำให้รู้สึกไม่สบายใจไม่มากก็น้อย!จนกระทั่งจ้านเฉิงอิ้นกล่าวขึ้น “ข้าเก็บเสบียงไว้ในที่ปลอดภัย ไว้ต่อสู้เสร็จแล้วจะนำกลับมาใหม่!”“วันนี้ขอให้ทุกคนเตรียมตัวออกศึกทั้งหมด เหลือรักษาการณ์ในถ้ำสองพันคน สมาชิกครอบครัวก็จงหยิบอาวุธขึ้นมาให้หมด!”เซี่ยเวย จ้าวเฉียนและคนอื่น ๆ ได้ยินว่าสมาชิกครอบครัวต้องถืออาว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 377
ต่อให้ข้าศึกหน้าทางเข้าอาจซุ่มวางระเบิด แต่จะไม่เข้าไปช่วยแม่ทัพก็ไม่ได้ด้วยเช่นกันจ้านเฉิงอิ้นนำเสบียงทั้งหมดฝากเก็บไว้ที่ท่านเทพตอนนี้ ในถ้ำมีเสบียงอาหารกับน้ำเหลือเพียงสามวันสำหรับหนึ่งแสนคน แม้พวกเขาใช้อย่างประหยัด ก็ยังกินได้อีกห้าวันแต่หลังจากห้าวันแล้วล่ะ?จะทำอย่างไร?เฉินขุยกล่าว “ข้าจะพาคนออกไป ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องรับแม่ทัพออกมา!”“ถึงแม้ว่าเราจะต้องเดินต่อไปอีกสองเดือน ก็อย่าได้เดินผ่านช่องเขาเป้าเสียนี่อีก!”ครั้นกล่าวจบ เฉินขุยสั่งทหารชั้นผู้น้อยที่บังคับอากาศยานไร้คนขับ “บินขึ้นไปก่อนสิบเครื่อง พกระเบิดไปด้วย ค้นหาตำแหน่งที่แน่ชัดของแม่ทัพ…”“จากนั้นทำการระเบิดให้เป็นทางเดิน เพื่อให้แม่ทัพออกมาสะดวก!”“ขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยบังคับอากาศยานไร้คนขับสิบเครื่อง บังคับการบินและค้นหาตามทางผ่านของช่องเขาที่จ้านเฉิงอิ้นเดินเข้าไปทันทีเพียงแต่อากาศยานไร้คนขับเครื่องแรกที่เพิ่งเข้าใกล้ช่องเขาไม่นานถูกคนใช้ธนูยิงร่วงลงมาสวบ~วินาทีที่อากาศยานร่วงตก มันพลันแตกระเบิดภายในช่องเขาทันใดจากนั้น เครื่องที่สอง เครื่องที่สาม เครื่องที่สิบ…บินขึ้นไปพร้อมกันพวกเขาบังคับ
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 708
หากว่าทางจ้านเฉิงอิ้นสามารถเอาชนะการรบได้ เธอจะต้องเฉลิมฉลองให้สักครั้งอย่างแน่นอนเธอกับหลูหมิงคืนจักรยานไฟฟ้าอย่างมีความสุข และขึ้นรถแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟความเร็วสูงฮ่าวอี้และเสี่ยวเฉิงที่เฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดอยู่ เมื่อเห็นพวกเขาขึ้นรถแท็กซี่ไป ก็ขับรถตามไปอยู่ห่าง ๆจนถึงวันนี้หวังเสี่ยวเฉิงก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ เรื่องที่ว่าเจ้านายของตนเองเป็นผู้บำเพ็ญเซียน“พี่ นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม คุณหนูเย่เป็นนักศึกษาที่อายุยังน้อยแล้วก็สวยขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นผู้บำเพ็ญเซียน เหลือเชื่อเกินไปแล้ว”“พี่ว่า ผมต้องฝากตัวเป็นศิษย์กับเธอหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นไปขอให้เธอทดสอบหินวิญญาณให้ดีไหม ไม่แน่ผมอาจมีความสามารถในการบำเพ็ญเซียนเหมือนกันก็ได้?”ฮ่าวอี้กำลังมองคนปัญญาอ่อนที่ฝันกลางวันมาตลอดทั้งวัน “หุบปาก เย่มู่มู่เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น!”“ผมรู้อยู่แล้วน่า ว่าเธอเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเซียนที่ซ่อนตัวเป็นคนธรรมดาเท่านั้น พี่ว่าตอนนี้เธอบรรลุถึงขั้นไหนแล้ว?”“ฝึกลมปราณ สร้างรากฐาน หรือว่าแก่นปราณทองคำ? สามารถดูดซับสายฟ้า เคลื่อนย้ายพายุฝน ขั้นต่อไปก็พลักภูเขาผลิกทะเล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 707
แคว้นฉู่กับแคว้นฉี่ หรือแม้กระทั่งแคว้นอวี่ กับแคว้นหย่งต่างก็กำลังจับจ้องกองทัพเผ่าหมาน...ทำไมงั้นหรือ?พวกเขาต่างก็ต้องการเข้ามาแบ่งปันผลประโยชน์ของแคว้นต้าฉี่เพราะความโง่เขลาและเหี้ยมโหดของฮ่องเต้น้อย ไม่แบ่งแยกถูกผิด และพยายามทุกวิถีทางเพื่อสังหารจ้านเฉิงอิ้นพวกเขาจึงต่างคิดว่าแคว้นต้าฉี่อ่อนแอข่มเหงได้ง่าย!หากในหกแคว้น แคว้นใดที่ล้มลงไวที่สุดย่อมต้องเป็นแคว้นฉี่ที่ปราศจากจ้านเฉิงอิ้นอย่างแน่นอนดังนั้น การที่เผ่าหมานแห่งม่อเป่ยบุกโจมตีแคว้นต้าฉี่ ทุกแคว้นของหัวเซี่ยจึงจ้องกันตาเป็นมันหากว่าเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยทำสำเร็จแคว้นฉู่กับแคว้นฉี่ก็จะถอนทัพออกจากแคว้นเยี่ยนโดยทันที และยกกำลังทหารทั้งหมดไปที่แคว้นต้าฉี่ล่าสังหารราษฎรของแคว้นต้าฉี่มาเป็นเสบียงอาหารอย่างป่าเถื่อน เพื่อเอาชีวิตรอดจากภัยแล้งสองปีที่อันตรายที่สุดหากว่าเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยล้มเหลว ก็ไม่เป็นไรทหารเผ่าหมานที่กล้าหาญและสันทัดในการรบสองแสนคน ถึงแม้จะพ่ายแพ้ ก็สามารถลดทอนกำลังของกองทัพตระกูลจ้านลงได้เมื่อพวกเขาบุกเข้าแคว้นต้าฉี่ก็จะสะดวกมากยิ่งขึ้นจุดจบเป็นเช่นไร พวกเขาเพียงแต่ต้องใช้กลยุทธ์ดูไฟจา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 706
ขอเพียงสามารถยึดครองทัพกระกูลจ้าน พวกเขาก็จะสามารถบุกเข้าเมืองหลวง และแช่งยิงแผ่นดินต้าฉี่มาได้ ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าจะถูกจ้านเฉิงอิ้นทำให้เสียเรื่องเขามองเข้าไปยังสนามรบ ที่ยังคงโรมรันกับกองทัพตระกูลจ้าน ทหารเผ่าหมานต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก จะให้พวกเขายอมรับความพ่ายแพ้ ละทิ้งเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าฉี่เช่นนี้งั้นหรือ?ไม่มีทาง!เขายกดาบม่อเตาที่อยู่ในมือ จับจ้องไปที่จ้านเฉิงอิ้นด้วยดวงตาที่แหลมคมราวกับเหยี่ยว“ข้า ม่อเป่ยอ๋อง จะไม่มีวันพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”จ้านเฉิงถือดาบม่อเตาด้วยมือเดียว กระชับบังเหียนม้าและเดินวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขา“หลัวซู่ เจ้าหมดหวังแล้ว เจ้าไม่อาจเอาชนะกองทัพตระกูลจ้านได้หรอก!”“ยอมจำนนแต่โดยดีเถิด!”หลัวซู่ปักมีดลงไปในดินโคลน สายตาของเขาเย็นชา “ข้าเป็นบุรุษแห่งทุ่งหญ้า ไม่เกรงกลัวความตาย!”“เพียงแต่ข้าไม่ยินยอมเท่านั้น เหตุใดข้าจึงได้พ่ายแพ้เจ้าอย่างไร้สาระเช่นนี้ พ่ายแพ้เจ้าอย่างรวดเร็วเช่นนี้!”การศึกในครั้งนี้มีความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันมากกองทัพตระกูลจ้านของจ้านเฉิงอิ้น ไม่ว่าจะเป็นอาวุธยุทโธปกรณ์ ขวัญกำลังใจ หรือว่าจำนวนคนที่ติดอาวุธ...ไม่ว่าจะ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 705
หลัวซู่กับจ้านเฉิงอิ้นซึ่งเป็นผู้นำหลักของทั้งสองฝ่าย กำลังโรมรันกันอยู่ในสนามรบตอนที่ทหารเผ่าหมานทั้งหมดกำลังจดจ่ออยู่กับจ้านเฉิงอิ้นและหลัวซู่อยู่นั้นทันใดนั้นเอง รถบรรทุกสองคัน ก็พุ่งชนเข้ามาอย่างอุตลุด และพุ่งตรงไปทางกองฟืนทหารเผ่าหมานเห็นสิ่งที่ใหญ่มหึมาก็หน้าเปลี่ยนสี ทุกคนต่างก็วิ่งหนีแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางอย่างไม่คิดชีวิตเด็กสองคนที่ถูกขึงไว้บนท่อนไม้ ไม่มีคนคอยจับตาดูเอาไว้รถบรรทุกสองคันจอดอยู่รอบ ๆ กองฟืนกองทัพตระกูลจ้านที่อยู่บนท้ายรถ ยิงธนู ยิงปืน และยิงธนูทดกำลัง ขับไล่กองทัพเผ่าหมานที่อยู่บริเวณโดยรอบออกไปจนหมดทหารที่อยู่ท้ายรถบรรทุก กระโดดลงจากรถโดยทันที จากนั้นก็ตัดเชือกให้ขาดด้วยดาบเดียวในวินาทีที่เด็กร่วงลงมาก็รับไว้ได้อย่างมั่นคงอุ้มเด็กขึ้นมาแล้วยัดเข้าไปในด้านหลังของห้องโดยสารนับจากที่เด็กน้อยร้องให้งอแง จากนั้นก็ถูกช่วยเหลือ และยัดใส่ห้องโดยสาร…สำเร็จภายในอึดใจเดียว!ถึงขนาดที่แม้กระทั่งรถออฟโรดขนาดเล็กก็ยังไม่ได้เอาออกมาใช้อย่างเต็มความสามารถด้วยซ้ำในตอนนี้ทหารของกองทัพเผ่าหมานถึงได้รู้ตัวว่าพวกเขาถูกหลอกเข้าให้แล้วฝ่ายตรงข้ามไม่ได้บุ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 704
“พยายามช่วยเหลือเด็กกับราษฎรห้าหมื่นคนออกมาอย่างเต็มที่ ไม่ต้องกลัวดินระเบิดของพวกมัน คาดว่าตอนนี้คงเปียกโชกไปจนหมดแล้ว!”เฉินขุยหัวเราะเสียงดัง “เดิมทีท่านบอกว่ามีวิธี เป็นวิธีเช่นนี้นี่เองสินะขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่ การศึกในครั้งนี้พวกเราจะต้องมีชัยกลับมาอย่างแน่นอน!”พอวางจากวิทยุสื่อสารแล้ว จ้านเฉิงอิ้นก็นำแจกันเข้าไปเก็บในรถเขากล่าวกับมั่วฝานว่า “เดินหน้าเต็มที่ จู่โจมเต็มกำลัง...”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานหยิบแท่งขยายเสียงออกมา ส่วนลำโพงประกาศเสียงขนาดใหญ่วางไว้ที่ด้านหลังของรถกระบะเขากล่าวเสียงดัง “ท่านแม่ทัพมีคำสั่ง จู่โจมเต็มกำลัง...”*เผ่าหมานคิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่พวกเขากำลังเฉลิมฉลองกับฝนที่ตกหนักอยู่นั้นจะมีเสียงระเบิดดังขึ้นมาอย่างกะทันหันตอนแรกพวกเขาคิดว่าเป็นสียงฟ้าร้อง จึงไม่ได้ให้ความสำคัญอันใด!เนื่องจากเสียงฟ้าร้องยังคงอยู่ และมีฟ้าผ่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักทว่าเมื่อฟังอย่างละเอียด กลับดูเหมือนว่าจะอยู่ใกล้อย่างมาก!จนกระทั่ง มีระเบิดตกลงมาข้างกายพวกเขา มีคนหลายร้อยคนถูกระเบิดจนตายพวกเขาจึงได้ค้นพบว่า...มารดามันเถิด ตอนที่พวกเขากำลังเฉลิมฉลองกับฝนท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 703
เมื่อมั่วฝานได้ยินคำพูดเช่นนี้ ดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ“เป็นเจ้าจริง ๆ งั้นหรือ?”จ้านเฉินอิ้นยิ้มพลางส่ายศีรษะ “ไม่ใช่ข้า แต่เป็นท่านเทพ...”“เป็นนางงั้นหรือ?”“นางดูดน้ำฝนเข้ามาในแจกัน และข้าก็เคลื่อนย้ายน้ำฝนจากแจกันมายังแผ่นดินอันแห้งแล้งของตงโจว...”เมื่อมั่วฝานได้ฟัง ก็หัวเราะเสียงดังในทันที“เช่นนั้น พวกเจ้าทั้งสองร่วมแรงกันลำเลียงน้ำฝนจากยุคปัจจุบันมาที่นี่กระนั้นหรือ?”“ใช่!”“ดียิ่งนักจ้านเฉิงอิ้น! ต้าฉี่ของพวกเรามีทางรอดแล้ว แม่น้ำแห้งเหือด แผ่นดินแตกระแหงแล้วอย่างไรเล่า...”“พวกเจ้าสามารถลำเลียงน้ำได้นี่นา ฮ่าฮ่าฮ่า สวรรค์ไม่ปล่อยให้กองทัพตระกูลจ้านของข้าต้องพินาศ!”จ้านเฉิงอิ้นยิ้มพลางกล่าวว่า “เจ้าลองบินอากาศยานไร้คนขับดูหน่อย ข้าควบคุมขอบเขตของฝนตกเอาไว้แล้ว ลองดูว่าสถานที่ที่ฝังดินระเบิดเอาไว้ โดนฝนจนเปียกไปแล้วหรือไม่!”“ได้!”มั่วฝานสั่งให้หน่วยกล้าตายผู้หนึ่งบินอากาศยานไร้คนขับขนาดกลาง เพราะว่าไม่ต้องเกรงกลัวสภาพอากาศฟ้าร้องและฟ้าผ่า และบินได้ไกลขึ้นเล็กน้อยมุมมองภาพของอากาศยานไร้คนขับ นอกเมืองตงโจวยังคงแห้งแล้งดวงอาทิตย์ที่แผดเผาทำให้อากาศข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
