LOGINShare
บทที่ 377
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 378
อยู่ในยุคทุพภิกขภัยเช่นนี้ บนถนนเต็มไปด้วยกระดูกคน ชีวิตคนจึงเป็นสิ่งที่ไม่มีมูลค่าที่สุดเฉินอู่ ซั่งตั๋วและมั่วฝานต่างหยิบกระดาษข้อความมาทั้งหมดและมากันอ่านทีละใบยิ่งอ่านสีหน้าก็ยิ่งดูหนักอึ้ง!มั่วฝานตาแดงก่ำและกล่าวพร้อมความรู้สึกเจ็บปวดร้าวใจ “ข้าคิดแล้วเชียวว่าต้องมีวิธีอื่นอีกแน่ จ้านเฉิงอิ้นบอกแผนการเสร็จก็ดำเนินการทันที จวงเหลียงอยากตอบโต้แต่ก็ถูกเขาห้ามเอาไว้!”จวงเหลียงกล่าว “การสนับสนุนที่พวกเราได้รับตลอดมาราบรื่นมากเกินไป เกรงว่าแม่ทัพก็คงไม่รู้เช่นกันและคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมีระเบิด!”“ตอนนี้จะทำอย่างไร? ทางเข้าช่องเขาฝังระเบิดเอาไว้ ก็เลยจะไม่ช่วยแม่ทัพงั้นหรือ?”เฉินขุยกล่าว “ต้องไปช่วย!”เฉินอู่กล่าว “ข้าพาคนเข้าไปเอง ถึงมีระเบิดข้าก็ยอมแล้ว!”เซี่ยเวยกับจ้าวเฉียนและคนอื่น ๆ ต่างยกมือขึ้นกลางอก “แม่ทัพเฉินขุย พวกเราไปเองขอรับ แม่ทัพมีบุญคุณกับพวกเรา เพียงแต่หากเกิดสิ่งใดกับพวกเรา หวังว่าแม่ทัพทุกท่านจะเห็นแก่การได้รู้จักซึ่งกันและกัน ช่วยดูแลคนในครอบครัวรวมถึงญาติในด่านเจิ้นกวนให้ด้วย”“พวกเราไม่กลัวตาย กว่างอิงเซิ่งถูกพวกเราประหารด้วยพันมีดหมื่นแล่แล้ว ต่อให้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 379
เฉินขุยเป็นผู้นำในการต่อสู้ แต่วางกลยุทธ์ด้อยกว่าเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน จวงเหลียงแสดงความคิดเห็น “ใช้อากาศยานไร้คนขับตรวจดูสถานการณ์ก่อน”“แม่ทัพเฉินขุย เจ้าต้องเตรียมกำลังพลห้าหมื่นขึ้นไป เพื่อพร้อมสำหรับเข้าไปรับแม่ทัพทุกเมื่อ”“ตอนนี้ สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือ กลัวว่าจะมีการฝังระเบิดไว้ตรงทางเข้า เมื่อพวกเราเข้าไปนั่นเท่ากับเข้าไปติดกับดักเอง!” ในเวลาเดียวกันนี้ ภายในช่องเขามีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นดังขึ้นกว่าทุกครั้งเสียงก้องกังวานจนพวกเขาหวาดกลัวตาลีตาลานตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่คับขันมาก ทุกคนตัดสินใจแบ่งกำลังเป็นสองฝ่ายเซี่ยเวยและจ้าวเฉียนนำกำลังพลห้าหมื่นเข้าไปตามทางที่เว่ยกวงกล่าวส่วนเฉินขุยทำตามความคิดเห็นของซ่งตั๋ว โดยเริ่มจุดระเบิดตั้งแต่ทางเข้าจนถึงบริเวณใกล้กับแม่ทัพแล้วค่อยนำคนออกมาหลังจากออกมาแล้ว ต่อให้ต้องเดินทางอ้อมหรือใช้น้ำมันเบนซินจุดไฟเผา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ห้ามตกอยู่ในอันตรายอีกถึงแม้จะตกอยู่ในอันตราย ก็ไม่ควรเป็นแม่ทัพชีวิตของแม่ทัพมีมูลค่าทางราคามากกว่าพวกเขารวมกันเวลานี้ ทุกคนดำเนินการกันทันทีเพียงแต่ว่า ในพวกเขาไม่มีคาดคิดเลย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 380
“พวกเจ้าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นได้หรือไม่ ไม่เกี่ยวกับพวกเรา!”จากนั้นเขากล่าวกับสมุน “เก็บข้าวของแล้วเตรียมตัวกลับ!”กองทัพธงเหลืองหลายร้อยคนเตรียมเก็บพลั่วกับเครื่องมืออื่น ๆ และออกเดินทางทันใดนั้น คนอื่น ๆ พากันหยิบอาวุธและขวางทางเดินพวกเขาซุนเฮ่อยิ้มหยัน “ทำไม? พวกเจ้าคิดขวางพวกเรา?”ต่อจากนั้น ซุนเฮ่อเปิดเสื้อผ้าออก บนหน้าท้องมีระเบิดติดไว้หนึ่งห่อ“พวกเจ้าเห็นหมดแล้วว่าระเบิดมีอนุภาพยิ่งใหญ่เพียงใด ชนเผ่าหมาน แคว้นฉู่และแคว้นฉีห้าแสนห้าหมื่นคนทำไมถึงสู้กำลังพลห้าหมื่นของจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ ก็เพราะว่าเขามีระเบิดในมือไงหล่ะ!”“วันนี้ถ้าพวกเจ้ากล้าขัดขวางข้า พวกเจ้าจงมองให้ชัดเจน…”ช่างสี่ร้อยคนพากันเปิดเสื้อผ้าออก บนตัวมีระเบิดติดไว้ทุกคนพวกเขาแต่ละคนจ้องคนถืออาวุธและปิดกั้นทางเดินด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม“คิดจะขัดขวาง ได้ อย่างมากก็แค่ตายไปพร้อมกัน พวกเจ้ามีคนอยู่ในถ้ำเท่าไหร่ ไม่มีสองหมื่นคนก็น่าจะมีสามหมื่นคน พวกเรามีแค่ไม่กี่ร้อยคน”“ถึงจะตายกันหมดและถูกฝังไว้ที่นี่ พวกเราก็รู้สึกคุ้มค่าแล้ว!”“ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ฮ่องเต้พูดกับพวกเราก่อนมาที่นี่ ถ้าเกิดสิ่งใดขึ้น ท่านจะวางแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 381
เย่มู่มู่เขียนจดหมายถึงจ้านเฉิงอิ้นหลายฉบับ แต่ไม่มีจดหมายตอบกลับแม้แต่ฉบับเดียวเธอเดาว่า จ้านเฉิงอิ้นเข้าไปในช่องเขาแล้วหรือไม่?หากในช่องเขามีการซุ่มโจมตี จ้านเฉิงอิ้นกำลังเสี่ยงอันตรายด้วยตัวเองนี่มันอันตรายเกินไปเย่มู่มู่ยังหวังว่าจ้านเฉิงอิ้นจะสามารถก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ทีละขั้น สามารถรวมหัวเซี่ยให้เป็นปึกแผ่น และสร้างเรือออกทะเลอีกครั้ง...ให้ทุกที่ที่แสงอาทิตย์ส่องถึง กลายเป็นแผ่นดินหัวเซี่ยนี่คือเรื่องสำคัญต่อคนรุ่นหลัง จะเป็นไปได้ไหมที่จะรวมสมาชิกวิดีโอคอลทั้งหมดไว้ด้วยกัน รวมถึงการใช้หัวชาร์จแบบเดียวกัน ไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษอีกต่อไปจ้านเฉิงอิ้นห้ามเกิดเรื่องเด็ดขาด!แต่เขาไม่มีจดหมายตอบกลับมาเลย!ส่งกระดาษเปล่าไปสิบกว่าแผ่น เขาก็ยังไม่มีข่าวเย่มู่มู่เดินเท้าเปล่าไปมาในห้องนั่งเล่น อาหารเช้าเย็นลงแล้ว แต่เธอก็กินไม่ลงเธอมองอาหารเช้าที่เย็นชืดอีกครั้งหยิบซาลาเปา ซุปกระดูกหมู ก๋วยเตี๋ยวหลอด เกี๊ยว... ทั้งหมดใส่ลงในแจกันไม่มีความรู้สึกฝืดเคืองเหมือนครั้งก่อนที่จ้านเฉิงอิ้นไม่อยู่การส่งไปราบรื่นมากหมายความว่า สถานการณ์ของจ้านเฉิงอิ้นอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 382
ทันใดนั้น เสื้อตัวในของซุนหย่าปาก็ถูกถอดออก เผยให้เห็นคราบเลือดขนาดใหญ่ที่เปื้อนอยู่ เสื้อชั้นในสีขาวถูกย้อมจนกลายเป็นสีเข้มจวงเหลียงใช้เสื้อตัวในสัมผัสกับกระดาษ แล้วใส่ลงในแจกันกระดาษพลันหายไปส่งผ่านไปได้จริง ๆการค้นพบนี้ทำให้พวกเขาทั้งหลายมีกำลังใจฮึกเหิมขึ้นมาได้จริงด้วย แม้ว่าท่านแม่ทัพจะไม่อยู่แล้ว แต่การใช้สิ่งของที่เปื้อนเลือดของเขาก็สามารถส่งกระดาษไปได้ ส่วนสิ่งของอื่น ๆ พวกเขายังไม่ได้ลอง ไม่รู้ว่าได้หรือไม่จวงเหลียงใช้ปากกาลูกลื่นเขียน“ท่านเทพ ข้าคือจวงเหลียง กุนซือของรัฐทายาท ท่านแม่ทัพได้เข้าไปในช่องเขาเป็นเวลาครึ่งก้านธูปแล้ว ภายในช่องเขามีเสียงดินระเบิด พวกเราไม่สามารถติดต่อเขาได้”“กองทัพธงเหลืองร่วมมือกับแคว้นฉู่ แคว้นฉี แคว้นเยี่ยน และเผ่าหมาน ไม่รู้ว่าบังเอิญหรืออะไร กองทัพธงเหลืองสามารถผลิตดินระเบิดได้ ตอนนี้ช่องเขามีเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง”*เย่มู่มู่เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตนเองส่งไป ถูกส่งกลับมาด้านหลังว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยจากนั้น ไม่กี่นาทีต่อมา กระดาษอีกแผ่นก็ร่วงลงมาบนนั้นเขียนว่า จ้านเฉิงอิ้นเข้าไปในช่องเขาแล้วและ...ฝ่ายตร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 383
ในที่สุดซุนเฮ่อและคนสี่ร้อยคนก็ถูกเยี่ยนเย่ปล่อยตัวไปทำไมหรือ?พวกเขาก็กลัวตายเหมือนกันในถ้ำมีคนมากกว่าสามหมื่นคน ซุนเฮ่อและพรรคพวกมีเพียงสี่ร้อยกว่าคนหากมีคนใดคนหนึ่งจุดชนวนดินระเบิด ทุกคนจะต้องถูกฝังอยู่ที่นี่ดินระเบิดสี่ร้อยห่อ ใครก็หนีไม่รอดจะทำให้ภูเขาถล่ม ทุกคนจะถูกฝังอยู่ใต้ภูเขาไม่คุ้มค่าพวกเขามาเพื่อสกัดกั้นจ้านเฉิงอิ้น ไม่ใช่มาตายตามดังนั้น พวกเขาจึงปล่อยให้ซุนเฮ่อและคนอื่น ๆ แบกพลั่วเดินออกจากถ้ำเมื่อเดินออกมา มีคนรายงานเยี่ยนเย่“ท่านอ๋อง พบตำแหน่งของคนสองพันคนของจ้านเฉิงอิ้นแล้ว”“เจ้าหนูพวกนั้นตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ที่ไหน?” เยี่ยนเย่ดีใจมาก“ที่ทางเข้าด้านหน้าห่างไปห้าลี้ เดิมทีเรามีคนซุ่มอยู่ตรงนั้น แต่ถูกจ้านเฉิงอิ้นเก็บกวาดจนหมด ตอนระเบิดที่หน้าประตู คนของเขาก็ซ่อนตัวเข้าไปหมดแล้ว!”เดิมทีซุนเฮ่อที่เดินออกจากปากถ้ำได้ยินดังนั้น ก็ก้าวเท้าออกไปแล้วก็หดกลับมาเขาหันกลับไปมองทหารที่ส่งข่าว“จริงหรือ?”“ขอรับ พวกเราเพิ่งรีบมาจากที่นั่น!”“เขาซ่อนตัวอยู่ในปากถ้ำนั้นหรือ?”“ปากถ้ำที่ใหญ่ที่สุดห่างจากทางเข้าห้าลี้ ทางเข้ามีศิลาจารึกสิบแผ่น เมื่อก่อนเคยเ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 384
“ใครก็ได้ ไปเฝ้าบริเวณใกล้ถ้ำที่จ้านเฉิงอิ้นซ่อนตัวอยู่ หากเกิดระเบิดแล้วยังไม่ตาย ให้คอยสกัดไม่ให้คนด้านในหลบหนีออกมาได้...”มู่ซาถาม “จะให้ส่งไปกี่คน?”“ยี่สิบคน ล้อมเอาไว้อย่าให้เหลือไปแม้แต่คนเดียว”“ไม่จำเป็นต้องใช้คนมากขนาดนี้ก็ได้กระมัง?”แม่ทัพแคว้นฉู่เจียงเหว่ยพูดว่า “เจ้าไม่รู้อะไร เกราะป้องกันของจ้านเฉิงอิ้นอยู่ในระดับสูงมาก สามารถต้านทานการโจมตีจากคนสิบคนได้เพียงลำพัง และอาวุธก็แหลมคม สามารถฟันดาบเสี้ยวของพวกเผ่าหมานได้ง่ายดายราวกับหั่นผักหั่นปลา”“เพื่อไม่ให้เสียเวลา เมื่อระบุตำแหน่งของจ้านเฉิงอิ้นแล้ว ทุกคนจงล้อมที่นี่ไว้ให้แน่นหนา ห้ามปล่อยให้คนข้างในหนีออกมาได้แม้แต่คนเดียว”แม่ทัพทั้งสี่แคว้นต่างก็ให้ความสำคัญพวกเขารู้ดีว่า หากฆ่าจ้านเฉิงอิ้นได้ ประชาชนต้าฉี่ก็จะกลายเป็นเสบียงของแคว้นต่าง ๆ ของพวกเขาไม่มีเสบียงแล้วจะทำไม?ชาวต้าฉี่มีจำนวนมาก เพียงพอให้พวกเขากินได้อีกนานผ่านพ้นช่วงความอดอยากไปได้อย่างไม่มีปัญหาเลยยิ่งไปกว่านั้น ราชวงศ์ต้าฉี่ก็ร่ำรวยได้ยินมาว่า ทรัพย์สมบัติในวังหลวงนั้นกองสูงเป็นภูเขาเสนาบดีซูยังรวบรวมสมบัติล้ำค่าหายากให้กับฮ่องเต้น้อย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 1
หลังจากพ่อแม่ตายไป เย่มู่มู่ก็ใช้ชีวิตอย่างเลอะ ๆ เลือน ๆ มาตลอดจึงไม่ได้สังเกตเห็นแต่แรกว่าในบ้านมีสิ่งของเพิ่มขึ้นมาโดยไร้สาเหตุยกตัวอย่างเช่นบางครั้งก็เป็นกระดาษเหลืองโบราณที่เขียนรายงานเกี่ยวกับการรบ ภัยแล้งและทุพภิกขภัยด้วยอักษรตัวเต็มบางคราก็เป็นเศษชามกระเบื้องเก่า ๆ ที่แตกไปครึ่งหนึ่งมีหนหนึ่งที่จู่ ๆ ในบ้านก็มีเศษดาบเปื้อนเลือดปรากฏขึ้นมาเธอถึงได้ค้นพบด้วยความตกอกตกใจ นึกว่าในบ้านมีผีแล้วเสียอีก!วันนี้ตอนกลางวันแสก ๆ ในบ้านอยู่ดี ๆ ก็มีเสื้อชั้นในยุคโบราณเปื้อนเลือดโผล่มา เสื้อชั้นในตัวนั้นมีสีออกเหลืองเปื้อนคราบเหงื่อไคลมือเธอไปสัมผัสโดนเข้าพอดี~อ้าก~เสื้อยังอุ่นอยู่เลย!เลือดก็อุ่นเหมือนกัน!เย่มู่มู่กรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจนานทีเดียว จนกระทั่งในบ้านไม่มีสิ่งของโผล่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอีก เธอถึงสงบสติเย็นลงได้เย่มู่มู่หยิบเสื้อชั้นในขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แน่ใจว่าเป็นเสื้อชั้นในแบบโบราณ เป็นของผู้ชาย เจ้าของเสื้อชั้นในตัวนี้สูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ช่วงไหล่กว้างจุดที่เสื้อชั้นในปรากฏขึ้นคือ พาดอยู่บนปากแจกันดอกไม้ใบเขื่องตรงมุมห้องรับแขก
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 384
“ใครก็ได้ ไปเฝ้าบริเวณใกล้ถ้ำที่จ้านเฉิงอิ้นซ่อนตัวอยู่ หากเกิดระเบิดแล้วยังไม่ตาย ให้คอยสกัดไม่ให้คนด้านในหลบหนีออกมาได้...”มู่ซาถาม “จะให้ส่งไปกี่คน?”“ยี่สิบคน ล้อมเอาไว้อย่าให้เหลือไปแม้แต่คนเดียว”“ไม่จำเป็นต้องใช้คนมากขนาดนี้ก็ได้กระมัง?”แม่ทัพแคว้นฉู่เจียงเหว่ยพูดว่า “เจ้าไม่รู้อะไร เกราะป้องกันของจ้านเฉิงอิ้นอยู่ในระดับสูงมาก สามารถต้านทานการโจมตีจากคนสิบคนได้เพียงลำพัง และอาวุธก็แหลมคม สามารถฟันดาบเสี้ยวของพวกเผ่าหมานได้ง่ายดายราวกับหั่นผักหั่นปลา”“เพื่อไม่ให้เสียเวลา เมื่อระบุตำแหน่งของจ้านเฉิงอิ้นแล้ว ทุกคนจงล้อมที่นี่ไว้ให้แน่นหนา ห้ามปล่อยให้คนข้างในหนีออกมาได้แม้แต่คนเดียว”แม่ทัพทั้งสี่แคว้นต่างก็ให้ความสำคัญพวกเขารู้ดีว่า หากฆ่าจ้านเฉิงอิ้นได้ ประชาชนต้าฉี่ก็จะกลายเป็นเสบียงของแคว้นต่าง ๆ ของพวกเขาไม่มีเสบียงแล้วจะทำไม?ชาวต้าฉี่มีจำนวนมาก เพียงพอให้พวกเขากินได้อีกนานผ่านพ้นช่วงความอดอยากไปได้อย่างไม่มีปัญหาเลยยิ่งไปกว่านั้น ราชวงศ์ต้าฉี่ก็ร่ำรวยได้ยินมาว่า ทรัพย์สมบัติในวังหลวงนั้นกองสูงเป็นภูเขาเสนาบดีซูยังรวบรวมสมบัติล้ำค่าหายากให้กับฮ่องเต้น้อย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 383
ในที่สุดซุนเฮ่อและคนสี่ร้อยคนก็ถูกเยี่ยนเย่ปล่อยตัวไปทำไมหรือ?พวกเขาก็กลัวตายเหมือนกันในถ้ำมีคนมากกว่าสามหมื่นคน ซุนเฮ่อและพรรคพวกมีเพียงสี่ร้อยกว่าคนหากมีคนใดคนหนึ่งจุดชนวนดินระเบิด ทุกคนจะต้องถูกฝังอยู่ที่นี่ดินระเบิดสี่ร้อยห่อ ใครก็หนีไม่รอดจะทำให้ภูเขาถล่ม ทุกคนจะถูกฝังอยู่ใต้ภูเขาไม่คุ้มค่าพวกเขามาเพื่อสกัดกั้นจ้านเฉิงอิ้น ไม่ใช่มาตายตามดังนั้น พวกเขาจึงปล่อยให้ซุนเฮ่อและคนอื่น ๆ แบกพลั่วเดินออกจากถ้ำเมื่อเดินออกมา มีคนรายงานเยี่ยนเย่“ท่านอ๋อง พบตำแหน่งของคนสองพันคนของจ้านเฉิงอิ้นแล้ว”“เจ้าหนูพวกนั้นตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ที่ไหน?” เยี่ยนเย่ดีใจมาก“ที่ทางเข้าด้านหน้าห่างไปห้าลี้ เดิมทีเรามีคนซุ่มอยู่ตรงนั้น แต่ถูกจ้านเฉิงอิ้นเก็บกวาดจนหมด ตอนระเบิดที่หน้าประตู คนของเขาก็ซ่อนตัวเข้าไปหมดแล้ว!”เดิมทีซุนเฮ่อที่เดินออกจากปากถ้ำได้ยินดังนั้น ก็ก้าวเท้าออกไปแล้วก็หดกลับมาเขาหันกลับไปมองทหารที่ส่งข่าว“จริงหรือ?”“ขอรับ พวกเราเพิ่งรีบมาจากที่นั่น!”“เขาซ่อนตัวอยู่ในปากถ้ำนั้นหรือ?”“ปากถ้ำที่ใหญ่ที่สุดห่างจากทางเข้าห้าลี้ ทางเข้ามีศิลาจารึกสิบแผ่น เมื่อก่อนเคยเ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 382
ทันใดนั้น เสื้อตัวในของซุนหย่าปาก็ถูกถอดออก เผยให้เห็นคราบเลือดขนาดใหญ่ที่เปื้อนอยู่ เสื้อชั้นในสีขาวถูกย้อมจนกลายเป็นสีเข้มจวงเหลียงใช้เสื้อตัวในสัมผัสกับกระดาษ แล้วใส่ลงในแจกันกระดาษพลันหายไปส่งผ่านไปได้จริง ๆการค้นพบนี้ทำให้พวกเขาทั้งหลายมีกำลังใจฮึกเหิมขึ้นมาได้จริงด้วย แม้ว่าท่านแม่ทัพจะไม่อยู่แล้ว แต่การใช้สิ่งของที่เปื้อนเลือดของเขาก็สามารถส่งกระดาษไปได้ ส่วนสิ่งของอื่น ๆ พวกเขายังไม่ได้ลอง ไม่รู้ว่าได้หรือไม่จวงเหลียงใช้ปากกาลูกลื่นเขียน“ท่านเทพ ข้าคือจวงเหลียง กุนซือของรัฐทายาท ท่านแม่ทัพได้เข้าไปในช่องเขาเป็นเวลาครึ่งก้านธูปแล้ว ภายในช่องเขามีเสียงดินระเบิด พวกเราไม่สามารถติดต่อเขาได้”“กองทัพธงเหลืองร่วมมือกับแคว้นฉู่ แคว้นฉี แคว้นเยี่ยน และเผ่าหมาน ไม่รู้ว่าบังเอิญหรืออะไร กองทัพธงเหลืองสามารถผลิตดินระเบิดได้ ตอนนี้ช่องเขามีเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง”*เย่มู่มู่เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตนเองส่งไป ถูกส่งกลับมาด้านหลังว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยจากนั้น ไม่กี่นาทีต่อมา กระดาษอีกแผ่นก็ร่วงลงมาบนนั้นเขียนว่า จ้านเฉิงอิ้นเข้าไปในช่องเขาแล้วและ...ฝ่ายตร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 381
เย่มู่มู่เขียนจดหมายถึงจ้านเฉิงอิ้นหลายฉบับ แต่ไม่มีจดหมายตอบกลับแม้แต่ฉบับเดียวเธอเดาว่า จ้านเฉิงอิ้นเข้าไปในช่องเขาแล้วหรือไม่?หากในช่องเขามีการซุ่มโจมตี จ้านเฉิงอิ้นกำลังเสี่ยงอันตรายด้วยตัวเองนี่มันอันตรายเกินไปเย่มู่มู่ยังหวังว่าจ้านเฉิงอิ้นจะสามารถก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ทีละขั้น สามารถรวมหัวเซี่ยให้เป็นปึกแผ่น และสร้างเรือออกทะเลอีกครั้ง...ให้ทุกที่ที่แสงอาทิตย์ส่องถึง กลายเป็นแผ่นดินหัวเซี่ยนี่คือเรื่องสำคัญต่อคนรุ่นหลัง จะเป็นไปได้ไหมที่จะรวมสมาชิกวิดีโอคอลทั้งหมดไว้ด้วยกัน รวมถึงการใช้หัวชาร์จแบบเดียวกัน ไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษอีกต่อไปจ้านเฉิงอิ้นห้ามเกิดเรื่องเด็ดขาด!แต่เขาไม่มีจดหมายตอบกลับมาเลย!ส่งกระดาษเปล่าไปสิบกว่าแผ่น เขาก็ยังไม่มีข่าวเย่มู่มู่เดินเท้าเปล่าไปมาในห้องนั่งเล่น อาหารเช้าเย็นลงแล้ว แต่เธอก็กินไม่ลงเธอมองอาหารเช้าที่เย็นชืดอีกครั้งหยิบซาลาเปา ซุปกระดูกหมู ก๋วยเตี๋ยวหลอด เกี๊ยว... ทั้งหมดใส่ลงในแจกันไม่มีความรู้สึกฝืดเคืองเหมือนครั้งก่อนที่จ้านเฉิงอิ้นไม่อยู่การส่งไปราบรื่นมากหมายความว่า สถานการณ์ของจ้านเฉิงอิ้นอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 380
“พวกเจ้าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นได้หรือไม่ ไม่เกี่ยวกับพวกเรา!”จากนั้นเขากล่าวกับสมุน “เก็บข้าวของแล้วเตรียมตัวกลับ!”กองทัพธงเหลืองหลายร้อยคนเตรียมเก็บพลั่วกับเครื่องมืออื่น ๆ และออกเดินทางทันใดนั้น คนอื่น ๆ พากันหยิบอาวุธและขวางทางเดินพวกเขาซุนเฮ่อยิ้มหยัน “ทำไม? พวกเจ้าคิดขวางพวกเรา?”ต่อจากนั้น ซุนเฮ่อเปิดเสื้อผ้าออก บนหน้าท้องมีระเบิดติดไว้หนึ่งห่อ“พวกเจ้าเห็นหมดแล้วว่าระเบิดมีอนุภาพยิ่งใหญ่เพียงใด ชนเผ่าหมาน แคว้นฉู่และแคว้นฉีห้าแสนห้าหมื่นคนทำไมถึงสู้กำลังพลห้าหมื่นของจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ ก็เพราะว่าเขามีระเบิดในมือไงหล่ะ!”“วันนี้ถ้าพวกเจ้ากล้าขัดขวางข้า พวกเจ้าจงมองให้ชัดเจน…”ช่างสี่ร้อยคนพากันเปิดเสื้อผ้าออก บนตัวมีระเบิดติดไว้ทุกคนพวกเขาแต่ละคนจ้องคนถืออาวุธและปิดกั้นทางเดินด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม“คิดจะขัดขวาง ได้ อย่างมากก็แค่ตายไปพร้อมกัน พวกเจ้ามีคนอยู่ในถ้ำเท่าไหร่ ไม่มีสองหมื่นคนก็น่าจะมีสามหมื่นคน พวกเรามีแค่ไม่กี่ร้อยคน”“ถึงจะตายกันหมดและถูกฝังไว้ที่นี่ พวกเราก็รู้สึกคุ้มค่าแล้ว!”“ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ฮ่องเต้พูดกับพวกเราก่อนมาที่นี่ ถ้าเกิดสิ่งใดขึ้น ท่านจะวางแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 379
เฉินขุยเป็นผู้นำในการต่อสู้ แต่วางกลยุทธ์ด้อยกว่าเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน จวงเหลียงแสดงความคิดเห็น “ใช้อากาศยานไร้คนขับตรวจดูสถานการณ์ก่อน”“แม่ทัพเฉินขุย เจ้าต้องเตรียมกำลังพลห้าหมื่นขึ้นไป เพื่อพร้อมสำหรับเข้าไปรับแม่ทัพทุกเมื่อ”“ตอนนี้ สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือ กลัวว่าจะมีการฝังระเบิดไว้ตรงทางเข้า เมื่อพวกเราเข้าไปนั่นเท่ากับเข้าไปติดกับดักเอง!” ในเวลาเดียวกันนี้ ภายในช่องเขามีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นดังขึ้นกว่าทุกครั้งเสียงก้องกังวานจนพวกเขาหวาดกลัวตาลีตาลานตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่คับขันมาก ทุกคนตัดสินใจแบ่งกำลังเป็นสองฝ่ายเซี่ยเวยและจ้าวเฉียนนำกำลังพลห้าหมื่นเข้าไปตามทางที่เว่ยกวงกล่าวส่วนเฉินขุยทำตามความคิดเห็นของซ่งตั๋ว โดยเริ่มจุดระเบิดตั้งแต่ทางเข้าจนถึงบริเวณใกล้กับแม่ทัพแล้วค่อยนำคนออกมาหลังจากออกมาแล้ว ต่อให้ต้องเดินทางอ้อมหรือใช้น้ำมันเบนซินจุดไฟเผา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ห้ามตกอยู่ในอันตรายอีกถึงแม้จะตกอยู่ในอันตราย ก็ไม่ควรเป็นแม่ทัพชีวิตของแม่ทัพมีมูลค่าทางราคามากกว่าพวกเขารวมกันเวลานี้ ทุกคนดำเนินการกันทันทีเพียงแต่ว่า ในพวกเขาไม่มีคาดคิดเลย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 378
อยู่ในยุคทุพภิกขภัยเช่นนี้ บนถนนเต็มไปด้วยกระดูกคน ชีวิตคนจึงเป็นสิ่งที่ไม่มีมูลค่าที่สุดเฉินอู่ ซั่งตั๋วและมั่วฝานต่างหยิบกระดาษข้อความมาทั้งหมดและมากันอ่านทีละใบยิ่งอ่านสีหน้าก็ยิ่งดูหนักอึ้ง!มั่วฝานตาแดงก่ำและกล่าวพร้อมความรู้สึกเจ็บปวดร้าวใจ “ข้าคิดแล้วเชียวว่าต้องมีวิธีอื่นอีกแน่ จ้านเฉิงอิ้นบอกแผนการเสร็จก็ดำเนินการทันที จวงเหลียงอยากตอบโต้แต่ก็ถูกเขาห้ามเอาไว้!”จวงเหลียงกล่าว “การสนับสนุนที่พวกเราได้รับตลอดมาราบรื่นมากเกินไป เกรงว่าแม่ทัพก็คงไม่รู้เช่นกันและคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมีระเบิด!”“ตอนนี้จะทำอย่างไร? ทางเข้าช่องเขาฝังระเบิดเอาไว้ ก็เลยจะไม่ช่วยแม่ทัพงั้นหรือ?”เฉินขุยกล่าว “ต้องไปช่วย!”เฉินอู่กล่าว “ข้าพาคนเข้าไปเอง ถึงมีระเบิดข้าก็ยอมแล้ว!”เซี่ยเวยกับจ้าวเฉียนและคนอื่น ๆ ต่างยกมือขึ้นกลางอก “แม่ทัพเฉินขุย พวกเราไปเองขอรับ แม่ทัพมีบุญคุณกับพวกเรา เพียงแต่หากเกิดสิ่งใดกับพวกเรา หวังว่าแม่ทัพทุกท่านจะเห็นแก่การได้รู้จักซึ่งกันและกัน ช่วยดูแลคนในครอบครัวรวมถึงญาติในด่านเจิ้นกวนให้ด้วย”“พวกเราไม่กลัวตาย กว่างอิงเซิ่งถูกพวกเราประหารด้วยพันมีดหมื่นแล่แล้ว ต่อให้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 377
ต่อให้ข้าศึกหน้าทางเข้าอาจซุ่มวางระเบิด แต่จะไม่เข้าไปช่วยแม่ทัพก็ไม่ได้ด้วยเช่นกันจ้านเฉิงอิ้นนำเสบียงทั้งหมดฝากเก็บไว้ที่ท่านเทพตอนนี้ ในถ้ำมีเสบียงอาหารกับน้ำเหลือเพียงสามวันสำหรับหนึ่งแสนคน แม้พวกเขาใช้อย่างประหยัด ก็ยังกินได้อีกห้าวันแต่หลังจากห้าวันแล้วล่ะ?จะทำอย่างไร?เฉินขุยกล่าว “ข้าจะพาคนออกไป ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องรับแม่ทัพออกมา!”“ถึงแม้ว่าเราจะต้องเดินต่อไปอีกสองเดือน ก็อย่าได้เดินผ่านช่องเขาเป้าเสียนี่อีก!”ครั้นกล่าวจบ เฉินขุยสั่งทหารชั้นผู้น้อยที่บังคับอากาศยานไร้คนขับ “บินขึ้นไปก่อนสิบเครื่อง พกระเบิดไปด้วย ค้นหาตำแหน่งที่แน่ชัดของแม่ทัพ…”“จากนั้นทำการระเบิดให้เป็นทางเดิน เพื่อให้แม่ทัพออกมาสะดวก!”“ขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยบังคับอากาศยานไร้คนขับสิบเครื่อง บังคับการบินและค้นหาตามทางผ่านของช่องเขาที่จ้านเฉิงอิ้นเดินเข้าไปทันทีเพียงแต่อากาศยานไร้คนขับเครื่องแรกที่เพิ่งเข้าใกล้ช่องเขาไม่นานถูกคนใช้ธนูยิงร่วงลงมาสวบ~วินาทีที่อากาศยานร่วงตก มันพลันแตกระเบิดภายในช่องเขาทันใดจากนั้น เครื่องที่สอง เครื่องที่สาม เครื่องที่สิบ…บินขึ้นไปพร้อมกันพวกเขาบังคับ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 376
“วางใจเถิด ตราบใดที่แม่ทัพอยู่ด้วย อย่าว่าแต่1แสนคน ต่อให้เป็นห้าแสนคนเขาก็เลี้ยงไหวเช่นกัน! เบื้องบนแม่ทัพมีคนคอยคุ้มครองเชียวนะ!”จ้าวเฉียนถาม “ใครหรือ?”“ท่านเทพไงเล่า มีเทพเจ้าอยู่เหนือศีรษะเพียงสามฟุต! ท่านเทพจะไม่ปล่อยทุกคนหิวตายแน่นอน!”เดี๋ยวนะ นี่มันเพ้อเจ้อเกินไปกระมังหากเทพเจ้ามีประโยชน์จริง แผ่นดินหัวเซี่ยจะไม่เหือดแห้ง หมื่นลี้จะไม่ตายหมด ราษฎรที่เหลือจะไม่ดิ้นรนทุรนทุรายเซี่ยเวยไม่เคยเชื่อเรื่องเทพเจ้า ถ้ามีเทพเจ้าจริง น้องชายเขาจะไม่ถูกกินและเขาจะไม่จนปัญญาหากเพียงมีเทพเจ้าอยู่จริง ท่านก็ควรร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมให้พวกเขานานแล้ว!แต่ไม่ใช่กดดันพวกเขาจนหมดหนทางเซี่ยเวยเต็มใจเชื่อมากกว่าว่าแม่ทัพต่างหากที่เป็นท่านเทพของพวกเขา…เพราะว่ารถกับเสบียงหายไปหมด จึงทำให้รู้สึกไม่สบายใจไม่มากก็น้อย!จนกระทั่งจ้านเฉิงอิ้นกล่าวขึ้น “ข้าเก็บเสบียงไว้ในที่ปลอดภัย ไว้ต่อสู้เสร็จแล้วจะนำกลับมาใหม่!”“วันนี้ขอให้ทุกคนเตรียมตัวออกศึกทั้งหมด เหลือรักษาการณ์ในถ้ำสองพันคน สมาชิกครอบครัวก็จงหยิบอาวุธขึ้นมาให้หมด!”เซี่ยเวย จ้าวเฉียนและคนอื่น ๆ ได้ยินว่าสมาชิกครอบครัวต้องถืออาว
