เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 226
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 227
“ในช่วงเวลานี้ ข้าได้เล่นอากาศยานไร้คนขับ ได้ขับรถแทร็กเตอร์ ได้ใช้แท็บเล็ต…ชีวิตนี้นับว่าคุ้มค่าแล้ว”สายตาทุกคนทอดมองรัฐทายาทน้อยอย่างปลื้มใจเขาเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากที่สุดในหมู่นายทหารเมื่อก่อนเขากลัวว่าต้องลงสนามรบ ไม่กล้าฆ่าคนตั้งแต่เกิดภัยแล้งและทุพภิกขภัย อุปนิสัยเขาเปลี่ยนไปมาก เลิกทัศนคติเยาะเย้ยถากถางสังคมและเริ่มฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้ในสนามครั้นเผ่าหมานบุกมารุกราน เขายังลงสนามรบไปช่วยฆ่าศัตรูใช้อากาศยานไร้คนขับพกพาระเบิด บังคับเล่นมันประหนึ่งมืออาชีพพันธมิตรสามฝ่ายถอยทัพเมื่อครั้งก่อน มั่วฝานมีผลงานความดีควรได้รับยกย่องเขานำทรัพย์สมบัติทั้งหมดออกมา มอบถวายให้ท่านเทพ เป็นเพราะรู้ว่าศึกสงครามหน้ายากจริง ๆ !ครั้นทุกคนเห็นความใจกว้างของมั่วฝาน จึงเปิดกล่องของตนเองด้วยอย่างเด็ดขาดเป็นทองคำเงินเครื่องประดับทั้งนั้นทรัพย์สินครอบครัวถูกนำออกมาจนไม่เหลือพวกเขามีความคิดเช่นเดียวกับมั่วฝาน หากพ่ายแพ้ขึ้นมา จะให้ศัตรูได้ประโยชน์ไปง่าย ๆ ไม่ได้หากได้รับชัยชนะ ถึงแม้ทรัพย์สินครอบครัวจะหมดลง แต่ท่านเทพไม่มีทางดูพวกเขาอดตายท่านจะส่งน้ำและเสบียงอาหารมาให้อีกในป
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 228
เจ้าของโรงงานตอบกลับ “ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว!”เย่มู่มู่เพิ่มเป็นชุดละสองหมื่นห้าพันบาท ขอเพียงเขาส่งให้ก่อนหนึ่งชุดในวันพรุ่งนี้เจ้าของร้านกล่าวว่ามีเพียงหนึ่งพันกว่าชุดเท่านั้น!ไม่เป็นไร นางต้องการด่วน!หลังจากวางสาย เธอเปิดรายชื่อผู้ติดต่อและเริ่มโทรถามเพื่อนสมัยมัธยมปลายทีละคนชั้นมัธยมปลายเธอเข้าเรียนในโรงเรียนนานาชาติ มีเพื่อนสองสามคนกำลังศึกษาที่ประเทศเหม่ยลี่ครั้นรู้ว่าเธอถามหาปืนไรเฟิลต่างรู้สึกว่าเธอบ้าจึงวางสายอย่างรีบร้อนเพื่อนของพ่อและแม่ ครั้นรับสายและรู้ว่าเป็นเธอ ก็กลัวเย่มู่มู่จะทำให้พวกเขาลำบาก เย่มู่มู่ยังไม่ทันเอ่ยถาม ก็พากันวางสายโดยตรงพวกเขาแสดงท่าทีไร้น้ำใจต่อกันได้อย่างถึงอกถึงใจจริง ๆครั้นหาปืนไรเฟิลไม่ได้ เธอทอดมองทองคำเงินเครื่องประดับที่อยู่เต็มห้องถ้าพวกเขาตายกันหมด!เธอเก็บเงินเหล่านี้ไว้ ก็ใช่ว่าจะสบายใจจะทำอย่างไรดี?*ภายในกระโจม หลังจากทุกคนส่งทองคำเงินเครื่องประดับไปแล้ว บรรยากาศเงียบสงัด ทุกคนนิ่งเงียบไม่พูดจา!พวกเขาไม่ได้อาลัยเงินทองแต่เพราะคิดว่าจะตายในอีกสองสามวัน ถึงแม้เห็นความเป็นความตายจนเคยชิน แต่ในใจก็ยังกลัวต่อความเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 229
พวกนายทหารวิ่งไปดูอาการบาดเจ็บของมั่วฝานเขาไม่ได้เป็นอะไร ถุงลมนิรภัยไม่ได้เด้งออกมาเขาเปิดประตูรถอย่างยากลำบาก บนหน้าผากมีลูกโนขนาดใหญ่ ตอนก้าวลงมาขาสองข้างเกิดอาการอ่อนแรงความมั่นอกมั่นใจเมื่อครู่นี้ กลายมาเป็นความคับแค้นใจ“รถยนต์ขับยากเกินไป ยากกว่ารถไถนาเสียอีก!”เฉินขุยหัวเราะและกล่าว “บอกแล้วว่าอย่าอวดเก่ง!”เจียงหยวนเป็นคนพยุงมั่วฝานและหาเก้าอี้ตัวหนึ่งให้เขานั่งจวงเหลียงเป็นคนช่วยเขาเช็ดบาดแผลและทำลูกหัวโนตรงหน้าผากให้ยุบคนวัยหนุ่มเหอหง เฉินจวิ้นหลินและอีกสองสามคน ต่างเดินล้อมรอบอยู่ข้างรถพวกเขาชอบรถ โดยเฉพาะรถออฟโรดขนาดหนักทรงพลังและมีอำนาจ…ต่างรู้สึกคันไม้คันมือ อยากขึ้นไปลองขับแต่ทว่า ไม่มีใครสามารถเปิดเครื่องยนต์รถได้สำเร็จเลยสักคนกลับเป็นเจียงหยวน ที่ไม่รู้เลยว่าเขาถอยรถออกมาและขับไปยังพื้นที่โล่งได้สำเร็จได้อย่างไรทุกคนมองเจียงหยวนอย่างประหลาดใจ รองแม่ทัพของมั่วฝานผู้นี้ไม่ธรรมดา!คิดไม่ถึงว่าจะเรียนรู้การถอยรถเป็นแล้ว!ในเวลาเดียวกัน เย่มู่มู่ส่งกระดาษแผ่นเล็กมาอีกหนึ่งแผ่น“เป็นอย่างไรบ้าง ลองขับรถแล้วหรือยัง ถ้ามีความจำเป็น พรุ่งนี้ข้าไปซื้อเ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 230
เด็กกำพร้าและหญิงม่ายอยู่ในค่ายทหารของสวีหวยต่อไป สุดท้ายก็ไม่อาจหลีกหนีชะตาชีวิตในการถูกกินจึงได้หนีภัยมายังด่านเจิ้นกวน!อีกทั้งยังมีนายทหารบางคน ยอมเดินด้วยเท้าสามสิบลี้ท่ามกลางแสงแดดร้อนผ่าวมาถึงด่านเจิ้นกวนเพื่อให้ภรรยาและลูกมีชีวิตรอดต่อไปพวกเขาเพียงต้องการหนทางรอดชีวิตหนทางหนึ่งเท่านั้นจึงไม่กล้าจินตนาการถึงด่านเจิ้นกวนว่าดีเพียงใด ตราบใดที่มีใบไม้หญ้าและรากเพียงพอ พวกเขาก็จะยอมรับมัน!แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากมาถึงด่านเจิ้นกวนชาวเมืองด่านเจิ้นกวนทุกคน ล้วนใส่เสื้อผ้าสีสันสดใสที่ทำจากวัสดุฝ้ายไม่ว่าจะเป็นผู้สูงวัยหรือว่าเด็กน้อย เสื้อผ้าล้วนใหม่เอี่ยมทุกตัว!เหล่าทหารล้วนสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียบร้อย ที่เท้าสวมไว้ด้วยรองเท้าผ้าใบ ชุดเกราะขาวสะอาดเป็นระเบียบ เสื้อซับในของชุดทหารก็ดูมีคุณภาพดีเยี่ยมเป็นเสื้อผ้าเนื้อดีกว่าของเหล่าขุนนางชนชั้นสูงที่สวมใส่ ก่อนเกิดทุพภิกขภัยก่อนหน้านี้อีก!ครั้นพวกเขาถูกพามาถึงท้องถนนบนพื้นที่อยู่อาศัยเห็นข้างหน้ามีคนกำลังต่อแถวรับน้ำก๊อกน้ำอยู่กลางถนน เพียงบิดมัน แหล่งน้ำสะอาดก็ไหลออกมาซ่า ๆ ทันทีมีคนตะโกนในกลุ่มผู้ประสบภัย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 231
จ้านเฉิงอิ้นขมวดคิ้ว!จะทำการโจมตีเมืองมะรืนนี้หรือ?อาวุธชุดที่สองที่ท่านเทพส่งมา อาจจะมาถึงไม่ทันเวลาซุนหย่าปาพูดต่อไปว่า “ฮ่องเต้แคว้นฉี : พูดไปก็ไร้ประโยชน์ รอให้หลัวซู่พาเหล่าทหารมาถึงก่อน ค่อยแบ่งหน้าที่กันอีกที!”“หลิงเซี่ยวเฟิง : การร่วมมือของสามฝ่ายต้องประสานกันอย่างดีถึงจะสามารถตีด่านเจิ้นกวนได้ แต่พระองค์กลับคิดแต่จะเหยียบศพสหายร่วมรบเพื่อเลื่อนตำแหน่ง คนอย่างพระองค์ถึงมีอยู่ก็ทำให้ด่านเจิ้นกวนไม่สามารถถูกตีได้เสียที!”“รอให้หลัวซู่มาถึงด่านเจิ้นกวนแล้ว ข้าจะร่วมมือกับเขา ส่วนเจ้า...ไปหาที่เย็น ๆ นั่งรอเงียบ ๆ เถอะ!”กล่าวจบ หลิงเซี่ยวเฟิงก็หันหลังกลับเข้ากระโจมฉีซวนเหิงถือพัดหยกขาว ส่ายพัดไปมา บนริมฝีปากเผยยิ้มเยาะ แล้วเดินกลับเข้าไปในค่ายแคว้นฉีซุนหย่าปากล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ ข้าบอกทุกคำที่พวกเขาพูดตามความจริง น่าจะไม่มีข้อผิดพลาดขอรับ!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวชื่นชม “ทำได้ดี ไปที่โต๊ะในห้องโถงหารือ เอาโค้กมาดื่มสักขวดเถอะ!”ซุนหย่าปารู้สึกดีใจมาก ดวงตาของเขาทอประกายแสงสว่างในความมืด“ข้าขอสามขวดได้หรือไม่? พี่ใหญ่เว่ย เสี่ยวลิ่วจื่อ ข้าขอให้คนละขวด!”“ได้สิ!”ซุนห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 232
เดินเท้าเข้าใกล้ระยะยิงของหน้าไม้ราชวงศ์ฉินธนูและศรเตรียมพร้อม!การยิงหน้าไม้ราชวงศ์ฉินรอบแรก หน้าไม้ทุก ๆ คันถูกผูกด้วยถุงน้ำมันดีเซล ไม่จำเป็นต้องยิงโดนตัวคน แต่แค่ยิงโดนกระโจมก็พอฟิ้ว ๆ ๆ...ในยามค่ำคืน ลูกศรหน้าไม้ราชวงศ์ฉินหลายพันดอกพุ่งออกไป ยิงโดนกระโจมของกองทัพแคว้นฉู่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน ความแม่นยำของหน้าไม้ราชวงศ์ฉินนั้น แม่นยำมากเกือบทุกดอกสามารถยิงโดนโดยเฉพาะกับเป้าหมายขนาดใหญ่เช่นกระโจมทหารแคว้นฉู่วิ่งออกจากกระโจม หวังจะดูว่าศัตรูมาจากทางไหนบางคนโดนน้ำมันดีเซลสาดไปบนหัว ใช้เสื้อเช็ดออกไปรอบที่สอง หน้าไม้ราชวงศ์ฉิน จุดไฟที่หัวธนูฟิ้ว~เสียงลมที่แหวกอากาศในความมืดยิ่งดังชัดเจนขึ้นกว่าเดิมชั่วขณะนั้น กระโจมของกองทัพแคว้นฉู่ตรงหน้าก็ถูกไฟเผาไม่ถึงครู่เดียว พื้นที่ค่ายพักของกองทัพแคว้นฉู่ตรงหน้าก็กลายเป็นทะเลเพลิง!จ้านเฉิงอิ้นยกดาบขึ้นม้า พูดกับเหล่าทหาร “พวกเด็กผู้ชาย ตามข้ามา ไปสังหารศัตรู!”ทหารหนึ่งหมื่นหกพันคนตอบรับคำสั่งทันที!ทิ้งทหารสี่พันคนไว้ยิงหน้าไม้ราชวงศ์ฉินต่อไป…ภายใต้การนำของจ้านเฉิงอิ้น พวกเขาโถมเข้าไปในพื้นที่กองทัพแคว้นฉู่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 233
“อ๊าก...เจ้าฆ่าเจ๋อเอ๋อร์ของข้า! ข้ากับเจ้าต้องตายไปด้วยกัน!”หลิงเซี่ยวเฟิงมีบุตรชายสองคน ทั้งสองล้วนตายจากการทำสงคราม!เขาเคียดแค้นจ้านเฉิงอิ้นเคียดแค้นฉู่อ๋อง!เกลียดฟ้าดินที่ไม่ยุติธรรม ทำให้เขาที่เป็นคนผมหงอกต้องส่งคนผมดำไปก่อน!ในชั่วขณะนั้น โลหิตในกายของเขาพลันพลุ่งพล่าน มือถือดาบใหญ่ เตรียมตัวที่จะสู้ศึกชีวิตกับจ้านเฉิงอิ้นทว่าเขากลับถูกทหารที่อยู่ข้างหลังคว้าเอาไว้แน่น“ท่านแม่ทัพ อย่าไปเลย ขอแค่ภูเขายังอยู่ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องหาฟืนมาเผา!”“ท่านแม่ทัพ พวกเราจะคุ้มกันท่านถอยกลับ หากยังมีชีวิตอยู่ โอกาสยังคงมี!”“พวกเขาลอบโจมตี พวกเราไม่ควรกล้าหาญตามอารมณ์ชั่วขณะ!”“ท่านแม่ทัพ รีบไปเถอะ... รีบไปเร็ว!”หลิงเซี่ยวเฟิงถูกทหารของตนบังคับพาไปจากที่นั้น!จ้านเฉิงอิ้นต้องการจะไล่ตามฆ่า แต่กลับถูกทหารผู้ภักดีของหลิงเซี่ยวเฟิงยืนขวางไว้เขาถือดาบม่อเตาในมือฟาดไป ฆ่าทหารที่ขวางทางสิบกว่าคนจนหมดสิ้นเมื่อมองอีกที หลิงเซี่ยวเฟิงก็หายตัวไปเสียแล้วจ้านเฉิงอิ้นเต็มไปด้วยเลือด มือข้างหนึ่งจับสายบังเหียนม้า อีกข้างถือดาบม่อเตาหันหัวไปมองไปรอบ ๆ ทหารแคว้นฉี่แม้มีน้อย แต่ก็มีอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 234
กองทัพแคว้นฉู่ที่เคยอ้างว่าเป็นกองทัพไร้พ่ายของหัวเซี่ยในเมื่อหลายเดือนก่อน ก็ถูกเผาไปเช่นนี้สุดท้ายก็จบลงอย่างราบคาบ และกลายเป็นแค่เพียงเศษซากกองทัพที่ไม่เคยพ่ายแพ้ได้กลายเป็นแค่ตำนานในประวัติศาสตร์ และไม่เคยมีอยู่จริงอีกต่อไป!*พระอาทิตย์ขึ้นสูง อุณหภูมิก็เริ่มสูงขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นนำแม่ทัพสิบคนและเหล่าทหารกลับเข้าเมืองการรบในครั้งนี้เป็นชัยชนะอย่างเด็ดขาด ชาวเมืองทั้งหมดที่ประตูเมืองต่างออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่นพวกผู้หญิงทำอาหารอร่อย ๆ ไว้รอ รอเพียงพวกเขาชำระล้างตัวเสร็จ แล้วดื่มฉลองกันให้สนุกพวกผู้ชายที่ช่วยกันทำความสะอาดสนามรบได้รับน้ำและโจ๊กเหลว พวกเขาก็อดมาทั้งคืน ต้องหาของกินรองท้องก่อนพวกเด็กชาย เด็กหญิง และคนชราที่เฝ้ากำแพงเมืองทั้งคืน ต่างก็ไปพักผ่อนแล้ว!ทุกคนมีความสุขกันมากเพราะพวกเขาทำลายค่ายของกองทัพแคว้นฉู่และกองทัพแคว้นฉีได้ทั้งสองแคว้นไม่มีกำลังทหารพอที่จะต่อต้านด่านเจิ้นกวนได้อีกในที่สุด ก็เหลือเพียงเผ่าหมานฝ่ายเดียวเหมือนต้นไม้ต้นเดียวยากที่จะพยุงเพียงแค่คืนเดียว ดาบแหลมคมที่แขวนอยู่เหนือหัว ก็ถูกดึงออกมาอย่างง่ายดาย!เฉินขุยถือขวดเบียร์ ดื่มห
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 452
ราวกับจะเป็นสัญชาตญาณ กลัวว่าคะแนนของตนจะไม่ดี จะทำให้คุณหนูเย่ไม่พอใจเขาขยันเป็นอย่างมาก ตั้งใจเรียนสุดชีวิตตอนนี้ นอกจากกินข้าว นอนหลับ เวลาทั้งหมดก็ใช้อยู่กับการเรียนนักเรียนพรรค์นี้ต้องบังคับตัวเองเรียน อาจจะลำบาก ไม่ใช่คนมีพรสวรรค์ระดับสูงอาจารย์ในแต่ละวิชา แต่ละคนประเมินผลให้เขาไม่เลวเลยทีเดียว เคารพอาจารย์เป็นอย่างยิ่ง และขยันมาก เพียงแต่พื้นฐานแย่เกินไปเย่มู่มู่ทำได้เพียงให้อั่งเปาซองโตไป ขอให้บรรดาอาจารย์ใส่ใจให้มาก ๆ หน่อยยังมีอีกหนึ่งปัญหาคือ พื้นฐานของเขาอ่อนเกินไป หากเข้าในโรงเรียนตระกูลไฮโซ ไม่ต้องคิดเลยคะแนนต้องต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่สุดอยู่แล้ว กลัวว่าเขาจะปรับตัวไม่ได้ช่างเถอะ ด้วยทักษะมือเท้าของเขา คงไม่ถูกคนอื่นรังแกแน่นอนวันต่อมา เย่มู่มู่ หลูหมิง หลูซี นั่งเครื่องบินมายังตำบลเล็ก ๆ ด้วยกันผู้นำของเทศบาลตำบลมาต้อนรับพวกเขาพวกเขาคิดว่า ผู้ที่มาจะเป็นทีมทีมหนึ่ง อย่างน้อยก็เป็นคนของบริษัท ไม่คิดเลยว่าผู้ที่มาจะเป็นเด็กวัยรุ่นสามคน เด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง เด็กอายุสิบกว่าปีหนึ่งคนและเด็กวัยรุ่นที่อารมณ์ค่อนข้างรุนแรงคนหนึ่งเทศบาลตำบลเองก็เพิ่งเ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 451
จ้านเฉิงอิ้นเองก็สัมผัสได้ ในที่ว่างเปล่ามีห้องหับเล็ก ๆ เพิ่มขึ้นมาอีกสองห้องแลคเกอร์สีขาว หน้าต่างกระจก ด้านในมีอุปกรณ์นานาชนิดอาทิ ท่อ จอบ พลั่ว และยังมีปุ๋ย เมล็ดพันธุ์พืช เมล็ดพันธุ์ผักนานาชนิด...ยังมีรถสามล้อคันเล็กอีกหนึ่งคัน และบัวรดน้ำเป็นอุปกรณ์ใช้รดน้ำต้นไม้ของท่านเทพแท้บ้านทางพวกเขาก็หน้าตาเป็นเช่นนี้นี่เอง เป็นทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสเป็นระเบียบ ทาด้วยสีขาว ใช้กระจกแสนงดงามมาทำเป็นหน้าต่างน่าเสียดาย เขายังไม่ทันได้สังเกตห้องจนพอใจ ก็ถูกย้ายไปแล้วบัดนี้เขายิ่งมีความสนใจกับโรงงานที่ท่านเทพกล่าวมากขึ้นเข้าไปใหญ่ตุบเย่มู่มู่ส่งหนังสือเรื่องไฟฟ้า สิ่งปลูกสร้าง ฐานของสิ่งปลูกสร้าง และหนังสืออื่น ๆ มานางกล่าวว่า “แม้ที่ดินทางด้านพวกเจ้า จะถูกแดดเผาจนแข็ง แต่เมื่อย้ายโรงงานไป ระยะแรกก็ยังต้องทำฐานให้มั่นคง”“เจ้าเอาหนังสือพวกนี้ไปอ่านก่อน อ่านด้วยกันกับช่างเบื้องล่าง สร้างฐานเรียบร้อยแล้ว ก็จะได้เริ่มก่อสร้างโรงงาน!”เย่มู่มู่กล่าวจบ ก็ไม่มีข้อความอีกเนื่องจาก พนักงานในตำบลส่งข้อความมาบอกว่า “คุณหนูเย่ เทศบาลตำบลเปิดประชุมและตัดสินใจว่า จะขายโรงงานหนึ่งร้อยล้าน ท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 450
แถมตำแหน่งที่ตั้งยังอยู่ในเขตภูเขาสามสายวางไว้ในปัจจุบันตอนนี้โรงงานไม่มีคนเฝ้า เต็มไปด้วยวัชพืชแต่เครื่องมือตีเหล็กยังสามารถใช้งานได้เธอต้องการย้ายโรงงานทั้งหมดไปที่ยุคโบราณไม่มีไฟฟ้า เราก็มีวิธีเล่นแบบไม่มีไฟฟ้าแต่อาวุธสามารถผลิตในยุคโบราณได้ดีที่สุดยุคปัจจุบัน~เว้นแต่จะซื้อจากต่างประเทศ ไม่อย่างนั้นจะถูกจับตามองไม่ช้าก็เร็วแต่เมื่อมองไปทั่วโลก นอกจากอุตสาหกรรมของจีนที่พัฒนาแล้ว จะซื้อจากที่ไหนได้อีกเย่มู่มู่จึงขนส่งโรงงานจ้านเฉิงอิ้นได้ยินเย่มู่มู่พูดเช่นนั้น ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก“ท่านเทพ จริงหรือ? ย้ายโรงงานตีเหล็กมา สามารถตีเหล็กเหมือนดาบราชวงศ์ถังได้?”“น่าจะต่างกันเล็กน้อย แต่เจ้าวางใจ ข้าจะซื้อวัตถุดิบเหล็กสำเร็จรูปด้วย”“โรงงานเป็นเพียงการใช้แร่เหล็ก แยกเหล็กบริสุทธิ์ออกมา”“การตีเป็นอาวุธ ต้องใช้ไฟฟ้า เป็นโรงงานอื่น!”“ไม่เป็นไร ข้าจะคิดหาวิธี หาโรงงานที่ไม่ต้องใช้ไฟฟ้า!”คำพูดของเย่มู่มู่ ทำให้จ้านเฉิงอิ้นก็รู้สึกตื่นเต้นจนความคิดพลุ่งพล่านโรงงานตีเหล็กบริสุทธิ์...เขาจินตนาการไม่ออกว่าใหญ่แค่ไหน หน้าตาเป็นอย่างไรเขานึกถึงอาวุธที่ท่านประทานมา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 449
ตอนเช้าตรู่ เย่มู่มู่ได้ยินเสียงจ้านเฉิงอิ้นเคาะแจกันเบาๆ“ท่านเทพ อยู่หรือไม่?”“อยู่สิ? เจ้าตื่นเช้าจัง?”จ้านเฉิงอิ้นไม่พูด เพียงแค่สอดกระดาษแผ่นหนึ่งเข้าไปในแจกันเย่มู่มู่หยิบกระดาษที่ลอยลงมาเห็นเนื้อหาที่เขียนอยู่บนนั้นดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความตกตะลึง“ไม่นะ หัวหน้ากองทัพธงเหลือง มู่ฉีซิว ที่แท้ก็เป็นคนยุคปัจจุบันเหรอ?”“เขา เป็นคนยุคปัจจุบัน และยังเป็นหนุ่มวิศวะจากมหาวิทยาลัยชั้นนำด้วย?”“หึ คนคนนี้ช่างหลงตัวเองนัก คิดว่าตนเองข้ามเวลามาแล้ว จะสามารถเตะหลี่ขุย ต่อยจางเฟย เหมือนกับพระเอกในนิยาย เปลี่ยนราชวงศ์ ตั้งตนเป็นอ๋องเหรอ?”“เขาคิดง่ายเกินไปแล้ว!”“เดี๋ยวนะ...”เย่มู่มู่เห็นด้านหลัง มู่ฉีซิวผู้นี้ทำหน้าที่ล้างสมองให้กับเหล่าชาวบ้านที่มาพึ่งพาเขาไปพร้อมกัน อีกด้านหนึ่งกลับทำลายราชวงศ์ที่ใกล้ล่มสลายต้าฉี่ล่มสลาย~เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้!เสนาบดีซูสมรู้ร่วมคิดกับกองทัพธงเหลือง และมอบเงินจำนวนมากให้พวกเขาก่อกบฏอีกด้านหนึ่งก็ยังอยู่ในต้าฉี่ ใช้กลวิธีต่างๆ ขูดรีดทรัพย์สินของประชาชน สนับสนุนศัตรู!ตอนนี้ยังกล้าซื้อระเบิดมาซุ่มโจมตีสังหารคนส
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 448
แต่ก่อนเป็นผู้สูงอายุที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่รู้ทำไม เย่มู่มู่รู้สึกว่าเขาเย็นชาลงมากอาจเป็นเพราะลู่ฉีหยางพาเธอไปปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ทำให้ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทไม่พอใจพนักงานเก่าของบริษัทหายไปหลายคน มีพนักงานหน้าใหม่เข้ามามากมายเย่มู่มู่ถามรองประธาน เขาพูดว่า “บริษัทต้องการลดขนาด ช่วงนี้ธุรกิจทำยาก แม้ว่าบริษัทจะพัฒนาไปได้ดี แต่ค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นก็ควรประหยัด ปีที่แล้วมีบริษัทปิดตัวลงมากมาย”เย่มู่มู่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการบริหาร จึงไม่ได้พูดอะไรมากหลังจากเยี่ยมชมบริษัท ไม่พบปัญหาพิเศษอะไร จึงจากไปเธอใกล้จะต้องกลับไปเรียนหนังสือที่เมืองหลวงแล้วไม่มีเวลาอยู่ที่นี่มากนักบริษัทไลฟ์สดได้จัดตั้งทีมงานเฉพาะ ตอนนี้ทีมขยายเป็นสองสามร้อยคนสร้างพื้นที่สำนักงานไว้ใต้บ้านพักตากอากาศ สร้างบ้านตามสไตล์โบราณ กลมกลืนกับสถาปัตยกรรมพื้นหลังของบ้านพักตากอากาศเซียนหยวนเธอมอบบริษัทไลฟ์สดให้กับอดีตผู้จัดการบ้านพักตากอากาศเซียนหยวนยังรับสมัครรองประธานที่เชี่ยวชาญด้านการตลาดอีกคนหลังจากมอบบริษัทให้พวกเขา เธอก็สบายใจเย่มู่มู่จะไปเรียนหนังสือที่เมืองหลวง แต่อายุของหลูซี เขาต้องไปโ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 447
เรื่องราวเหล่านี้ พวกเขาแอบสืบมาอย่างลับๆ โดยใช้บุญคุณเล็กๆ น้อยๆ กับทหารที่ติดตามมู่ฉีซิวมานานหลังจากที่รู้แน่ชัดถึงตัวตนของมู่ฉีซิว พวกเขาก็รู้ว่า คนผู้นี้ไม่ควรปล่อยให้เป็นผู้ชนะในท้ายที่สุดแม้แต่รัฐทายาทก็ยังดีกว่าเขา อย่างน้อยรัฐทายาทก็ยังรักษาความดีงามไว้แต่มู่ฉีซิวกลับไม่มีความดีงามขั้นพื้นฐานเลยหลังจากที่กลุ่มคนปรึกษาหารือกันครู่หนึ่ง ก็แยกย้ายกันไป และมอบขนมปังกรอบให้กับทหารเด็กที่ช่วยเฝ้ายามให้เขานำกลับบ้านไปให้แม่กินทหารเด็กก็วิ่งกลับไปอย่างมีความสุขค่ำคืนมาเยือน~หวังเซิ่งเปลี่ยนชุดดำ สวมเสื้อเกราะกันกระสุนไว้ด้านใน หยิบธนูราชวงศ์ฉินขึ้นไปบนหลังคาอาคารที่สูงที่สุดในเมืองเขาหมอบราบอยู่บนนั้นเขาใช้กล้องส่องทางไกล มองเห็นห้องประชุมของแม่ทัพสูงสุดของกองทัพลู่เจ๋อภายในห้องสว่างไสวกองทัพลู่เจ๋อทำเช่นนี้มาหลายวันติดต่อกัน!พวกเขาคงรู้ว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก หากยังคงโจมตีต่อไป เกรงว่าจะไม่ได้อะไรเลย และยังจะสูญเสียไพ่ตายแปดหมื่นคนทั้งหมดที่นี่หวังเซิ่งคำนวณระยะทาง ใช้ปลายลูกธนูราชวงศ์ฉินสอดจดหมายกระดาษสีขาว เล็งไปที่ห้องฟิ้ว~เสียงแหวกอากาศดังขึ้นในยามค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 446
“มี!”“คืนนี้ ข้าจะยิงธนูหนึ่งดอก ผูกจดหมายไว้ที่ลูกธนู ให้แม่ทัพลู่เจ๋อไปสวามิภักดิ์กับกองทัพตระกูลจ้าน คนของพวกเขาหนีไปไม่น้อย เหลือเพียงแปดหมื่น หากยังสู้ต่อไป เฮอะ ไม่เกินครึ่งเดือน ตายเรียบแน่!”“ต้องการให้พวกเราช่วยกำบังหรือไม่?”“ไม่ต้อง ข้ารู้ว่าควรยิงธนูจากมุมไหน จึงจะตรงไปยังกระโจมแม่ทัพลู่เจ๋อ!”“เอาล่ะ อาหารที่ท่านแม่ทัพมอบให้พวกเรา เก็บซ่อนไว้ให้ดี อย่าให้ใครพบ หัวหน้าอาจเป็นคนจากโลกของท่านเทพ!”หวังเซิ่งพูดจบ กระโจมก็เงียบกริบใช่ พวกเขาได้ยินกันหมดมู่ฉีซิวไม่ใช่คนของโลกนี้ดังนั้น เขาจึงมีความคิดแปลกใหม่มากมายเขาเปลี่ยนเกลือหยาบให้เป็นเกลือขาวละเอียด วางขายในเมืองหลวง และยังส่งออกไปขายแคว้นอื่นได้ ทำเงินได้มากมายเขายังผลิตสบู่ ที่คล้ายกับของที่ท่านเทพมอบให้เพียงแต่ว่างานหยาบกว่า กลิ่นหอมสู้ของที่ท่านเทพประทานมาไม่ได้สบู่เป็นที่นิยมในหมู่ขุนนางแคว้นต่างๆทำให้เขาร่ำรวยมหาศาลเขายังเปิดโรงเตี๊ยมและร้านอาหาร ปรุงอาหารที่ขุนนางต้าฉี่ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่น หม้อไฟ บาร์บีคิว ตลาดกลางคืน...เงินที่เขาหาได้ กองเป็นภูเขา!เขาเริ่มต้นสะสมความมั่งคั่งอย่างรวดเร็
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 445
หวังเซิ่งและหลีชิงสบตากัน พวกเขาเห็นความตกตะลึงในดวงตาของกันและกันแม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าผู้ชายสายวิศวะคืออะไร!แต่พวกเขาจดจำคำพูดของมู่ฉีซิวไว้ได้หัวหน้ากองทัพกบฏ เขาไม่ใช่คนในยุคนี้อาจมาจากโลกของท่านเทพในยุคปัจจุบันไม่น่าแปลกใจที่ประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไป กองทัพธงเหลืองล้มล้างอำนาจของต้าฉี่และสถาปนาแคว้นกลายเป็นผู้ชนะในท้ายที่สุด!ข่าวนี้สำคัญมาก ทั้งคู่สบตากันแล้วถอยออกจากกระโจมขณะกำลังจากไป ได้พบกับรองแม่ทัพเซวียเหวินเต๋อ ผู้ที่เคยสนับสนุนหวังเซิ่ง!เซวียเหวินเต๋อเรียกหวังเซิ่งและคนอื่น ๆ “พวกเจ้าไม่ได้จะไปพบหัวหน้าหรือ? ทำไมถึงกลับมา!”หวังเซิ่งย่องเข้าไปกระซิบข้างหูเซวียเหวินเต๋อเบา ๆ ว่า “ชู่... ตอนนี้หัวหน้ากำลังโกรธอยู่ในกระโจม กาน้ำชาและชุดจอกสุราถูกปาทิ้งหมดแล้ว อารมณ์เขาไม่ดี เราอย่าไปหาเรื่องใส่ตัวเลยดีกว่า”“รอเขาอารมณ์ดีแล้ว พวกเราค่อยไปพบ!”หวังเซิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงชั้นวางตกแตกดังมาจากข้างในเซวียเหวินเต๋อลูบจมูก หันหลังกลับ และเดินจากไปพร้อมกับคนอื่น ๆเขายังรู้สึกกลัว “โชคดีที่เจ้าเตือนข้า หัวหน้าเขาเป็นอะไร? ทำไมถึงโกรธขนาดนี้!”ปกติหัวหน้าอารมณ์ค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 444
ตอนนี้ฮ่องเต้โตแล้ว เผด็จการและหยิ่งผยอง รวบอำนาจไว้ในมือตนเองเขาฆ่าพรรคพวกของเสนาบดีไปมากมาย แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะยังไม่แตกหักแต่ฮ่องเต้องค์น้อยก็รวบอำนาจ และค่อย ๆ คิดจะกำจัดเขาฮ่องเต้องค์น้อยในวัยเยาว์กับตอนนี้ เหมือนเป็นคนละคนวัยเยาว์เป็นเพียงหุ่นเชิด ควบคุมได้ง่ายพอโตขึ้น เหมือนคนวิกลจริต อารมณ์แปรปรวน พร้อมที่จะชักดาบฆ่าคนได้ทุกเมื่อเรื่องที่เขาสมรู้ร่วมคิดกับกองทัพธงเหลือง หากถูกเปิดโปงต่อหน้าฮ่องเต้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ เพียงแค่ฮ่องเต้จับผิดเขาได้ เขาจะต้องถูกประหารชีวิตเมื่อคิดถึงตรงนี้ เสนาบดีซูก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมาเขาเดินวนเวียนในห้องหนังสือ สถานการณ์ตอนนี้เขาจะพลิกฟื้นได้อย่างไร จะรอดชีวิตก่อนที่ฮ่องเต้จะทรงพิโรธได้อย่างไรหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็บอกหลี่สวิน “เรียกนายบัญชีสิบคนมา ภายในหนึ่งชั่วยาม ให้ตรวจนับทรัพย์สินทั้งหมดในจวน โฉนดที่ดิน โฉนดบ้าน คฤหาสน์ ร้านค้าหลายแห่งบนถนนไม่กี่สาย และสถานที่เก็บเสบียง...”“จัดทำเป็นบัญชี ข้าจะเข้าวังตอนค่ำ เพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”“อีกอย่าง หวยหนานอ๋องชอบอนุคนใหม่ไม่ใช่หรือ? เจ้าสั่งคนให้อนุแต่งตัวให้สว
