เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 120
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-17 17:00:01
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 121
นางหย่อนกระดาษแผ่นหนึ่งให้จ้านเฉิงอิ้น บอกให้เขาเตรียมตัวรับเสบียงสี่ล้านชั่งชามแสตนเลสสองชั้นสามแสนชิ้นอาหารม้าข้นและอาหารม้าหยาบสองแสนสี่หมื่นชั่งประจวบเหมาะพอดี หัวหน้าฝ่ายขายโรงงานสิ่งทอส่งผ้าใบกันน้ำ ผ้าใบและผ้าสีล้วนมาให้มีผ้าสี่สิบตัน เธอชำระเงินส่วนที่เหลือหลังจากการซื้อขายชุดนี้สำเร็จ ก็นับว่าเป็นอันเสร็จสิ้นเนื่องจากเย่มู่มู่มีกำลังซื้อมาก โรงงานสิ่งทอที่จวนจะล้มละลาย จนสามารถดำเนินการได้ตามปกติอย่างวันนี้เจ้าของก็ไม่อยากขายโรงงานอีก เพราะการซื้อขายในสองสามครั้งนี้ ทำให้เขาได้เงินมาถึงหลายล้านเงินส่วนแบ่งที่ได้จากการขายของหัวหน้าฝ่ายขาย ก็สามารถซื้อรถดี ๆ ได้แล้วคันหนึ่งเขาไม่เต็มใจที่จะสูญเสียลูกค้าใหญ่อย่างเย่มู่มู่ไป“คุณหนูเย่ คุณยังมีความต้องการอะไร พวกเราสามารถผลิตให้ได้ทุกอย่าง!”เย่มู่มู่มีความต้องการจริงเธอรู้ว่าทหารของด่านเจิ้นกวน ไม่มีค่ายพัก ไม่มีกระโจมพวกเขานอนราบกับพื้น กลางคืนนอนบนทราย เอาของใช้ทำเป็นหมอนด่านเจิ้นกวนเวลากลางวันร้อนมาก กลางคืนหนาว อุณหภูมิกลางวันกับกลางคืนต่างกันสิ้นเชิงพวกเขาไม่มีแม้แต่เตียง ไม่รู้จะผ่านพ้นฤดูหนาวอย่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 122
กำจัดศัตรูให้รางวัลเป็นที่นาและบ้านเรือน…ฟ้าประทานภัยแล้ง ที่นาปลูกเสบียงอาหารไม่ได้ บ้านเรือนมีประโยชน์อะไร หนำซ้ำในหมู่บ้านตายหมดไม่เหลือคนแล้วจ้านเฉิงอิ้นให้รางวัลเป็นข้าวสารกับแป้ง สำหรับทหารน้อยนั่นเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดตอนนี้มีเสบียงอาหารทุกคน ได้หลับนอนบนเสบียงอาหารทุกวัน และยังต้องคอยป้องกันถูกขโมยถ้าหากมีกระโจม ความเป็นส่วนตัวที่เป็นขั้นพื้นฐานก็จะได้รับการรับประกันเปี้ยนจื่อผิงและหลี่จงหยวนแจ้งนายกองด้วยความดีใจ ว่าให้มารับกระโจมไปทหารส่วนที่เหลือไปรับเหล็กเส้น เพื่อประกอบกระโจม!เมื่อทหารน้อยรู้ว่าจะมีกระโจม ต่างดีใจเป็นอย่างยิ่ง…กระโจมเชียวนะ~มีเพียงระดับนายกองพันขึ้นไป จึงจะมีสิทธิได้พักอาศัยพวกเขาได้ใช้แล้วเช่นกันยามประกอบกระโจมล้วนกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง!ผ้าใบกันน้ำและผ้าใบเพิ่งรับออกไป ผ้าสีล้วนก็ร่วงตามมาทันทีมีตั้งหลายร้อยผืน!จ้านเฉิงอิ้นเรียกเฉินขุยลากไปที่จวน จะทำเป็นเสื้อผ้า!ส่วนหญิงปักผ้าชาวฉู่ที่มาขอลี้ภัย มีอาจารย์ปักผ้าคอยสอนพวกนางทำเสื้อโดยเฉพาะหลังจากนั้นไม่กี่นาที อาหารม้าสามคันรถก็ร่วงลงมาม้าสี่พันตัว กินอาหารม้าทั้งห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 123
อาหลี่รับเลี้ยงเด็กเพิ่มสามสิบกว่าคนตอนนี้เด็กในจวนแม่ทัพมีห้าสิบคน มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงจ้านเฉิงอิ้นทิ้งแท็บเล็ตเครื่องหนึ่ง กับที่ชาร์จพลังงานแสงอาทิตย์ แผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์ไว้ที่จวนแม่ทัพเด็ก ๆ จะเข้าเรียนทุกวัน เข้าฟังการบรรยายของอาจารย์ทางออนไลน์เว่ยกวง เสี่ยวลิ่วจื่อและซุนหย่าปามาร่วมเรียนด้วย!พวกเขานั่งบนพื้นภายในลาน จับไม้ท่อนเล็กแล้วเขียนหนังสือตามคำบรรยายของอาจารย์บนพื้นทรายในทุก ๆ วันไปเข้าเรียนตั้งแต่ฟ้าไม่ทันสร่าง เมื่อตะวันลอยขึ้นมาก็ไปช่วยทำโจ๊ก แจกโจ๊กพอตะวันตกดิน ไปเข้าเรียนต่อจวบจนแผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์ส่องสว่างด้วยตนเองเด็ก ๆ เชื่อฟังและรู้เดียงสา!ย่างเอ๋อร์กับหว่านเหนียง แม่เฒ่า สาวน้อยสามขวบอยู่ต่อกันหมดทุกคนหว่านเหนียงกับแม่เฒ่าช่วยกันทำโจ๊กย่างเอ๋อร์กับสาวน้อยร่วมทำงาน เข้าเรียนและรู้หนังสือด้วยกันหลายวันผ่านมานี้ จ้านเฉิงอิ้นไม่ได้กลับจวนแม่ทัพ มีอะไรต้องใช้ เป็นเถียนฉินกับสวี่หมิงที่ขี่ม้ามาส่ง!วันนี้ จ้านเฉิงอิ้นกลับมาอย่างไม่ทันตั้งตัวเด็ก ๆ ต่างยืนข้างนอกห้อง รอพบแม่ทัพใหญ่พวกเขาถูกรับเลี้ยงโดยอาหลี่ ยังไม่ได้รับการพยักหน้าเห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 124
“ดี จำไว้ว่าเครื่องลายครามต้องสมบูรณ์!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”เว่ยกวง เสี่ยวลิ่วและซุนหย่าปาเดินออกไปและปิดประตูห้องโกดังจ้านเฉิงอิ้นมองเงินทองเครื่องประดับกองใหญ่ในห้องโกดังถวายให้ท่านเทพ ท่านคงชอบใจกระมังมีใครไม่ชอบเงินทองเครื่องประดับวิบวับ ระยิบระยับ?มุมปากแฝงยิ้ม พลางหยิบกระดาษกับพู่กันออกมา“ท่านเทพ ในจวนมีเงินทองจำนวนมาก ข้าอยากถวายแก่ท่าน”*เย่มู่มู่กำลังอยู่บนถนน ขับรถจะเทียวร้านขายเครื่องมือเธอเตรียมซื้ออุปกรณ์ท่อน้ำ ก๊อกน้ำและข้อต่อก๊อกน้ำ…ครั้นเห็นกระดาษลอยลงมา เธอก็หยุดรถและมองไปจ้านเฉิงอิ้นจะส่งเงินมาอีกแล้ว เธออยู่บนถนนใหญ่ ไม่สะดวกรับเลย!“เจ้าช้าก่อน ข้าอยู่บนถนนไม่สะดวกที่จะรับ”“อิ้นค่อยส่งให้ท่านในอีกสองสามวัน?”“ได้ แล้วก็ ตอนบ่ายข้าจะซื้อท่อน้ำ ก๊อกน้ำ ถ้าเป็นไปได้ เจ้าขุดสระน้ำใหญ่บนที่สูงบ่อหนึ่ง สั่งคนคอยเฝ้าไว้ นี่คือน้ำที่ชาวบ้านใช้ในชีวิตประจำวัน ระวังอย่าให้คนอื่นวางยาพิษได้!”“เมื่อข้าส่งท่อน้ำไป เจ้าหาคนประกอบให้เสร็จ ก็จะส่งน้ำไปยังทุกส่วนของเมืองได้!”ท่อน้ำ ก๊อกน้ำจ้านเฉิงอิ้นได้ยินชื่อของนี้เป็นครั้งแรกแต่เดาได้ว่าใช้เพื่อนำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 125
เย่มู่มู่อ่านจดหมายของเขาแล้วยิ้มถึงแม้เป็นแม่ทัพใหญ่มีชื่อเสียงลือนามในบันทึกประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้บันทึกอย่างเป็นทางการ ในท้ายที่สุดเขาเพิ่งอายุยี่สิบในยุคปัจจุบัน ผู้ชายอายุยี่สิบยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ชอบเล่นเกม ชอบเล่นบาสเก็ตบอล สนใจเทคโนโลยีทุกประเภทจ้านเฉิงอิ้นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เช่นกันเพียงอากาศยานไร้คนขับตัวหนึ่งก็ทำเขาสั่นสะเทือนเย่มู่มู่ตอบจดหมายพลางยิ้ม “นี่คืออากาศยานไร้คนขับ ข้าซื้อมันมาแล้ว!”“ท่านเทพ มีของศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้จริงหรือ?”“ใช่ จะส่งไปให้เดี๋ยวนี้”“มีแผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์และเครื่องสำรองไฟสองชุด…เจ้าหาคนประกอบด้วย”“อากาศยานไร้คนขับบินสามสิบนาทีก็ไม่มีไฟแล้ว เครื่องสำรองไฟมีไว้เพื่อเติมไฟให้กับอากาศยานไร้คนขับได้ดีขึ้น!”“ส่วนใช้อย่างไร มีวิดีโอกับคู่มือการใช้อ้างอิง หากเครื่องระเบิดก็ไม่เป็นไร ส่งกลับมาซ่อมก็เป็นพอ”“ขอรับ คงแพงมากสินะ อิ้นจะใช้มันอย่างดี”เย่มู่มู่หาตรอกซอยไร้คน จอดรถสนิทแล้วส่งเสบียงไปจ้านเฉิงอิ้นกับเหล่าทหารอยู่ในห้องโถงหารือวันนี้ ท่านเทพส่งเสบียงให้จำนวนมหาศาล ทุกคนล้วนดีใจเป็นล้นพ้นภายในสองเดือนไม่ต้องกังว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 126
เขาเห็นทหารที่กำลังฝึกซ้อม และเห็นแถวที่ยืนเรียงรอรับโจ๊กเห็นจวนแม่ทัพ จวนเฉิน จวนรัฐทายาทเห็นกลุ่มผู้หญิงปักผ้ากำลังเย็บปักเสื้อผ้าตรงเฉลียงของจวนเฉินเห็นภายในเมืองมีดินเหนียวที่แตกระแหงจนเป็นร่องหุบเหวเห็นภายในเมืองมีชาวบ้านทำงานหนักภายใต้แสงแดดที่แผดจ้าหลังจากอากาศยานไร้คนขับบินภายในเมืองครบรอบ ก็บินออกจากกำแพงเมือง จนมาถึงสถานที่ที่เผ่าฉู่กับเผ่าฉีสู้กันเมื่อไม่กี่วันก่อนพื้นแผ่นดินเป็นสีน้ำตาลเข้ม เป็นสีของคราบเลือดที่แห้งกร้านบริเวณที่ถูกระเบิด ยังมีแขนขาดขาขาดให้เห็นเป็นเลือนรางหลุมที่เกิดจากแรงระเบิดยังอยู่ กลายเป็นหุบเหวขนาดใหญ่ ล้อมรอบเมืองเป็นวงกลมหลังจากอากาศยานไร้คนขับบินออกไปยี่สิบลี้ จึงเห็นค่ายพักของแคว้นฉู่พวกเขาเห็นฮ่องเต้แคว้นฉีกับหลิงเซี่ยวเฟิงคนของแคว้นฉู่ เดินเข้าไปในกระโจมเดียวกันทั้งสองคนสมคบกัน ไม่รู้กำลังแอบวางแผนอะไรมีทหารของแคว้นฉู่พบอากาศยานไร้คนขับ จึงชักคันธนูจะยิงลงมาอากาศยานไร้คนขับบินขึ้นสูง ลูกธนูจึงยิงไม่โดนเขาเรียกนักยิงธนูกลุ่มหนึ่งเข้ามา แต่ละคนชักคันธนู…แต่กลับไม่มีใครยิงถูกอากาศยานไร้คนขับการกระทำของพวกเขา รบกวนถึงฮ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 127
จ้านเฉิงอิ้นเห็นบนโต๊ะ มีรุ่นมาตรฐานสิบเครื่อง รุ่นขั้นสูงยี่สิบเครื่องเขาแบ่งรุ่นมาตรฐานให้แม่ทัพเจ็ดคน คนละหนึ่งเครื่องมั่วฝานทำการประกอบอย่างอดใจไม่ไหว ควบคุมอากาศยานไร้คนขับบินออกไปเรียบร้อยคนอื่นเห็นเช่นนั้นต่างขยับตัวเข้าไปดูทุกคนบอกมั่วฝานให้บินไปถึงค่ายพักเผ่าหมานแต่ระยะห่างไกลเกินไป อากาศยานไร้คนขับไม่สามารถบินไกลเกินร้อยลี้ได้!เขาบินไปค่ายพักเผ่าหมาน ที่อยู่ฝั่งตะวันตกของด่านเจิ้นกวนจำนวนคนเผ่าหมานลดลงไปมากเดิมทีมีหกหมื่นคน ตอนนี้มีไม่ถึงสองสามหมื่น การควบคุมหละหลวม ทหารเผ่าหมานบางคนถึงขั้นคิดจะหนีทหารแม่ทัพใหญ่ของเผ่าหมานที่เพิ่งรับตำแหน่งยังมาไม่ถึงด่านเจิ้นกวน ทหารเผ่าหมานอยู่กันราวกับกองทรายที่กระจัดกระจายครั้นมั่วฝานบินถึงน่านฟ้าของเผ่าหมานกุนซือจวงเหลียงถือปากกาลูกลื่น กระดาษขาวหนึ่งแผ่น วาดแผนที่การกระจายของค่ายทหารเผ่าหมานทางตะวันตกออกมาอย่างรวดเร็วมุ้งเน้นทำเครื่องหมายที่ตำแหน่งของกระโจมกำลังหลัก ทหารม้าศึกและมือยิงธนู…ข้างในสุดมีรถกระทุ้งกำแพงเมืองห้าคัน หากเผาทิ้งทั้งหมด ก็จะกำจัดความเป็นไปได้ที่เผ่าหมานจะโจมตีเมืองฝั่งตะวันตกได้ช่วงนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 128
จ้านเฉิงอิ้นยืนบนที่ราบ ทะเลสาบใหญ่มาก กินพื้นที่ไปหลายสิบหมู่[1]ถ้าเติมจนเต็มจริง ๆ ด่านเจิ้นกวนจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก!เขาเขียนข้อความ “ท่านเทพ ข้าถึงริมทะเลสาบแล้ว”เย่มู่มู่ตอบกลับ “ท่อน้ำมีมากหน่อย ระวังหน่อยนะ!”จ้านเฉิงอิ้นเชื่อฟังดั่งเคย ถอยหลังกลับไปราวสิบหมี่ทันใดนั้น ท่อเป็นม้วน ๆ ขนาดใหญ่ก็ตกลงมาจากฟ้า สู่รอบ ๆ แจกันพวกเขาเป็นคนยุคสมัยโบราณ เพิ่งเคยเห็นท่ออ่อนคดงอเป็นครั้งแรกนี่คือท่อน้ำที่ท่านเทพพูดถึง?แข็งแรงมาก อ่อนมาก สามารถคดงอได้ตามใจชอบท่อหนึ่งม้วนม้วนไว้หลายรอบ ยาวหนึ่งพันหมี่มีท่อร่วงลงมาทั้งหมดสิบม้วนและมีข้อต่ออีกหลายกล่อง กล่องเครื่องมือห้าสิบกล่องเปี้ยนจื่อผิงเปิดกล่องเครื่องมืออย่างสงสัยมีทั้งคีม ไขควง มีดคัตเตอร์ กระดาษทรายและกาวอเนกประสงค์... แต่ละอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ใช้งานได้จริงทั้งนั้นจ้านเฉิงอิ้นเปิดแท็บเล็ต ค้นหาวิดีโอวิธีต่อท่อน้ำและวิธีต่อก๊อกน้ำก่อนหน้านี้เปี้ยนจื่อผิงเคยติดตามซ่งตั๋วระยะเวลาหนึ่ง เมื่อซ่งตั๋วไม่อยู่ เขาจึงพูดกับจ้านเฉิงอิ้น “ท่านแม่ทัพ ให้ข้าน้อยทำเถอะขอรับ”เขาเห็นท่อน้ำในวิดีโอ ทำการฝังไว้ใต้พ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 266
แม่ทัพที่ชื่อสวีจือ พูดขึ้นด้วยเสียงสะอื้น เบ้าตาแดงก่ำ “แม่ทัพเฉิน ข้านำอาหารกลับไปให้ภรรยาได้หรือไม่? นางแต่งงานกับข้ามา ไม่เคยมีวันไหนได้อยู่ดีมีสุขเลย เมื่อคืนยังตกใจจนสลบไปอีก!”“นางเกือบถูกพวกเผ่าหมานฆ่า ถ้าไม่ใช่เพราะคนรับใช้เข้ามาขวางดาบ เกรงว่าคงต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาแล้ว!”เฉินขุยได้ยินดังนั้นก็ด่าสวีหวย “เจ้าแก่นี่! ครั้งก่อนที่ข้าไปถึงค่าย ข้าน่าจะแทงเขาให้ตายตั้งแต่ตอนนั้น จะได้ไม่ต้องมีคนต้องตายมากมายแบบนี้”“พวกเจ้าอยากนำอาหารกลับไปให้ครอบครัว ก็เอาไปเถิด!”“ถ้าไม่พอ บอกให้พ่อครัวทำเพิ่มได้เลย!”เหล่าผู้บังคับบัญชาหลายคนถึงกับน้ำตาคลอเบ้าในทันที ตั้งท่าจะคุกเข่าลงขอบคุณแต่เฉินขุยรีบยื่นมือมาประคองไว้พวกเขาใช้แขนเสื้อปาดน้ำตา ก่อนจะพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า “ขอบคุณท่านแม่ทัพเฉินเป็นอย่างมาก!”เฉินขุยโบกมือ “ต่อไปวันดี ๆ แบบนี้จะมีให้มาก!”เขาไม่รบกวนการกินอาหารของพวกเขา เมื่อเขาเดินออกจากกระโจมเฉิงจื่อเซียวก็ตามเขาออกมาด้วย“ท่านน้าเขย...”เฉินขุยมองเจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นักหลานสาวของเขาต้องทนลำบากมากมายเพราะเขา แถมลูกน้อยร่างกายก็อ่อน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 265
เหล่าสตรีอาบน้ำอยู่ต้นน้ำ บุรุษอาบน้ำอยู่ปลายน้ำ ห่างกันสองลี้ฮูหยินเฉินยังส่งคนนำผ้าเช็ดตัวและสบู่อาบน้ำมาให้พวกเขาบรรดาหญิงสาวต่างประหลาดใจเมื่อพบว่า สบู่ก้อนหนึ่งเหมือนกับไขมันหยก สามารถถูจนเกิดฟองและล้างคราบสกปรกออกจากร่างกายได้อย่างหมดจดแถมยังทิ้งกลิ่นหอมจาง ๆ ไว้อีกด้วยพวกผู้ชายก็ได้พบเช่นกัน เมื่อถูสบู่ให้เกิดฟองตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างกายของพวกเขาก็สะอาดหมดจดหลังจากที่ทุกคนอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายเสร็จแล้ว โจ๊กที่เตรียมไว้สำหรับหนึ่งแสนคนก็พร้อมพอดีเพื่อป้องกันกระเพาะอาหารที่ยังอ่อนแอของพวกเขา ในโจ๊กจึงใส่เพียงไข่ไก่และเกลือเล็กน้อยเท่านั้นคนหนึ่งแสนคนที่หิวโหยมากว่าหนึ่งปี เมื่อได้ประคองถ้วยข้าวต้มร้อน ๆ ไว้ในมือ หลายคนถึงกับน้ำตาคลอเด็กน้อยคนหนึ่งที่ประคองโจ๊กข้าวขาวอยู่ในมือ ร้องไห้พูดกับสตรีว่า “ท่านแม่ นี่คือโจ๊กข้าวขาว หากท่านพ่ออยู่ได้นานอีกสักสองสามเดือน ท่านก็คงจะได้กินโจ๊กนี้ด้วย!”หญิงสาวประคองโจ๊กข้าวขาว ร้องไห้ออกมาทันที!หากพ่อของลูกในตอนนั้นยอมเป็นทหารหนีทัพหนีมาที่ด่านเจิ้นกวน...ก็คงจะมีชีวิตรอดส่วนเหล่าทหารผ่านศึกบางคนก็ลอบปาดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 264
“นับตั้งแต่วันที่เจ้าตกลงร่วมมือกับฉีซวนเหิง เจ้าก็กลายเป็นคนตายสำหรับข้าไปแล้ว!”“ตอนนี้ข้าจะพูดเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ใครอยากเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้าน คืนนี้จะเป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเจ้า”“ผู้ที่ปฏิเสธ สังหารให้หมด!”ตูม~เมื่อเสียงจบลง ทหารใต้บัญชาของสวีหวยทั้งหมดรีบเข้าไปในกระโจมเพื่อเก็บสัมภาระอย่างรวดเร็วส่วนคนใต้อาณัติของหลี่หู่ที่ถือดาบ จะเข้าเมืองก็ไม่ได้ จะอยู่ต่อก็ไม่เหมาะเฉิงจื่อเซียวถลึงตาใส่พวกเขา “ยังไม่รีบไปอีก รอให้ถูกยิงตายหรือไง?"พวกเขาถึงได้สติกลับมา แม้แต่ของก็ยังไม่ทันเก็บ รีบตามกองทัพส่วนใหญ่เข้าไปในเมือง*หนึ่งแสนชีวิต~ทหารใต้บัญชาของสวีหวยทั้งหมดเคลื่อนพลเข้าสู่ด่านเจิ้นกวนขบวนทัพอันยิ่งใหญ่และคึกคักเดินผ่านประตูเมืองไปอย่างต่อเนื่อง พวกเขามองถนนในเมืองที่กว้างขวางและเรียบเนียนใต้ฝ่าเท้าด้วยความประหลาดใจ พื้นทางเดินปูด้วยปูนซีเมนต์อย่างเรียบเนียนสองฝั่งของถนนเต็มไปด้วยบ้านเรือนที่ถูกทาด้วยสีขาวสดใหม่ ภายใต้แสงไฟในยามค่ำคืนดูโดดเด่นสะดุดตาสิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจที่สุดคือ เสาไฟริมถนน...มันไม่ใช่โคมไฟที่ต้องจุดด้วยน้ำมัน แต่กลับเป็นไฟพลั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 263
หญิงสาวตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว นางกอดลูกไว้ในอ้อมอก ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา จ้องมองคมดาบที่ยกสูง! ฟิ้ว ลูกธนูพุ่งทะลุหน้าอกของทหารที่ชูดาบ ร่างของเขาทรุดลงในทันที เฉินอู่ถือลำโพงประกาศเสียงบนกำแพงเมือง พร้อมตวาดด้วยเสียงเกรี้ยวกราด “ข้าเคยสังหารกองทัพศัตรูมาแล้วห้าแสนคน! กล้าลงมือหน้าประตูเมืองของข้า พวกเจ้าคิดว่าชีวิตตัวเองยืนยาวนักหรือไง?” “ทุกคนวางอาวุธลงให้หมด หากกล้าทำร้ายสตรีและเด็ก ข้าจะสังหารโดยไม่ละเว้น...!” บนกำแพงเมืองตะวันตก พลธนูยืนเรียงเป็นแถวดึงธนูเล็งเป้าที่ประตูเมืองตะวันตก กองทัพตระกูลจ้านยกดาบม่อเตาขึ้นทหารใต้บัญชาของสวีหวย ต่างชักอาวุธทองสัมฤทธิ์ออกมา หมายจะขัดขวางครอบครัวทหารที่พยายามหนีไปพึ่งพาด่านเจิ้นกวนบรรยากาศทั้งสองฝ่ายเริ่มตึงเครียด ดาบและธนูถูกเตรียมพร้อมจะปะทะกัน สวีหวยถูกหามขึ้นเปล มือกุมหน้าอก พลางเอ่ยสั่งหลี่หู่ด้วยน้ำเสียงยากลำบาก “อย่า...อย่าให้ผู้ใด ออกจากค่ายไปได้!” “ผู้ใดฝ่าฝืน สังหารทันที!” สิ้นคำสั่งของเขา เฉิงจื่อเซียวพาทหารที่สูญเสียภรรยาและลูกจากการสังหารหมู่ของกองทัพเผ่าหมานเมื่อคืน รวมถึงหัวหน้าทหาร เดินออ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 262
“ข้าจะออกจากเมืองไปฆ่าเขาเอง!”แม่ทัพผู้ทรยศต่อบ้านเมืองขาดน้ำไร้เสบียงคนหนึ่ง กลับยังกล้าไม่เห็นหัวพวกเขาให้เกียรติมันเกินไปแล้ว! จ้านเฉิงอิ้นเอ่ยขึ้นว่า “เขาอยากได้ด่านเจิ้นกวน พวกเราก็ย่อมหมายจะได้กองกำลังของเขาเช่นกัน!” “คอยดูเถิด อีกหน่อย สวีหวยจะล้มเอง” สิ้นคำพูดของเขา ทันใดนั้น จากมุมอับหนึ่งของกระโจมข้าง ๆ ปืนล่าสัตว์ก็ยื่นออกมา มือปืนเหนี่ยวไก ยิงกระสุนตรงเข้าหัวใจของสวีหวย ปัง~ ระยะที่ใกล้เกินไป ทำให้สวีหวยและหลี่หู่รู้สึกตัว แต่ก็สายเกินกว่าจะหลบหลีกได้ ทั้งสองรู้จักเพียงคันธนู แต่ไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าปืน สวีหวยที่ถูกยิงก็ล้มลงทันที...หลี่หู่รีบตะโกนอย่างร้อนรน “มีนักฆ่า ทหาร”“เร็ว มาช่วยแม่ทัพ...”พลทหารในกระโจมใกล้เคียง เมื่อได้ยินเสียงผิดปกติ ก็คว้าดาบพุ่งเข้ามายังที่ซ่อนของเฉินขุยและพรรคพวกทันที... ฟิ้ว~ ดาบที่เพิ่งถูกยกขึ้น ก็ถูกหน้าไม้ราชวงศ์ฉินบนกำแพงเมืองตะวันตกยิงเข้าอย่างแม่นยำ ร่างนั้นล้มลงในทันที เสียงจากลำโพงบนกำแพงเมืองดังกึกก้อง ในค่ำคืนอันเงียบสงัด เสียงนั้นยิ่งชัดเจน! “หากคิดจะเข้าด่านเจิ้นกวน อย่าได้ประมาทหรือ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 261
จ้านเฉิงอิ้นเดินออกจากกระโจม ร่วมดื่มเหล้าและกินเนื้อกับเหล่าทหาร ในช่วงเที่ยง พ่อครัวยุ่งวุ่นวายกับการจัดเตรียมอาหารสำหรับชาวเมือง มีทั้งปลานึ่ง เป็ดแย่ง ไก่ตุ๋น...กลิ่นหอมอบอวลของอาหารเหล่านี้แผ่กระจายไปทั่วทั้งค่ายทหาร ชาวบ้านที่เคยกินเพียงข้าวต้มขาวทุกวัน บางครั้งถึงกับต้องเอาข้าวสารไปแลกเนื้อม้ากับโรงครัวเพื่อประทังชีวิต แต่งานเลี้ยงฉลองชัยในวันนี้ กลับมีปลานึ่งที่ชาวบ้านจำนวนมากไม่เคยเห็นมาก่อน ในพื้นที่ตอนเหนือ แม้ก่อนจะเกิดภัยแล้ง ฝนก็ตกน้อยมาก ปลาจึงกลายเป็นของหายาก! จะพบได้เฉพาะในแม่น้ำชานเมืองใกล้เมืองหลวง ซึ่งแม่น้ำถูกชนชั้นสูงเหมาไว้เลี้ยงปลาปลาจึงเป็นอาหารที่ราคาแพงอย่างยิ่งในเมืองหลวง วันนี้ ชาวเมืองทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กต่างได้ลิ้มรสเนื้อปลาเป็นครั้งแรก รอยยิ้มเปี่ยมสุขปรากฏบนใบหน้าของทุกคน พวกเขากินกันอย่างเอร็ดอร่อย นอกจากนี้ ยังมีไก่ตุ๋น เป็ดย่าง... และอาหารอร่อยอื่น ๆ อีกมากมาย ชาวบ้านที่ตรากตรำทำงานหนักตลอดชีวิต ไม่เคยมีโอกาสได้ลิ้มรสอาหารที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้มาก่อน สุราขาวและเบียร์มากกว่าพันลังถูกนำออกมา เหล่าทหารดื่มกินกันอย่างเต็
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 260
*หลังจากซ่อมกระโจมของจ้านเฉิงอิ้นเสร็จ เถียนฉินเดินเข้ามารายงาน“แม่ทัพ สวีหวยกับกองกำลังคนและม้าหนึ่งแสนคน ตั้งค่ายพักที่ประตูทิศตะวันออก ไม่ยอมจากไปขอรับ”“สมาชิกในครอบครัวของพวกทหารล่ะ?”เถียนฉินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เมื่อคืน เพื่อล่อให้ท่านออกจากเมือง สมาชิกในครอบครัวหนึ่งหมื่นกว่าคนของทหาร ถูกฆ่าตายหกพันคน เหลือเพียงผู้หญิงและเด็กที่บาดเจ็บจำนวนหนึ่งเท่านั้น!”“พวกนางอยากเข้าด่านเจิ้นกวน แต่สวีหวยไม่ยอมปล่อยคน”“วันนี้ แม่ทัพเฉินขุยเฉินอู่เกณฑ์ทหาร มีคนสนใจจำนวนมากขอรับ แต่กลับถูกสวีหวยฆ่าตายถึงสามคนที่ตรงนั้น คนที่เหลือเลยไม่มีใครกล้าขยับตัวอีก!”ในเวลาเดียวกัน เฉินขุยเปิดม่านกระโจมเดินเข้ามาหลังจากเขานั่งลง เขาดื่มน้ำคำใหญ่ก่อน จากนั้นเริ่มระบายความโกรธด่าทอสวีหวย“ในมือเขาไม่มีเสบียงอาหารแต่ก็ไม่ยอมให้นายทหารใต้บัญชาเข้าเมือง!”“และยังเชือดไก่ให้ลิงดู!”“คนที่ติดตามเขา นับว่าโชคร้ายแปดชั่วอายุคน”“วางใจเถอะ สามีของหลานสาวข้าเฉิงจื่อเซียว กล่วว่าคืนนี้จะนำคนกลุ่มหนึ่งเข้าเมือง เขาทนการฆ่าผู้บริสุทธิ์ของสวีหวยไม่ไหวแล้วเช่นกัน”สวีหวยทำเช่นนี้ เขากำลังเดิมพันเดิมพั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 259
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นเธอซื้อของใช้ประจำวันมากหน่อยและส่งไปด่านเจิ้นกวนหลังจากพูดคุยกับจ้านเฉิงอิ้นเสร็จเธอชำระล้างง่าย ๆ แล้วลงไปข้างล่างเธอกินอาหารเช้าพร้อมใช้มือถือสั่งของผู้หญิงล้วนชอบซื้อของทุกคนเธอซื้อของอย่างมีความสุขมากเธอเข้าไปร้านค้าออนไลน์ของศูนย์การค้าท้องถิ่น สั่งซื้อน้ำหอม ครีมบำรุงผิว เครื่องสำอางค์ ลิปสติก ปากกาเขียนคิ้ว อายแชโดว์ รองพื้น โฟมล้างหน้าก่อน…ให้พี่ขนส่งหรือพี่รับจัดการเรื่องแทนส่งมาให้จากนั้นเธอซื้อของใช้มีประโยชน์เช่น ผ้าเช็ดทำความสะอาด ทรายขัดผิว สบู่กำมะถัน รองเท้าแตะ ถุงเท้า ถุงมือแรงงานและยากำจัดเหาต่อ…หนึ่งร้อยลังเป็นอย่างต่ำ เธอพูดคุยกับร้านค้า ให้เจ้าของร้านส่งของถึงหน้าประตู!หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เจ้าของร้านข้าวมาพร้อมกับแอลกอฮอล์หนึ่งคันรถพี่ซุนเรียกยามมาช่วยขนถ่ายสินค้าเมื่อมีคนมาก การขนถ่ายจึงรวดเร็ว ของที่สั่งล้วนวางไว้ข้างในโกดังจอดรถของคฤหาสน์ หลังจากคนเดินออกไปแล้ว เย่มู่มู่ดึงประตูม้วนโกดังลงมาและทำการส่งแอลกอฮอล์เครื่องดื่มไปให้จากนั้นคนขับหวงขับรถมาส่งเนื้อสัตว์ไม่มีใครช่วยคนขับหวงขนถ่าย เธอจึงให้คนข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 258
*จ้านเฉิงอิ้นนั่งลง หยิบกระดาษจับพู่กันแล้วตอบจดหมายเย่มู่มู่“ท่านเทพ ตื่นแล้วหรือ?”เย่มู่มู่มองเวลาเก้าโมงเช้า ยังดี ถือว่าตื่นเช้า!“ด่านเจิ้นกวนเริ่มงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จแล้วหรือ?”“ใช่ กำลังกินขอรับ”“ในค่ายทหารทำของอร่อยอะไรบ้าง?”“เมื่อคืนนำเนื้อม้ากลับมาได้จำนวนมาก จึงทำเนื้อม้าเป็นกะมะลังใหญ่ ยังมีพืชผักที่ส่งมาเมื่อครั้งก่อน มีข้าวสารนึ่งสุก พลเมืองทั่วทั้งเมืองมาร่วมกินด้วยกันทุกคน ทุกคนดีใจมาก...”กระบี่คมกริบที่แขวนไว้ในด่านเจิ้นกวนหายไปแล้วเย่มู่มู่จินตนาการได้ว่าทุกคนดีใจเพียงใดหนึ่งปี!หนึ่งปีเต็ม ๆ กองทัพตระกูลจ้านต้องสูญเสียคนถึงหนึ่งแสนแปดหมื่นคนชาวเมืองด่านเจิ้นกวนสองแสนคนล้มตายเสียชีวิตจากนี้ไป ทุกคนสามารถดำรงชีวิตต่อไปและเดินทางเข้าออกเมืองได้อย่างอิสระ จะไม่มีกองทัพศัตรูปิดล้อมพวกเขาอีกแล้ว!“ทำดีมาก! นักเรียนจ้านเฉิงอิ้น เมื่อคืนเจ้าทำตัวกล้าหาญองอาจเป็นอย่างมาก!”“ท่านเทพยกยอเกินไป เป็นเพราะท่านเทพส่งเสื้อเกราะกันกระสุนกับปืนล่าสัตว์มาได้ทันเวลา ทำให้หน่วยดาบม่อเตาที่เป็นแนวหน้า ฆ่าฟันศัตรูได้ตามใจชอบราวกับเข้าไปในดินแดนไร้คน…”“อืม ในเม
