MasukShare
บทที่ 121
Bab terkait
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 122
กำจัดศัตรูให้รางวัลเป็นที่นาและบ้านเรือน…ฟ้าประทานภัยแล้ง ที่นาปลูกเสบียงอาหารไม่ได้ บ้านเรือนมีประโยชน์อะไร หนำซ้ำในหมู่บ้านตายหมดไม่เหลือคนแล้วจ้านเฉิงอิ้นให้รางวัลเป็นข้าวสารกับแป้ง สำหรับทหารน้อยนั่นเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดตอนนี้มีเสบียงอาหารทุกคน ได้หลับนอนบนเสบียงอาหารทุกวัน และยังต้องคอยป้องกันถูกขโมยถ้าหากมีกระโจม ความเป็นส่วนตัวที่เป็นขั้นพื้นฐานก็จะได้รับการรับประกันเปี้ยนจื่อผิงและหลี่จงหยวนแจ้งนายกองด้วยความดีใจ ว่าให้มารับกระโจมไปทหารส่วนที่เหลือไปรับเหล็กเส้น เพื่อประกอบกระโจม!เมื่อทหารน้อยรู้ว่าจะมีกระโจม ต่างดีใจเป็นอย่างยิ่ง…กระโจมเชียวนะ~มีเพียงระดับนายกองพันขึ้นไป จึงจะมีสิทธิได้พักอาศัยพวกเขาได้ใช้แล้วเช่นกันยามประกอบกระโจมล้วนกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง!ผ้าใบกันน้ำและผ้าใบเพิ่งรับออกไป ผ้าสีล้วนก็ร่วงตามมาทันทีมีตั้งหลายร้อยผืน!จ้านเฉิงอิ้นเรียกเฉินขุยลากไปที่จวน จะทำเป็นเสื้อผ้า!ส่วนหญิงปักผ้าชาวฉู่ที่มาขอลี้ภัย มีอาจารย์ปักผ้าคอยสอนพวกนางทำเสื้อโดยเฉพาะหลังจากนั้นไม่กี่นาที อาหารม้าสามคันรถก็ร่วงลงมาม้าสี่พันตัว กินอาหารม้าทั้งห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 123
อาหลี่รับเลี้ยงเด็กเพิ่มสามสิบกว่าคนตอนนี้เด็กในจวนแม่ทัพมีห้าสิบคน มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงจ้านเฉิงอิ้นทิ้งแท็บเล็ตเครื่องหนึ่ง กับที่ชาร์จพลังงานแสงอาทิตย์ แผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์ไว้ที่จวนแม่ทัพเด็ก ๆ จะเข้าเรียนทุกวัน เข้าฟังการบรรยายของอาจารย์ทางออนไลน์เว่ยกวง เสี่ยวลิ่วจื่อและซุนหย่าปามาร่วมเรียนด้วย!พวกเขานั่งบนพื้นภายในลาน จับไม้ท่อนเล็กแล้วเขียนหนังสือตามคำบรรยายของอาจารย์บนพื้นทรายในทุก ๆ วันไปเข้าเรียนตั้งแต่ฟ้าไม่ทันสร่าง เมื่อตะวันลอยขึ้นมาก็ไปช่วยทำโจ๊ก แจกโจ๊กพอตะวันตกดิน ไปเข้าเรียนต่อจวบจนแผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์ส่องสว่างด้วยตนเองเด็ก ๆ เชื่อฟังและรู้เดียงสา!ย่างเอ๋อร์กับหว่านเหนียง แม่เฒ่า สาวน้อยสามขวบอยู่ต่อกันหมดทุกคนหว่านเหนียงกับแม่เฒ่าช่วยกันทำโจ๊กย่างเอ๋อร์กับสาวน้อยร่วมทำงาน เข้าเรียนและรู้หนังสือด้วยกันหลายวันผ่านมานี้ จ้านเฉิงอิ้นไม่ได้กลับจวนแม่ทัพ มีอะไรต้องใช้ เป็นเถียนฉินกับสวี่หมิงที่ขี่ม้ามาส่ง!วันนี้ จ้านเฉิงอิ้นกลับมาอย่างไม่ทันตั้งตัวเด็ก ๆ ต่างยืนข้างนอกห้อง รอพบแม่ทัพใหญ่พวกเขาถูกรับเลี้ยงโดยอาหลี่ ยังไม่ได้รับการพยักหน้าเห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 124
“ดี จำไว้ว่าเครื่องลายครามต้องสมบูรณ์!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”เว่ยกวง เสี่ยวลิ่วและซุนหย่าปาเดินออกไปและปิดประตูห้องโกดังจ้านเฉิงอิ้นมองเงินทองเครื่องประดับกองใหญ่ในห้องโกดังถวายให้ท่านเทพ ท่านคงชอบใจกระมังมีใครไม่ชอบเงินทองเครื่องประดับวิบวับ ระยิบระยับ?มุมปากแฝงยิ้ม พลางหยิบกระดาษกับพู่กันออกมา“ท่านเทพ ในจวนมีเงินทองจำนวนมาก ข้าอยากถวายแก่ท่าน”*เย่มู่มู่กำลังอยู่บนถนน ขับรถจะเทียวร้านขายเครื่องมือเธอเตรียมซื้ออุปกรณ์ท่อน้ำ ก๊อกน้ำและข้อต่อก๊อกน้ำ…ครั้นเห็นกระดาษลอยลงมา เธอก็หยุดรถและมองไปจ้านเฉิงอิ้นจะส่งเงินมาอีกแล้ว เธออยู่บนถนนใหญ่ ไม่สะดวกรับเลย!“เจ้าช้าก่อน ข้าอยู่บนถนนไม่สะดวกที่จะรับ”“อิ้นค่อยส่งให้ท่านในอีกสองสามวัน?”“ได้ แล้วก็ ตอนบ่ายข้าจะซื้อท่อน้ำ ก๊อกน้ำ ถ้าเป็นไปได้ เจ้าขุดสระน้ำใหญ่บนที่สูงบ่อหนึ่ง สั่งคนคอยเฝ้าไว้ นี่คือน้ำที่ชาวบ้านใช้ในชีวิตประจำวัน ระวังอย่าให้คนอื่นวางยาพิษได้!”“เมื่อข้าส่งท่อน้ำไป เจ้าหาคนประกอบให้เสร็จ ก็จะส่งน้ำไปยังทุกส่วนของเมืองได้!”ท่อน้ำ ก๊อกน้ำจ้านเฉิงอิ้นได้ยินชื่อของนี้เป็นครั้งแรกแต่เดาได้ว่าใช้เพื่อนำ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 125
เย่มู่มู่อ่านจดหมายของเขาแล้วยิ้มถึงแม้เป็นแม่ทัพใหญ่มีชื่อเสียงลือนามในบันทึกประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้บันทึกอย่างเป็นทางการ ในท้ายที่สุดเขาเพิ่งอายุยี่สิบในยุคปัจจุบัน ผู้ชายอายุยี่สิบยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ชอบเล่นเกม ชอบเล่นบาสเก็ตบอล สนใจเทคโนโลยีทุกประเภทจ้านเฉิงอิ้นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เช่นกันเพียงอากาศยานไร้คนขับตัวหนึ่งก็ทำเขาสั่นสะเทือนเย่มู่มู่ตอบจดหมายพลางยิ้ม “นี่คืออากาศยานไร้คนขับ ข้าซื้อมันมาแล้ว!”“ท่านเทพ มีของศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้จริงหรือ?”“ใช่ จะส่งไปให้เดี๋ยวนี้”“มีแผงไฟพลังงานแสงอาทิตย์และเครื่องสำรองไฟสองชุด…เจ้าหาคนประกอบด้วย”“อากาศยานไร้คนขับบินสามสิบนาทีก็ไม่มีไฟแล้ว เครื่องสำรองไฟมีไว้เพื่อเติมไฟให้กับอากาศยานไร้คนขับได้ดีขึ้น!”“ส่วนใช้อย่างไร มีวิดีโอกับคู่มือการใช้อ้างอิง หากเครื่องระเบิดก็ไม่เป็นไร ส่งกลับมาซ่อมก็เป็นพอ”“ขอรับ คงแพงมากสินะ อิ้นจะใช้มันอย่างดี”เย่มู่มู่หาตรอกซอยไร้คน จอดรถสนิทแล้วส่งเสบียงไปจ้านเฉิงอิ้นกับเหล่าทหารอยู่ในห้องโถงหารือวันนี้ ท่านเทพส่งเสบียงให้จำนวนมหาศาล ทุกคนล้วนดีใจเป็นล้นพ้นภายในสองเดือนไม่ต้องกังว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 126
เขาเห็นทหารที่กำลังฝึกซ้อม และเห็นแถวที่ยืนเรียงรอรับโจ๊กเห็นจวนแม่ทัพ จวนเฉิน จวนรัฐทายาทเห็นกลุ่มผู้หญิงปักผ้ากำลังเย็บปักเสื้อผ้าตรงเฉลียงของจวนเฉินเห็นภายในเมืองมีดินเหนียวที่แตกระแหงจนเป็นร่องหุบเหวเห็นภายในเมืองมีชาวบ้านทำงานหนักภายใต้แสงแดดที่แผดจ้าหลังจากอากาศยานไร้คนขับบินภายในเมืองครบรอบ ก็บินออกจากกำแพงเมือง จนมาถึงสถานที่ที่เผ่าฉู่กับเผ่าฉีสู้กันเมื่อไม่กี่วันก่อนพื้นแผ่นดินเป็นสีน้ำตาลเข้ม เป็นสีของคราบเลือดที่แห้งกร้านบริเวณที่ถูกระเบิด ยังมีแขนขาดขาขาดให้เห็นเป็นเลือนรางหลุมที่เกิดจากแรงระเบิดยังอยู่ กลายเป็นหุบเหวขนาดใหญ่ ล้อมรอบเมืองเป็นวงกลมหลังจากอากาศยานไร้คนขับบินออกไปยี่สิบลี้ จึงเห็นค่ายพักของแคว้นฉู่พวกเขาเห็นฮ่องเต้แคว้นฉีกับหลิงเซี่ยวเฟิงคนของแคว้นฉู่ เดินเข้าไปในกระโจมเดียวกันทั้งสองคนสมคบกัน ไม่รู้กำลังแอบวางแผนอะไรมีทหารของแคว้นฉู่พบอากาศยานไร้คนขับ จึงชักคันธนูจะยิงลงมาอากาศยานไร้คนขับบินขึ้นสูง ลูกธนูจึงยิงไม่โดนเขาเรียกนักยิงธนูกลุ่มหนึ่งเข้ามา แต่ละคนชักคันธนู…แต่กลับไม่มีใครยิงถูกอากาศยานไร้คนขับการกระทำของพวกเขา รบกวนถึงฮ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 127
จ้านเฉิงอิ้นเห็นบนโต๊ะ มีรุ่นมาตรฐานสิบเครื่อง รุ่นขั้นสูงยี่สิบเครื่องเขาแบ่งรุ่นมาตรฐานให้แม่ทัพเจ็ดคน คนละหนึ่งเครื่องมั่วฝานทำการประกอบอย่างอดใจไม่ไหว ควบคุมอากาศยานไร้คนขับบินออกไปเรียบร้อยคนอื่นเห็นเช่นนั้นต่างขยับตัวเข้าไปดูทุกคนบอกมั่วฝานให้บินไปถึงค่ายพักเผ่าหมานแต่ระยะห่างไกลเกินไป อากาศยานไร้คนขับไม่สามารถบินไกลเกินร้อยลี้ได้!เขาบินไปค่ายพักเผ่าหมาน ที่อยู่ฝั่งตะวันตกของด่านเจิ้นกวนจำนวนคนเผ่าหมานลดลงไปมากเดิมทีมีหกหมื่นคน ตอนนี้มีไม่ถึงสองสามหมื่น การควบคุมหละหลวม ทหารเผ่าหมานบางคนถึงขั้นคิดจะหนีทหารแม่ทัพใหญ่ของเผ่าหมานที่เพิ่งรับตำแหน่งยังมาไม่ถึงด่านเจิ้นกวน ทหารเผ่าหมานอยู่กันราวกับกองทรายที่กระจัดกระจายครั้นมั่วฝานบินถึงน่านฟ้าของเผ่าหมานกุนซือจวงเหลียงถือปากกาลูกลื่น กระดาษขาวหนึ่งแผ่น วาดแผนที่การกระจายของค่ายทหารเผ่าหมานทางตะวันตกออกมาอย่างรวดเร็วมุ้งเน้นทำเครื่องหมายที่ตำแหน่งของกระโจมกำลังหลัก ทหารม้าศึกและมือยิงธนู…ข้างในสุดมีรถกระทุ้งกำแพงเมืองห้าคัน หากเผาทิ้งทั้งหมด ก็จะกำจัดความเป็นไปได้ที่เผ่าหมานจะโจมตีเมืองฝั่งตะวันตกได้ช่วงนี้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 128
จ้านเฉิงอิ้นยืนบนที่ราบ ทะเลสาบใหญ่มาก กินพื้นที่ไปหลายสิบหมู่[1]ถ้าเติมจนเต็มจริง ๆ ด่านเจิ้นกวนจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก!เขาเขียนข้อความ “ท่านเทพ ข้าถึงริมทะเลสาบแล้ว”เย่มู่มู่ตอบกลับ “ท่อน้ำมีมากหน่อย ระวังหน่อยนะ!”จ้านเฉิงอิ้นเชื่อฟังดั่งเคย ถอยหลังกลับไปราวสิบหมี่ทันใดนั้น ท่อเป็นม้วน ๆ ขนาดใหญ่ก็ตกลงมาจากฟ้า สู่รอบ ๆ แจกันพวกเขาเป็นคนยุคสมัยโบราณ เพิ่งเคยเห็นท่ออ่อนคดงอเป็นครั้งแรกนี่คือท่อน้ำที่ท่านเทพพูดถึง?แข็งแรงมาก อ่อนมาก สามารถคดงอได้ตามใจชอบท่อหนึ่งม้วนม้วนไว้หลายรอบ ยาวหนึ่งพันหมี่มีท่อร่วงลงมาทั้งหมดสิบม้วนและมีข้อต่ออีกหลายกล่อง กล่องเครื่องมือห้าสิบกล่องเปี้ยนจื่อผิงเปิดกล่องเครื่องมืออย่างสงสัยมีทั้งคีม ไขควง มีดคัตเตอร์ กระดาษทรายและกาวอเนกประสงค์... แต่ละอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ใช้งานได้จริงทั้งนั้นจ้านเฉิงอิ้นเปิดแท็บเล็ต ค้นหาวิดีโอวิธีต่อท่อน้ำและวิธีต่อก๊อกน้ำก่อนหน้านี้เปี้ยนจื่อผิงเคยติดตามซ่งตั๋วระยะเวลาหนึ่ง เมื่อซ่งตั๋วไม่อยู่ เขาจึงพูดกับจ้านเฉิงอิ้น “ท่านแม่ทัพ ให้ข้าน้อยทำเถอะขอรับ”เขาเห็นท่อน้ำในวิดีโอ ทำการฝังไว้ใต้พ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 129
เปี้ยนจื่อผิงที่ติดตั้งก๊อกน้ำอยู่ข้างล่างภูเขา คล้ายว่าเขาจะได้ยินเสียงโห่ร้องจากบนเขาเขาบิดเปิดก๊อกน้ำสายน้ำน้ำแร่ที่หวานชื่นซึบซาบเข้าไปถึงหัวใจ พุ่งออกมาแล้วมีน้ำไหลออกมาจริง ๆ!เขาใช้สองมือกวักน้ำแล้วดื่มอย่างทนรอไม่ไหว ชุ่มชื่นหวานฉ่ำ ยากที่จะลืมอย่างยิ่งคุณภาพน้ำดีกว่าที่บ่อทรายมาก!เมื่อพลเมืองและกลุ่มทหารที่มาช่วยขุดดินเห็นภาพเหตุการณ์นี้ต่างตกตะลึงทุกคนพวกเขาชะงักไม่กี่ลมหายใจ ก็วางอุปกรณ์ในมือแล้วมุ่งหน้ามาทางก๊อกน้ำพวกเขาแย่งชิงเพื่อเป็นคนแรกในการลิ้มลองน้ำแร่อันหวานฉ่ำเป็นน้ำ?เป็นน้ำแร่สดชื่นที่สามารถดื่มได้!ดีอย่างยิ่ง จากนี้ไปเพียงเปิดก๊อกน้ำก็จะมีน้ำไหลออกมาไม่หยุดใช่หรือไม่เหล่าพลเมืองต่างดีใจน้ำตาไหลแม้แต่กลุ่มทหารน้อยยังรู้สึกประทับใจกับเหตุการณ์นี้หลังจากพวกพลเมืองชิมรสชาติของน้ำแล้ว พวกเขาต่างคุกเข่าและกราบสักการะน้ำ“เทวดาฟ้าดิน ในที่สุดก็เห็นน้ำตาของพลเมืองด่านเจิ้นกวน ส่งน้ำจากสวรรค์ลงมาสู่โลก เพื่อให้ทุกคนได้มีน้ำดื่มเสียที”“ท่านแม่ เป็นน้ำ หวานฉ่ำอร่อยเป็นอย่างยิ่ง! ต่อจากนี้ไปพวกเราจะมีน้ำดื่มแล้วใช่หรือไม่ น้องชายกับน้องสาวจะไม
Bab terbaru
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 710
ตอนที่เธออายุประมาณห้าขวบ เคยพบเคยพบลู่ฉิงยวนครั้งหนึ่งตอนนั้นเป็นการประชุมประจำปีขององค์กร ลู่ฉิงยวนถูกลุงพามาจากเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมการประชุมประจำปีของฟู่ลี่กรุ๊ปเวลานั้นแม่ถามเธอว่า “ชอบพี่ชายตัวน้อยคนนั้นไหมจ๊ะ? ให้เขาเป็นแฟนของหนูดีไหม?”ตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไป ฟันยังไม่ทันขึ้นครบเธอกำลังกินเค้กก้อนเล็ก ๆ พลางถามมารดาด้วยท่าทางน่ารัก “คุณแม่คะ แฟนคืออะไรเหรอคะ กินได้หรือเปล่า?”ผลลัพธ์ก็คือคำพูดประโยคนี้ทำให้ลุงของลู่ฉิงยวนกับบิดาของเธอรู้สึกขบขัน!แต่ว่าเธอกับลู่ฉิงยวนเคยพบกันแค่เพียงครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วก็ไม่เคยพบกันอีกเลยตอนนั้นพ่อกับแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลู่ฉิงยวนไม่ได้มาไว้ทุกข์ ทว่าลุงของเขาส่งของมาร่วมพิธี!แต่ว่าคนไม่ได้มา!แน่นอนว่าเย่มู่มู่สามารถเข้าใจได้ พอหมดอำนาจคนก็ลาจาก เด็กกำพร้าเช่นเธอไม่ค่าพอที่จะแสวงหาผลประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอถอนตัวจากการบริหารฟู่ลี่กรุ๊ปทุกคนรู้ดีว่าเอาอกเอาใจเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ตอนที่พ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ มีคนไปมาหาสู่อยู่บ้างทว่าหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต ก็ไม่มีใครมาสนใจอีกเล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 709
คิดไม่ถึงเลยว่าคุณผู้หญิงหลิวจะทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตและสู้ยิบตา จนคุณชายลู่รู้สึกเสียใจในภายหลังเขาคุกเข่าลงต่อหน้าคุณผู้หญิงหลิว ตบหน้า และสารภาพด้วยน้ำตานองหน้าบอกว่าไม่ยินยอมหย่าร้าง ขอร้องให้คุณผู้หญิงหลิวให้โอกาสเขาอีกสักครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความจริงใจ เขาจึงลบข้อมูลการติดต่อของผู้หญิงทุกคนทิ้งไปจนหมด ต่อหน้าคุณผู้หญิงหลิวทั้งยังเปิดเผยข่าวอื้อฉาวของนักแสดงที่เคยมาก่อเรื่องต่อหน้าคุณผู้หญิงหลิว และทำลายอาชีพของเธอ!นอกจากนี้ยังทำให้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งต้องตกงาน และถูกแบนในธุรกิจนั้นด้วยเขาเอาบ้าน และรถที่จ่ายเงินซื้อให้กับคุณหญิงลู่ กลับคืนมาทั้งหมด!บางทีคณผู้ชายลู่อาจจะแสดงเก่งจนเกินไป บางทีลูกอาจจะเล็กจนเกินไป จึงไม่อยากให้ลูกที่พอเกิดมาก็กลายเป็นครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยวคุณผู้หญิงหลิวจึงใจอ่อนเธอยอมรับคุณผู้ชายลู่ และชิงบริษัทที่อยู่ในมือของคุณชายลู่กลับคืนมาญาติพี่น้องและเพื่อนที่คุณชายลู่เอาเข้ามาก่อนหน้านี้ ถูกไล่ออกไปจนหมดเชิญพนักงานเก่ากลับเข้ามาโรงงานภายใต้การบริหารของคุณผู้หญิงลู่ กลับมาฟื้นฟูอีกครั้งและในครั้งนี้ คุณผู้หญิงหลิวได้บีบคุณผู้ชายลู่ให้ล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 708
หากว่าทางจ้านเฉิงอิ้นสามารถเอาชนะการรบได้ เธอจะต้องเฉลิมฉลองให้สักครั้งอย่างแน่นอนเธอกับหลูหมิงคืนจักรยานไฟฟ้าอย่างมีความสุข และขึ้นรถแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟความเร็วสูงฮ่าวอี้และเสี่ยวเฉิงที่เฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดอยู่ เมื่อเห็นพวกเขาขึ้นรถแท็กซี่ไป ก็ขับรถตามไปอยู่ห่าง ๆจนถึงวันนี้หวังเสี่ยวเฉิงก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ เรื่องที่ว่าเจ้านายของตนเองเป็นผู้บำเพ็ญเซียน“พี่ นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม คุณหนูเย่เป็นนักศึกษาที่อายุยังน้อยแล้วก็สวยขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นผู้บำเพ็ญเซียน เหลือเชื่อเกินไปแล้ว”“พี่ว่า ผมต้องฝากตัวเป็นศิษย์กับเธอหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นไปขอให้เธอทดสอบหินวิญญาณให้ดีไหม ไม่แน่ผมอาจมีความสามารถในการบำเพ็ญเซียนเหมือนกันก็ได้?”ฮ่าวอี้กำลังมองคนปัญญาอ่อนที่ฝันกลางวันมาตลอดทั้งวัน “หุบปาก เย่มู่มู่เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น!”“ผมรู้อยู่แล้วน่า ว่าเธอเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเซียนที่ซ่อนตัวเป็นคนธรรมดาเท่านั้น พี่ว่าตอนนี้เธอบรรลุถึงขั้นไหนแล้ว?”“ฝึกลมปราณ สร้างรากฐาน หรือว่าแก่นปราณทองคำ? สามารถดูดซับสายฟ้า เคลื่อนย้ายพายุฝน ขั้นต่อไปก็พลักภูเขาผลิกทะเล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 707
แคว้นฉู่กับแคว้นฉี่ หรือแม้กระทั่งแคว้นอวี่ กับแคว้นหย่งต่างก็กำลังจับจ้องกองทัพเผ่าหมาน...ทำไมงั้นหรือ?พวกเขาต่างก็ต้องการเข้ามาแบ่งปันผลประโยชน์ของแคว้นต้าฉี่เพราะความโง่เขลาและเหี้ยมโหดของฮ่องเต้น้อย ไม่แบ่งแยกถูกผิด และพยายามทุกวิถีทางเพื่อสังหารจ้านเฉิงอิ้นพวกเขาจึงต่างคิดว่าแคว้นต้าฉี่อ่อนแอข่มเหงได้ง่าย!หากในหกแคว้น แคว้นใดที่ล้มลงไวที่สุดย่อมต้องเป็นแคว้นฉี่ที่ปราศจากจ้านเฉิงอิ้นอย่างแน่นอนดังนั้น การที่เผ่าหมานแห่งม่อเป่ยบุกโจมตีแคว้นต้าฉี่ ทุกแคว้นของหัวเซี่ยจึงจ้องกันตาเป็นมันหากว่าเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยทำสำเร็จแคว้นฉู่กับแคว้นฉี่ก็จะถอนทัพออกจากแคว้นเยี่ยนโดยทันที และยกกำลังทหารทั้งหมดไปที่แคว้นต้าฉี่ล่าสังหารราษฎรของแคว้นต้าฉี่มาเป็นเสบียงอาหารอย่างป่าเถื่อน เพื่อเอาชีวิตรอดจากภัยแล้งสองปีที่อันตรายที่สุดหากว่าเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยล้มเหลว ก็ไม่เป็นไรทหารเผ่าหมานที่กล้าหาญและสันทัดในการรบสองแสนคน ถึงแม้จะพ่ายแพ้ ก็สามารถลดทอนกำลังของกองทัพตระกูลจ้านลงได้เมื่อพวกเขาบุกเข้าแคว้นต้าฉี่ก็จะสะดวกมากยิ่งขึ้นจุดจบเป็นเช่นไร พวกเขาเพียงแต่ต้องใช้กลยุทธ์ดูไฟจา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 706
ขอเพียงสามารถยึดครองทัพกระกูลจ้าน พวกเขาก็จะสามารถบุกเข้าเมืองหลวง และแช่งยิงแผ่นดินต้าฉี่มาได้ ผู้ใดจะคาดคิดเล่าว่าจะถูกจ้านเฉิงอิ้นทำให้เสียเรื่องเขามองเข้าไปยังสนามรบ ที่ยังคงโรมรันกับกองทัพตระกูลจ้าน ทหารเผ่าหมานต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก จะให้พวกเขายอมรับความพ่ายแพ้ ละทิ้งเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าฉี่เช่นนี้งั้นหรือ?ไม่มีทาง!เขายกดาบม่อเตาที่อยู่ในมือ จับจ้องไปที่จ้านเฉิงอิ้นด้วยดวงตาที่แหลมคมราวกับเหยี่ยว“ข้า ม่อเป่ยอ๋อง จะไม่มีวันพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”จ้านเฉิงถือดาบม่อเตาด้วยมือเดียว กระชับบังเหียนม้าและเดินวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขา“หลัวซู่ เจ้าหมดหวังแล้ว เจ้าไม่อาจเอาชนะกองทัพตระกูลจ้านได้หรอก!”“ยอมจำนนแต่โดยดีเถิด!”หลัวซู่ปักมีดลงไปในดินโคลน สายตาของเขาเย็นชา “ข้าเป็นบุรุษแห่งทุ่งหญ้า ไม่เกรงกลัวความตาย!”“เพียงแต่ข้าไม่ยินยอมเท่านั้น เหตุใดข้าจึงได้พ่ายแพ้เจ้าอย่างไร้สาระเช่นนี้ พ่ายแพ้เจ้าอย่างรวดเร็วเช่นนี้!”การศึกในครั้งนี้มีความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันมากกองทัพตระกูลจ้านของจ้านเฉิงอิ้น ไม่ว่าจะเป็นอาวุธยุทโธปกรณ์ ขวัญกำลังใจ หรือว่าจำนวนคนที่ติดอาวุธ...ไม่ว่าจะ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 705
หลัวซู่กับจ้านเฉิงอิ้นซึ่งเป็นผู้นำหลักของทั้งสองฝ่าย กำลังโรมรันกันอยู่ในสนามรบตอนที่ทหารเผ่าหมานทั้งหมดกำลังจดจ่ออยู่กับจ้านเฉิงอิ้นและหลัวซู่อยู่นั้นทันใดนั้นเอง รถบรรทุกสองคัน ก็พุ่งชนเข้ามาอย่างอุตลุด และพุ่งตรงไปทางกองฟืนทหารเผ่าหมานเห็นสิ่งที่ใหญ่มหึมาก็หน้าเปลี่ยนสี ทุกคนต่างก็วิ่งหนีแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางอย่างไม่คิดชีวิตเด็กสองคนที่ถูกขึงไว้บนท่อนไม้ ไม่มีคนคอยจับตาดูเอาไว้รถบรรทุกสองคันจอดอยู่รอบ ๆ กองฟืนกองทัพตระกูลจ้านที่อยู่บนท้ายรถ ยิงธนู ยิงปืน และยิงธนูทดกำลัง ขับไล่กองทัพเผ่าหมานที่อยู่บริเวณโดยรอบออกไปจนหมดทหารที่อยู่ท้ายรถบรรทุก กระโดดลงจากรถโดยทันที จากนั้นก็ตัดเชือกให้ขาดด้วยดาบเดียวในวินาทีที่เด็กร่วงลงมาก็รับไว้ได้อย่างมั่นคงอุ้มเด็กขึ้นมาแล้วยัดเข้าไปในด้านหลังของห้องโดยสารนับจากที่เด็กน้อยร้องให้งอแง จากนั้นก็ถูกช่วยเหลือ และยัดใส่ห้องโดยสาร…สำเร็จภายในอึดใจเดียว!ถึงขนาดที่แม้กระทั่งรถออฟโรดขนาดเล็กก็ยังไม่ได้เอาออกมาใช้อย่างเต็มความสามารถด้วยซ้ำในตอนนี้ทหารของกองทัพเผ่าหมานถึงได้รู้ตัวว่าพวกเขาถูกหลอกเข้าให้แล้วฝ่ายตรงข้ามไม่ได้บุ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 704
“พยายามช่วยเหลือเด็กกับราษฎรห้าหมื่นคนออกมาอย่างเต็มที่ ไม่ต้องกลัวดินระเบิดของพวกมัน คาดว่าตอนนี้คงเปียกโชกไปจนหมดแล้ว!”เฉินขุยหัวเราะเสียงดัง “เดิมทีท่านบอกว่ามีวิธี เป็นวิธีเช่นนี้นี่เองสินะขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่ การศึกในครั้งนี้พวกเราจะต้องมีชัยกลับมาอย่างแน่นอน!”พอวางจากวิทยุสื่อสารแล้ว จ้านเฉิงอิ้นก็นำแจกันเข้าไปเก็บในรถเขากล่าวกับมั่วฝานว่า “เดินหน้าเต็มที่ จู่โจมเต็มกำลัง...”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานหยิบแท่งขยายเสียงออกมา ส่วนลำโพงประกาศเสียงขนาดใหญ่วางไว้ที่ด้านหลังของรถกระบะเขากล่าวเสียงดัง “ท่านแม่ทัพมีคำสั่ง จู่โจมเต็มกำลัง...”*เผ่าหมานคิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่พวกเขากำลังเฉลิมฉลองกับฝนที่ตกหนักอยู่นั้นจะมีเสียงระเบิดดังขึ้นมาอย่างกะทันหันตอนแรกพวกเขาคิดว่าเป็นสียงฟ้าร้อง จึงไม่ได้ให้ความสำคัญอันใด!เนื่องจากเสียงฟ้าร้องยังคงอยู่ และมีฟ้าผ่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักทว่าเมื่อฟังอย่างละเอียด กลับดูเหมือนว่าจะอยู่ใกล้อย่างมาก!จนกระทั่ง มีระเบิดตกลงมาข้างกายพวกเขา มีคนหลายร้อยคนถูกระเบิดจนตายพวกเขาจึงได้ค้นพบว่า...มารดามันเถิด ตอนที่พวกเขากำลังเฉลิมฉลองกับฝนท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 703
เมื่อมั่วฝานได้ยินคำพูดเช่นนี้ ดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ“เป็นเจ้าจริง ๆ งั้นหรือ?”จ้านเฉินอิ้นยิ้มพลางส่ายศีรษะ “ไม่ใช่ข้า แต่เป็นท่านเทพ...”“เป็นนางงั้นหรือ?”“นางดูดน้ำฝนเข้ามาในแจกัน และข้าก็เคลื่อนย้ายน้ำฝนจากแจกันมายังแผ่นดินอันแห้งแล้งของตงโจว...”เมื่อมั่วฝานได้ฟัง ก็หัวเราะเสียงดังในทันที“เช่นนั้น พวกเจ้าทั้งสองร่วมแรงกันลำเลียงน้ำฝนจากยุคปัจจุบันมาที่นี่กระนั้นหรือ?”“ใช่!”“ดียิ่งนักจ้านเฉิงอิ้น! ต้าฉี่ของพวกเรามีทางรอดแล้ว แม่น้ำแห้งเหือด แผ่นดินแตกระแหงแล้วอย่างไรเล่า...”“พวกเจ้าสามารถลำเลียงน้ำได้นี่นา ฮ่าฮ่าฮ่า สวรรค์ไม่ปล่อยให้กองทัพตระกูลจ้านของข้าต้องพินาศ!”จ้านเฉิงอิ้นยิ้มพลางกล่าวว่า “เจ้าลองบินอากาศยานไร้คนขับดูหน่อย ข้าควบคุมขอบเขตของฝนตกเอาไว้แล้ว ลองดูว่าสถานที่ที่ฝังดินระเบิดเอาไว้ โดนฝนจนเปียกไปแล้วหรือไม่!”“ได้!”มั่วฝานสั่งให้หน่วยกล้าตายผู้หนึ่งบินอากาศยานไร้คนขับขนาดกลาง เพราะว่าไม่ต้องเกรงกลัวสภาพอากาศฟ้าร้องและฟ้าผ่า และบินได้ไกลขึ้นเล็กน้อยมุมมองภาพของอากาศยานไร้คนขับ นอกเมืองตงโจวยังคงแห้งแล้งดวงอาทิตย์ที่แผดเผาทำให้อากาศข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
