Short
ปีที่ฉันตายเขาตกหลุมรักฉัน

ปีที่ฉันตายเขาตกหลุมรักฉัน

Oleh:  ผูเถ่าเวยซวนTamat
Bahasa: Thai
goodnovel4goodnovel
Belum ada penilaian
17Bab
128Dibaca
Baca
Tambahkan

Share:  

Lapor
Ringkasan
Katalog
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

ตอนที่ฉันรักซ่งชูมากที่สุด เขาตกหลุมรักคนอื่น ฤดูหนาวอากาศหนาวมาก ฉันขดอยู่ในผ้าห่มตัวสั่นตลอดทั้งคืน เขากอดผู้หญิงคนอื่น อุ่นเท้าให้เธอ เขาบอกว่าฉันดัดจริต ไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก แต่เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังจะตายแล้ว เขาจะไม่ได้เจอฉันอีกต่อไปแล้ว

Lihat lebih banyak

Bab terbaru

Pratinjau Gratis

บทที่ 1

ซ่งชูไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว ข้อความสักฉบับเขาก็ไม่ได้ส่งมาหาฉันเลยคืนนี้อากาศหนาวมาก ข้างนอกฝนตกปรอยๆ กระทบหน้าต่าง ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ตัวสั่นไปหมดมือเท้าของฉันเย็นเฉียบ แต่หน้าร้อนผ่าว ฉันเป็นไข้ฉันถือโทรศัพท์และดูข้อความที่ฉันส่งให้เขาทีละประโยค"ซ่งชู วันนี้จะกลับมาหรือเปล่า?""ซ่งชู คุณไปอยู่ที่ไหน?""ซ่งชู ทำไมคุณไม่ตอบข้อความของฉันล่ะ?""ฉันเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ"...ฉันเปิดดูประวัติการแชทก่อนหน้านี้ของเรา เขาไม่เคยไม่ตอบข้อความฉันแบบนี้ตอนที่ฉันเจ็บตาและรู้สึกเวียนหัวจนทนไม่ไหว โทรศัพท์ก็สั่น ฉันรีบลืมตาขึ้นมา ไม่ใช่ซ่งชูฉันเห็นที่ผู้ติดต่อมีเลขหนึ่งสีแดงเพิ่มขึ้นมาฉันกดเข้าไปดู กลับเห็นรูปโปรไฟล์ผู้หญิงส่งคำขอเป็นเพื่อนมา ฉันรู้สึกแปลกๆ จึงกดเข้าไปดูข้อความในหมายเหตุของเธอคือ "ซ่งชูอยู่กับฉัน"มีเสียงตู้ม ฉันตกตะลึง จู่ๆใจฉันก็ลนลานมาก ฉันไม่อยากเพิ่มคนแปลกหน้า และอยากเชื่อใจซ่งชู แต่จับพลัดจับผลู ฉันกลับกดตกลงฉันเพิ่งตกลง อยากจะถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่อีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาหาฉันในทันทีเธอส่งรูปมาให้หนึ่งรูป ฉันกดเปิดดูเห็นได้ชัดว่าเป็นซ่งช...

Buku bagus disaat bersamaan

Komen

Tidak ada komentar
17 Bab
บทที่ 1
ซ่งชูไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว ข้อความสักฉบับเขาก็ไม่ได้ส่งมาหาฉันเลยคืนนี้อากาศหนาวมาก ข้างนอกฝนตกปรอยๆ กระทบหน้าต่าง ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ตัวสั่นไปหมดมือเท้าของฉันเย็นเฉียบ แต่หน้าร้อนผ่าว ฉันเป็นไข้ฉันถือโทรศัพท์และดูข้อความที่ฉันส่งให้เขาทีละประโยค"ซ่งชู วันนี้จะกลับมาหรือเปล่า?""ซ่งชู คุณไปอยู่ที่ไหน?""ซ่งชู ทำไมคุณไม่ตอบข้อความของฉันล่ะ?""ฉันเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ"...ฉันเปิดดูประวัติการแชทก่อนหน้านี้ของเรา เขาไม่เคยไม่ตอบข้อความฉันแบบนี้ตอนที่ฉันเจ็บตาและรู้สึกเวียนหัวจนทนไม่ไหว โทรศัพท์ก็สั่น ฉันรีบลืมตาขึ้นมา ไม่ใช่ซ่งชูฉันเห็นที่ผู้ติดต่อมีเลขหนึ่งสีแดงเพิ่มขึ้นมาฉันกดเข้าไปดู กลับเห็นรูปโปรไฟล์ผู้หญิงส่งคำขอเป็นเพื่อนมา ฉันรู้สึกแปลกๆ จึงกดเข้าไปดูข้อความในหมายเหตุของเธอคือ "ซ่งชูอยู่กับฉัน"มีเสียงตู้ม ฉันตกตะลึง จู่ๆใจฉันก็ลนลานมาก ฉันไม่อยากเพิ่มคนแปลกหน้า และอยากเชื่อใจซ่งชู แต่จับพลัดจับผลู ฉันกลับกดตกลงฉันเพิ่งตกลง อยากจะถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่อีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาหาฉันในทันทีเธอส่งรูปมาให้หนึ่งรูป ฉันกดเปิดดูเห็นได้ชัดว่าเป็นซ่งช
Baca selengkapnya
บทที่ 2
ตอนที่ฟ้าเริ่มสางฉันก็หลับไป ปวดหัวมาก ปากแห้งแตก ฉันนอนหลับไม่สบายเลยฉันฝันร้าย ในความฝันฉันฝันว่าซ่งชูกอดผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงเอนตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างออดอ้อน เขาก้มมองผู้หญิงคนนั้นยิ้มแย้มแจ่มใส ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ฉันยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา วิ่งไปหาพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง ฉันพยายามอย่างสุดแรงเพื่อจะดึงพวกเขาออกจากกัน แต่ซ่งชูกลับผลักฉันออกไปอย่างไร้ความเมตตาเขาผลักฉันล้มลงพื้น สายตาที่มองฉันเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขาพูดอย่างเย็นชาว่าเขาพูดว่า "คุณนี่มันไร้ยางอายจริงๆ!"ฉันพยายามตื่นขึ้นมา ความรู้สึกหายใจไม่ออกจากการปวดใจยังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกาย ฉันสัมผัสใบหน้า สัมผัสได้ความชุ่มชื้นเต็มมือฉันร้องไห้ แต่ซ่งชูกลับไม่มาปลอบฉันอีกแล้วดิ้งด๊อง ไลน์มีข้อความส่งมาอีก ฉันกดไปดู ก็ยังเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่คราวนี้เธอก็ส่งรูปมาให้ฉันอีก ไม่ใช่แค่รูปเดียวฉันเปิดทีละรูปเหมือนการทรมานตัวเองฉันเห็นซ่งชูที่สวมเสื้อเชิ้ตยับเยินพิงอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก มองกล้องดวงตายิ้มราวกับพระจันทร์เสี้ยวฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นถ่ายรูปในกระจกอีกด้วย ซ่งชูยืนอยู่ข้างๆ ก
Baca selengkapnya
บทที่ 3
ผู้หญิงคนนั้นตอบฉันว่า "อยากรู้ความจริงก็มาที่อิมพีเรียลสิ"ฉันเห็นข้อความจึงรีบลุกขึ้นไปล้างหน้า หลังจากล้างหน้าเสร็จ ฉันก็ดึงเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกจากตู้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า สวมเสร็จก็มุ่งหน้าไปที่อิมพีเรียลระหว่างทางมาที่นี่ ฉันรู้สึกประหม่ามาก พูดตามตรงฉันไม่รู้ว่าฉันมาที่นี่จะทำอะไรบางทีฉันอาจจะแค่อยากรู้คำตอบมาก ฉันกลัวการทรยศของซ่งชูมากเกินไปตอนที่ฉันเพิ่งลงจากรถแท็กซี่ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกอดแขนซ่งชูออกมาผู้หญิงมีรูปร่างที่ดีและรูปลักษณ์ที่งดงาม ใบหน้าที่อ่อนเยาว์เต็มไปด้วยความสดใส ทั้งตัวเปล่งประกายความมีชีวิตชีวาซ่งชูที่อยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าพูดอะไร ทำให้ผู้หญิงคนนั้นปิดปากและยิ้มแล้วยิ้มอีกฉันคิดว่าฉากนี้น่ารำคาญตามากจริงๆฉันรีบวิ่งไป ฉันกางแขนขวางพวกเขาไว้ทั้งที่ควรจะเป็นการตั้งคำถาม แต่เสียงของฉันกลับสั่นมาก "พวกคุณทำอะไรกันอยู่!"จู่ๆ ก็ถูกขวางทาง ซ่งชูขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้น ทันทีที่เขาเห็นฉัน ในสายตามีความประหลาดใจและความ... เกลียดชังผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เลิกคิ้วใส่ฉันอย่างยั่วยุซ่งชูกอดผู้หญิงไว้ข้างหลังและพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีว่า "คุณมาได้ยังไง?"ฉันมองเข
Baca selengkapnya
บทที่ 4
ฉันเดินกลับบ้านอย่างงุนงง ตอนกลับถึงบ้าน ซ่งชูก็ยังไม่กลับมาฉันรู้สึกเวียนหัวมาก การเดินนานทำให้ฝ่าเท้ามีตุ่มเลือด ตุ่มเลือดแตก เท้าปวดมาก ปวดมากไปทั้งตัวฉันนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ฉันมองไปข้างหน้า เห็นต้นไม้บนโต๊ะรับแขกซ่งชูซื้อต้นไม้นี้เพื่อปลอบให้ฉันมีความสุข เขาพูดว่า "ไม้อวบน้ำมีชีวิตที่แข็งแกร่งมาก เหมือนคุณที่เติบโตมาอย่างแข็งแกร่ง"ไม่ได้รดน้ำมาหลายวันแล้ว ไม้อวบน้ำก็เหี่ยวเฉาตามขอบ ส่งกลิ่นอายความตายอย่างแผ่วเบาปวดตัวมาก จู่ๆ ฉันก็คิดถึงแม่ในคืนที่นอนไม่หลับนับไม่ถ้วนในวัยเด็ก แม่ของฉันจะกอดฉันและเล่านิทานให้ฉันฟัง พิงอ้อมแขนของเธอ ฉันมักจะนอนหลับสนิทฉันอยากให้เธอกอดฉันอีกครั้งฉันส่งข้อความไปหาแม่ เพื่อถามแม่ว่าฉันจะกลับบ้านสักสองสามวันได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่ที่บ้านซ่งชูอีกต่อไปแล้วแม่ของฉันตอบข้อความอย่างรวดเร็ว ฉันเปิดกล่องแชทอย่างมีความสุข ด้วยแสงที่ส่องออกมาจากช่องว่างของผ้าม่านในห้องรับแขก อ่านอย่างช้าๆ ความตื่นเต้นค่อยๆ กลายเป็นความผิดหวังและมุมปากที่ยกขึ้นค่อยๆ ตรงแม่บอกให้เชื่อฟัง เธอบอกว่าซ่งชูหน้าตาก็ดีงานการก็ดี ดีกับฉันมาก บอกฉันว่าอย่าเอาแต่ใจและดูแลคร
Baca selengkapnya
บทที่ 5
ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว ห้องรับแขกมืดสนิท ไม่เห็นแสงสว่างแม้แต่น้อยจู่ๆ เพื่อนสนิทเยว่ชือชือก็โทรหาฉัน ฉันรู้สึกงุนงงและรับสายอย่างช้าๆ"ฮัลโหล ยินยิน ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน?"ทันทีที่ฉันรับสาย เสียงที่ชัดเจนของเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นฉันพูดเบาๆ "อยู่ที่บ้าน""ซ่งชูไม่ได้อยู่ที่บ้านใช่ไหม?""อืม"ทันใดนั้นเสียงของชือชือก็สูงขึ้น "แกรู้ไหมว่าเมื่อกี้เจอใคร?"ฉันไม่ตอบ เธอจึงพูดต่อว่า "เจอกับซ่งชู!""ยังมีผู้หญิงอยู่ข้างๆ เขาด้วย เด็กมาก ที่สำคัญคือเขาซื้อของให้เธอมากมาย ใช้เงินเป็นจำนวนมากเลย!""แกคิดว่าเขากำลังนอกใจหรือเปล่า?!"ใช้เงินเป็นจำนวนมาก? ทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ซ่งชูไม่ได้ซื้อของให้ฉันมานานแล้ว"อืม"เสียงของฉันเบามากจนเยว่ชือชือตะโกนด้วยความประหลาดใจ"อะไรนะ! ไอ้สารเลว พวกแกเพิ่งแต่งงานกันไปนานแค่ไหนเอง เขากล้าดียังไงนอกใจ แกดูฉันไปฉีกหน้ามันนะ"ฉันได้ยินเยว่ชือชือหายใจแรงอย่างต่อเนื่องเพราะความโกรธ หัวเราะเบาๆ โชคดีที่โลกนี้ยังมีคนชอบฉันฉันส่งเสียงห้าม "อย่า แกอย่าไปหาเขา ฉันจะหาเวลาไปหย่ากับเขาแน่นอน""ยินยิน ตอนนี้แกคงเสียใจมากเลยใช่ไหม ให้ฉันไ
Baca selengkapnya
บทที่ 6
ข้อความการชำระเงินของบัตรธนาคารปรากฏขึ้นทีละข้อความในโทรศัพท์ ฉันเห็นจำนวนเงินก็ขมวดคิ้ว ซึ่งเกือบจะเท่ากับค่าใช้จ่ายหนึ่งปีของเราสุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว โทรหาซ่งชูโทรอยู่นานมาก นานจนตอนที่ฉันคิดว่าเขาจะไม่รับสายอีกต่อไปแล้ว ซ่งชูก็รับโทรศัพท์เสียงเย็นชาดังมาจากหูฟัง "ฮัลโหล มีเรื่องอะไร?"ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "คุณใช้เงินของเราซื้อของให้เธอเหรอ?"คนที่อยู่อีกด้านหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "ใช่แล้ว"ฉันขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ "ทำไมคุณถึงใช้เงินของฉันซื้อของให้ผู้หญิงคนอื่น ซ่งชู คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณเป็นสามีของใคร?""เงินอะไรของคุณ? คุณไม่ได้ทำงานมาตั้งนานแล้ว ผมเป็นคนเลี้ยงคุณมาตลอด ผมใช้เงินที่ตัวเองหา อยากจะให้ใครก็ให้"เสียงของฉันสั่น "เราแต่งงานกันแล้ว ทรัพย์สินทั้งหมดของเราตอนนี้เป็นสินสมรส"ตอนต้นปีนี้ ผลประโยชน์ของบริษัทฉันไม่ดี เจ้านายมักจะบีบคั้นแรงงาน พวกเราคนเดียวถูกใช้เป็นสามแรง มักจะทำงานหลังเลิกงานจนหามรุ่งหามค่ำ เงินเดือนก็ไม่ขึ้นสักนิด ฉันทนอยู่หนึ่งเดือน สุดท้ายก็ลาออกจากบริษัทฉันจำได้ว่าวันที่ฉันลาออก ฉันกังวลมาก ฉันไม่มีเงินเดือนแล้
Baca selengkapnya
บทที่ 7
หลังจากที่เราเลิกกันอย่างไม่มีความสุขครั้งนั้น ฉันกับซ่งชูก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเขายกเลิกบัตรธนาคารออกจากฉันสุขภาพของฉันแย่ลงเรื่อยๆ ผมร่วงหลายกำมือ ฉันง่วงนอนมาก แต่นอนไม่หลับทั้งคืน ฉันคิดว่าฉันไม่สบาย บางทีอาจจะเป็นหวัดฉันไปโรงพยาบาลและเอ็กซเรย์ แต่หมอให้ทำซีทีสมอง ฉันรู้สึกตื่นตระหนกมาก ใจเลื่อนลอยไปทั่วครึ่งชั่วโมงต่อมาผลตรวจก็ออกมาแล้ว ฉันหยิบฟิล์มจากเครื่องฟิล์มอัตโนมัติ แต่ตอนขึ้นไปหาหมอชั้นบน กลับบังเอิญไปเจอกับหลินหรานหร่านเธอสวมชุดหลวมๆ มือลูบท้อง เดินออกจากห้องสูตินรีแพทย์ ซ่งชูเดินตามอยู่ข้างหลังเธอฉันเห็นเธอลูบท้องอย่างมีความสุข ซ่งชูที่อยู่ข้างหลังจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบตา กลัวว่าเธอจะล้ม ทั้งสองดูเหมือนสามีภรรยาที่รักกันมากฉันกำฟิล์มในมือแน่นและอยากจะหันหลังกลับลงไปชั้นล่างหลินหรานหร่านกลับเห็นฉัน เธอเรียกฉันไว้ "พี่ถงยิน!"ฉันหันกลับไปอย่างแข็งทื่อ เธอก็ถามฉันอย่างกระตือรือร้นว่า "ทำไมพี่ถึงมาโรงพยาบาล? ไม่สบายเหรอ?"ตอนที่เธอพูดแบบนี้ มือยังกอดซ่งชูไว้แน่นฉันไม่อยากสนใจเธอ อยากอ้อมพวกเขาขึ้นไปข้างบน แต่กลับสะดุดอะไรบางอย่างฉันหกล้ม ก่อนล้มฉันเหยี
Baca selengkapnya
บทที่ 8
"โอ๊ย!" หลินหรานหร่านร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะเดียวกันน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างรวดเร็วเธอกระโดดไปด้านข้าง มือปิดหน้า น้ำตาไหลเต็มหน้า หันไปมองซ่งชูอย่างน่าสงสารซ่งชูก้าวไปข้างหน้าแล้วผลักฉันออกไปฉันถอยหลังไปสองสามก้าว ถึงจะอาศัยกำแพงทำให้ยืนมั่นคงได้ซ่งชูดุอย่างรุนแรง "พอได้แล้ว ถงยิน คุณดูคุณตอนนี้สิ เหมือนยายปากร้ายเลย!"ฉัน "เธอเหยียบฟิล์มของฉันไม่ปล่อยก่อน ซ่งชูคุณจะลำเอียงชัดเจนเกินไปไหม?"ซ่งชูพูดไม่ออก ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเพิ่งรู้ตัว ว่าฉันมาโรงพยาบาลเพราะฉันป่วยเขาขมวดคิ้ว ความกังวลเล็กน้อยผุดขึ้นในดวงตา "คุณป่วยเหรอ?"ฉันก้มลงหยิบฟิล์มที่ตกอยู่บนพื้น ขยับริมฝีปากอยากพูดอะไรบางอย่างหลินหรานหร่านแย่งไปก่อน เธอพูดว่า "ก็แค่เป็นหวัดไม่ใช่เหรอ จำเป็นต้องไปทำซีทีด้วยเหรอ?"ทันใดนั้นซ่งชูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาพูดอีกว่า "แค่เป็นหวัดเท่านั้น คุณจำเป็นต้องดัดจริตขนาดนี้ไหม? แต่หรานหร่านท้องนะ"ฉันมองเขาอย่างเหน็บแนมและพูดว่า "เธอท้องเกี่ยวอะไรกับฉัน ลูกเป็นของฉันเหรอ?"พูดจบฉันก็ขี้เกียจที่จะอธิบายให้เขาฟังแล้ว หันหลังกลับแล้วจากไปทันที
Baca selengkapnya
บทที่ 9
พอมาถึงห้องทำงานของหมอ ฉันเอาฟิล์มที่อุตส่าห์เอามาได้มาให้หมอ หมอดูแล้วกลับขมวดคิ้วเขาดูฟิล์มของฉันซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ก่อนที่จะดันแว่นตาขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมหมอบอกว่าฉันเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายอยู่ได้ไม่กี่เดือน มีเนื้องอกในสมองไปกดทับเส้นประสาท ผ่าตัดมีโอกาสรอดแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นหมอแนะนำให้ฉันรักษาแบบอนุรักษ์นิยม จะมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นหน่อยฉันตกใจมาก ขณะเดียวกันในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมหลินหรานหร่านถึงบอกว่าฉันเป็นแค่หวัดหลินหรานหร่านเป็นนักศึกษาแพทย์ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะดูไม่ออกว่าฟิล์มของฉันมีปัญหา เธอจงใจพูดแบบนี้ เธอไม่ต้องการให้ซ่งชูรู้เรื่องการป่วยของฉัน กลัวว่าซ่งชูจะรู้สึกผิดกับฉันแต่ไม่รู้ก็ช่างเถอะ พอดีฉันก็ไม่ต้องการความรู้สึกผิดของซ่งชูเช่นกันฉันพยักหน้าให้หมอแล้วก็ไปรับยากระทั่งตอนที่เดินออกจากโรงพยาบาล ฉันก็สงบมาก ยอมรับเรื่องที่ตัวเองกำลังจะตายอย่างสงบโลกนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่ควรค่าแก่การอาลัยอาวรณ์ของฉันแล้วฉันนั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านห้องยังคงมืดสลัว ฉันเดินไปที่หน้าผ้าม่าน เปิดผ้าม่านออก แสงแดดนอกหน้าต่างส่องลงมาที่ใบหน้าของฉันทันท
Baca selengkapnya
บทที่ 10
ตอนที่เดินมาถึงหน้าหมู่บ้าน ฉันมองไปที่ถนนการค้าที่เจริญรุ่งเรือง มีการจราจรพลุกพล่านอยู่ทุกหนทุกแห่ง แสงไฟนับพันดวง ทำให้กลางคืนที่มืดมนดูเหมือนกลางวัน แต่กลับไม่พบสักดวงที่เปิดเพื่อฉันฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เรียกแท็กซี่คันหนึ่งแล้วไปหาแม่ของฉันพ่อของฉันเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ตอนนี้แม่ของฉันอาศัยอยู่กับน้องชายฉัน น้องชายฉันแต่งงานแล้ว เมื่อเร็วๆ นี้น้องสะใภ้เพิ่งคลอดลูกตอนที่ฉันมาถึงนอกประตู ฉันได้ยินเสียงทีวีเปิดอยู่อย่างมีชีวิตชีวา แม่ของฉันกำลังกล่อมหลานอยู่ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยกมือขึ้นเคาะประตูข้างในเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน แม่ฉันก็มาเปิดประตูให้ฉันพอเปิดประตูออกมาเห็นเป็นฉัน แม่ฉันตกตะลึง เธอมองกระเป๋าเดินทางข้างๆ ฉัน สายตามีความสงสัยแวบเข้ามาฉันยิ้มให้แม่อย่างกระอักกระอ่วนและตามเธอเข้าไปพอเข้าไป น้องสะใภ้ที่เดิมทียังหยอกล้อลูกน้อยอย่างมีความสุขเห็นฉัน มุมปากก็ห้อยลงมาแม่ฉันรินน้ำให้ฉันแก้วหนึ่ง"นี่เกิดอะไรขึ้น? วิ่งมากลางดึก?"ฉันไม่อยากตอบ พูดด้วยเสียงที่แข็งกระด้าง"แม่ หนูจะค้างที่นี่คืนหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันก็จะไป"แม่ฉันไม่พูดอะไร ฉันก็เลย
Baca selengkapnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status