บททั้งหมดของ ปีที่ฉันตายเขาตกหลุมรักฉัน: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ฟ้าเริ่มสางฉันก็หลับไป ปวดหัวมาก ปากแห้งแตก ฉันนอนหลับไม่สบายเลยฉันฝันร้าย ในความฝันฉันฝันว่าซ่งชูกอดผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงเอนตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างออดอ้อน เขาก้มมองผู้หญิงคนนั้นยิ้มแย้มแจ่มใส ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ฉันยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา วิ่งไปหาพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง ฉันพยายามอย่างสุดแรงเพื่อจะดึงพวกเขาออกจากกัน แต่ซ่งชูกลับผลักฉันออกไปอย่างไร้ความเมตตาเขาผลักฉันล้มลงพื้น สายตาที่มองฉันเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขาพูดอย่างเย็นชาว่าเขาพูดว่า "คุณนี่มันไร้ยางอายจริงๆ!"ฉันพยายามตื่นขึ้นมา ความรู้สึกหายใจไม่ออกจากการปวดใจยังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกาย ฉันสัมผัสใบหน้า สัมผัสได้ความชุ่มชื้นเต็มมือฉันร้องไห้ แต่ซ่งชูกลับไม่มาปลอบฉันอีกแล้วดิ้งด๊อง ไลน์มีข้อความส่งมาอีก ฉันกดไปดู ก็ยังเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่คราวนี้เธอก็ส่งรูปมาให้ฉันอีก ไม่ใช่แค่รูปเดียวฉันเปิดทีละรูปเหมือนการทรมานตัวเองฉันเห็นซ่งชูที่สวมเสื้อเชิ้ตยับเยินพิงอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก มองกล้องดวงตายิ้มราวกับพระจันทร์เสี้ยวฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นถ่ายรูปในกระจกอีกด้วย ซ่งชูยืนอยู่ข้างๆ ก

ฉันเดินกลับบ้านอย่างงุนงง ตอนกลับถึงบ้าน ซ่งชูก็ยังไม่กลับมาฉันรู้สึกเวียนหัวมาก การเดินนานทำให้ฝ่าเท้ามีตุ่มเลือด ตุ่มเลือดแตก เท้าปวดมาก ปวดมากไปทั้งตัวฉันนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ฉันมองไปข้างหน้า เห็นต้นไม้บนโต๊ะรับแขกซ่งชูซื้อต้นไม้นี้เพื่อปลอบให้ฉันมีความสุข เขาพูดว่า "ไม้อวบน้ำมีชีวิตที่แข็งแกร่งมาก เหมือนคุณที่เติบโตมาอย่างแข็งแกร่ง"ไม่ได้รดน้ำมาหลายวันแล้ว ไม้อวบน้ำก็เหี่ยวเฉาตามขอบ ส่งกลิ่นอายความตายอย่างแผ่วเบาปวดตัวมาก จู่ๆ ฉันก็คิดถึงแม่ในคืนที่นอนไม่หลับนับไม่ถ้วนในวัยเด็ก แม่ของฉันจะกอดฉันและเล่านิทานให้ฉันฟัง พิงอ้อมแขนของเธอ ฉันมักจะนอนหลับสนิทฉันอยากให้เธอกอดฉันอีกครั้งฉันส่งข้อความไปหาแม่ เพื่อถามแม่ว่าฉันจะกลับบ้านสักสองสามวันได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่ที่บ้านซ่งชูอีกต่อไปแล้วแม่ของฉันตอบข้อความอย่างรวดเร็ว ฉันเปิดกล่องแชทอย่างมีความสุข ด้วยแสงที่ส่องออกมาจากช่องว่างของผ้าม่านในห้องรับแขก อ่านอย่างช้าๆ ความตื่นเต้นค่อยๆ กลายเป็นความผิดหวังและมุมปากที่ยกขึ้นค่อยๆ ตรงแม่บอกให้เชื่อฟัง เธอบอกว่าซ่งชูหน้าตาก็ดีงานการก็ดี ดีกับฉันมาก บอกฉันว่าอย่าเอาแต่ใจและดูแลคร

ข้อความการชำระเงินของบัตรธนาคารปรากฏขึ้นทีละข้อความในโทรศัพท์ ฉันเห็นจำนวนเงินก็ขมวดคิ้ว ซึ่งเกือบจะเท่ากับค่าใช้จ่ายหนึ่งปีของเราสุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว โทรหาซ่งชูโทรอยู่นานมาก นานจนตอนที่ฉันคิดว่าเขาจะไม่รับสายอีกต่อไปแล้ว ซ่งชูก็รับโทรศัพท์เสียงเย็นชาดังมาจากหูฟัง "ฮัลโหล มีเรื่องอะไร?"ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "คุณใช้เงินของเราซื้อของให้เธอเหรอ?"คนที่อยู่อีกด้านหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "ใช่แล้ว"ฉันขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ "ทำไมคุณถึงใช้เงินของฉันซื้อของให้ผู้หญิงคนอื่น ซ่งชู คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณเป็นสามีของใคร?""เงินอะไรของคุณ? คุณไม่ได้ทำงานมาตั้งนานแล้ว ผมเป็นคนเลี้ยงคุณมาตลอด ผมใช้เงินที่ตัวเองหา อยากจะให้ใครก็ให้"เสียงของฉันสั่น "เราแต่งงานกันแล้ว ทรัพย์สินทั้งหมดของเราตอนนี้เป็นสินสมรส"ตอนต้นปีนี้ ผลประโยชน์ของบริษัทฉันไม่ดี เจ้านายมักจะบีบคั้นแรงงาน พวกเราคนเดียวถูกใช้เป็นสามแรง มักจะทำงานหลังเลิกงานจนหามรุ่งหามค่ำ เงินเดือนก็ไม่ขึ้นสักนิด ฉันทนอยู่หนึ่งเดือน สุดท้ายก็ลาออกจากบริษัทฉันจำได้ว่าวันที่ฉันลาออก ฉันกังวลมาก ฉันไม่มีเงินเดือนแล้

"โอ๊ย!" หลินหรานหร่านร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะเดียวกันน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างรวดเร็วเธอกระโดดไปด้านข้าง มือปิดหน้า น้ำตาไหลเต็มหน้า หันไปมองซ่งชูอย่างน่าสงสารซ่งชูก้าวไปข้างหน้าแล้วผลักฉันออกไปฉันถอยหลังไปสองสามก้าว ถึงจะอาศัยกำแพงทำให้ยืนมั่นคงได้ซ่งชูดุอย่างรุนแรง "พอได้แล้ว ถงยิน คุณดูคุณตอนนี้สิ เหมือนยายปากร้ายเลย!"ฉัน "เธอเหยียบฟิล์มของฉันไม่ปล่อยก่อน ซ่งชูคุณจะลำเอียงชัดเจนเกินไปไหม?"ซ่งชูพูดไม่ออก ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเพิ่งรู้ตัว ว่าฉันมาโรงพยาบาลเพราะฉันป่วยเขาขมวดคิ้ว ความกังวลเล็กน้อยผุดขึ้นในดวงตา "คุณป่วยเหรอ?"ฉันก้มลงหยิบฟิล์มที่ตกอยู่บนพื้น ขยับริมฝีปากอยากพูดอะไรบางอย่างหลินหรานหร่านแย่งไปก่อน เธอพูดว่า "ก็แค่เป็นหวัดไม่ใช่เหรอ จำเป็นต้องไปทำซีทีด้วยเหรอ?"ทันใดนั้นซ่งชูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาพูดอีกว่า "แค่เป็นหวัดเท่านั้น คุณจำเป็นต้องดัดจริตขนาดนี้ไหม? แต่หรานหร่านท้องนะ"ฉันมองเขาอย่างเหน็บแนมและพูดว่า "เธอท้องเกี่ยวอะไรกับฉัน ลูกเป็นของฉันเหรอ?"พูดจบฉันก็ขี้เกียจที่จะอธิบายให้เขาฟังแล้ว หันหลังกลับแล้วจากไปทันที

ตอนที่เดินมาถึงหน้าหมู่บ้าน ฉันมองไปที่ถนนการค้าที่เจริญรุ่งเรือง มีการจราจรพลุกพล่านอยู่ทุกหนทุกแห่ง แสงไฟนับพันดวง ทำให้กลางคืนที่มืดมนดูเหมือนกลางวัน แต่กลับไม่พบสักดวงที่เปิดเพื่อฉันฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เรียกแท็กซี่คันหนึ่งแล้วไปหาแม่ของฉันพ่อของฉันเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ตอนนี้แม่ของฉันอาศัยอยู่กับน้องชายฉัน น้องชายฉันแต่งงานแล้ว เมื่อเร็วๆ นี้น้องสะใภ้เพิ่งคลอดลูกตอนที่ฉันมาถึงนอกประตู ฉันได้ยินเสียงทีวีเปิดอยู่อย่างมีชีวิตชีวา แม่ของฉันกำลังกล่อมหลานอยู่ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยกมือขึ้นเคาะประตูข้างในเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน แม่ฉันก็มาเปิดประตูให้ฉันพอเปิดประตูออกมาเห็นเป็นฉัน แม่ฉันตกตะลึง เธอมองกระเป๋าเดินทางข้างๆ ฉัน สายตามีความสงสัยแวบเข้ามาฉันยิ้มให้แม่อย่างกระอักกระอ่วนและตามเธอเข้าไปพอเข้าไป น้องสะใภ้ที่เดิมทียังหยอกล้อลูกน้อยอย่างมีความสุขเห็นฉัน มุมปากก็ห้อยลงมาแม่ฉันรินน้ำให้ฉันแก้วหนึ่ง"นี่เกิดอะไรขึ้น? วิ่งมากลางดึก?"ฉันไม่อยากตอบ พูดด้วยเสียงที่แข็งกระด้าง"แม่ หนูจะค้างที่นี่คืนหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันก็จะไป"แม่ฉันไม่พูดอะไร ฉันก็เลย