All Chapters of ปีที่ฉันตายเขาตกหลุมรักฉัน: Chapter 11 - Chapter 17

กำลังคิดอย่างใจจดใจจ่อ เสียงเคาะประตูดังมาจากนอกประตูแม่ฉันตอบและไปเปิดประตูซ่งชูถือถุงเล็กถุงใหญ่เข้ามาเยอะแยะ เขาพูดจาไพเราะ เอาใจแม่และน้องสะใภ้ฉันหัวเราะอย่างมีความสุขคุยกันได้สักพักเขาก็พูดว่า "แม่ ผมผิดเอง เมื่อวานทำให้ยินยินโกรธ วันนี้ผมจึงรีบมาแต่เช้า เพราะกลัวว่าท่านจะโกรธด้วย ไม่ให้ยินยินกลับไปกับผม"แม่ฉันถูกเอาใจจนหัวเราะอย่างมีความสุขและพูดว่า "จะเป็นไปได้ยังไง"จากนั้นก็ให้ซ่งชูพาฉันกลับไป ฉันไม่อยากไป เธอส่งสายตาเตือนฉันและแอบหยิกแขนของฉันฉันก็ไปกับซ่งชูอยู่ดี พอไปถึงหน้าหมู่บ้าน ฉันสะบัดมือเขาออกซ่งชูหันหน้ามาและขมวดคิ้ว "ถงยินคุณเลิกงี่เง่าได้แล้ว แม่คุณให้คุณกลับไปกับผมแล้ว ตอนนี้คุณไม่กลับไปกับผม คุณจะไปไหนได้อีก"เขาวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียกับฉันอย่างจริงจัง ในคำพูดล้วนหมายความว่าฉันไม่มีเขาก็จะอยู่ไม่ได้"คุณยุ่งอะไรด้วย ฉันนอนใต้สะพาน นอนข้างคลองก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณยุ่งมากไม่ใช่เหรอ ยังไม่รีบกลับไปดูแลคนท้องของคุณอีก"ซ่งชูได้ยินน้ำเสียงเหน็บแนมของฉัน ก็เริ่มหมดความอดทนขึ้นมา"ถงยิน คุณเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ได้ไหม คุณอายุไม่น้อยแล้วนะ""ใช่สิ ชีว

ฉีหรานพาฉันกลับบ้าน เขาบอกว่าเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่นาน ก็ได้ยินข่าวการนอกใจของซ่งชูจากปากของชือชือเขาเป็นห่วงฉัน พอเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จก็มาหาฉันที่บ้านทันทีสุขภาพของฉันแย่ลงเรื่อยๆ ยาแก้ปวดก็มีประสิทธิภาพน้อยลงเรื่อยๆ ฉันมีช่วงเวลาที่มีสติน้อยลงทุกวันสุดท้ายก็ปิดบังฉีหรานไม่ได้ ฉันเข้าโรงพยาบาล ฉีหรานเป็นคนส่งฉันมาเขาตาแดงมองฉันที่นอนอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยอย่างไร้ชีวิตชีวาฉันยิ้มแล้วถามว่า "คุณร้องไห้ทำไม?""เป็นลูกผู้ชายอกสามศอก คุณไม่ใช่เด็กขี้แยเหมือนตอนเด็กๆ แล้ว"ฉีหรานซื้ดจมูกฝืนตอบว่า "ใครร้องไห้ ผมไปซื้อข้าวให้คุณนะ"ตอนหันไปเขาเช็ดตาอย่างแรงฉันก็อยากร้องไห้เหมือนกัน ฉันกะพริบตาอย่างเอาเป็นเอาตาย ระงับความเศร้าที่มีอยู่ในดวงตาลงไปเสียงร้องอันร่าเริงของนกดังมาจากนอกหน้าต่าง ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด ฉันหันไปมองข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ ในสายตาของฉันยากที่จะซ่อนความปรารถนาทันใดนั้นเสียงถุงพลาสติกล่วงพื้นก็ดึงความคิดของฉันกลับมา"ทำไมคุณถึงกลับมาเร็วจัง..."ฉันยิ้มและหันหน้าไป แต่พอเห็นคนที่มา เสียงก็หยุดลงฉันเห็นซ่งชูเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ตรงหน้

ในวันจันทร์ ฉันกระปรี้กระเปร่าดี เลยแต่งหน้าเบาๆ ให้เยว่ชือชือถักผมเปียให้ฉันมองดูตัวฉันเองที่อายุน้อยลงมากในกระจกแล้วยิ้มชั่วขณะหนึ่ง ฉันดูเหมือนจะกลับไปตอนที่ฉันมีชีวิตชีวาในช่วงมหาวิทยาลัย แต่ฉันในตอนนั้น ยังไม่ได้พบกับซ่งชูแน่นอนแปดโมงเช้าฉันมาถึงสำนักงานกิจการพลเรือนตรงเวลา ฉีหรานนั่งรอฉันอยู่ในรถซ่งชูถือทะเบียนสมรส ยืนอยู่ที่ประตูสำนักงานกิจการพลเรือน พอได้ยินเสียง เขาจึงเงยหน้าขึ้นฉันจึงพบว่าหลังจากผ่านไปหลายวัน เขาซีดเซียวมาก มีรอยคล้ำใต้ตา หน้าเหลือง ริมฝีปากซีด แววตาไร้ชีวิตชีวา แตกต่างจากฉันที่แต่งตัวสวยอย่างสิ้นเชิงข้างๆ เขายังมีหลินหรานหร่านตามมาด้วย หลายเดือนผ่านไป ท้องของเธอก็มองเห็นแล้ว เธออยากกอดแขนซ่งชู กลับถูกซ่งชูหลบเธอยืนอยู่ข้างซ่งชูอย่างดื้อรั้นและเลิกคิ้วมาที่ฉันอย่างยั่วยุแต่แล้วไงล่ะ ฉันไม่สนใจมานานแล้วซ่งชูพูดอย่างระมัดระวังว่า "ยินยิน ต้องหย่าให้ได้เหรอ?"ฉันพยักหน้าเขาไม่ยอมแพ้และพูดว่า "ตอนนี้คุณสุขภาพไม่ดี ผมสามารถดูแลคุณได้ ไม่หย่าได้ไหม?"ฉันส่ายหัวมองไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "ไม่จำเป็น มีคนดูแลฉัน"ฉีหรานในรถสังเกตเห็นสายตาของฉัน จึง

ฉันตายแล้ว พูดกันว่าก่อนตายทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงชีวิตจะถูกฉายเหมือนโคมหมุนแต่ก่อนตายฉันกลับไม่เห็นเรื่องราวในอดีตกับซ่งชูฉันเห็นเพียงฉีหรานเขย่าตัวฉันด้วยน้ำตาเต็มหน้า กดกริ่งที่หัวเตียงอย่างเร่งรีบ เขาตะโกนหาหมออย่างสิ้นหวังและน้ำตาก็ตกลงบนผมของฉันหมอและพยาบาลกรูกันเข้ามา ฉันเห็นหมอถือเครื่องกระตุ้นหัวใจกำลังปฐมพยาบาลให้ฉัน สักพักพวกเขาก็ออกจากห้องผ่าตัด ถอดหน้ากากออกและส่ายหัวใส่ฉีหรานฉีหรานที่สูงร้อยเก้าสิบหดตัวลงในทันที เขางอหลังร้องไห้อย่างเงียบๆใจฉันเหมือนถูกคนบีบไว้ แต่วิญญาณอย่างฉันไม่มีน้ำตา ฉันมองดูฉีหรานอยู่เงียบๆสักพักเขาก็ลุกขึ้นมาจัดงานศพของฉัน หลังจากเผาศพฉันตามความปรารถนาสุดท้ายของฉัน ก็ยื่นคำร้องขอลอยอังคารในทะเลเขาจับอัฐิของฉันยกมือขึ้นโบก ฉันพัดลงไปในทะเลตามลมฉากเปลี่ยนไป ฉันก็เห็นซ่งชูเขาในขณะนี้ ผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าเต็มไปด้วยรอยยับ ตรงหน้าเขามีขวดเหล้าวางอยู่มากมาย ถือรูปถ่ายของฉันอยู่ในมือ พูดประโยคแล้วประโยคเล่าว่า "ขอโทษ"ฉันยังเห็นหลินหรานหร่านที่แต่งตัวทรุดโทรม รูปร่างเปลี่ยนไป เธอสวมรองเท้าแตะ มัดผมง่ายๆ เธอเดินไปที่หน้าซ่งชู เห็นเขาถือร