chapter 9

“ที่เจ้าทำอยู่ คงมิได้คิดจะบ่ายเบี่ยงมิยอมไปรักษานายของข้าหรอกนะ”

ถามอย่างกับว่าเขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างนั้นแหละ ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง...เขากับท่านแม่อยากจะหนีไปตั้งแต่ได้เห็นประตูทางเข้าที่นี่แล้ว ตอนที่ถูกบังคับให้มาด้วย ก็คิดอยู่แล้วล่ะ ผู้ที่เก้าเทียนรุ่ยต้องมาดูแลและปรุงอาหารให้ จะต้องเป็นคนสำคัญมาก หากใครจะคิดเล่าว่าคนผู้นั้นจะเป็นถึง...

พลาดแล้ว...เขาพลาดไปแล้ว หากชวนท่านแม่หนีไปตั้งแต่เจอกับบุรุษชุดขาวนั่นตั้งแต่อยู่ในป่า ตอนนี้เขาก็คงมิต้องลำบากใจระคนขลาดกลัวเช่นนี้หรอก

ขอห้องให้ท่านแม่ได้พักผ่อน...ความจริงคือพาท่านให้ห่างไกลจากความวิตกกังวลและหวาดกลัวหลังจากที่ได้รู้ว่าเขาต้องทำการดูแลปรุงอาหารให้ใครนั่นแหละ ส่วนตัวเขาเองก็ได้อาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ให้สะอาดขึ้น ยามเมื่อเข้าไปหาคนผู้นั้น จะได้มิต้องกังวลว่าตนเองจะมีกลิ่นมิพึงประสงค์และเชื้อโรคติดไป

“ท่านจะเอาอันใดกับข้า...ตอนที่ข้าอาบน้ำ ท่านก็คอยให้คนไปจับตามองแทบจะทุกหนึ่งจิบชา[1] กลัวข้าจะหนี...คิดว่าข้าทำได้หรือไง ทุกที่...มีแต่คนของท่านเต็มไปหมด แค่มดก็ยังแทบจะหลุดรอดสายตาไปไม่ได้ นี่ข้าเป็นคนนะ จะหลุดรอดสายตาคนของท่านไปได้ยังไง ยามนี้ข้าขอกินข้าวให้มันอร่อย ๆ ก่อนมิได้หรืออย่างไรกัน”

ถึงจะกลัวแค่ไหน หากอาหารบนโต๊ะนี่ก็อร่อยไปเสียหมด จะให้กินทิ้งกินขว้างได้อย่างไรกัน นึกถึงคนที่เขายากจน มิมีข้าวให้กินบ้างสิ

“ท่านอย่าลืมนะว่า คนที่ท่านให้ข้าไปปรุงอาหารให้เป็นผู้ใด คนผู้นั้นเป็นเจ้านายของท่านเลยนะ แค่ตัวท่าน ข้าก็กลัวจนหัวหดอยู่แล้ว เจอนายของท่าน ข้ามิฉี่ราดหรืออย่างไรกัน”

รองแม่ทัพเลิกคิ้วขึ้นสูง “ทำไมเจ้าถึงยังเรียกตนเองว่าผู้ปรุงอาหารอยู่อีก”

“ก็ข้ามิเคยเรียนรู้วิชาแพทย์จากอาจารย์ท่านใดในใต้หล้านี้เลย ทำสิ่งใดก็แล้วแต่มาจากความรู้สึกที่อยู่ภายใน มิได้ทำตามหลักเกณฑ์ใด ๆ ที่อาจารย์ควรจะสั่งสอนศิษย์ ทุกครั้งที่ช่วยผู้อื่น ก็ล้วนแล้วแต่ให้กินยาอะไรก็ไม่รู้กับผักที่ข้าเป็นคนปลูกเอง หากใครมีอาการหนักสักหน่อย ข้าก็ลงมือปรุงอาหารเอง...แล้วอย่างนี้จะให้เรียกว่ารักษาคนได้อย่างไรกันล่ะ” เป็นหมอหรือ...เขามิยอมรับหรอก นั่นมันยิ่งใหญ่เกินตัวเขาจะรับได้

“อีกทั้ง...ท่านน่าจะเป็นผู้ที่รู้ดีมิใช่หรืออย่างไรกัน เหตุใดข้าถึงได้แทนตนเองเช่นนี้”

เขายอมรับว่าตนเองมิใช่คนฉลาดอันใดเลย หากก็มิได้โง่จนมองมิออกว่าสิ่งที่ท่านรองแม่ทัพแสดงออกมาทั้งทางใบหน้าและสายตานั้นบ่งบอกว่ามิได้เชื่อเลยว่าเก้าเทียนรุ่ยผู้นี้จะทำการรักษาผู้เป็นนายของตนเองได้ หากที่จำใจต้องมาเชิญแกมบังคับให้มาด้วยก็เพราะมิมีทางเลือกอันใดแล้วต่างหากล่ะ มันเหมือนเป็นการพยายามบอกกับผู้อื่นว่า ได้ค้นหาผู้มีความรู้ความสามารถมาทำการรักษาแล้ว หากเขาผู้นี้ก็ยังมิเก่งพอที่จะรักษาผู้เป็นนายของตนได้...มันก็เท่านั้นเอง

“หากเจ้าเป็นข้าและรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ย่อมจะมิกล่าวออกมาเช่นนี้แน่”

“หากมิต้องการให้ข้าเข้าใจผิด เหตุใดท่านถึงมิยอมบอกกล่าวเสียทีล่ะ เกิดเรื่องอันใดกับคนผู้นั้น ป่วยไข้หรือบาดเจ็บที่ใดและเป็นเวลานานเท่าใดแล้ว”

“เห็นแล้วเจ้าก็จะรู้เองแหละ”

เก้าเทียนรุ่ยทำเสียงขลุกขลักกลั้วคอด้วยความหงุดหงิดที่อีกฝ่ายยังคงเล่นแง่มิยอมบอกเรื่องราวให้รู้

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอถามอีกข้อ...นับตั้งแต่นายของท่านป่วย มิใช่ๆ ข้าต้องถามว่า มีหมอมาทำการรักษาไปกี่คนแล้ว อาการมิดีขึ้นบ้างเลยหรือ” ดีนะที่เขามิหลุดปากถามออกไปว่าแล้วมิหายหรือ เพราะหากหาย...จะมาเชิญแกมบังคับให้มาด้วยทำไม

หากรองแม่ทัพหน้าตายกลับมองด้วยสายตาที่ทำให้รู้ว่ากำลังรำคาญ...มาก เห็นแล้วหางตาเขานี่กระตุกยิก ๆ เลย

ทำไมกัน...เขามิมีสิทธิ์ถาม มิมีสิทธิ์รู้เลยหรืออย่างไร

“ในเมื่อเจ้ากินเสร็จแล้ว ก็รีบตามข้ามา”

เก้าเทียนรุ่ยได้แต่เดินตามไปด้วยความขุ่นเคืองใจ ถือว่ามีอำนาจอยู่ในมือ ทำอย่างไรก็ได้ใช่ไหม คอยดูนะ วันหนึ่งเขาจะต้องเอาคืนรองแม่ทัพหน้าตายนี่ให้ได้!

กลิ่นอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงได้แปลกเช่นนี้ จะว่าหอมก็มิใช่ หากจะกล่าวว่าเหม็น ก็มิใกล้เคียง แต่ได้กลิ่นแล้วมันแปลก ๆ ชวนให้รู้สึกวิงเวียนและคลื่นไส้ ยิ่งเดินตามรองแม่ทัพไปกลิ่นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

อึดอัดจัง!

“เดี๋ยวก่อนท่านรองแม่ทัพ”

“อะไร”

“ข้าขอเตรียมตัวเตรียมใจก่อน คิดว่านายของท่านอาการจะต้องหนักหนามากเลยนะ...กลิ่นถึงได้มิดีเช่นนี้”

“กลิ่น” คิ้วหนาเลิกขึ้นขณะมองคนพูดด้วยอย่างแปลกใจ

“ก็กลิ่นแปลก ๆ ที่มัน...ถ้าเช่นนั้นก็ช่างเถอะ” คิดว่าหากคนที่นี่คงจะมิได้กลิ่นเช่นที่เขากล่าวถึง หรือไม่ก็คงจะชินกับกลิ่นที่เกิดขึ้น มันยิ่งตอกย้ำความคิดของเก้าเทียนรุ่ยที่ว่า...นายของท่านรองแม่ทัพอาการจะต้องหนักมาก

ชักจะมิแน่ใจแล้วสิ เขาจะรักษาได้หรือเปล่า หากว่ารักษามิได้...

“ท่านรองแม่ทัพ...หากข้ารักษานายของท่านมิหาย ข้าจะมีโทษไหม” เขานี่มันช่าง...น่าตีปากเสียจริง ถามอย่างกับจะมิรู้อย่างนั้นแหละ

รองแม่ทัพหน้าตายมิยอมตอบกลับเร่งรีบเดินนำเก้าเทียนรุ่ยไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องเขาสัมผัสได้ถึงความกดดันอันรุนแรง ราวกับเขาได้ล่วงล้ำเข้าไปยังอาณาจักรแห่งหนึ่งที่ตอนนี้กำลังจะมีการประลองหาผู้นำของฝูง สัตว์ทุกตัวล้วนแล้วแต่พร้อมที่จะถาโถมโจมตีศัตรูเพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ ในความแข็งแกร่งกลับมีจิตหนึ่งที่บางเบา เงียบเหงา อ้างว้าง แวบหนึ่งทำให้นึกไปถึงลูกนกแรกออกจากไข่ที่รอแม่กลับมาป้อนอาหาร

แม้ในหัวของเขาจะบอกว่า...อย่าเข้าไปนะ อย่าเข้าไป แต่สิ่งที่ทำได้คือ ร่างเล็กบางหยุดยืนพลางสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรง ก่อนจะเดินตามรองแม่ทัพเข้าไปในห้องด้วยร่างกายที่สั่นเทาและอึดอัดราวกับทรวงอกถูกกดทับ...

[1] 1 จิบชา = 5 นาที