ตอนที่ : 11 หัวใจว้าวุ่น 2

ตอนที่ : 11 หัวใจว้าวุ่น 2

            “ชิมยังไงมันก็มีพลาดกันได้ตลอด ผมเลยต้องเผื่อเอาไว้ไง”

            “เอาตัวเองเป็นหนูทดลองนี่นะ”

            “ผมพอใจทำใครจะทำไม”

            “ใครจะไปทำอะไรเจ้าของรีสอร์ตล่ะคะ ไม่กล้าหรอก” วธุกายุติบทสนทนาด้วยการตักข้าวต้มเข้าปาก ตาก็มองดูการรับประทานอาหารของสามีไปพลาง ๆ มีบ่อยครั้งที่เขามองกลับมาแล้วเธอหลบตาไม่ทัน

            “อุ๊บ!” ข้าวต้มแทบจะไหลพรวดลงคอแบบไม่ได้กลืน รีบยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มในทันที

            “เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอกคุณวาท ดูซิ เลอะปากไปหมดแล้วนั่น” ความใจดีของสามีก็เผยออกมา ในตอนที่เขาหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกล่อง แล้วเช็ดขอบปากให้อย่างลวกๆ นุ่มนวลเหรอ ฝันไปเถอะ

            “พอแล้วๆ กะจะต่อยปากกันหรือไงเช็ดแบบนี้” หญิงสาวรีบดึงมือสามีออกแล้วมองค้อนเขาเล็กน้อย

            “หวังดีแท้ๆ”

            ‘เก็บไว้ใช้กับตัวเองเถอะคนบ้า’

            “คุณวิเนตย์ฉันมีเรื่องจะขอคุณ” วธุกาเขี่ยข้าวต้มในถ้วยไปมาระหว่างบอกเขา

            “เรื่องอะไร” วิเนตย์ถามกลับทั้งที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ในปาก ออกจะไร้มารยาทสำหรับวธุกาแต่หญิงสาวกลับไม่ถือสาเขาแต่อย่างใด

            “ฉันอยากทำงานอยากมีเงินเดือนเหมือนตอนที่อยู่บ้านคุณยาย ฉันเคยทำงานมาตลอดชีวิตอยู่ๆ จะให้มานั่งๆ นอนๆ เป็นเมียของคุณอย่างเดียวคิดว่าคงทำได้ไม่นาน”

            “ไม่ได้ ผมคงไม่จ้างเมียตัวเองทำงานหรอก” เขาตอบแบบที่ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดด้วยซ้ำ

            “ทำที่อื่น”

            “คุณว่าอะไรนะ” หนนี้ช้อนส้อมในมือถูกรวบแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นภรรยาตรงๆ สายตาของวิเนตย์นั้นจ้องมองเหมือนไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง

            “ฉันไปทำที่อื่นได้ไหม” วธุกาถามย้ำทั้งที่เห็นชัดว่าคำตอบของเขาคืออะไร

            “คุณกำลังต้องการอะไรคุณวาท” เสียงของสามีเธอฟังแล้วเครียด สายตาก็เหมือนจะเจาะทะลุทะลวงเข้าไปในหัวใจ หญิงสาวไม่ชอบถูกเขามองด้วยความระแวดระวังเช่นนี้เลย

            “ฉันแค่ไม่อยากอยู่เฉยๆ ให้ฉันไปทำงานที่อื่นนะคะ” ไม่ถูกต้องเลยสักนิดที่เอ่ยคำนี้ออกมา แต่สถานการณ์ของชีวิตคู่มันไม่ปกติจนเธอต้องตัดใจเอ่ยเรื่องนี้

            “คุณต้องการเงินเดือนใช่ไหม ในฐานะที่เป็นเมียของผม”

            “เปล๊า! ฉันแค่อยากทำงาน ส่วนเงินเดือนมันก็ใช่ แล้วเมื่อคุณไม่ต้องการให้ฉันทำงานของคุณ ฉันก็ต้องออกไปทำงานที่อื่นมันผิดตรงไหนคุณวิเนตย์” วธุกาแย้งเขาเสียงดัง

            “ผมอยากรู้คุณวาทใครเขาจะรับคนอายุสามสิบห้าเข้าทำงาน ยิ่งแถวนี้ด้วยแล้วคุณจะเดินทางยังไง แต่ละอำเภอนี่ห่างกันเป็นร้อยกิโล คุณคิดบ้างไหม” เหตุผลของเขาทำเอาวธุกาอึ้งกิมกี่ คิดตามที่เขาพูดก็เป็นจริงตามนั้นทุกประการ

            “ฉันก็แค่ถามเผื่อ” พูดแล้วก็ก้มหน้าตักข้าวต้มเข้าปากต่อ

            ‘มันต้องมีสักทางสิที่ชีวิตจะไม่ต้องถูกเขาจองจำอย่างนี้’

            “แล้วถ้าเกิดว่าฉันหางานได้ล่ะคะ” วธุกาไม่ยอมแพ้ทำตาปริบๆ ถามสามีต่อ

            “หาให้ได้ก่อนเถอะคุณวาท ตอนนี้ก็ทำตัวเป็นเมียของผมไปก่อนนะ อย่าเพิ่งฟุ้งซ่าน กินๆ เข้าไปข้าวน่ะพูดมากอยู่นั่นแหละ”

            “คุณไม่เข้าใจฉันเลย คนเคยทำงานมาตลอด อยู่ๆ ก็มานั่งเฉยๆ มองคุณกับลูกน้องทำงานไปวันๆ กว่าจะครบหนึ่งปีที่เราจะหย่ากันฉันก็แห้งเหี่ยวเฉาตายกันพอดี” ความน้อยอกน้อยใจทำให้วธุกาพึมพำออกมาระหว่างยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

            “กลางคืนออกจะตื่นเต้นเร้าใจ รับประกันได้ว่าผมไม่ปล่อยให้คุณแห้งเหี่ยวเฉาตายหรอก” พูดแล้วขยิบตาใส่ภรรยาไปด้วย ริมฝีปากได้รูปของวธุกาขมุบขมิบไปมา

            ‘ไอ้!#%$#&*^()&$#@$#@%@#$’

            แน่นอนว่าเสียงด่าย่อมอยู่ในใจ ก่อนจะตั้งหน้าตักข้าวต้มเข้าปากจนหมดถ้วยในเวลาอันรวดเร็ว จากนั้นสามีของเธอก็ถูกตามตัวจากผู้จัดการรีสอร์ต เพราะว่ามีบ้านพักบนแพหลังหนึ่งเครื่องทำน้ำอุ่นเกิดชำรุด ความจริงแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องของเจ้าของรีสอร์ตที่จะต้องเข้าไปดูแลในจุดนี้ แต่เอกวัสก็ได้รับคำสั่งจากวิเนตย์ว่าให้แจ้งเขาทุกครั้งกรณีมีอะไรชำรุดภายในรีสอร์ต แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ชายหนุ่มก็ต้องการที่จะเข้าไปรับรู้ปัญหานั้นด้วยตัวเอง

            “เวลาคุณวิเนตย์ไปดูนะคุณวาท คนงานจะขยันขันแข็งมาก ผิดกับเวลาที่พี่วัสไปดูเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยเลยคนนั้น” ศิรดาประชาสัมพันธ์สาวเล่าเรื่องนี้ให้ภรรยาเจ้าของรีสอร์ตฟัง

            “จริงเหรอดา”

            “จริงค่ะ เพราะความใจดีของพี่วัสนี่แหละทำให้คนงานทำงานไม่เต็มที่ในบางวันนะคะ แต่วันไหนพี่วัสแกองค์ลงก็เอาเรื่องเหมือนกันดานี่โดนประจำเลย ทั้งด่าทั้งสอนไปในตัว”

            “คุณวัสคงอยากจะให้งานออกมาดี บางทีฉันก็ทำแบบนั้นเหมือนกันตอนทำงานอยู่ที่รีสอร์ตคุณยาย งานที่ดาทำนี่ฉันทำเองแทบทั้งหมดเลย สากกะเบือยันเรือรบ แต่เพราะรีสอร์ตเล็กๆ ลูกค้ามีน้อยเลยไม่เหนื่อยสักเท่าไหร่”

            “จริงๆ ที่นวลน้อยรีสอร์ตก็น่าจะปรับปรุงแบบคนอื่นบ้างนะคะ ยังเป็นบ้านพักแพไม่มีกิจกรรมแบบนั้นแข่งกับคนอื่นลำบากนะคะคุณวาท”

            “ก็จริงของดานะ แต่คุณป้าท่านไม่อยากให้ลูกค้าล่องแพลอยคอตามน้ำ แกบอกไม่ปลอดภัยไม่มีคนคอยดูแกไม่อยากเสี่ยงเพราะกระแสน้ำตรงรีสอร์ตของเรามันอยู่ท้ายสายมันค่อนข้างแรง”

            “ก็มีเหตุผลเหมือนกันนะคะ ทำเลตรงนั้นน้ำมันก็เชี่ยวจริงๆ แถมลึกกว่าที่อื่นๆ อีกด้วย แล้วทำไมไม่สร้างสระว่ายน้ำเรียกลูกค้าเพิ่มล่ะคะ ที่นี่พอสร้างสระว่ายน้ำเพิ่มลูกค้าก็เพิ่มตามด้วยนะคะ คุณวิเนตย์มองการณ์ไกลมาก บอกว่าตอนเย็นลูกค้าไม่มีอะไรทำจะได้มาพักผ่อนริมสระว่ายน้ำแทน” ศิรดารู้ดีในเรื่องของลูกค้าของทางรีสอร์ตที่เพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นเท่าตัว

            “ก็อยากอยู่แต่งบไม่มี” วธุกาบอกตามตรงไม่คิดปิดบังแต่อย่างใด

            “อ้อ ดาก็ลืมไป ขอโทษค่ะ”

            “ไม่เป็นไรหรอกดา ฉันอยากช่วยงานคุณวิเนตย์เขานะแต่เขาไม่ให้ฉันช่วย น่าเบื่อเนอะ” หญิงสาวทำหน้าเซ็งใส่ศิรดาก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ

            เดินชมนกชมไม้ในรีสอร์ตของเขาไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงสระว่ายน้ำรวมของลูกค้า วธุกาก็คงได้แต่มองเธอไม่กล้าลงไปว่ายน้ำในสระว่ายน้ำรวมของเขาหรอก หญิงสาวตัดใจเดินจากไปอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว