ตอนที่ : 19 ฮันนีมูนจริง ๆ 3

ตอนที่ : 19 ฮันนีมูนจริง ๆ 3

            “ก็ถูกใช้งานหนักนี่ร่างกายเลยอ่อนแรง” อีกคนก็บ่นไปกินไปด้วย ได้ยินแล้วแทนที่จะโกรธแต่ชายหนุ่มกลับระบายรอยยิ้มเต็มใบหน้า ดูๆ ไปภรรยาของเขาก็น่ารักน่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย นึกว่าเขาจะต้องเจอกับผู้หญิงที่เอาแต่ปั้นหน้าเป็นผู้ใหญ่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แต่ผิดคาดเหมือนกับว่าเขาได้ย้อนเวลากลับไปอยู่ในสมัยหนุ่มๆ อีกครั้ง ได้ต่อปากต่อคำหยอกเย้ากันบ้างบางเวลา

            “คุณวิเนตย์! เอ่อ เสื้อผ้าฉันไม่ต้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วฉันเก็บเอง คุณก็มากินข้าวได้แล้ววางไว้นั่นแหละค่ะ” คนถูกห้ามเสียงดังรีบก้มลงมองผ้าชิ้นน้อยในมือ ดวงตาคู่คมเบิกโตอย่างตกใจรีบปล่อยบิกินีสีแดงเพลิงลงพื้นในทันที

            “ผมเผลอไปนึกว่าของตัวเอง” แล้วเดินไปนั่งข้างๆ กับภรรยา ซึ่งตอนนี้จิกตามองเขา เหมือนกำลังต่อว่าเรื่องทิ้งบิกินีของตัวเองอย่างไม่แยแส

            “ทำไมมองแบบนั้นล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ไม่เก็บให้ด้วยไปเก็บเองเลย”

            “ก็แค่บิกินีทำอย่างกับว่ามันน่ารังเกียจนักหนา ทำของเขาหล่นแล้วยังไม่เก็บอีก...เก็บเองก็ได้” วธุกาหน้างอหงิกลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกสามีฉุดข้อมือเอาไว้เสียก่อน

            “นั่งลง” เขาบอกเสียงแข็ง ก่อนจะฉุดหญิงสาวให้นั่งลงตรงที่เดิม แล้วเป็นฝ่ายเดินไปหยิบบิกินีทั้งสองชิ้นขึ้นแขวนไว้บนราวด้วยตัวเอง วิเนตย์เดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองตวัดตาดุใส่ภรรยาเล็กน้อย

            “พอใจหรือยัง”

            ‘แฮ่ ก็แค่แหย่เล่นๆ’ วธุกาไม่คิดว่าเขาจะจริงจังแบบนี้ ถึงกับทำหน้าไม่ถูกขยับปากเม้มเข้าออกอยู่สองสามที ก่อนจะกล้าเอ่ยคำว่า

            “ขอบคุณค่ะ”

            “กินข้าวได้แล้วคุณวาท วันนี้คุณอยากไปไหนก็บอกได้นะ เผลอแป๊บๆ ก็ผ่านมาสามวันแล้วเร็วจริงๆ” เขาพูดจบก็ตักข้าวใส่ปากไปด้วย

            “ก็ไหนคุณบอกว่าอยากเอ่อ...” หญิงสาวหยุดเหมือนคิดว่าสมควรจะพูดดีไหม

            “อยากอะไร” เขายิ้มล้อเหมือนรู้ความคิดของภรรยา

            “อยากอยู่แค่ในห้องพักเฉยๆ ไง” วธุกาสะบัดเสียงใส่นิดๆ ยังจำคำพูดและการกระทำของเขาได้เป็นอย่างดี ยิ่งรอยจูบแดงๆ ตรงคอของเธอด้วยยิ่งตอกย้ำให้เห็นอย่างเด่นชัด จนต้องหาผ้าพันคอผืนน้อยมาพันปิดเอาไว้ และเพิ่งแกะออกตอนเดินเข้าห้องมา

            “คุณก็ชอบใช่ไหมกับการที่เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันภายในห้องแค่สองคน” วิเนตย์ก้มมองคนที่ก้มหน้าเอาช้อนเขี่ยข้าวในจานเล่น

            “ก็ไม่ได้ชอบ แต่ก็ดีกว่าอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนคุย” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขา วิเนตย์เพิ่งสังเกตเห็นว่าภรรยาของตนมีลักยิ้มตรงมุมปากขวาเล็กๆ ริมฝีปากอิ่มเอิบน่าจูบเม้มเข้าออกเหมือนคนกำลังอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมเอ่ยมันออกมาเสียที

            “มีอะไรอีกหรือเปล่า”

            “ไม่มีค่ะ คุณก็กินข้าวเถอะ ฉันว่าจะว่ายน้ำเล่นสักหน่อย”

            “เที่ยงแบบนี้นี่นะคุณไม่กลัวดำเหรอคุณวาท ผมไม่ชอบผู้หญิงผิวคล้ำนะบอกไว้ก่อน ผมชอบขาวๆ อวบๆ” เขาพูดมาถึงตรงนี้ก็เป็นอันต้องหยุด เมื่อถูกสายตาของอีกคนจ้องมองมาเขม็งแล้วแบะปากใส่

            “ทำอย่างกับตัวเองขาวตายเลย” นึกแล้วไม่มีผิดเขาเผลอพูดออกไปให้วธุกาได้ตอกหน้าจนหงายหลัง

            “อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าผมดูถูกคนผิวดำล่ะ ผมแค่อยากจะบอกว่าผมชอบผิวสีแบบคุณนี่ขาวอมเลือดฝาดเหมือนผิววัยรุ่นสาวๆ เลย ขืนลงไปในสระกลางแดดเปรี้ยงๆ แบบนี้ก็คล้ำหมดน่ะสิ” ชายผู้มีผิวสีแทนรีบแก้ต่างให้ตัวเอง แต่สิ่งที่วิเนตย์ได้รับกลับคืนมาคือความเงียบของภรรยาตลอดการรับประทานมื้อเที่ยง พออิ่มแล้ววธุกาก็เปลี่ยนเป็นชุดบิกินีกระโดดลงน้ำไปต่อหน้าต่อตาของเขาในทันที ไม่แม้แต่จะฟังเสียงห้ามปรามก่อนหน้าแม้แต่น้อย

            ‘นี่ใช่ไหมที่เขาว่า ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ คุณวาทนะคุณวาท’

            แม้ในใจจะนึกตำหนิคนที่เพิ่งกระโดดลงสระว่ายน้ำไปเมื่อครู่นี้ แต่หัวใจของคนเป็นสามีก็เต้นแรงผิดปกติอยู่เหมือนกัน เนื่องจากสัดส่วนของภรรยานั้นช่างเย้ายวนสายตาเหลือเกิน ยิ่งเรียวขาสวยๆ ขาวๆ นั่นยิ่งน่าลูบ...หันซ้ายมองขวาว่าจะมีพนักงานผ่านมาทางนี้หรือไม่ โชคดีที่ไม่มีแต่ก็ใช่ว่าจะไว้วางใจได้ รีบกดโทรศัพท์มือถือหาเอกวัสเป็นการด่วน

            “คุณวิเนตย์มีอะไรหรือเปล่าครับ ตอนนี้รีสอร์ตปกติดีทุกวันนะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงฮันนีมูนต่อให้มีความสุขได้เลยครับ” ยังไม่ทันจะได้เอ่ยบอกอะไรปลายสายก็ทักทายเสียงดังฟังชัดอย่างรู้งาน

          “ใครว่าผมจะถามคุณเรื่องงาน”

            “เอ่อ ถ้างั้นเรื่องอะไรครับ” เอกวัสเสียงอ่อนลงเมื่อรู้ว่ากำลังถูกเจ้านายตำหนิกลายๆ

            “ผมจะให้คุณไปสั่งคนงานทุกคนว่าสองวันนี้ห้ามเดินมาโซนห้องพักพูลแอคเซสเป็นอันขาด ยังไงก็ไม่มีลูกค้าอยู่แล้วใช่ไหมผมดูในข้อมูลแล้วไม่มีการจองสองวันนี้เลย”

            “ครับไม่มีเลยครับ ห้องพักบนแพก็ไม่เต็มเหมือนกัน ว่าแต่ถึงกับห้ามเดินไปเลยเหรอครับมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ แล้วแม่บ้านที่จะไปเก็บชุดมาซักหรือพนักงานที่จะเอาอาหารไปให้ล่ะครับ” เอกวัสสงสัยขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ นึกได้ว่าทั้งคู่กำลังฮันนีมูนกันอยู่ คงไม่อยากให้ใครเข้าไปรบกวนเวลาส่วนตัว

            “อันนั้นข้อยกเว้น แต่คนอื่นห้ามเด็ดขาดเข้าใจไหม” ยิ่งเสียงเครียดๆ เป็นการย้ำว่าเป็นเรื่องสำคัญยิ่งทำให้ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ร้องอ๋อในใจทันที

            “เข้าใจครับ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับแหย่เท้าไปสักหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอครับคุณวิเนตย์”

            “ไม่ได้! ผมสั่งคุณก็ทำๆ ไปเถอะ” เอ่ยเสร็จก็รีบเลื่อนหน้าจอตัดสายทิ้งเมื่อรู้ว่าปลายทางคงระแคะระคายบ้าง ถึงได้มีน้ำเสียงเย้าแหย่ตัวเองเล่น แล้วใครจะกล้าบอกล่ะว่ากลัวคนเห็นภรรยาตัวเองใส่ชุดนุ่งน้อยห่มน้อยแหวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำ คนอื่นห้ามมองนอกจากเขาคนเดียว

‘ไม่ได้หวง แต่มันไม่เหมาะสมที่จะให้คนอื่นดู’ พยายามคิดให้ตัวเองแลดูปกติมากที่สุด

            หันหลังมาอีกทีภรรยาคนดีคนเก่งคนชอบขัดคำสั่งก็กลายเป็นมัจฉาแหวกว่ายไปมาอย่างสำราญใจ ผิวเนื้อขาวผ่องก็สะท้อนกลางแสงแดดตัดกับสีแดงของบิกินีสีแดงเพลิง ทำเอาคนยืนมองแสบหูแสบตาและแสบไปถึงหัวใจ รีบจัดการกับอาหารบนโต๊ะแล้วสวมกางเกงว่ายน้ำตามภรรยาลงไปในสระว่ายน้ำ