บทนำ เพื่อนกันมันดี

บทนำ

เพื่อนกันมันดี

         

ร่างอวบอิ่มของหญิงสาวที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมทั้งใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกชื้นจากการสระผมเมื่อครู่ มือบางบรรจงลูบไล้ที่ผมยาวสลวยอย่างประณีต เพราะผมคือสิ่งที่เธอรักและหวงแหนมากที่สุด แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากกว่านี้เสียง notification จากแอปพลิเคชันสำหรับการแชทก็ดังขึ้น

          มือเรียวจัดการยกโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกวาดสายตามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเจอกับข้อความของใครบางคนที่ส่งมาเหมือนกำลังด่าจนเธอหน้าชาไปหมด

          (มึงยังไม่เลิกคุยกับคนที่เจอจากในแอปฯ นั้นอีกเหรอมิลค์กี้ มึงจะยั่วให้กูโมโหมึงไปถึงไหนวะ)

ข้อความที่ถูกส่งมาแม้มันจะไม่มีเสียง แต่ก็บ่งบอกถึงความรู้สึกของคนปลายทางได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธมากแค่ไหน แต่คนอย่าง ‘มานิตา โชติมากรณ์ หรือมิลค์กี้’ จะสนใจ เธอเลือกที่จะมองโดยไม่ได้ตอบกลับอะไร จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้บนเตียงแล้วบรรจงเช็ดผมที่เปียกของตัวเองอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้สนใจข้อความที่เด้งเข้ามาไม่ขาดสายอีกต่อไป

          ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากกว่านี้ โทรศัพท์ก็แผดเสียงดังสนั่นไปทั่วห้อง ทำเอาคนที่กำลังมีความสุขกับการเช็ดผมอยู่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องของโทรศัพท์ที่ยังคงดังไม่หยุดหย่อน จนเธอทนไม่ไหวจึงจัดการรับสายอย่างช่วยไม่ได้

          “อะไร!”

          (มึงอย่ามาทำเสียงอย่างนี้กับกูนะมิลค์กี้ มึงอ่านข้อความกูแล้วไม่คิดจะตอบเลยหรือไง!) เสียงตะคอกของปลายสายทำให้มานิตาต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู เพราะเสียงดังที่ลอดออกมาทำเอาแก้วหูเธอเกือบแตก

          “ยุ่งอะไรด้วยวะเพ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไหม” มานิตาร้องโวยกลับใส่คนปลายสายอย่าง ‘เพทาย โรจนาพร’ เพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้มันเลยคำคำนี้มาสักพักแล้ว แต่เธอหาได้สนใจไม่ ในเมื่อตัวมันเองก็ไม่เคยคิดจะแคร์ความรู้สึกของเธออยู่แล้ว คนอย่างมานิตาเองก็ไม่คิดจะจมปลักเช่นเดียวกัน

          (จะให้กูพูดใช่ไหมว่ากูมีสิทธิ์อะไรในตัวมึง หรือมึงอยากให้กูประกาศให้คนอื่นรู้ด้วย!) เสียงกัดฟันกรอดที่เล็ดลอดออกมาทำเอามานิตาถึงกับมือสั่น เพราะแค่ฟังเสียงก็รู้ว่าเพทายกำลังรู้สึกอะไร คนตัวเล็กแอบร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาทันที

          “อะไรของนาย แล้วช่วยพูดให้มันเพราะๆ กับผู้หญิงบ้างได้ไหม หยาบคายฉิบหาย!”

          (คนอย่างมึงควรจะพูดเพราะๆ เหรอ กูขอสั่งให้มึงลบแชทไอ้เหี้xนั้น ไอ้คนที่มึงได้จากแอปฯ เวรนั่นออกจากเครื่องเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะจัดการโทรศัพท์ของมึงเอง!)

          “จุ้นว่ะเพ...ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันไหม ตัวฉัน ฉันจะคุยหรือไม่คุยกับใครมันก็เรื่องของฉันไหม” มานิตาบอกอย่างไม่ยี่หระ อีกอย่างการที่เธอได้รู้จักใครสักคนจากแอปฯ นั้นมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด บางทีเราอาจจะได้เพื่อนคุย มีคนดี คนไม่ดีปะปนกันไป เพทายทำเหมือนว่าตัวเองไม่เคยเล่นอะไรพวกนี้อย่างนั้นแหละ

          (มึงโง่ไหม ที่อยากเล่นเพราะอยากนัดเ...ย...กับไอ้คนในนั้นหรือไง กับกูคนเดียวไม่พอใช่ไหม!)

          “เพ! หยาบคายอะ”

          (หรือกูเอามึงไม่สะใจพอ มึงเลยแอบคุยกับมัน หรือมึงได้กับมันแล้ว มึงบอกกูมานะ!!)

          “ถ้ามีแล้วจะทำไม ยุ่งอะไรด้วย มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม จะไปนอนละ”

          (เปิดกล้องเดี๋ยวนี้)

          “อะไรของนายอีกวะ ง่วงจะนอน” มานิตาบอกอย่างรำคาญ ไม่เข้าใจว่าทำไมเพทายถึงจุ้นจ้านกับชีวิตของเธอจัง ไม่เข้าใจอารมณ์ของผู้ชายคนนี้เลย

          (กูบอกให้เปิดกล้อง ถ้ามึงไม่เปิดกูจะบุกไปที่หอฯ มึงเดี๋ยวนี้เลย เลือกเอา...) มานิตาไม่ได้กลัวคำขู่ของบุคคลปลายสาย แต่ที่จะเปิดเพราะอยากจะจบเรื่องทุกอย่าง ไม่อยากทะเลาะกันไปมากกว่านี้

          ติ๊ด!!

          เสียงแจ้งเตือนขอเปิดกล้องทำเอามานิตาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับอารมณ์ของร้ายๆ ของผู้ชายคนนี้

          “มีอะไร!!”

          (แพนกล้องในห้องดิ...)

          “ทำไมต้องแพน” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างเบื่อหน่ายกับความอารมณ์ร้ายของผู้ชายคนนี้

          (หรือจะให้กูบุกไปเอามึงถึงห้อง มึงเลือกเอา)

          “เวรเหอะ...ประสาทไหม” มานิตาสบถออกมาเมื่อคนปลายสายบอกอย่างเอาแต่ใจจนเธอต้องแพนกล้องไปทั่วห้องเพื่อให้ชายหนุ่มดู ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร “ไง...จะให้แพนไปไหนอีก”

          (ไหนกดกล้องต่ำดิ...เอากล้องเข้าหาตัวด้วย)

          “ต่ำห่าอะไร ฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า” มานิตาอยากจะกุมขมับของตัวเองเมื่อคนปลายสายกำลังสั่งให้เธอกดกล้องลงต่ำ ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอมีเพียงผ้าเช็ดตัวกระโจมอกเอาไว้อยู่

          (ก็กูจะดูมึง...)

          “อะไร...”

          (กูจะดูตัวมึง...) เสียงเข้มบอกอย่างแผ่วลงจนมานิตาหอบหายใจออกมา พร้อมกับใจเต้นแรง ใบหน้าหวานวูบวาบไปหมดเมื่อเสียงของคนปลายสายเปลี่ยนเป็นกระเส่ากว่าเดิม

          “ดูทำไม...” มานิตายังไม่ลดละที่จะถามทั้งๆ ที่เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เพทายบอกคืออะไร

          (อย่าโง่...มึงก็รู้ว่ากูต้องการอะไร)

          “ไอ้เพ!! ฉันไม่ถ่ายตัวเองให้นายดูตอนนี้แน่!!” มานิตาตอบกลับอย่างไม่พอใจเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไรกันแน่ เธอจะไม่ปล่อยให้เขาบังคับเธอเหมือนที่ผ่านมาอย่างแน่นอน ถ้ายอมหนึ่งครั้งเท่ากับยอมตลอดไป คนอย่างมานิตาไม่ใช่เบี้ยล่างของเพทายอย่างแน่นอน

          (อืม...จะไม่หันกล้องก็ได้...แต่คืนนี้กูจะไปเอามึงที่ห้องเอง...ทนไม่ไหวแล้วว่ะ)

          “อะ...อะไร พูดบ้าอะไรเนี่ย” เสียงหวานถามอย่างติดๆ ขัดๆ เมื่อคนปลายสายบอกความต้องการของตัวเองอย่างไม่ปิดบังจนเธอร้อนวูบวาบไปทั่วร่างกาย

          (อย่าให้กูอธิบาย และกูจะไปดูที่ห้องมึงด้วยว่าแอบซุกผู้ชายคนอื่นไว้หรือเปล่า ถ้ากูเจอกูเอามันตายแน่!!) ดวงตาคมหรี่มองคนตัวเล็กที่ใบหน้าซีดเผือด

          มานิตาตัวสั่น ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเพทายจะเจอใคร แต่เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าชายหนุ่มมาที่ห้องของเธอมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แค่นี้ก็ไม่ต้องเดา

          “ฉันเพื่อนนายนะเว้ย!” เสียงหวานตะโกนเข้าไปเพื่อย้ำเตือนเพทายให้รู้สถานะของเขาและเธอ แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะสนใจ เพราะสิ่งที่เขาสนใจมากกว่าคือตอนนี้หญิงสาวอยู่ในสภาพไหนต่างหาก

          (แล้วยังไง...จากเพื่อนจะเลื่อนเป็นเมียใครจะทำไม)

          “กรี๊ด...ฉันไม่เป็นเว้ย” แม้ปากจะร้องออกมา แต่ใครจะรู้บ้างว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ของเธอและเพทายมันซับซ้อนเกินกว่าที่จะเล่าให้ใครฟังได้

          (ไม่เป็นแต่เวลากูแทงเข้าไปเห็นมึงก็รับเต็มลำตลอด)

          “ไอ้บ้า!!”

          (กูกำลังไป กูถึงแล้วเปิดห้องให้ด้วย อย่าให้กูต้องงัดเพราะถ้ากูเข้าไปได้...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืนนี้มึงจะต้องเจอกับอะไรบ้าง) คำขู่ของเพทายไม่เกินจริงเลยสักนิด เพราะเธอรู้ดีว่าคนอย่างเพทายเอาแต่ใจและร้ายกาจเกินกว่านิสัยที่แสดงออกมายิ่งกว่าอะไร

          “ฉันเพื่อนนายนะเว้ย ทำแบบนี้มันถูกต้องที่ไหน”

          (ถ้ายังไม่อยากเป็นเมีย...งั้นตอนนี้ก็เพื่อนกันมันดีไปก่อนละกัน)