ห่างกันสักพัก

ทันทีที่รถขับเข้ามาในลิฟท์ ขณะที่ลิฟต์ค่อยๆ พุ่งทะยานขึ้นไปสู่ชั้นสูงสุดของตึก ภายในรถก็ยังคงเงียบกริบไม่มีเสียงของใครเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน

ร่างบางกอดอก แล้วนั่งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างเพราะไม่อยากที่จะมองหน้าของคนขับข้างกาย ให้ยิ่งรู้สึกมัวหมองใจ

"นี่กะจะไม่คุยกันเลยใช่ไหม...ไม่คิดจะให้พี่อธิบายอะไรเลยหรอ"

"เลิกพูดคำว่าพี่ได้แล้ว ฉันมีพี่ชายคนเดียว"

"เอวา!!!"ร่างสูงตวาดลั่นรถกับคำพูดของเธอที่เอาแต่พยศ

"..."

"เฮ้อ..."ร่างสูงถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดประโยคต่อไป "ผู้หญิงพวกนั้นเป็นผู้หญิงเก่าๆ ที่พี่เคยมีอะไรด้วยจริง แต่มันนานแล้ว"

"บอกฉันทำไม..."

"เอวา...มีเหตุผลหน่อยดิ...แล้วก็ฟังกันบ้างได้ไหม??"

"..."

"ผู้หญิงพวกนั้น...พี่มีอะไรด้วยครั้งเดียวตอนเหงาๆ สมัยที่ยังคบกับฉัตร..."

"ขนาดมีแฟนยังไปเอากับคนอื่น...แล้วฉันจะเชื่อใจได้ไงว่าคบกับฉันอยู่แล้วคุณจะไม่ไปเอากับคนอื่นเหมือนที่เคยทำกับแฟนเก่าคุณ!!"

"ก็ตอนนั้นฉัตรเพิ่งเข้าวงการ แล้วก็ไม่ค่อยกลับมา อีกอย่างพี่ก็ไม่เคยออกสื่อเปิดตัวกับฉัตร แล้วฉัตรก็ยอมให้พี่ซื้อกินเป็นครั้งคราวระหว่างที่ฉัตรไม่อยู่"

"งั้นแปลว่าถ้าคุณไม่อยู่ฉันก็ซื้อกินได้?"

"ไม่ได้!!"

"ทำไม...ทีคุณยังทำได้แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้?"

"เอวาเป็นผู้หญิง...ทำแบบนั้นมันไม่ดีต่อตัวเอวาเลยนะ...อย่าประชดกันแบบนี้ได้ไหม?"ไม่เข้าใจทำไมทีเขายังทำได้เลย ผุ้ชายก็เห็นแก่ตัวกันทุกคนนั่นแหละ

"..."

ตึ่ง!!

ลิฟต์ส่วนตัวถูกเปิดออกจากนั้นเขาก็ขับไปจอดที่ลานจอดรถส่วนตัว

"เอวาฟังพี่ก่อน!!"แต่พอลงจากรถได้เธอก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปสแกนนิ้วมือแล้วเปิดประตูเข้าไปด้านในทันที จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังห้องนอนส่วนตัวของเธอโดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกของร่างสูงเลย

"ฉันเกลียดที่สุดคือคนเจ้าชู้!!"เธอบอกกับตัวเองหลังจากปิดประตูห้องนอนลง

ปึ่งๆๆๆๆ

"เอวา...เอวาครับ...ออกมาคุยกันก่อนได้ไหม...ขอร้องเอวา...ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน..."

"ขออยู่คนเดียวสักพักนะ..."

เธอกล่าวออกไปแบบนั้นพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างทันที ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้มันเรียกว่าอะไร เธอหงุดหงิดเขาที่เห็นแชทสาวๆ ที่เด้งรัวๆ แบบนี้เรียกว่าชอบหรือว่าแค่เพราะใกล้ชิดกันแน่ ตอนนี้เธอเองก็สับสน มันดูว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก และเธอก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าจริงๆ แล้วเธอชอบเขา หรือเพราะอะไร

"จริงๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...แต่ตอนนี้ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรกัน?"เธอตั้งคำถามกับตัวเองเบาๆ

"หรือว่าฉันชอบเขาไปแล้ว?"

"หรือแค่รู้สึกดีที่เขาทำดีด้วย??"

"ฉันตอบตัวเองไม่ได้เลย ฉันควรหาคำตอบให้ตัวเองยังไงดี?"

"ลองเว้นระยะห่างดีไหม เผื่อว่าจะรู้ความรู้สึกตัวเองชัดขึ้น แล้วถึงตอนนั้นค่อยโวยวายเขา"

ร่างบางตั้งคำถามกับตัวเองที่มีอาการสับสน ปกติเธอเป็นคนที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก แต่เป็นเพราะตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง และอยากให้มั่นใจว่าเธออยากเป็นอะไรกับเขา

แอ๊ดดด!!

เสียงประตูห้องนอนของร่างบาง เปิดออกในเช้าวันถัดไป เธอเดินออกมาพร้อมกับชุดสบายๆ พร้อมกับผมที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เธอใช้ผ้าผืนเล็กขยี้ผมที่เปียกไปมา แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ คอนโด แต่ก็ไร้วี่แววของอัครวินท์

"ไปไหนของเขา"เธออุทานออกมาเบาๆ แล้วเช็ดผมต่อ มืออีกข้างหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีดู

"ตื่นแล้วหรอครับ?"ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องอาหารมากมาย ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพปั้นแต่งยิ้มกว้างให้เธอ

"..."เธอหันไปมองครู่หนึ่ง แต่ก็ละความสนใจ แล้วหันมาเช็ดผมแทน

หมับ!!

"มาครับ เดี๋ยวพี่เช็ดให้"ร่างสูงคว้าผ้าเช็ดผมไปถือไว้แล้วค่อยๆ ขยี้เส้นผมสีคาราเมลของเธออย่างเบามือ เธอไม่ได้ปฏิเสธเขา แต่กลับปล่อยให้เขาทำอยู่อย่างนั้น และแน่นอน เธอก็รู้สึกดีไม่น้อยที่มีคนมาทำแบบนี้ให้เธอ

"..."

"น่าจะแห้งแล้วนะ...จุ๊ฟ!"เมื่อเช็ดผมให้เธอเสร็จเขาก็ก้มลงจูบศีรษะของเธอเบาๆ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามราวกับว่ามันจะหลุดออกมานอกอก

"...เอวาจะกลับไปอยู่คอนโด"

"ทำไมล่ะเอวา?"

"เอวาอยากอยู่คนเดียว เอวาอยากคิดทบทวนดูว่าที่เป็นแบบนี้มันคืออะไร...เอวาสับสน"

"สับสนอะไร เราได้กันไปกี่ครั้งแล้วยังต้องทบทวนอะไรอีก!!"อัครวินท์ขมวดคิ้วถามจนเป็นปม น้ำเสียงกดต่ำอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ตอนนี้ความรู้สึกของเขามันชัดเจนมากๆ ว่าเขาต้องการเธอ แต่ไม่เข้าใจว่าการกระทำของเธอตอนนี้คืออะไร เหมือนต้องการหนีเขาไป

"นะคะ...เอวาขออยู่คนเดียวสักพัก...เว้นช่องว่างกันหน่อยนะคะ...ให้ได้ศึกษาดูใจก่อนว่าที่เป็นอยู่แบบนี้มันดีจริงๆ ไหม...พี่ซันเองก็จะได้ทบทวนใจตัวเองเหมือนกันว่ายังต้องการเอวาอยู่หรือเปล่า...?"

"เฮ้อ...นานแค่ไหน"เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างจริงจัง ดวงตาคมกริบมองใบหน้าสวยเฉี่ยวที่ไร้เครื่องสำอางค์ใดๆ อย่างรอคอยคำตอบ

"จนถึงวันแต่งงานค่ะ"

"เอวา...นี่ไม่ได้คิดจะหนีงานแต่งใช่ไหม?"

"ไม่ค่ะ...ไม่ว่าเอวาจะรู้สึกยังไง...เอวาก็มีความรับผิดชอบค่ะ...แล้วเอวาจะให้คำตอบพี่ซันในวันแต่งงาน"

"แล้วถ้ารู้ใจตัวเองว่าไม่ได้รักพี่ล่ะ พี่จะเสียใจไหมเอวาไม่คิดถึงใจพี่บ้างหรอ??"

"บางทีเอวาคิดว่าพี่ซันแค่ต้องการแค่เซ็กส์...ระหว่างนี้พี่ซันก็เป็นตัวเองเลยค่ะ เอวาจะไม่ห้าม...จะไม่โกรธ..."

"แน่ใจใช่ไหมที่ให้พี่ทำแบบนั้น?"อัครวินท์จ้องมองดวงหน้าสวยนั้นนิ่ง

"ค่ะ...แน่ใจ"หัวใจแกร่งกระตุกวูบ ลมหายใจติดขัดราวกับจะขาดใจ ความรู้สึกแบบนี้มันคือความรัก เขารักเธอแล้ว แล้วตอนนี้คนที่รักกำลังจะเดินออกไปจากเขา มันรู้สึกทรมาน นี่กลายเป็นเขาเองหรอที่รักเธอข้างเดียว แล้วถ้าปล่อยเธออยู่คนเดียวแล้วดันรู้ตัวว่าไม่รักเขา เขาจะทำยังไง แล้วถ้าเขากลับไปทำตัววันไนท์แบบเก่าอีก เธอจะไม่ยิ่งตีตัวออกห่างเขาไปกันใหญ่หรอ??

หมับ!!

"พิสูจน์อยู่นี่ได้ไหม!! ไม่เดินออกไปจากตรงนี้ได้ไหมเอวา"เสียงสั่นของร่างสูงทำเอาเธอถึงกับชะงัก

"พี่ซันเป็นอะไรคะ..."ร่างบางแกะมือเขาออกแล้วหันมาประจันหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นดวงตาคมกริบแดงก่ำราวกับคนกำลังจะร้องไห้

หัวใจของเธอสั่นไหวกับท่าทีของเขา ใจหายแว๊บเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาแคร์เธอแค่ไหน

"พี่รักเอวาจริงๆ นะ...รักที่ตัวตน...ไม่ใช่เพราะร่างกาย...อย่าพิสูจน์ด้วยการเดินออกไปจากพี่ได้ไหม พี่อยู่ไม่ได้หรอก"เสียงสั่นเครือขอเขาทำเอาเธอไขว้เขว

"ถ้าเอวาอยู่ใกล้พี่ซัน...เอวาก็ไม่รู้ใจตัวเองสิ...เราเจอหน้ากันทุกวัน...เอวายอมรับนะว่าที่พี่ทำดีกับเอวามันรู้สึกดีมากๆ ...แต่เอวาไม่รู้เลยว่ามันมีความรักเกิดขึ้นมาด้วยหรือเปล่า...ถ้าการที่เอวาออกไปมันมากไป งั้นเสาร์อาทิตย์เอวาจะมานอนที่นี่...อย่างน้อยพี่ก็ได้เจอเอวาบ้าง...แบบนี้โอเคไหมคะ?"

"วันเว้นวันได้ไหม?"เขาต่อรอง

"ไม่ค่ะ!!"

"เอวา...ทำไมใจร้ายกับพี่จังครับ"

"นะคะ...ลองห่างกันดูบ้าง...เผื่อว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันแค่ความผูกพันธ์ที่แค่เคยชิน"

"เฮ้อ...ไม่ว่ายังไงก็จะไปให้ได้เลยใช่ไหม?"

"ค่ะ...อีกอย่างเอวาอยากอยู่ใกล้มิเกลด้วย...เป็นห่วงเพื่อนน่ะ"

"รายนั้นคิมมันดูแลแล้วไม่ต้องห่วง"

"ยิ่งหน้าห่วงเลยค่ะ พี่คิมเจ้าชู้ถ้าไม่จริงจังกับมิเกลจะทำยังไง?"

"โอเค...พี่ยอมแล้ว...พี่ยอมเอวาทุกอย่างเลย...ในเมื่อเอวาอยากลองพี่ก็จะให้ลอง...แต่พี่ไม่รับประกันนะว่าพี่จะอดใจไหวหรือเปล่า"

"...?"เอวารินทร์ทำหน้างง

"เอวาไม่ได้บอกนิว่าการที่เอวาไป พี่จะตามไปไม่ได้"

"พี่ซัน!!"

อัครวินท์ไหวไหล่เบาๆ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้คนร่างเล็ก

"ขี้โกง!!"

"ขี้โกงอะไร ตัวเองบอกไม่ชัดเอง..."

"เห้อ!!"เธอถอนหายใจออกมากับความเจ้าเล่ห์ของเขา หาช่องว่างจนได้ แล้วแบบนี้จะพิสูจน์ยังไงล่ะ มันต่างกันตรงไหนสุดท้ายก็อยู่กับเขาแต่แค่เปลี่ยนที่!!!