บทที่ 667

เมื่อเสิ่นหนานอี้ได้ข่าวก็รีบตามมา แต่ร่างกายของจิเหยียนโจวถูกแช่แข็งไปแล้ว

เขายืนอยู่ในห้องดับจิต มองจิเหยียนโจวที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

แตกต่างจากที่ซูหว่านเห็น จิเหยียนโจวในเวลานี้เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่จนสะอาดสะอ้าน

เขาเหมือนกับคนที่นอนหลับไป นอนอย่างเงียบๆอยู่ตรงนั้น ความเงียบเชียบดั่งปกติ ไม่มีกลิ่นอายของการเสียชีวิต

เสิ่นหนานอี้สาวขายาวๆเดินเข้าไป ยื่นมือออกหวังอยากจะสัมผัสใบหน้าของจิเหยียนโจว แต่ก็พบว่าเขาไม่มีความกล้านั้น

"อาจารย์..."

เขาพึมพำทีนึง ถ้าเป็นปกติใครก็ตามที่มารบกวนการนอนหลับของอาจารย์ อาจารย์จะต้องลุกขึ้นมาต่อยสักหมัดแน่ๆ

อาจารย์ของเขามีแรงในการลุกจากที่นอน แต่ตอนนี้ เขากลับนอนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ ไม่สะทกสะท้านอะไรกับการที่ถูกเขารบกวน

เสิ่นหนานอี้แสบจมูกขึ้นมา รอบๆดวงตาก็แดงก่ำ "อาจารย์ คุณเป็นอะไรไป ไหนบอกว่าจะรอให้ผมล้มคุณให้ได้ไม่ใช่หรอ?"

วันที่เขาประกาศตัวออกจากการเป็นศิษย์ จิเหยียนโจวตบบ่าของเขา แล้วพูดกับเขาว่า "หนานอี้ รอให้นายได้ถ้วยรางวัลมากกว่าอาจารย์ แล้วอาจารย์จะสร้างห้องเล็กๆทองคำให้นายนะ"

อาจารย์รู้ว่าเขาชอบทองคำ เดี๋ยวก็ซื้อทองคำ