บทที่ 470

ซูหว่าน "..."

เธอสงสัยว่าจี้ซือหานจงใจ ก็กัดฟันค้อนใส่เขา "คุณไม่มีมือหรือไง?"

จี้ซือหานเห็นเธอหูแดงระเรื่อ มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นอ่อนๆ "ฉันอยากให้เธอช่วย"

ซูหว่านสูดหายใจลึก ยกมือขาวนุ่มขึ้นถอดแว่นออกจากสันจมูกให้เขาอย่างมีความอดทน

ทันทีที่ถอดออก ก็เห็นชายหนุ่มหันหน้ามาจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากบางที่ดื่มด่ำอยู่นั้น สำรวจอย่างบ้าคลั่ง

ขณะที่จูบเธอ ก็เอื้อมมือไปจับเอวของเธอ ดึงเธอให้เข้าใกล้ร่างของเขา ลมหายใจที่คลอเคลีย ลอยมาจากระหว่างริมฝีปากและฟัน

มือทั้งสองข้างของซูหว่านกดตรงบริเวณหน้าอกของเขา ออกแรงผลักเขาออก แต่ไม่ว่ายังไงก็ผลักไปออก จึงได้แต่ช้อนดวงตาขึ้นจ้องเขา...

เมื่อจี้ซือหานจูบจนตัวเองแทบจะหมดลมหายใจแล้ว ถึงได้คลายหญิงสาวในอ้อมกอดที่ทำให้เขาเสพติดราวกับดอกป็อบปี้ออกอย่างอาวรณ์

เขาลิ้มรสชาติของเธอมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งก็ทำเขาอารมณ์ค้างเสมอ คงเพราะรักผู้หญิงคนนี้จนหมดหัวใจเท่านั้น ที่จะทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้

เขามองซูหว่านที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอหอบหายใจพร้อมกับถลึงตาใส่เขาไปด้วย ในแววตาของชายหนุ่มก็เผยสีหน้าเหมือนกับชีวิตนี้เขาต้องการเธอเท่านั้น

"หว่านหว่าน เอาโทรศ