ก่อนที่ผู้คนจะทันได้ตอบสนอง...เรื่องที่น่าตกใจอีกเรื่องหนึ่งก็เกิดขึ้นฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและตบหน้าเอซร่าอย่างต่อเนื่องด้วยความโหดเหี้ยมเพี๊ยะ!“นี่สำหรับที่คุณทำให้ชื่อเสียงของหลงเหมินเสื่อมเสีย!”เพี๊ยะ!“นี่สำหรับที่คุณไม่สามารถแยกแยะถูกและผิดได้!”เพี๊ยะ!“นี่สำหรับที่คุณเอาเปรียบผู้อ่อนแอ!“ในฐานะรองหัวหน้ากองบังคับคดีของหลงเหมิน…“คุณไม่เพียงแต่จะทำหน้าที่ของตนเองได้ไม่ดีเท่านั้น แต่คุณยังเอาแต่ใจตัวเองไม่รู้จบอีกด้วย!“ขนาดคุณยังไม่ปฏิบัติตามกฎ แล้วใครในหลงเหมินจะทำ?!“หลงเหมินปกครองโลกใต้ดินของประเทศ H มานานหลายปีและได้บรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากมาย…“แต่เพราะคนอย่างคุณ ความสำเร็จทั้งหมดจึงไร้ค่า!”ฮาร์วีย์ตบหน้าเอซร่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนใบหน้าของเขาบวมเหมือนหมูเอซร่าเป็นนักสู้มากประสบการณ์ แต่เขากลับไม่สามารถหลบเงื้อมมือของฮาร์วีย์ได้ ร่างกายของเขาแกว่งไปมาในขณะที่เขาทนรับการตบหน้าทั้งหมดนั้นทุกคนสามารถบอกได้ว่าเอซร่าโกรธแค่ไหน และว่าเขาต้องการฆ่าฮาร์วีย์อย่างยิ่งทว่า เพราะตราสัญลักษณ์นั้น...ไม่สำคัญว่าเอซร่าจะโกรธหรือแค้นแค่ไหน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต
หลังจากที่ฮาร์วีย์เปิดเผยความคิดของเขา เอซร่าก็กัดฟันกรอด“ฉันพอใจแล้ว! ฉันพอใจแล้วจริง ๆ!” เขาตอบหลังจากนั้นไม่นาน“คุณตอบแบบนั้น แต่จริง ๆ แล้วคุณรู้สึกไม่พอใจใช่ไหม?“คุณคิดที่จะสืบหาตัวตนของผมก่อนที่จะตามล่าทั้งตระกูลของผมใช่ไหม?“คุณจะขุดบรรพบุรุษของผมจากหลุมศพของพวกเขาและเผาพวกเขาจนกลายเป็นขี้เถ้าด้วยใช่ไหม?”ฮาร์วีย์ยิ้มขณะที่เขาเปิดเผยสิ่งที่เอซร่ากำลังคิดจริง ๆ จากนั้นเขาก็เตะไปที่ท้องของเอซร่าเอซร่ากำลังจะหลบลูกเตะนั้นแต่เขาช้าไปนิดเพราะการคุกเข่าของเขาร่างกายของเขารู้สึกหนักอึ้งราวกับว่าเขาถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ การฝึกฝนและความแข็งแกร่งที่เขาสะสมมาหลายทศวรรษถูกทำลายลงในทันทีวิญญาณของเขาถูกบดขยี้ไปพร้อมกับมันเขารู้สึกไร้พลังอย่างยิ่ง ร่างกายของเขาทรุดตัวลงกับพื้นในขณะที่เขาตัวสั่นอย่างไร้การควบคุมเอซร่ากัดฟันด้วยความโกรธเดือดดาล“แกทำอะไรฉันไอ้สารเลว?!”“ไม่มีอะไรมาก ผมแค่ทำลายการบ่มเพาะทั้งหมดของคุณเท่านั้น” ฮาร์วีย์อธิบายอย่างใจเย็น“คนอย่างคุณไม่คู่ควรที่จะทำงานกับกองบังคับคดีของหลงเหมิน มันน่าอายเกินไป“นอกจากนี้ผมยังรู้สึกได้ว่าคุณกำลังโกหกผม“ฟลัตเวล
สองคนนั้นคือแม็กและโลแกนซึ่งต่างหน้าเสียทั้งคู่กล่าวได้ว่าพวกเขายังคงสบายดีข้างหลังพวกเขา เอซร่าและดีแลนต่างนอนอยู่บนเปลหามคนหนึ่งถูกทำลายการพลังภายในไปจนหมด และกลายเป็นเพียงคนธรรมดาอีกคนแขนขาหักหมด ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการพักฟื้นอย่างไรก็ตาม อารมณ์ของโจเซฟไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนักแม้หลังจากที่เขาเห็นสภาพของพวกเขาแล้วก็ตามเขากลับยิ้มและพูดว่า “ไหนเล่าซิ มันเกิดอะไรขึ้น?”ตาของโลแกนกระตุก“นายน้อย ดีแลนยั่วยุฮาร์วีย์โดยไม่ตั้งใจ หลังจากนั้นดีแลนก็โทรหาทั้งรองหัวหน้าบาวเออร์และผมเพื่อให้ไปช่วยเขา…“จากนั้นฮาร์วีย์ก็แสดงตรากองบังคับคดีของหลงเหมินออกมาก่อนที่จะกำจัดพลังทั้งหมดของรองหัวหน้าบาวเออร์”“กำจัดพลัง?” โจเซฟขมวดคิ้ว“ถ้าผมจำไม่ผิด คุณและแม็กเคยคุยกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?“ทำไม? เขาไม่ยอมมอบตำแหน่งของตนและเขายังทำร้ายคนของผมอีกงั้นเหรอ?“เขาคงอยากลองดีกับผมสินะ…”โลแกนดูกังวลใจขณะที่เขาปาดเหงื่อออกจากศีรษะ“นายน้อย ไอ้สารเลวนั้นไม่เพียงแต่ครองตราสัญลักษณ์เท่านั้น เขายังมีเคย์เดนอยู่ข้างเขาด้วย เขายังมียอดฝีมืออยู่ข้างเขาอีกสองคนที่ผมเชื่อว่าจะ
วันรุ่งขึ้น ช่วงเช้าตรู่ที่สถานีตำรวจฟลัตเวลล์มีคนส่งข้อความมา..ข้อความดังกล่าวระบุว่าเนื่องจากความช่วยเหลือของเคย์เดน นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่าลิเลียนและแมนดี้ถูกคุมขัง พวกเธอกลับได้รับการปฏิบัติค่อนข้างดีและเนื่องจากพวกเธอยังคงเป็นครอบครัวของเขา ฮาร์วีย์จึงตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมพวกเธอฮาร์วีย์ลงนามในเอกสารสองสามฉบับที่ห้องรับแขกของสถานีตำรวจ เนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับเคย์เดน ตำรวจจึงไม่ได้วุ่นวายกับฮาร์วีย์มากนักหลังจากที่ตำรวจออกไป ผู้หญิงในชุดนักโทษสองคนก็ถูกส่งมาที่ห้องรับแขกแมนดี้ ซึ่งเดินตามหลัง ดูค่อนข้างเศร้าหมอง เธอดูห่างเหินมากกว่าเดิมเล็กน้อยลิเลียนกระทืบเท้าเดินนำหน้าด้วยท่าทางโอ้อวด“ฉันบอกคุณแล้วไง!” เธอพูดอย่างไม่พอใจขณะที่เดินเข้ามาในห้อง“ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น นั่นคือความผิดของนายน้อยคนที่สิบสาม!“บอกเขาว่าฉันจะทำตามที่ฉันสัญญาไว้! ฉันจะให้เขาแต่งงานกับลูกสาวของฉัน! เหมืองทอง…”ก่อนที่ลิเลียนจะทันได้พูดจบ เธอก็เห็นฮาร์วีย์และตัวแข็งทื่อทันทีในตอนแรกเธอคิดว่าคนที่มาเยี่ยมแมนดี้และเธอคือโจเซฟเธอไม่คิดว่าคน ๆ นั้นจะเป็นฮาร์วีย์แมนดี้ผงะเช่นก
“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ!“ฉันไม่สนใจว่าตอนนี้นายจะมีอำนาจมากกว่าเดิมหน่อยหรือไม่! ยังไงในสายตาของฉันนายก็จะไม่มีวันคู่ควรกับแมนดี้!“ถ้านายทำได้จริงก็พาพวกเราออกไปจากที่นี่สิ!“ไม่อย่างนั้นนายจะมาถึงที่นี่ทำไม?“อยากได้รางวัลชมเชยหรือไง?“คนบ้านนอกอย่างนายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเกาะแมนดี้!“แมนดี้กำลังจะแต่งงานกับนายน้อยที่สิบสาม!“ถ้านายรู้ว่าอะไรจะดีที่สุดสำหรับนาย นายก็ควรจะตัดใจจากเธอโดยเร็วที่สุด!“ที่นี่ไม่มีที่ให้นาย!”ลิเลียนยังคงวางแผนที่จะบังคับให้แมนดี้แต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยเพื่อที่เธอจะได้ใช้ชีวิตที่หรูหราที่สุดเท่าที่เธอเคยมีมาในสายตาของเธอ เธอไม่ได้เหมาะกับการเป็นคนรวยอีกต่อไป เธอสมควรได้รับมากกว่านั้นมาก!“นี่คุณเพ้อเจอตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?” ฮาร์วีย์เยาะเย้ย“คุณยังจมอยู่ในจินตนาการที่คุณได้โจเซฟมาเป็นลูกเขยที่รักอีกเหรอ?“คุณคู่ควรที่จะได้เป็นแม่ยายของเขาหรือเปล่า?”ลิเลียนกรีดร้อง “หุบปาก!”“ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! หยุดทำลายแผนของฉันได้แล้ว!” ลิเลียนกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ“อย่ากดดันฉันเชียวนะ!”เพี๊ยะ!ฮาร์วีย์ตบหน้าลิเลียน เขาไม่สามารถระงับอารมณ์ตนเองได้
ลิเลียนเปลี่ยนสีหน้าไปในทันทีและกรีดร้องว่า "ไม่! ฉันไม่ไว้ใจไอ้สารเลวนี่เลย! เขาอาจจะขายพวกเราออกไปก็ได้!“ถ้าเขาทำแบบนั้น เราจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่หลังลูกกรงนี่!”“พอได้แล้วแม่!“ทำไมฮาร์วีย์ต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ?!”แมนดี้มีสีหน้าสิ้นหวัง“เขาไม่ใช่คนแบบนั้น! นี่แม่ยังไม่รู้จักเขาอีกเหรอ?“ถ้าเขาคิดที่จะทำร้ายเรา เขาคงเลือกที่จะทิ้งเราไว้ที่นี่แล้ว!“เขาจะเสียเวลามาคุยกับเราทำไม”ฮาร์วีย์จ้องมองลิเลียนอย่างเย็นชา"นี่คุณพยายามจะทำอะไรกันแน่?“คุณจะรอโจเซฟงั้นเหรอ?“คุณกำลังรอให้ฝ่ายนั้นสำนึกอยู่หรือไง? หรือคิดจะรอให้โชคช่วยพาคุณออกไปจากที่นี่?“คุณช่วยหัดมองความเป็นจริงหน่อยได้ไหม?“นอกจากผมแล้วใครจะปกป้องคุณได้อีก”หลังจากพินิจมองฮาร์วีย์แล้ว ลิเลียนก็หัวเราะอย่างเย็นชาและเย้ยหยันออกไป “แหม! ตอนนี้นายรู้วิธีขู่ฉันแล้วงั้นเหรอ!“ฉันยินดีที่จะบอกนายว่า ฉันมีข้อมูลสำรองที่จะสามารถพลิกผันสถานการณ์ได้ตามต้องการ!“ถ้านายอยากรู้ข้อมูลพวกนั้น นายจะต้องยอมรับเงื่อนไขของฉันทั้งสามข้อ!”"แม่! เรื่องพวกนั้นมันจำเป็นสำหรับตอนนี้ด้วยเหรอ?” แมนดี้อุทานด้วยความหงุดหงิด“แน่นอนว
ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้กับความไม่มีเหตุผลของลิเลียนเขาไม่คิดเลยว่าลิเลียนจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมอีกหลังจากไม่ได้พบเธอมาระยะหนึ่งฮาร์วีย์ยักไหล่“ผมไม่คิดว่าจะทำแบบนั้นเพื่อคุณได้หรอกนะ”“เอาแบบนี้ดีไหม? ผมจะประกันตัวแมนดี้ออกไป“คุณก็รออยู่ที่นี่และรอให้โจเซฟมาพาคุณออกไปแทน”หลังจากพูดเช่นนั้น ฮาร์วีย์ก็หันหลังกลับและเริ่มเดินจากไป“แม่ นี่มันจะเกินไปแล้วนะ! แค่ยกเหมืองทองคำให้เขาไปก็ได้แล้วนี่!”แมนดี้ไม่อาจระงับความขุ่นข้องหมองใจของตัวเองได้อีกต่อไป เธอหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นใบหน้าของลิเลียนมืดลงทันที“เหมืองทองคำไม่ได้เป็นของแม่มาตั้งแต่แรกแล้ว! เลิกทำตัวไร้เหตุผลถึงขนาดนี้ได้หรือเปล่า!”ลิเลียนโกรธมาก“นี่แกคิดอะไรของแก! ฉันเป็นแม่ของแกนะ!“ถ้าแกไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้สารเลวนี่ นายน้อยลำดับที่สิบสามก็จะยอมทำตามสัญญาในส่วนของเขา!“เราจะไม่ต้องเจอปัญหาอะไรเลย!“หรือแกจะบอกว่าแกก็อิจฉาฉันด้วยอีกคน!”หลังจากต้องทนอยู่ในคุกมาหลายวัน ลิเลียนก็ไม่สามารถระงับอารมณ์และเริ่มลงไม้ลงมือเพี๊ยะ!แมนดี้เหวี่ยงหลังฝ่ามือของเธอไปบนใบหน้าของลิเลียน และส่งร่างของอีก
“นั่นแหละพวกเราถึงต้องมาอยู่ที่นี่ มันไม่สำคัญหรอกว่าเราได้ก่ออาชญากรรมขึ้นจริงหรือเปล่า”แมนดี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่“แต่มีบางอย่างที่ฉันยังไม่เข้าใจ โจเซฟทำเรื่องมากมายเพื่อให้แม่ของฉันไว้วางใจและถึงกับยอมทำสัญญาไร้ขยะพวกนี้ แต่แล้วทำไมล่ะ“เป็นเพราะฉันไม่ตอบรับความรู้สึกของเขาเหรอ? นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เขาเลือกที่จะแก้แค้นใช่ไหม?”“นั่นก็อาจจะเป็นหนึ่งในเหตุผลของเรื่องที่เกิด จนมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคิดถึงเรื่องที่แก้ไขไม่ได้แล้ว” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น“มาคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า“คุณได้สำรองข้อมูลไว้บ้างหรือเปล่า?”“แน่นอน” แมนดี้ตอบอย่างเงียบ ๆ“ถึงแม้ว่าแม่จะค่อนข้างไม่มีเหตุผล แต่กับเรื่องธุรกิจแล้วเธอค่อนข้างระมัดระวังทีเดียว“พวกตำรวจมีสำเนาเกี่ยวกับสัญญาของเหมืองทองคำ“แต่สัญญาตัวจริงถูกเก็บอยู่ในล็อคเกอร์ของสนามบินนานาชาติฟลัตเวลล์”หลังจากได้ยินคำพูดของแมนดี้ ฮาร์วีย์รู้สึกประทับใจอันที่จริง ลิเลียนจะไม่ยอมอยู่เฉยจนกว่าจะแน่ใจว่าผลประโยชน์ของเธอจะปลอดภัย“บอกรหัสล็อคเกอร์เก็บของให้ผมหน่อย”ฮาร์วีย์ลุกขึ้นยืน“ในเมื่อโจเซฟต้องการปิดปากเราด้วยสัญญาน