บทที่ 3172

ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้กับความไม่มีเหตุผลของลิเลียน

เขาไม่คิดเลยว่าลิเลียนจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมอีกหลังจากไม่ได้พบเธอมาระยะหนึ่ง

ฮาร์วีย์ยักไหล่

“ผมไม่คิดว่าจะทำแบบนั้นเพื่อคุณได้หรอกนะ”

“เอาแบบนี้ดีไหม? ผมจะประกันตัวแมนดี้ออกไป

“คุณก็รออยู่ที่นี่และรอให้โจเซฟมาพาคุณออกไปแทน”

หลังจากพูดเช่นนั้น ฮาร์วีย์ก็หันหลังกลับและเริ่มเดินจากไป

“แม่ นี่มันจะเกินไปแล้วนะ! แค่ยกเหมืองทองคำให้เขาไปก็ได้แล้วนี่!”

แมนดี้ไม่อาจระงับความขุ่นข้องหมองใจของตัวเองได้อีกต่อไป เธอหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

ใบหน้าของลิเลียนมืดลงทันที

“เหมืองทองคำไม่ได้เป็นของแม่มาตั้งแต่แรกแล้ว! เลิกทำตัวไร้เหตุผลถึงขนาดนี้ได้หรือเปล่า!”

ลิเลียนโกรธมาก

“นี่แกคิดอะไรของแก! ฉันเป็นแม่ของแกนะ!

“ถ้าแกไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้สารเลวนี่ นายน้อยลำดับที่สิบสามก็จะยอมทำตามสัญญาในส่วนของเขา!

“เราจะไม่ต้องเจอปัญหาอะไรเลย!

“หรือแกจะบอกว่าแกก็อิจฉาฉันด้วยอีกคน!”

หลังจากต้องทนอยู่ในคุกมาหลายวัน ลิเลียนก็ไม่สามารถระงับอารมณ์และเริ่มลงไม้ลงมือ

เพี๊ยะ!

แมนดี้เหวี่ยงหลังฝ่ามือของเธอไปบนใบหน้าของลิเลียน และส่งร่างของอีก