เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 59
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 60
“ไม่มีทาง” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มเอ่ย “กล่าวอีกนัยคือ ข้ามิได้แต่งเรื่องใส่พวกเขา ทว่าพูดตามความจริงทั้งนั้น” “หากในวันข้างหน้าท่านย่ามีโอกาสได้พบพวกเขา ก็จะรู้ว่าทุกสิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นความจริง” แววตาของเหล่าไท่จวินมีความอบอุ่นขึ้นอีก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นับจากนี้องค์หญิงก็พักอยู่ในจวนอ๋องเป็นการชั่วคราวเถอะ” “หากในอนาคตรู้สึกว่าอยู่ในจวนแล้วอึดอัดใจ จึงต้องการที่จะออกไป ก็สามารถไปได้ทุกเมื่อ” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มพลางผงกศีรษะ ลู่จิ่นเหนียงมองดูพวกนางพูดคุยหยอกล้อด้วยกัน พลันรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยก ทั้งคนแลดูอึดอัดใจมาก เดิมนางคิดว่าเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้นในจวนเยียนอ๋อง ฉินซิ่วเอ๋อร์จะเป็นคนประเภทเดียวกับตัวนาง คือหาทางออกไปจากจวนเยียนอ๋อง นางกลับไม่คาดคิดว่า ฉินซิ่วเอ๋อร์ให้ตายก็ไม่ยอมจากไป! ไม่เพียงแต่ฉินซิ่วเอ๋อร์ไม่ยินยอมจากไป เฟิ่งจือเซี่ยก็ไม่ยินยอมจะจากไปด้วย ซือเจ๋อเยว่ก็ไม่ไป! พวกนางทำให้นางดูแปลกแยกและสร้างภาพให้นางเป็นตัวโกงที่น่ารังเกียจไร้น้ำใจไร้คุณธรรม เดิมนางก็เป็นคนจิตใจคับแคบมากอยู่แล้ว จึงอดกลั้นไม่ไหว เวลานี้ในใจของนาง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 61
“จิ่นเหนียง ถือว่าแม่ขอร้องเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่อยากอยู่ในจวนอ๋องอีกแล้ว ก็ขอให้คลอดลูกคนนี้ก่อนเถอะ” ลู่จิ่นเหนียงหลบเลี่ยงสายตาของพระชายาเยียนอ๋องเล็กน้อย มิได้รับปาก ฉินซิ่วเอ๋อร์และเฟิ่งจือเซี่ยมองไปที่ลู่จิ่นเหนียงด้วยสายตาอิจฉา เหล่าไท่จวินเห็นปฏิกิริยาของลู่จิ่นเหนียง ก็ถอนหายใจข้างในใจ นางพูดเสียงเบา “วันนี้พวกเจ้าเหนื่อยมากแล้ว ทุกคนกลับไปพักผ่อนเถอะ ให้จิ่นเหนียงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ด้วย” หลังจากที่ทุกคนออกจากห้องของลู่จิ่นเหนียง และต่างคนต่างกลับห้อง เหล่าไท่จวินเรียกซือเจ๋อเยว่ไว้ เพื่อถาม “องค์หญิงคิดเห็นอย่างไรกับสถานการณ์นี้?” ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าเหล่าไท่จวินถามถึงอะไร แม้ว่านางจะมองเห็นบางเหตุการณ์ก็ตาม ทว่าในเวลานี้ยังมิสามารถพูดออกไปตามตรงได้ นางพูดเลี่ยง “เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของน้องสะใภ้สี่ ผู้ใดก็ตัดสินใจแทนนางไม่ได้” หลังจากที่เหล่าไท่จวินถอนหายใจเบา ๆ ก็พูดว่า “ท่านพูดถูก” นางพูดจบแล้วก็ส่งเสียงไอสองสามครั้ง ซือเจ๋อเยว่พูดด้วยความเป็นห่วง “ท่านย่าต้องรักษาสุขภาพด้วย” เหล่าไท่จวินผงกศีรษะ “วางใจเถอะ ร่ายก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 62
ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ไอสังหารพวยพุ่ง เส้นผมสีหมึกปลิวไปตามสายลมพัดผ่าน องค์ประกอบใบหน้าทั้งห้าที่หล่อเหลากึ่งซ่อนเร้นกึ่งมองเห็นได้ในยามราตรี ราวกับเทพเจ้าแห่งความตายมาเยือน วันนี้เขาได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว โดยให้เหล่าองครักษ์วางค่ายกลลูกเกาทัณฑ์ หลังจากที่เขาล้มเหลวในการล้วงความลับ จึงนำเหล่าองครักษ์บินถอยร่นไปอยู่ด้านหลังค่ายกลอย่างรวดเร็ว และเปิดใช้ค่ายกลลูกเกาทัณฑ์ ทันใดนั้น ลูกธนูนับหมื่นพุ่งออกพร้อมกัน สังหารชายชุดดำลงได้จำนวนไม่น้อย หากซือเจ๋อเยว่อยู่ที่นี่ด้วย จะได้เห็นว่าพลังชั่วร้ายจากศพของชายชุดดำเหล่านั้น ลอยพุ่งมาสู่หว่างคิ้วของเขา วันนั้นซือเจ๋อเยว่ได้ปัดเป่าพลังชั่วร้ายให้เขาแล้ว คราวนี้กลับมาเข้มข้นอีกมาก แม้ว่าห่าฝนลูกธนูนั้นได้สังหารชายชุดดำไปจำนวนมาก ทว่าชายชุดดำเหล่านั้นยังไม่มีทีท่าจะล่าถอย พวกเขาไม่ต่างจากสุนัขบ้าที่ได้กลิ่นเนื้อ รีบมาล้อมรอบเยียนเซียวหรานอย่างรวดเร็ว คุณชายทุกคนในจวนเยียนอ๋อง ได้ฝึกฝนวิทยายุทธ ตำราพิชัยสงคราม และค่ายกลการศึกจากเยียนอ๋องตั้งแต่เยาว์วัย เยียนเซียวหรานแสดงความสามารถในด้านนี้
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 63
เยียนเซียวหรานสูดหายใจเข้าลึก สั่งปรับรูปขบวนของเหล่าองครักษ์โดยทันที และเป็นอีกครั้งที่สังหารชายชุดดำเหล่านั้นที่พุ่งเข้ามาได้จำนวนไม่น้อย ทว่าหลังจากที่พวกเขาถูกโจมตีด้วยหน้าไม้เมื่อครู่นี้ ได้สูญเสียกำลังคนไปเยอะมาก กอปรกับพวกเขาต่อสู้เป็นเวลานาน และไม่มีกำลังเสริม จึงหมดแรงแล้วในเวลานี้ เยียนเซียวหรานยังถูกแทงด้วยกระบี่หลายครั้ง ในเวลานี้ร่างกายโชกเลือดแล้ว คมกระบี่เฉือนผ่านช่องท้องของเขา เผยให้เห็นห่อผงแป้งที่ซือเจ๋อเยว่มอบให้เขาก่อนจากไป มิรู้ว่าห่อบรรจุผงแป้งนั้นทำจากวัสดุชนิดใด ทว่ามันไม่ถูกคมกระบี่ตัดขาด เยียนเซียวหรานค่อนข้างเหลือเชื่อ เขานึกถึงคำพูดของซือเจ๋อเยว่ จึงหยิบห่อผงแป้งขึ้นมาแล้วโปรยใส่ร่างของชายชุดดำเหล่านั้น เขาโปรยมันออกไป และเมื่อใดก็ตามที่ชายชุดดำเปื้อนผงแป้งจะหยุดนิ่งกับที่ทันที แล้วล้มลงกับพื้นโดยตรง ขาดใจตายทันที เหตุการณ์พลิกผันเช่นนี้ทำให้เขาประหลาดใจมาก หรือว่าผงแป้งเหล่านี้มีพิษร้าย? ในเวลานี้เขารู้สึกโชคดีมาก โชคดีที่เขาแค่จับห่อผงแป้งแล้วโปรยออกไป มิเช่นนั้นเขาอาจจะเป็นคนแรกที่ถูกพิษ ซือเจ๋อเยว่ลงม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 64
พลังชั่วร้ายระหว่างคิ้วของเขาอัดแน่น แม้ว่าหัวหน้าไม่สามารถมองเห็น ก็สามารถสัมผัสได้ถึงไอสังหารที่แข็งแกร่งจากร่างกายของเขา ในเวลานี้เยียนเซียวหราน ไม่ต่างจากพญายมราชจากอาณาจักรใต้พิภพทั้งเก้ามาเยือน ไอสังหารน่าสะพรึง แค่มองก็ทำให้คนหวาดกลัวจับใจ หัวคิ้วของหัวหน้าขมวดมุ่น เนื่องจากเขาไม่สามารถหาวิธีควบคุมความกลัวในใจได้เลย เขาระงับความคิดที่จะวิ่งหนีในใจ ยกมือส่งสัญญาณให้ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลัง ให้พวกเขาดึงหน้าไม้อีกครั้ง ในเวลานี้หัวใจของเยียนเซียวหรานเต็มไปด้วยความอำมหิต เขาไม่สามารถระงับความอาฆาตในใจได้ ยกกระบี่ขึ้นไล่ล่าสังหารคนเหล่านั้น คมกระบี่ของเขาเย็นเยียบรุนแรง ไร้คนสกัดกั้นไหว ในพริบตาเดียวเขาก็สังหารชายชุดดำทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของหัวหน้าน่าเกลียดมาก สั่งเสียงทุ้มเย็น “ยิงหน้าไม้!” ลูกศรหน้าไม้พุ่งออกไป ทว่าล้มเหลวในการทำร้ายเยียนเซียวหราน เขาเข้าใกล้หัวหน้ามากขึ้น หน้าไม้ทหารใหญ่เกินไป หากฝ่ายตรงข้ามอยู่ใกล้เกินก็จะปรับมุมการยิงได้ยาก หัวหน้าสบถคำหยาบ ชักกระบี่อย่างรวดเร็วและเริ่มต่อสู้กับเยียนเซียวหราน ในไม่ช้
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 65
ในเวลานี้เยียนซุ่ยซุ่ยก็เข้ามาด้วย นางตรวจชีพจรของเยียนเซียวหรานเป็นอันดับแรก “เสด็จแม่ ท่านไม่ต้องกังวล อาการบาดเจ็บของพี่ชายสามไม่ร้ายแรงเจ้าค่ะ” “ข้าจะรักษาบาดแผนของเขาก่อน เขาควรจะตื่นหลังจากได้พักผ่อนสักครู่” ในเวลานี้เยียนเซียวหรานโชกเลือด พระชายาเยียนอ๋องจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร? แต่เวลานี้นางยังรู้ดีว่ากังวลไปก็เปล่าประโยชน์ เมื่อพิจารณาถึงความแตกต่างระหว่างชายหญิง นางจึงเรียกเด็กรับใช้คนหนึ่งมาช่วย เห็นได้ชัดว่าซือเจ๋อเยว่ซึ่งเป็นพี่สะใภ้ไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่เช่นกัน หลังจากที่นางเดินไปถึงประตู ก็หันกลับไปมองเยียนเซียวหรานอีกครั้ง หว่างคิ้วของเขาอบอวลด้วยพลังชั่วร้าย และพลังชั่วร้ายดูเหมือนจะกลายเป็นธาตุแท้ นางเหลือบมองเส้นสีแดงบนข้อมือของตัวเอง ถอนหายใจเบา ๆ หันหลังกลับแล้วเดินออกไป หลังจากนางเดินออกมาก็เห็นเฟิ่งจือเซี่ยยืนอยู่ที่โถงทางเดิน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาค่อนข้างลึกลับ ซือเจ๋อเยว่ไม่อยากรบกวนนาง ขณะที่กำลังจะเดินผ่านนางไป จู่ ๆ นางก็ถามว่า “องค์หญิงเชี่ยวชาญคาถาลัทธิเต๋าจริงหรือ?” ซือเจ๋อเยว่ชะงักไปชั่วขณะ ถามว่า “เจ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 66
เฟิ่งจือเซี่ยเดินมาหยุดอยู่ข้างกายซือเจ๋อเยว่ด้วยความตื่นเต้นพลางเอ่ยถาม “ข้าตั้งครรภ์แล้ว? เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ตอบกลับ “ฝีมือการแพทย์ของข้าหาได้สูงส่งไม่ ทำได้ก็แต่เพียงดูโหงวเฮ้งเป็นเท่านั้น เรื่องนี้เจ้าคงต้องไปขอคำยืนยันกับซุ่ยซุ่ยอีกที”เฟิ่งจือเซี่ยหมุนตัวเตรียมจะไปหาเยียนซุ่ยซุ่ย ทว่าซือเจ๋อเยว่รั้งนางเอาไว้ก่อนพลางเอ่ย “เจ้าค่อยๆ เดินเถิด”เฟิ่งจือเซี่ยรู้ดีว่าหากนางตั้งครรภ์จริง อายุครรภ์ก็คงยังน้อยนัก ไม่ควรขยับตัวแรงจริงๆ แต่นางเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าซือเคล็ดวิชาโหงวเฮ้งของซือเจ๋อเยว่แม่นยำหรือไม่ ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะเกิดกังวลขึ้นมาบ้างนางรีบตอบ “ข้าจะค่อยๆ เดินหากข้าตั้งครรภ์ลูกของพี่เอ้อร์จริง ข้าย่อมต้องตอบแทนท่านอย่างงามเลย!”ซือเจ๋อเยว่หัวเราะพลางว่า “เจ้าจะขอบคุณข้าไปไย? หากจะขอบคุณก็ต้องขอบคุณความพยายามครานั้นของพี่เอ้อร์เสียมากกว่า เกี่ยวพันอันใดกับข้ากัน”เฟิ่งจือเซี่ย “…”นางพบว่าซือเจ๋อเยว่ไม่มีท่าทีเฉกเช่นองค์หญิงเลยสักนิด และนิสัยของนางก็ไม่ใช่คนเคร่งขรึมอะไรเช่นเดียวกันนางยื่นใบหน้าเข้าใกล้พลางเอ่ย “องค์หญิง ท่าน...”ซือเจ๋อเยว่ห
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 67
ซือเจ๋อเยว่ “...”ซือเจ๋อเยว่ “!!!”นี่มันบ้าอะไรกัน!ถ้าเกิดเยียนเซียวหรานตื่นขึ้นมาตอนนี้ นางเป็นต้องถูกเขาสงสัยอีกรอบแน่ๆนางสูดหายใจเข้าลึก พยายามรวบรวมกำลัง เพื่อให้ตนเองสามารถลุกยืนขึ้นได้ เพียงแต่วันนี้ไม่รู้เพราะเหตุใด ร่างกายจึงแทบไม่มีแรงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย นางบอกตัวเองไม่ให้ร้อนใจไป ขอเพียงเยียนเซียวหรานไม่ตื่นขึ้นมาก็เป็นอันใช้ได้แล้วหลังจากนางสูดลมหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้งก็พอรวบรวมกำลังได้บ้างแล้ว นางจึงค่อย ๆ ใช้มือยันกายขึ้น หวังจะถอยห่างออกไปด้านข้างอีกหน่อยแต่ทันทีที่นางเพิ่งยันกายขึ้นได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็พบว่าตนเองไม่มีแรงหลงเหลืออยู่เสียแล้ว ร่างของนางจึงล้มลงไปอีกครั้งตอนที่นางล้มลงมานี้เอง ริมฝีปากของนางก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนนุ่มเมื่อมองดูใกล้ ๆ แล้ว เมื่อครู่นางพบว่าเมื่อครู่ตนได้ล้มลงบริเวณใกล้เคียงกับลำคอของเยียนเซียวหราน และความอบอุ่นอ่อนนุ่มที่นางเพิ่งจะได้เสียดสีสัมผัสก็คือริมฝีปากของเขานั่นเองซือเจ๋อเยว่ “!!!”นางแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!ขณะที่นางพยายามรวบรวมกำลังอีกครั้งเพื่อขยับถอยออกไป กะทันหันนั้นเองเยียนเซียวหรานก็ลืมตาข
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 294
"ไม่มีคำว่าแต่อันใดทั้งนั้น" นักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน "หากท่านไม่รีบออกไป อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!" ซือเจ๋อเยว่ "…" เมื่อคืนที่ผ่านมานางได้ยินเยียนเซียวหรานบอกว่าราชครูไม่ชอบยุ่งเรื่องของผู้อื่น และไม่ชอบพบเจอคนแปลกหน้า นางคิดว่าเขาไม่น่าจะเป็นคนเช่นนั้น อย่างน้อยก็การที่เขาเร่งเดินทางไกลกลับมาเพื่อใช้กระบี่ฟันไป๋จื้อเซียนครั้งนั้น ก็หมายความว่าเขาหาใช่คนที่เพิกเฉยต่อปัญหาของผู้คนโดยสิ้นเชิง นางยังคิดว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้ เมื่อเขาเดาเจตนาของนางได้ เขากลับส่งนักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวที่ดุดันมาไล่นางออกไป หากเรื่องนี้เกิดขึ้นที่อื่น นางคงจะบุกขึ้นเขาไปถามเขาให้รู้เรื่อง แต่ที่นี่คือเมืองหลวง อีกทั้งกระบี่ของเขาคราวก่อนทรงพลังจนเกินคาด ราชครูผู้นี้คงเป็นยอดฝีมือที่นางไม่อยากขัดแย้งด้วย ดังนั้น นางจึงทำได้แค่พาเยียนเซียวหรานเดินออกจากค่ายกลไปอย่างเงียบ ๆ ทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากค่ายกล นักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวก็รีบปิดซุ้มประตูที่เชิงเขาทันที ซึ่งปกติแทบไม่เคยปิด เขาปิดประตูอย่างรุนแรงจนซือเจ๋อเยว่ที่เดินช้ากว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 293
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงไม่มีความจำเป็นต้องถามอีกต่อไป นางลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า” ครั้งนี้เยียนเซียวหรานไม่ได้หันกลับมามองนางอีก และนางก็ไม่ได้รั้งเขาไว้ นางหมุนตัวแล้วเดินจากไป เยียนเซียวหรานมองเปลวเทียนที่ลุกไหวอยู่ในศาลบรรพชน ก่อนจะถอนหายใจเสียงยาว เมื่อซือเจ๋อเยว่กลับมาที่ห้อง นางครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเยียนเซียวหรานในปีนี้ นางคิดหลายตลบก็ยังไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด ในสถานการณ์เช่นนี้ คำอธิบายเดียวที่ดูคล้ายจะสมเหตุสมผล คืออาจเป็นเพราะลุงเขยของเยียนเซียวหรานมาเยือน จึงทำให้เขาอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้ นางยักไหล่เล็กน้อย ไม่ใส่ใจจะคิดต่อ และหันไปวางแผนว่าหากได้พบกับราชครูในวันรุ่งขึ้น นางจะเกลี้ยกล่อมให้เขาช่วยจัดการไป๋จื้อเซียนได้อย่างไร เช้าวันรุ่งขึ้น เยียนเซียวหรานมาตามที่นัดไว้ เขาพานางไปยังหอพยากรณ์ดวงดาวเพื่อพบกับราชครู แม้จะเรียกว่าหอ แต่ที่แท้แล้วคือกลุ่มอาคารขนาดใหญ่ เป็นสถานที่ที่อดีตฮ่องเต้สร้างขึ้นเพื่อราชครู ตั้งอยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดในเมืองหลวง ซึ่งที่แห่งนั้น ก็สามารถเฝ้าดูดวงดาวและทำนา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 292
แท้จริงแล้วราชครูมีการไปมาหาสู่กับเยียนอ๋อง ในเมืองหลวงเขาแทบไม่มีสหายที่ใด เยียนอ๋องกลับเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียว ครั้งล่าสุดก่อนที่เยียนอ๋องจะออกศึก ราชครูเคยมาพบเยียนอ๋องครั้งหนึ่ง ส่วนพวกเขาหารือเรื่องใดกันนั้น เยียนเซียวหรานไม่อาจรู้ได้ เพียงแค่ได้ยินเสียงทั้งสองทะเลาะกันในห้องหนังสือ หลังจากจวนเยียนอ๋องเกิดเรื่อง ราชครูก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ในค่ำคืนนั้นเมื่อเยียนเซียวหรานพบราชครูที่เรือนพักในจวนหนิงกั๋วกง เขารู้สึกประหลาดใจไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกในความทรงจำของเยียนเซียวหราน ที่ราชครูยอมเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องหยุมหยิมเช่นนี้ ปกติเมื่อเขาอยู่ในเมืองหลวง ก็มักจะพำนักอยู่ในหอพยากรณ์ดวงดาว ไม่ว่าจะมีเรื่องใดที่ไม่สำคัญจริง เขาจะไม่มีทางออกมา ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยความกังวล “แต่ไป๋จื้อเซียนนั้นเป็นภัยใหญ่ ทั้งยังเติบโตอย่างรวดเร็วอีกด้วย” “เกรงว่าไม่นานเกินรอเขาจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นอีก ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นก็จะยิ่งจัดการยากขึ้น” “ไม่ว่าราชครูจะยินยอมพบข้าหรือไม่ ข้าคงต้องหาวิธีพบเขาให้ได้” เยียนเซียวหรานพยักหน้า “ก็ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปกับท่าน” ซือเจ๋อเยว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 291
เขานึกถึงภาพในช่วงหลายวันที่ผ่านมายามนางนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีวี่แววของลมหายใจใด ๆ หัวใจเขาเจ็บปวดราวกับถูกบีบคั้นจนแทบทนไม่ได้ ถึงแม้เขาจะรู้อยู่เสมอว่าสภาพร่างกายของนางไม่แข็งแรง แต่ทุกครั้งที่เขาได้พบนาง นางกลับมีรอยยิ้มเปี่ยมล้นบนใบหน้า ร่างกายของนางดูเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เขาไม่เคยคิดว่านางเป็นคนที่กำลังจะสิ้นลม และไม่เคยคิดว่าสภาพร่างกายของนางจะแย่ถึงเพียงนี้ แต่เหตุการณ์ครั้งนี้กลับเตือนเขา ว่านางบอบบางยิ่งกว่าที่เขาเคยคาดคิดไว้มากนัก เขาเอ่ยเสียงเบา “เรื่องนี้ข้าจัดการเองได้ องค์หญิงพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนให้ดีเถอะ”ซือเจ๋อเยว่หัวเราะเสียงเบา “สภาพร่างกายของข้า ผู้อื่นอาจไม่รู้ แต่เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?” “เมื่อมีเจ้าอยู่ข้างกาย ข้าอาจอยู่ได้นานขึ้นอีกสักหน่อย แต่หากเจ้าไม่อยู่ ข้าก็จะตายเร็วขึ้นกว่าเดิม” เยียนเซียวหรานขมวดคิ้วแน่น บัดนี้เขาไม่อยากได้ยินคำว่า ‘ตาย’ อีกแล้ว ซือเจ๋อเยว่นั่งลงข้างเขา ใช้มือทั้งสองประคองคางของตนเองไว้พลางเอ่ยขึ้น “อีกอย่าง ไป๋จื้อเซียนนั่นเป็นข้าที่ปล่อยออกมาเอง” “เรื่องครั้งนี้จะไปโทษเจ้าไม่ได้หรอก หากจะโทษก็ต้องโทษข้า” “
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 290
เยียนเซียวหรานหลุบตาลง “ท่านย่าสั่งสอนได้ถูกต้อง ครั้งนี้เป็นข้าที่ปฏิบัติหน้าที่บกพร่อง ตอนนี้องค์หญิงฟื้นแล้ว ท่านย่าลงโทษข้าเถิดขอรับ”เหล่าไท่จวินพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆซือเจ๋อเยว่รีบกล่าว “ท่านย่า เรื่องนี้โทษน้องสามไม่ได้จริง ๆ หากจะโทษก็ต้องโทษที่ตอนนั้นสถานการณ์พิเศษ”“ข้าเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเจอเข้ากับไป๋จื้อเซียนที่นั่น หากไม่ใช่เพราะน้องสามปกป้องข้าจนสุดชีวิตละก็ ข้าก็คงตายไปแล้ว”“ดังนั้นท่านย่าอย่าได้ลงโทษน้องสามเลย เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน”เหล่าไท่จวินถอนหายใจ “องค์หญิงไม่ต้องร้องขอความเมตตาแทนเขา เขาเป็นบุรุษ เดิมทีก็ควรปกป้องญาติผู้หญิงในครอบครัวอยู่แล้ว”ซือเจ๋อเยว่หันหน้าไปมองเยียนเซียวหราน เขายืนหน้านิ่งยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นนางมองมา ก็สบตากับนางแวบหนึ่ง แล้วก็เก็บสายตาคืนกลับมาซือเจ๋อเยว่รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “วันนั้นข้าเห็นเหนียนเหนียนหมดสติไปเช่นกัน เหนียนเหนียนไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”เยียนเหนียนเหนียนโผล่หน้าออกมาจากทางด้านหลังของเหล่าไท่จวิน “ข้าไม่เป็นไร แค่หมดสติเป็นครู่เดียวเท่านั้น ในไม่ช้าก็หายดีแล้ว”“ร่างกายของข้าแข็งแรง องค์หญิ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 289
ตอนที่ไป๋จื้อเซียนมองเห็นยันต์พวกนั้นก็หรี่ตาลงทันที เมื่อตระหนักได้ว่าทรงพลัง ก็โยกหลบอย่างรวดเร็วซือเจ๋อเยว่ฉวยโอกาสยื่นนิ้วออกไป ยันต์พวกนั้นก็ไล่ตามไป๋จื้อเซียนไป ร่างกายของเขามียันต์ห้าอัสนีบาตแผ่นหนึ่งแปะอยู่เขาด่าทอด้วยคำหยาบคาย มองไปทางด้านนอกห้องแวบหนึ่ง รู้ว่าหากวันนี้ไม่หนีไป เกรงว่าจะต้องตายอยู่ที่นี่จริง ๆ จึงวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วตอนที่เขาวิ่งหนี เมฆฝนก่อตัวขึ้น ไล่ตามเขาภายในชั่วพริบตา ทั่วทั้งเรือนเต็มไปด้วยเสียงฟ้าร้อง ผู้ดูแลพาท่านหมอเดินเข้ามาพอดี ทันทีที่เห็นฉากนี้ ก็ตกใจจนลูกตาเกือบถลนออกมาถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นไป๋จื้อเซียน แต่เขามองเห็นสายฟ้าบนท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสายฟ้าหน้าตาแบบนี้ทันทีที่ไป๋จื้อเซียนวิ่งหนี ห้องก็กลับคืนสู่สภาพปกติ ตะเกียงน้ำมันที่มุมห้องยังคงสว่างอยู่ซือเจ๋อเยว่ล้มลงบนพื้น ทันทีที่หันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าคนที่ฟันกระบี่ใส่ไป๋จื้อเซียนก็คือเยียนเหนียนเหนียนนางรู้สึกผิดปกติ ต่อให้นางแปะยันต์แผ่นหนึ่งบนกระบี่ของเยียนเหนียนเหนียน กระบี่เล่มนั้นของนางร้ายกาจกว่ากระบี่ทั่วไปเล็กน้อย ก็ไม่มีทางทำลายอาณาเขตที่ไป๋จื้อเซียนวางเอาเม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 288
ครู่ต่อมา ซือเจ๋อเยว่หยิบอาวุธเวทย์อีกชิ้นหนึ่งออกมา เพียงแต่นางยังไม่ทันเข้าไปหา ก็ถูกเส้นผมสีดำของเขากวาดลอยกระเด็นออกไปเยียนเซียวหรานอยากจะเข้ามาช่วย แต่กลับถูกผ้าต่วนสีแดงรัดลำคอเอาไว้เขากล่าวอย่างยากลำบาก “องค์หญิง!”ซือเจ๋อเยว่ล้มลงบนพื้นกระอักเลือดออกมา ไป๋จื้อเซียนไม่ได้เขยิบเข้าไปใกล้ตรงหน้าของนางพอดีเลือดพ่นใส่มือของไป๋จื้อเซียน มือของเขาเป็นรูทันทีเขาค่อนข้างประหลาดใจ “นักพรตหญิงน้อย ร่างกายของเจ้ามีความพิเศษนี่นา!”ปากเขาพูดไป มือกลับบีบลำคอของนางเอาไว้ “กินตบะของเจ้า จะต้องบำรุงมากแน่!”ร่างกายของซือเจ๋อเยว่ เป็นวิญญาณมาหนึ่งพันปี เป็นครั้งแรกที่ได้เจอร่างกายอย่างนางเขาเคยเห็นในหนังสือเล่มหนึ่ง หากได้กินวิญญาณของนาง เท่ากับเป็นการบำเพ็ญตบะห้าร้อยปีถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะเคยประมือกับนางมาก่อน แต่ครั้งก่อนนางไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออก เขาไม่รู้ว่านางจะมีร่างกายที่พิเศษเช่นนี้บัดนี้ค้นพบแล้ว ดวงตาของเขาเปล่งประกายทันทีเพียงแต่คนที่มีร่างกายเช่นนาง เนื่องจากร่างกายพิเศษมากเกินไป ดังนั้นอยากจะกลืนกินนางก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซือเจ๋อเยว่ใช้มือปาดเลือดที่มุมปาก ยื่นมื
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 287
พวกเขาร่วมมือกันอยากจะจับตัวไป๋จื้อเซียนเอาไว้เป็นเรื่องที่ยากเย็นยิ่งเรื่องหนึ่งเขารู้ว่าในเวลานี้ไม่มีเวลาห่วงหน้าพะวงหลังอีกแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะนาง นางก็ต้องเป็นคนจบเรื่องนางพูดกับเยียนเซียวหรานเบา ๆ “เจ้าถ่วงเวลาเขาไว้สักสิบวินาที”เยียนเซียวหรานพยักหน้า มือของซือเจ๋อเยว่ร่ายคาถาอย่างรวดเร็วไป๋จื้อเซียนเห็นสัญลักษณ์มือของนาง ก็แค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะจับตัวข้าเอาไว้อีกอย่างนั้นหรือ?”เขาพูดจบก็พุ่งตัวเข้ามาหานาง พุ่งตรงเข้ามาควักหัวใจของนางกระบี่ไม้ท้อในมือของเยียนเซียวหรานพันเข้าใส่ไป๋จื้อเซียนทันทีทั้งสองอย่างปะทะกัน ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไป๋จื้อเซียนหัวเราะเบา ๆ “ฮ่า น่าสนุก! แต่วันนี้ ที่ตรงนี้เป็นถิ่นของข้า ข้าเป็นใหญ่!”เส้นผมสีดำของเขาแผ่สยาย ผ้าต่วนสีแดงบนร่างกายพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าใส่เยียนเซียวหรานที่แฝงไปด้วยเจตนาสังหารต่อให้วิชากระบี่ของเยียนเซียวหรานจะดีแค่ไหน กระบี่ไม้ท้อไม่ใช่อาวุธแหลมที่สามารถตัดโลหะหรือหยกได้ จึงถูกพันธนาการเอาไว้ทันทีเขารีบชักกระบี่ติดตัวของตนเองที่อยู่บริเวณเอวของตนเองออกมา ฟันเข้าใส่เส้นผมสี
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 286
ค่ำคืนนี้ ซือเจ๋อเยว่มาตามที่คาดไว้!เขามองเยียนเซียวหรานด้วยสายตาเย็นยะเยือก หันหน้ากลับไปมองค่ายกลที่ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างชั่วร้ายเขาเฝ้าอยู่ที่ เป็นเพราะกลิ่นอายจากตัวของซือเจ๋อเยว่กับค่ายกลนั่นค่อนข้างคล้ายคลึงกับกลิ่นอายที่เคลื่อนตัวอยู่บนร่างกายหของอวิ๋นเยว่หยางครั้งก่อนที่เขาเจอกับเยียนเซียวหรานแบบรีบร้อนเกินไปหน่อย ประกอบกับซือเจ๋อเยว่ก็อยู่ตรงนั้นด้วย ดังนั้นเขาจำไม่ได้ในทันทีว่ากลิ่นอายบนตัวของอวิ๋นเยว่หยางคือกลิ่นอายของเยียนเซียวหรานในเวลานี้ทันทีที่ค่ายกลถูกทำลาย กลิ่นอายพวกนั้นก็ไหลย้อนกลับ เขาจึงสัมผัสได้อย่างชัดเจนความรู้สึกแบบนี้ทำให้ไป๋จื้อเซียนค่อนข้างเกิดความสนใจเป็นเพราะเขารู้ว่า เป็นการยากที่คนคนหนึ่งจะมีกลิ่นอายของคนอื่นติดอยู่อย่างแท้จริง แม้ว่าจะเป็นคนที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวันก็เป็นไปไม่ได้หากติดแล้ว นั่นก็แสดงว่าโชคชะตาของทั้งสองคนรวมเข้าด้วยกันแล้วไป๋จื้อเซียนมองเยียนเซียวหราน กล่าว “น่าสนุก”เขาหันหน้าไปมองซือเจ๋อเยว่อีกครั้ง “นักพรตหญิงน้อย เจ้าหมอนี่ดีกับเจ้าเหลือเกินนี่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีชะตาชีวิตร่วมกันกับเจ้า”เ
