เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 52
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 53
ข้างๆ มีคนกล่าว “ฮูหยินท่านนี้ดูแล้วก็แค่อายุสิบเจ็ดสิบแปด ใกล้เคียงกับคุณหนูของจวนอ๋อง”“เยียนอ๋องเป็นเดรัจฉานจริงๆ ถึงกับไปลักพาตัวเด็กผู้หญิงอายุแค่นี้มาเป็นผู้หญิงนอกบ้าน”“ทุกคนล้วนเป็นผู้ชาย เรื่องนี้สามารถเข้าใจได้ ข้าก็ชอบเด็กผู้หญิงอายุน้อยเช่นกัน”เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทิศทางของคำพูดก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย คำพูดลามกสาดออกมาจากสารทิศเฉิงเอินโหวฮูหยินก้าวออกมากล่าว “จากที่ข้าดูนะ ฮูหยินท่านนี้ให้ความสำคัญกับความรักและความถูกต้อง”“อย่างไรตอนนี้จวนอ๋องก็เหลือแค่คุณชายสามคนเดียว ให้ฮูหยินท่านนี้คลอดคุณชายให้อีกท่าน ก็สามารถช่วยเพิ่มเกียรติของจวนอ๋อง”“พระชายา ท่านเลิกมาชักช้าอยู่ที่นี่ ให้คนดูเรื่องน่าขำได้แล้ว รีบพาคนเข้าไปในจวนเถอะ!”เมื่อนางกล่าวเช่นนี้ มีหลายคนคล้อยตามทันทีพระชายาเยียนอ๋องกล่าวด้วยความโกรธ “ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ท่านอ๋องไม่อยู่แล้ว ข้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้าจวนส่งเดชได้อย่างไร?”เฉิงเอินโหวฮูหยินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จะนับว่านางไม่รู้หัวนอนปลายเท้าได้อย่างไร?”“ในมือนางมีป้ายหยกของเยียนอ๋อง และยังสามารถบอกสถานที่กับเวลาที่พบเยียนอ๋อง”“จากที่ข
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 54
เพียงแต่พวกเขาตะโกนได้สองประโยคก็ตะโกนไม่ออกแล้วเพราะซือเจ๋อเยว่ได้วิ่งเข้าไปฉีกกระชากท้องของผู้หญิงท้องคนนั้นอีกครั้งนางดึงหมอนขนาดใหญ่ใบหนึ่งออกมาจากในท้องของผู้หญิงท้อง ท้องของนางแบนลงทันทีผู้คนโดยรอบที่มามุงดูตะลึงก่อน หลังจากนั้นมีคนตะโกน “ท้องของนางเป็นของปลอม!”ผู้หญิงท้องคนนั้นเห็นท่าไม่ดี หมุนกายก็จะหนีทันทีซือเจ๋อเยว่เตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว พลันคว้าผมของนางไว้ กระชากนางล้มลงพื้นอย่างแรงจากนั้นยกเท้าเหยียบหน้าอกของผู้หญิงท้องแล้วกล่าว “แม่นางคิดว่าคนของจวนเยียนอ๋องหลอกง่ายจริงๆ หรือ? รังแกคนของจวนเยียนอ๋องแล้วยังคิดจะหนีอีกหรือ?”พระชายาเยียนอ๋องตะลึงเมื่อเห็นภาพนี้ นางกล่าวด้วยความโกรธ “เป็นของปลอม! ผู้หญิงคนนี้เป็นคนหลอกลวง!”เยียนเหนียนเหนียนกล่าวเสียงดัง “ข้ารู้อยู่แล้ว เสด็จพ่อของข้าไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้!”เฉิงเอินโหวฮูหยินคิดจะหนี เฟิ่งจือเซี่ยขวางนางไว้ “เฉิงเอินโหวฮูหยิน โปรดอยู่ก่อน”“ตอนนี้พิสูจน์แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนหลอกลวง รบกวนท่านขอโทษเสด็จแม่และน้องสาวของข้าด้วย”ดวงตาเฉิงเอินโหวฮูหยินมองไปทั่ว เค้นรอยยิ้มแล้วกล่าว “เมื่อครู่ข้าก็ถูกผู้หญิงค
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 55
เฉิงเอินโหวฮูหยิน “...”เฉิงเอินโหวฮูหยิน “!!!”คำพูดนี้ฟังดูคุ้นๆ!นางมองไปทางซือเจ๋อเยว่ ซือเจ๋อเยว่จ้องกลับไปตรงๆนางแลดูอ้อนแอ้นอ่อนแอ กลิ่นอายรอบตัวกลับแข็งแกร่งถึงขีดสุด จ้องจนเฉิงเอินโหวฮูหยินเริ่มรู้สึกกลัวซือเจ๋อเยว่กล่าวอย่างเชื่องช้า “วันนี้ฮูหยินพูดโดยไม่คิด หมิ่นเสด็จแม่ของข้า รังแกน้องสาวของข้า”“แม้ตอนนี้จวนเยียนอ๋องไม่มีผู้ชาย แต่ในจวนยังมีผู้หญิง ผู้ที่รังแกจวนอ๋องของเรา ผู้ที่ดูหมิ่นจวนอ๋องของเรา จะต้องได้รับผลกรรม!”“ข้ามีเหตุผลอันสมควรที่จะสงสัยว่า ฮูหยินเป็นคนส่งผู้หญิงท้องท่านนี้มาทำให้เสด็จพ่อเสียชื่อ และอาจเกี่ยวข้องกับคดีแพ้สงคราม เรื่องนี้ปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด”“ดังนั้นวันนี้ต้องรบกวนฮูหยินไปศาลต้าหลี่กับข้าแล้ว ข้าจะขอให้ศาลต้าหลี่ตรวจสอบคดีนี้อย่างละเอียด!”เฉิงเอินโหวฮูหยินมองตาค้างโดยตรง นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าซือเจ๋อเยว่จะแข็งกร้าวเช่นนี้! และข้อกล่าวหาที่ซือเจ๋อเยว่กล่าวหานาง ยิ่งทำให้นางตกใจปัจจุบันฮ่องเต้เจาหมิงยังไม่ได้ตัดสินเรื่องแพ้สงคราม จวนเยียนอ๋องยังคงเป็นจวนเยียนอ๋อง!นางรีบกล่าว “เรื่องวันนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ผู้หญิงท้องคนนั
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 56
เจ้าหน้าที่ตอบรับพร้อมจะเข้ามาจับกุมคน เฉิงเอินโหวฮูหยินยิ่งวิตกกังวลกว่าเดิม “ข้าก็แค่พูดลอย ๆ ไม่กี่คำ เหตุใดจึงกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเสียได้?” “ใต้เท้าเหวย ท่านจะจับคนตามอำเภอใจไม่ได้!” เหวยอิ้งหวนยกมือคารวะให้เฉิงเอินโหวฮูหยินโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ “ข้ามิได้จับคนตามอำเภอใจ ทว่าเป็นจวนเยียนอ๋องที่ฟ้องร้องฮูหยิน” “บัดนี้มีทุกคนที่นี่เป็นพยาน แน่นอนว่าข้าจะต้องสอบสวนเพิ่มเติม ฮูหยินโปรดอภัย” คำพูดของเขามีความเกรงใจ ทว่าการกระทำนั้นไม่เกรงใจเลย โดยสั่งให้เจ้าหน้าที่กุมตัวเฉิงเอินโหวฮูหยินออกไปทันที เวลานี้เฉิงเอินโหวฮูหยินรู้สึกเสียใจมาก หากรู้ว่าเรื่องจะจบลงเช่นนี้นางคงไม่เข้ามายุ่งตั้งแต่แรก! เหวยอิ้งหวนยังเป็นผู้พิพากษาที่เถรตรงแห่งเมืองหลวง เขากระทำการโดยยึดถือเพียงหลักฐานไม่สนฐานะคน ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะใด ตราบใดที่กระทำความผิด เขาก็กล้าที่จะจับกุม เฉิงเอินโหวฮูหยินรู้ว่าคราวนี้ตนจะต้องมีมลทินจากการถูกจับเข้าเรือนจำ เมื่อกลับจวน เกรงว่าเฉิงเอินโหวจะหย่าขาดจากนางแน่นอน มันจะกลายเป็นเรื่องขบขันของเมืองหลวง นางร้องไห้ขอความเมตตา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 57
“ยามนี้ข้าแค่หวังว่าศาลต้าหลี่จะจัดการกับคดีนี้อย่างจริงจัง ลงโทษเฉิงเอินโหวฮูหยินให้หนัก มิเช่นนั้นเกรงว่าในวันข้างหน้าจะมีใครกล้ามารังแกจวนเยียนอ๋องอีก” ซือเจ๋อเยว่เลิกคิ้วเพียงเบา ๆ “ลงโทษเฉิงเอินโหวฮูหยินนั้นไม่ยาก ทว่าผลลัพธ์ที่ได้จากการกระทำของนางคือการเชือดไก่ให้ลิงดู” “สำหรับพวกที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดเหล่านั้น แม้จะได้รู้แล้วว่าจวนเยียนอ๋องจัดการไม่ง่าย ทว่าจะไม่ยอมแพ้” “และบัดนี้พวกเราอยู่ในที่แจ้ง ศัตรูอยู่ในที่มืด พวกเราเป็นเพียงเป้าที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ปัญหามากมายจะตามมาเคาะประตูไม่หยุดหย่อน” เหล่าไท่จวินผงกศีรษะ “เป็นเช่นนั้นจริง แล้วองค์หญิงมีแผนการดี ๆ บ้างหรือไม่?” ซือเจ๋อเยว่ตอบว่า “ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ หนทางดีที่สุดสำหรับจวนเยียนอ๋องคือการย้ายทั้งครอบครัวไปอยู่ที่บ้านบรรพบุรุษนอกเมือง” “แต่ทว่าตอนนี้คดีของจวนอ๋องยังไม่สิ้นสุด พวกเราจำเป็นต้องให้ความร่วมมือในการสอบสวน จึงยังย้ายครอบครัวไม่ได้ ทางเลือกดีที่สุดตอนนี้คือปิดจวน” “บังเอิญว่ายังมีเหตุผลของการปิดจวนเยียนอ๋องที่ดีพอ นั่นคือการไว้ทุกข์” “ขอเพียงพวกเราปิดประตูและใช้ชีวิต
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 58
แม้ว่าสุดท้ายลู่จิ่นเหนียงจะจากไปก็ต้องไปพร้อมกับข้ออ้างว่าทุกคนในจวนอ๋องไม่ต้อนรับนาง มิใช่การจากไปโดยที่ทุกคนไม่เกลี้ยกล่อมให้อยู่ต่อเลย นางมองเหล่าไท่จวินด้วยความตกตะลึงมากแล้วพูดว่า “ท่านย่าเร่งรีบผลักไสข้าไปหรือ?” เหล่าไท่จวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มิใช่ว่าข้าอยากผลักไสเจ้าไป แต่เป็นเจ้าที่อยากไปเอง” “เจ้ายังสาว เสี่ยวซื่อก็จากไปแล้ว หากข้ายังบังคับให้เจ้าอยู่ในจวนเยียนอ๋องต่อไป เกรงว่าจะทำให้เจ้าคับข้องใจ” “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ มิสู้ปล่อยเจ้าไปจะดีกว่า และยุติความสัมพันธ์นี้ลงเสีย” ลู่จิ่นเหนียงน้ำตาร่วงพรูลงมามิขาดสาย “นี่ท่านย่ากำลังขับไล่ข้าออกไป!” เหล่าไท่จวินเพิกเฉยต่อนาง หันไปมองทางเฟิ่งจือเซี่ยและฉินซิ่วเอ๋อร์ “พวกเจ้าทุกคนอายุยังน้อย ชีวิตที่มีสีสันกำลังรออยู่ข้างหน้า” “หากพวกเจ้าก็อยากออกไป ข้าจะแจ้งให้คนในครอบครัวของพวกเจ้ามารับตัวพวกเจ้าด้วย” เฟิ่งจือเซี่ยเอ่ยด้วยดวงตาแดงระเรื่อ “ข้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องได้อย่างไร ท่านย่าย่อมรู้ดี” “หากข้ากลับไปตอนนี้ คนในบ้านพ่อแม่เหล่านั้นจะไม่ต้อนรับข้าเด็ดขาด” “และ…และในใจของข้ามีเพียงแ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 59
“หากว่าข้าได้รับโอกาสอีกครั้ง ข้าจะใช้ชีวิตคู่กับพี่เอ้อร์ให้ดี ๆ ตั้งแต่แต่งงานเข้าจวนเลย มีลูกชายและลูกสาวอย่างละคนให้เขา…” น้ำตาของนางร่วงเผาะยามเอ่ยเช่นนั้น สุดท้ายก็พูดต่อไม่ไหวแล้ว สำหรับเรื่องในอดีต ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับนาง ทว่าหลังจากที่นางแต่งเข้าจวนอ๋อง ไม่มีใครเอ่ยถึงเลย แม้แต่นางเองก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถึงด้วยซ้ำ เวลานี้นางได้พูดความในใจทั้งหมดออกมา ทั้งคนจึงแลดูผ่อนคลายมากขึ้น เหล่าไท่จวินยกมือลูบศีรษะของนางอย่างอ่อนโยนพลางเอ่ย “ทั้งหมดเป็นเพียงอดีต เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็อย่าพูดถึงอีกเลย” “หากเจ้าตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ เช่นนั้นก็มาเป็นลูกสาวของจวนเยียนอ๋องเถอะ!” เฟิ่งจือเซี่ยพยักหน้าเบา ๆ เหล่าไท่จวินมองไปที่ฉินซิ่วเอ๋อร์อีกรอบ ฉินซิ่วเอ๋อร์ยังไม่ทันได้พูด ลู่จิ่นเหนียงก็ชิงพูดก่อนว่า “น้องสะใภ้ห้า เจ้าอายุน้อยที่สุด และเพิ่งแต่งงานกับน้องอู่ได้เพียงครึ่งปี...” “ข้าอยากอยู่ในจวนอ๋องเจ้าค่ะ” ฉินซิ่วเอ๋อร์พูดแทรกนางและพูดว่า “ข้ากับพี่อู่เป็นคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ” “นับตั้งแต่วันที่ข้าได้แต่งงานกับเขา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 60
“ไม่มีทาง” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มเอ่ย “กล่าวอีกนัยคือ ข้ามิได้แต่งเรื่องใส่พวกเขา ทว่าพูดตามความจริงทั้งนั้น” “หากในวันข้างหน้าท่านย่ามีโอกาสได้พบพวกเขา ก็จะรู้ว่าทุกสิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นความจริง” แววตาของเหล่าไท่จวินมีความอบอุ่นขึ้นอีก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นับจากนี้องค์หญิงก็พักอยู่ในจวนอ๋องเป็นการชั่วคราวเถอะ” “หากในอนาคตรู้สึกว่าอยู่ในจวนแล้วอึดอัดใจ จึงต้องการที่จะออกไป ก็สามารถไปได้ทุกเมื่อ” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มพลางผงกศีรษะ ลู่จิ่นเหนียงมองดูพวกนางพูดคุยหยอกล้อด้วยกัน พลันรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยก ทั้งคนแลดูอึดอัดใจมาก เดิมนางคิดว่าเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้นในจวนเยียนอ๋อง ฉินซิ่วเอ๋อร์จะเป็นคนประเภทเดียวกับตัวนาง คือหาทางออกไปจากจวนเยียนอ๋อง นางกลับไม่คาดคิดว่า ฉินซิ่วเอ๋อร์ให้ตายก็ไม่ยอมจากไป! ไม่เพียงแต่ฉินซิ่วเอ๋อร์ไม่ยินยอมจากไป เฟิ่งจือเซี่ยก็ไม่ยินยอมจะจากไปด้วย ซือเจ๋อเยว่ก็ไม่ไป! พวกนางทำให้นางดูแปลกแยกและสร้างภาพให้นางเป็นตัวโกงที่น่ารังเกียจไร้น้ำใจไร้คุณธรรม เดิมนางก็เป็นคนจิตใจคับแคบมากอยู่แล้ว จึงอดกลั้นไม่ไหว เวลานี้ในใจของนาง
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 274
นางสวมรองเท้ามือเป็นระวิง เพียงแต่ยิ่งลนลาน ก็ยิ่งทำได้ไม่ดีเดิมทีรองเท้าที่สวมได้อย่างง่ายดายมากเป็นเพราะนางตกตะลึงสวมห้าหกครั้งก็ยังไม่เข้าเยียนเซียวหรานยื่นมือออกไปจับข้อเท้าของนางเอาไว้ นางหันหน้าไปมองเขา เขากลับไม่ได้มองนาง แต่ยกรองเท้าข้างหนึ่งขึ้นมา ค่อย ๆ สวมเข้าไปที่เท้าของนางซือเจ๋อเยว่ “...”นางรู้สึกว่าตนเองในเวลานี้โง่นิด ๆหลังจากเยียนเซียวหรานสวมรองเท้าในนางเสร็จข้างหนึ่งแล้ว ก็สวมอีกข้างอีกให้นางนางกระโดดลงจากเตียงอย่างว่องไว “ลำบากเจ้าแล้ว”นางพูดจบคิดจะหนี กลับถูกเยียนเซียวหรานจับข้อมือขาวเล็กเอาไว้นางมองเขาแล้วถาม “ยังมีธุระอะไรอีกหรือ?”เยียนเซียวหรานไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมือออกไปแล้วช่วยติดจัดปกคอเสื้อให้นาง ช่วยนางปรับสายคาดเอวให้เรียบร้อย ซือเจ๋อเยว่ “!!!!!”นางหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีเยียนเซียวหรานหวีผมให้นางอีก กล่าวเสียงเรียบ “เสร็จแล้ว”ซือเจ๋อเยว่หันหน้าไปมองเขา ดวงตาของเขาล้ำลึกตามเดิม นางมองเห็นเงาสะท้อนของตนเองในดวงตาของเขาการเต้นของหัวใจนางเริ่มเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง นางรู้ว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปจะไม่เข้าท่า จึงรีบกระโดดหนีออกทางหน้าต่า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 273
ตอนนี้สมองของซือเจ๋อเยว่ไม่พอใช้แล้ว เมื่อได้ยินเขาถามแบบนี้ นางตอบว่า‘อืม’ทีหนึ่ง ไม่ได้เข้าใจความหมายของเขาจริง ๆเยียนเซียวหรานจับมือของนาง ดึงแขนเสื้อของนางขึ้น เส้นแดงที่อยู่ภายในก็ปรากฏขึ้นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยกล่าว “ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่”ในที่สุดซือเจ๋อเยว่ก็เข้าใจความหมายของเขา นางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับกล่าวขึ้น “อาจจะเป็นเพราะห่างกันไปหน่อย”ครู่ต่อมา มือของเขาประคองเอวนาง ทันทีที่ออกแรงเพียงเล็กน้อย ก็อุ้มนางขึ้นมาวางไว้บนต้นขาของเขาซือเจ๋อเยว่ “...”ซือเจ๋อเยว่ “!!!!!”อยู่ ๆ เขากลายเป็นคนที่เร่าร้อนจนเกินไป นางรับมือไม่ค่อยไหว!เยียนเซียวหรานสูงกว่านางมาก แล้วก็แข็งแรงกว่านางมาก ถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขน ชุดนอนของเขาคลุมไว้แค่ครึ่งเดียว นางรู้สึกเหมือนกับถูกฝังอยู่ในอ้อมอกของเขาภายในหัวใจของซือเจ๋อเยว่มีความตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไร ทั้งยังจูบลงมาบนริมฝีปากนางนางใช้มือดันแผ่นออกของเขาอย่างไม่รู้ตัว เขาหันไปมองนาง ภายในดวงตาที่ดำขลับคู่นั้นสะท้อนให้เห็นถึงแววตาที่เขามองไม่ออกน้ำเสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย “มีขั้นตอนไหนที่ข้าทำไม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 272
ซือเจ๋อเยว่หันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ถาม “เจ้ามีธุระอะไรอีกอย่างนั้นหรือ?”มุมปากของเยียนเซียวหรานยกขึ้นเล็กน้อย “ไหน ๆ คืนนี้องค์หญิงก็มาแล้ว ไม่เติมอายุขัยสักหน่อยแล้วค่อยไปหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางร้อง‘หา’ทีหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้สติอยู่ครู่หนึ่งเยียนเซียวหรานเหลือบตาขึ้น สายตาจดจ้องไปที่นางกล่าว “องค์หญิงอยากจะอายุยืนยาวร้อยปีไม่ใช่หรือ?”“ข้าเกรงว่าข้าไม่ให้ความร่วมมือ วันข้างหน้าองค์หญิงจะมาหาเรื่องข้า”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางคิดว่าเขาค่อนข้างผูกพยาบาทวันนั้นนางก็แค่พูดเล่นกับเขาต่อหน้าของเหล่าไท่จวินเท่านั้น เขากลับจำได้อย่างแม่นยำในเวลานี้นางรู้ว่านางมีตัวเลือกอยู่สองข้อ ข้อแรกคืออยู่ต่อเสียเลย ข้อสองคือรีบหนีไปอย่างแรกจะน่าอายเกินไปหน่อย อย่างหลังจะขี้ขลาดเกินไปหน่อยนางครุ่นคิดครู่หนึ่ง คิดว่าถึงอย่างไรก็เป็นแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ควรจะเริ่มจากทำอะไรเพื่อผลประโยชน์ระยะยาวของตัวเองหากทำตัวขี้ขลาดในเวลาแบบนี้ ต่อไปนางจะมาหาเขาได้อย่างไร? ต่อให้มาหาเขาด้วยอย่างหน้าด้านอีก คิดว่าก็อาจจะถูกเขาหัวเราะเยาะเอาได้ดังนั้นนางจึงถอดรองเท้า แล้วกระโ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 271
ตอนที่นางได้ยินก็ไม่ได้ประหลาดใจมากเท่าใดนัก ดวงสมรสของลู่จิ่นเหนียง นั่นก็ทำได้เพียงเป็นอนุของคนอื่นเท่านั้นปกติการเป็นอนุ ขอเพียงแค่ฝั่งผู้ชายชอบนาง ทุกอย่างจะปรากฏขึ้นในดวงสมรสสิ่งเหล่านี้สามารถยืนยันได้ว่า อวิ๋นเยว่หยางรับลู่จิ่นเหนียงเป็นอนุเพราะมีจุดประสงค์อื่น เขาไม่ได้ชอบลู่จิ่นเหนียงเมื่อซือเจ๋อเยว่นึกถึงท่าทางที่หยิ่งผยองเกินความเป็นจริงของลู่จิ่นเหนียง รู้ว่าหากครั้งนี้ลู่จิ่นเหนียงไม่เอาชีวิตไปทิ้งที่จวนหนิงกั๋วกง ก็ต้องได้รับบาดเจ็บทางร่างกายหรือจิตใจเพียงแต่เรื่องนี้ตามที่เหล่าไท่จวินได้กล่าว ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับจวนอ๋องแล้ว นางก็คร้านจะช่วยเป็นธุระให้ลู่จิ่นเหนียงบัดนี้สิ่งที่นางเป็นกังวลยิ่งกว่าก็คือเรื่องที่อวิ๋นเยว่หยางขโมยดวงชะตาของเยียนเซียวหรานไปสองครั้งก่อนนางได้ตามหาค่ายกลนั่นแต่ก็จบลงด้วยความล้มเหลว แล้วก็ตามหาค่ายกลอันนั้นไม่เจออีก เกรงว่าดวงชะตาของเยียนเซียวหรานจะถูกขโมยไปจนหมดแล้วหลายวันมานี้ซือเจ๋อเยว่คิดอยู่หลายวิธี หลังจากตัดออกไปจำนวนหนึ่ง ก็รู้สึกว่าถ้ามีปัญหาแบบนี้หรือว่าแบบนั้น ความเสี่ยงก็มากทั้งนั้นนางคิดอยู่หลายตลบ คิดว่าบางทีอาจจะสาม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 270
ซุ่ยซุ่ยของนางยังไม่ออกเรือน สถานการณ์ของจวนเยียนอ๋องเป็นแบบนี้ นางต้องปลุกใจให้ฮึกเหิมเสียหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ควรเป็นภาระของพวกเขาเหล่าไท่จวินที่อยู่ข้าง ๆ กล่าว “แม้ว่าวันนี้เวินชิงจะรับปากองค์หญิง ต้องทำตามที่รับปาก”“ต่อไปเจ้ามีเวลาว่าง ก็มาอยู่เป็นเพื่อนคนแก่อย่างข้า”เบ้าตาของจู้อี๋เหนียงแดงเล็กน้อย คุกเข่าลงบนพื้นกล่าวเสียงเบา “ลูกอกตัญญู ทำให้เหล่าไท่จวินต้องเป็นห่วง”เหล่าไท่จวินยื่นมือออกไปประคองนางลุกขึ้น จับมือของนางแล้วตบเบา ๆ “เรื่องในอดีตก็ให้ผ่านไป พวกเราต้องมองไปข้างหน้า”จู้อี๋เหนียงเช็ดน้ำตากล่าว “ข้าเชื่อฟังเหล่าไท่จวิน”ซือเจ๋อเยว่ชอบบรรยากาศของจวนเยียนอ๋องที่สุด เหล่าไท่จวินเป็นคนชราที่เฉลียวฉลาด ถึงแม้คนในจวนจะมากมาย แต่นางกลับน่าเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่งตอนที่จวนเยียนอ๋องเกิดเรื่อง คนที่ได้รับความกระทบกระเทือนมากที่สุดไม่ใช่เหล่าไท่จวิน แล้วก็ไม่ใช่พระชายาเยียนอ๋อง แต่ทว่าเป็นจู้อี๋เหนียงก่อนหน้านี้จู้อี๋เหนียงเป็นคนอมทุกข์มาตลอด ออกจากเรือนน้อยมากเหล่าไท่จวินไปปลอบใจจู้อี๋เหนียงเป็นประจำในจวนมีของของดีอะไร เหล่าไท่จวินก็จะคิดถึงนาง ไม่ใช่เพราะว่านางเป็
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 269
“อย่างไรเสียจวนหนิงกั๋วกงก็ดีกว่าจวนเยียนอ๋อง สิ่งที่เรียกว่าชื่อเสียงของจวนเยียนอ๋อง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินดีช่วยพี่ชายของเจ้าให้เลื่อนตำแหน่ง”“ตามที่ข้ามอง จวนเยียนอ๋องที่ไม่มีน้ำใจ ไม่รู้จักปรับตัวเช่นนี้ก็สมควรล่มสลาย!”ลู่จิ่นเหนียงได้ฟังคำพูดพวกนี้ก็ไม่ได้รู้สึกมีตรงไหนผิดปกติ เดิมทีจวนเยียนอ๋องก็ยึดติดกับหลักการมากเกินไปต่อให้เยียนซื่อจะปฏิบัติต่อนางดีมากแค่ไหน ทันทีที่นางพูดเรื่องที่ให้เขาช่วยเหลือ เขาก็จะชักสีหน้าทันทีเมื่อเปรียบเทียบกัน จวนหนิงกั๋วกงมีความเปิดกว้างมากกว่า แล้วก็เต็มไปด้วยความจริงใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมีเรื่องนี้ เมื่อนางมองเห็นเครื่องประดับและผ้าเหล่านี้ ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นแบบเก่าอีกแล้วลู่ฮูหยินกล่าวอีกว่า “คุณชายรองให้ความสำคัญกับเจ้าเป็นอย่างมาก อยากจะให้เจ้ารีบเจ้าจวนเร็วหน่อย”“วันนี้ข้าได้ปรึกษากับท่านพ่อของเจ้าแล้ว พรุ่งนี้จะส่งตัวเจ้าเข้าจวนหนิงกั๋วกง ตามความต้องการของจวนกั๋วกง”ลู่จิ่นเหนียงตกตะลึงไปทันที “ไปจวนหนิงกั๋วกงวันพรุ่งนี้? นี่มันจะรีบเกินไปหน่อยหรือไม่?”ลู่ฮูหยินตอบ “รีบที่ไหนกัน นี่เห็นได้ชัดเจนว่าจวนหนิงกั๋วกงให้ความสำคัญกับ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 268
นางพ่นลมหายใจกล่าว “องค์หญิงอย่างไรเสียก็จัดการเรื่องของตนเองให้ดีเถอะ เลิกริษยาคนอื่น ใจกว้าง บางทีอาจจะสามารถมีชีวิตได้ถึงสิบแปดปี!”เมื่อซือเจ๋อเยว่ได้ยินคำพูดถากถางของลู่จิ่นเหนียงไม่เพียงไม่โกรธ ทั้งยังรู้สึกน่าขันเล็กน้อยนางทำอะไรด้วยใจมาตลอด ในเวลานี้เตือนสติลู่จิ่นเหนียงก็เป็นเพราะเยียนซื่อแต่น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ความคิดบิดเบี้ยวตั้งแต่ภายใน กระเสือกกระสนรนหาที่ตาย ต่อให้เทพต้าหลัวมาที่นี่ เกรงว่าก็คงจะช่วยชีวิตนางเอาไว้ไม่ได้นางพยักหน้ากล่าว “ข้าคิดว่าที่เจ้าพูดนั้นมีเหตุผลมาก คนที่จิตใจคับแคบ จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานจริง ๆ”นางพูดจบก็คร้านจะสนใจลู่จิ่นเหนียงอีก กล่าวกับเยียนเซียวหราน “น้องสาม พวกเราไปกันเถอะ!”ลู่จิ่นเหนียงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก เยียนเซียวหรานมองนางด้วยสายตาเย็นยะเยือกแวบหนึ่งสายตานั้นเย็นยะเยือกเข้ากระดูก ความน่าสะพรึงกลัวเต็มเปี่ยม ลู่จิ่นเหนียงเห็นก็รู้สึกกลัวจนขนลุกขนพอง คำพูดที่กำลังจะพูดออกมาก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวทันใดนั้นนางก็พบว่า เยียนเซียวหรานแตกต่างไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง บนร่างกายของเขามีพลังอำนาจอันแข็งแกร่ง ที่ไม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 267
นางกับเยียนเซียวหรานตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ซึ่งด้านในร้านมีผ้าหลากหลายที่สุดเยียนเซียวหรานกลัวว่านางจะเกิดเรื่อง จึงเดินตามหลังนางตลอดทุกฝีก้าวซือเจ๋อเยว่เลือกผ้าให้แต่ละคน รวมกันทั้งหมดสิบกว่าพับ พวกเขาไม่สะดวกถือไปด้วย จึงให้เถ้าแก่มอบหมายให้คนส่งไปที่จวนเยียนอ๋องทันทีที่ซือเจ๋อเยว่จ่ายเงินเสร็จ ก็เห็นลู่จิ่นเหนียงพาสาวใช้เดินเข้ามาหา ทั้งสองคนพบกันโดยบังเอิญ จึงมีความประหลาดใจเล็กน้อยลู่จิ่นเหนียงเป็นเพราะครั้งก่อนซือเจ๋อเยว่เคยฉีกหน้านาง นางจึงไม่ชอบซือเจ๋อเยว่เป็นอย่างยิ่งในเวลานี้เมื่อเจอกัน นางยังคงกล่าวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม “องค์หญิง ไม่เจอกันนานเลย”ซือเจ๋อเยว่คุ้นเคยกับการมองหน้านางแวบหนึ่ง ใต้ตาของนางดำคล้ำ คาดว่านางน่าจะเอาเด็กออกแล้ว ต่อไปก็คงจะไม่มีลูกของตัวเองอีกนอกจากนี้แล้ว ชีวิตในวังหลวงของนางมีเต็มความซับซ้อน เมื่อเห็นฉากนี้ ต่อไปลู่จิ่นเหนียงคงจะใช้ชีวิตอย่างค่อนข้างขรุขระสีหน้าของนางยังนับว่าพอถูไถไปได้ ใบหน้าเหมือนว่ายังพอมีความสุขอยู่บ้างในเมื่ออีกฝ่ายยอมรับผิดแล้วก็ย่อมให้อภัย ซือเจ๋อเยว่ยิ้มตอบ ตั้งใจที่จะออกไปพร้อมกั
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 266
ซือเจ๋อเยว่ลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าว “อวิ๋นไท่เฟยหมดสติไปเพราะตื่นเต้นเกินไป พวกท่านส่งนางกลับไปเถอะ”คำพูดที่นางพูดกับอวิ๋นไท่เฟยเมื่อครู่นี้ บรรดาคนในวังหลวงที่อยู่ใกล้ต่างก็ได้ยินกันหมดพวกเขามองซือเจ๋อเยว่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในเวลานี้มีคนหลายคนร่วมแรงกันประคองอวิ๋นไท่เฟยขึ้นมา แล้วรีบวิ่งออกไปคนของวังหลวงที่ถูกวิญญาณรายล้อมคนนั้น ในเวลานี้วิญญาณปล่อยนางไปแล้ว ทันทีที่นางได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งหนีอย่างโซซัดโซเซกลางวันแสก ๆ เลยนะ!พวกเขาเจอเรื่องแบบนี้ น่ากลัวมากเกินไปจริง ๆ!ฮองเฮามองไม่เห็นวิญญาณ เห็นเพียงซือเจ๋อเยว่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทำให้อวิ๋นไท่เฟยตกใจจนหมดสติไปทันที จากนั้นกลุ่มคนก็วิ่งหนีกันฉี่ราดสารรูปเช่นนี้ของพวกเขา ตอนที่มาอวดดีมากขนาดไหน ตอนกลับไปก็ดูไม่จืดมากเท่านั้นฮองเฮากับอวิ๋นไท่เฟยประมือกันมาหลายครั้ง ถึงแม้นางจะชนะมากกว่าแพ้ แต่นั่นก็เป็นเพียงการสู้กันด้วยวาจา ไฉนเลยจะมีความสุขเท่าครั้งนี้?นางมองซือเจ๋อเยว่กล่าว “เมื่อครู่นี้เจ้าทำอะไรพวกเขา?”ซือเจ๋อเยว่ตอบ “หม่อมฉันก็อาศัยอยู่ในสำนักเต๋ามาเป็นเวลานาน ถึงอย่างไรก็ยังพอมีความสามารถเป็นของ
