เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 155
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 156
อารามเต๋าแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยการที่นักพรตจื่อหยางขอให้อวิ๋นเยว่หยางช่วยเหลือ ต้องใช้ทั้งความทุ่มเทและกำลังแรงที่มากมาย เพื่อหวังจะได้รับพลังอันมหาศาลจากเทพชั่วร้าย เขาคิดไม่ถึงแม้แต่น้อย ว่าคืนนี้กลับถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหราน เพราะกำแพงถูกทำลาย เทพชั่วร้ายไม่สามารถดูดกลืนพลังได้ พลังจึงตีย้อนกลับมาหาเขา!นักพรตจื่อหยางพานักพรตน้อยวิ่งหนีออกมาจากข้างใน เอ่ยอย่างดุร้าย "ฆ่าพวกมัน!" ทันทีที่เขาเอ่ยจบ ดวงตาของนักพรตน้อยเหล่านั้นก็กลายเป็นสีแดงสด และพุ่งเข้ามาโจมตีพวกเขา เยียนเซียวหรานตวัดกระบี่ขวางพวกเขาเอาไว้ แต่ก็พบว่าพละกำลังของพวกเขาพลันเพิ่มขึ้นอย่างมาก ดูชั่วร้ายอย่างยิ่งซือเจ๋อเยว่หลับตาและท่องคาถาต่อไป นักพรตจื่อหยางกระตุกยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น "ตนเองยังเอาตัวไม่รอด ยังคิดจะช่วยคนอื่นอีกหรือ?" เขาเอ่ยจบก็ตวัดกระบี่ในมือ หมอกดำลอยออกมาจากกระบี่ พุ่งเข้าใส่ซือเจ๋อเยว่ ซือเจ๋อเยว่ยังคงท่องคาถาต่อไป ใช้มือข้างหนึ่งสร้างมุทราเพื่อป้องกันหมอกดำ ในดวงตาของนักพรตจื่อหยางมีความแปลกใจปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย ยามที่นางใช้กระบี่ไม้ท้อฟาดพันปีฟันวิญญาณร้ายก่
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 157
ในที่สุด เยียนซุ่ยซุ่ยก็นึกถึงวิธีที่เคยใช้ในการรักษาซือเจ๋อเยว่ยามที่นางหมดสติครั้งก่อน นางลองใช้วิธีการฝังเข็มให้กับร่างกายของซือเจ๋อเยว่ดูอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าซือเจ๋อเยว่มีสีหน้าดีขึ้น นางก็ทำเช่นนี้ทุกวัน หลังจากใช้วิธีการลองผิดลองถูกในการฝังเข็มให้ซือเจ๋อเยว่ไปหลายวัน สีหน้าของนางก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหลับสนิทไปถึงเจ็ดวันเต็ม ก่อนจะฟื้นขึ้นมาอย่างแท้จริง ซือเจ๋อเยว่ยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น "ข้าไม่เป็นไร พักผ่อนอีกไม่กี่วันก็คงดีขึ้น" นางยกแขนขึ้นเพื่อมองดูข้อมือของตนเอง ก็พบว่าเส้นสีแดงที่ข้อมือกลับมาเหลือเพียงเล็กน้อยอีกครั้งนางอดไม่ได้ที่จะสบถในใจอย่างเดือดดาล ทั้งที่เห็นได้ชัดว่าก่อนที่นางจะหมดสติไปนางดูดกลืนอายุขัยจากเยียนเซียวหรานมาได้มากมาย แต่ยามนี้กลับหายไปหมดอีกแล้ว?นางเพียงแค่ต่อสู้กับนักพรตชั่วที่หน้าประตูของอารามเต๋าเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เส้นสีแดงถึงกับหายไปมากมายเพียงนี้เชียวหรือ?เจ้าบ้านี่ คล้ายดั่งเจอผีไม่มีผิด!ไม่สิ ต่อให้เจอผีก็ไม่ได้น่ากลัวถึงเพียงนี้!นางถามขึ้น "ข้านอนหลับไปนานเพียงใดแล้ว?" เยียนเหนียนเหนียนตอบไป "เจ็ดวัน องค์หญิง ขอโทษด้ว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 158
แท้จริงแล้วเยียนเซียวหรานไม่อยากพบนางเพียงลำพังนัก สำหรับเรื่องพลังชั่วร้าย เขากลับไม่กังวลอันใด เพราะเขาคุ้นเคยกับมันมานาน ครั้งนี้จึงไม่มีผลกระทบมากนัก เพียงแต่เขารู้ว่าการที่ซือเจ๋อเยว่เรียกหาเขา ต้องมีเรื่องอื่นเป็นแน่หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กว่าเขาจะไปหานางก็ช่วงบ่ายแล้วเมื่อมาถึงเขาก็ไม่ได้เข้าไปในห้องนอน แต่ยืนอยู่ด้านนอกใกล้ฉากกั้นลมแล้วเอ่ยขึ้น "องค์หญิงอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นใช่หรือไม่?" "วันนั้นหลังจากองค์หญิงหมดสติไป ข้าขับไล่พวกนักพรตน้อยเหล่านั้นออกไป และกลัวว่านักพรตเฒ่าจะแผลงฤทธิ์ จึงพาตัวองค์หญิงออกมาทันที" ซือเจ๋อเยว่เห็นเงาของเขาผ่านฉากกั้นลม นางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาไม่ยอมเข้ามาใกล้ ซึ่งนางในสภาพนี้ก็ไม่สามารถกระโดดไปอยู่ด้านหน้าเขาได้ นางจึงถามเขาเกี่ยวกับเรื่องสำคัญโดยตรง "นักพรตเฒ่าไม่ได้ทำร้ายเจ้าหรือ?" "ทำ" เยียนเซียวหรานตอบ "แต่ยามที่เขามาแย่งกระบี่ไม้ท้อ เขากลับถูกยันต์บนด้ามกระบี่ทำให้กระเด็นกลับไป" ซือเจ๋อเยว่หัวเราะขึ้นมา "ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเฒ่าขี้ขลาดคนนั้นจะต้องมาแย่งกระบี่ไม้ท้อ" เยียนเซียวหรานมองลึกลงไปในด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 159
ซือเจ๋อเยว่ขมวดคิ้ว พลางถามขึ้น "หากครั้งนี้ก็ยังไม่สามารถหาตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้ เราเสียเวลาเปล่าหรือ?""ก็ไม่ถึงกับเสียเวลาเปล่า" เยียนเซียวหรานตอบเสียงเรียบ "ข้าคาดเดาได้บ้างแล้วว่าผู้ใดคือผู้ที่อยู่เบื้องหลัง"ซือเจ๋อเยว่ถามด้วยความสงสัย "ผู้ใดหรือ?"เยียนเซียวหรานมองนางผ่านฉากกั้นลม มันเป็นฉากกั้นลมกึ่งโปร่งแสง เขาเห็นร่างกายที่อ่อนแอของนางนอนอยู่บนเตียงได้อย่างเลือนรางเขานึกถึงการคาดเดาของตนเอง เดิมทีเรื่องการวางแผนที่โหดร้ายเจ้าเล่ห์ของราชสำนักที่มีต่อจวนเยียนอ๋องไม่เกี่ยวข้องกับนางแต่ยามนี้กลับลากนางเข้ามาในวังวนใหญ่ของจวนเยียนอ๋องจวนเยียนอ๋องเกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน เขายังรับมือไม่ไหวซึ่งนางที่ถูกส่งไปยังสำนักเต๋าตั้งแต่ยังเด็ก พลัดพรากจากญาติสนิท เมื่อกลับมายังเมืองหลวงก็ถูกญาติสนิทคิดร้าย นางจึงเป็นคนที่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งอย่างแท้จริงเขาคิดถึงสิ่งเหล่านี้แล้วใจอ่อนลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบา "องค์หญิงร่างกายยังไม่หายดี พักฟื้นให้สบาย เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง"ซือเจ๋อเยว่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ก็ได้ หากเจ้าไม่อยากเอ่ยก็ไม่ต้องเอ่ย"นางเพิ่งมาเมืองหลวงไม่นาน บา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 160
สีหน้าของเยียนเซียวหรานเปลี่ยนไปเล็กน้อยเรื่องที่นางจะมีชีวิตอยู่ได้ถึงสิบแปดปี เขาเองก็รู้ แต่ก็ไม่ได้เชื่อมากนักเพราะหากนางไม่ป่วยนอนบนเตียง ก็จะดูมีชีวิตชีวา ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาไม่มีผู้ใดจะเชื่อมโยงเรื่องตายก่อนไวอันควรกับนางแต่ความจริงคือนางเป็นคนที่แม้แต่ชีพจรก็ไม่มี พลังของคาถาลัทธิเต๋าสูงส่งแต่ใช้เมื่อใดก็จะเป็นลมหมดสติไปแล้วเขาเอ่ยเสียงเบา "ข้าจะหาหมอดีๆ มาให้องค์หญิง จะต้องรักษาได้แน่"ซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจเสียงเบา "โรคของข้า หมอรักษาไม่ได้ แต่มีคนหนึ่งที่รักษาได้"เยียนเซียวหรานถาม "ผู้ใด?"ซือเจ๋อเยว่ไม่เอ่ยวาจาใด แต่หันไปมองเขาสายตาของเยียนเซียวหรานเปลี่ยนไปหลายครั้ง แล้วถามขึ้นอีกครั้ง "ผู้ใด?"ซือเจ๋อเยว่นึกถึงนิสัยที่เคร่งครัดของเขา คิดว่าหากนางบอกว่าเป็นเขา วิธีการรักษาคือกอดและจูบตนเอง คงจะถูกเขาตบให้ตายอยู่เสียตรงนี้คำกล่าวที่นางจะเอ่ยจึงเปลี่ยนไป "อาจารย์ใหญ่ของข้า แต่เขาเดินทางไปไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาอยู่ที่ใด""คาดว่ากว่าจะหาเขาพบ ข้าคงตายไปหลายรอบแล้ว""ไม่เอ่ยเรื่องนี้แล้ว น้องสามช่วยข้าดื่มน้ำแก้วนี้ได้หรือไม่?"เยียนเซียวหร
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 161
เยียนเซียวหราน “...”แม้เขาจะรู้ว่านางกำลังพูดจาโป้ปด แต่เขาก็ไม่สามารถหักล้างได้เช่นกันในเวลานี้เอง เยียนซุ่ยซุ่ยเดินเข้ามา “องค์หญิง คนของวังหลวงมาอีกแล้ว เชิญท่านเสด็จเข้าวัง”ซือเจ๋อเยว่ไม่ได้มีความสนใจการเข้าวังหลวงสักเท่าไร จึงถาม “ผู้ใดในวังหลวงต้องการพบข้า?”เยียนซุ่ยซุ่ยตอบ “ฝ่าบาทเจ้าค่ะ”ซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจ หากเป็นอวิ๋นไท่เฟยนางยังสามารถแกล้งตายได้ หากเป็นฮ่องเต้เจาหมิงละก็ นางก็ไม่สามารถแกล้งตายต่อไปได้อีกแล้วนางกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง “เอาเถอะ ข้าล้างหน้าเสร็จก็จะเข้าวัง”พระชายาเยียนอ๋องได้ยินข่าวเดินเข้ามาพร้อมกล่าว “หากองค์หญิงไม่สบาย ก็ไม่ต้องเข้าวังหรอก ฝ่าบาททรงเข้าใจได้”ซือเจ๋อเยว่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เสด็จอาทรงเรียกพบ ต่อให้ข้าเหลือลมหายใจแค่เฮือกสุดท้ายก็ต้องเข้าวัง ต่อให้ต้องหามเข้าไปก็ตามเจ้าค่ะ”ในสายตาของพระชายาเยียนอ๋องมีความเป็นห่วงเล็กน้อยซือเจ๋อเยว่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา แล้วค่อยให้เยียนซุ่ยซุ่ยช่วยหวีผมให้นางจนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นค่อย ๆ เดินออกจากห้องเยียนเซียวหรานมองเห็นท่าทางนี้ของนาง ก็รู้สึกว่าตนเองอาจจะเข้าใจนางผิดไปแล้ว เป็นเพราะท่าทางของนา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 162
ฮ่องเต้เจาหมิงได้ยินประโยคนี้ของนาง ก็หันหน้าไปมอง “นี่เจ้ากำลังโทษเราอย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ส่ายหน้า “แน่นอนว่าไม่ใช่เพคะ เดิมทีหม่อมฉันเติบโตมาในชนบท ที่ได้ร่ำเรียนย่อมเป็นความสามารถตามชนบทเพคะ”“หม่อมฉันเชื่อว่าทุกคนควรมีทักษะบางอย่างเป็นของตนเองเพคะ ถึงแม้ว่าความสามารถของหม่อมฉันจะไม่ค่อยเป็นที่นิยมสักเท่าใดนัก แต่ก็มีประโยชน์เพคะ”“หม่อมฉันออกจากเรือนโดยไม่ต้องพกเงิน ไม่มีเวลาให้ใช้จ่ายเงินเพคะ เพียงแค่นั่งข้างถนน แขวนป้ายดูดวง ก็สามารถหาเงินเลี้ยงชีพตนเองได้แล้วเพคะ”ฮ่องเต้เจาหมิงโมโหจนหัวเราะออกมา “เจ้าเป็นถึงองค์หญิงผู้สง่าผ่าเผยของแคว้น ตั้งแผงข้างถนนดูดวงให้ผู้คน สมควรแล้วอย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวด้วยท่าทางจริงจัง “หม่อมฉันใช้ความสามารถหาเงิน มีปัญหาอะไรหรือเพคะ? มีตรงไหนที่น่าอายกันเพคะ?”ฮ่องเต้เจาหมิง “...”ซือเจ๋อเยว่กล่าวต่ออีกว่า “หม่อมฉันเติบโตในสำนักเต๋า หม่อมฉันไม่เรียนเรื่องพวกนี้ แล้วหม่อมฉันจะเรียนอะไรเพคะ?”“อีกอย่าง แม้ว่าสิ่งนี้จะนำความอับอายมาสู่ราชวงศ์ หม่อมฉันก็คงทำให้อับอายไม่นานนัก”“อย่างมากก็แค่จนกว่าหม่อมฉันจะอายุสิบแปดปี จวบจนบัดนี
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 163
ซือเจ๋อเยว่ตอบ “ไม่ทราบเพคะ เขาเอาแต่วิ่งไปทั่วทั้งวัน ผู้ใดจะรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนกันเล่าเพคะ?”ฮ่องเต้เจาหมิงถามนาง “ยันต์ห้าอัสนีบาตรก็เป็นยันต์ที่อาจารย์ใหญ่ของเจ้ามอบให้เจ้า?”ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “ใช่เพคะ ก่อนหน้าที่หม่อมฉันจะเข้าวัง เขามอบยันต์และคาถาให้หม่อมฉันเป็นกอง”“พูดว่าหากใครจะรังแกหม่อมฉัน ก็ให้ยันต์แผ่นหนึ่งแก่อีกฝ่าย รับรองว่าอีกฝ่ายจะต้องว่าง่าย”“แต่หม่อมฉันก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าอานุภาพของยันต์ห้าอัสนีบาตจะรุนแรงขนาดนั้น ถึงกับผ่าจ้าวซือหว่านจนตายทันที”นางพูดจบก็ขยับเข้าไปใกล้ตรงหน้าของฮ่องเต้เจาหมิง เอ่ยถาม “เสด็จอา ยันต์ห้าอัสนีบาตรผ่าเพียงสิ่งชั่วร้ายเท่านั้น เหตุใดหลังจากหม่อมฉันแปะจ้าวซือหว่าน นางก็ถูกฟ้าผ่าตายทันทีเลยเล่าเพคะ?”ฮ่องเต้เจาหมิงมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยแวบหนึ่งแล้วกล่าว “เรื่องนี้เจ้าเองรู้อยู่แก่ใจ เหตุใดจึงถามข้า?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “กล่าวเช่นนี้ แสดงว่าเสด็จอาทรงทราบว่านางตายอย่างไร”“ในเมื่อเสด็จอาทรงทราบแล้ว เหตุใดจึงเรียกหม่อมฉันเข้าวังเพื่อซักถามเรื่องนี้เล่าเพคะ?”ฮ่องเต้เจาหมิง “...”นางอ้อมรอบหนึ่ง ทำให้เขาอ้อมเข้ามาติ
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 296
ก่อนหน้านี้อวิ๋นเยว่หยางคิดว่าวิธีการของนักพรตจื่อหยางโหดเหี้ยมและร้ายกาจมาก คาถาของสำนักเต๋าจะทำให้คนยากที่จะป้องกันแต่ในเวลานี้เขาเพิ่งได้รู้ว่า ความสามารถของนักพรตจื่อหยางเมื่อเทียบกับคนตรงหน้าแล้ว ช่างไม่เอาไหนเลยจริง ๆคนคนนี้กระหายเลือดอย่างขีดสุด พูดว่าจะฆ่าเขาก็หมายความว่าจะฆ่าเขาจริงๆ!เขารู้อยู่แก่ใจ หากในเวลานี้เขาไม่ยอมจำนน ก็มีเพียงความตายเท่านั้นเขาถูกรัดด้วยผ้าต่วนจนหายใจไม่ออก กล่าวอย่างยากลำบาก “ข้ายอมบูชาท่าน!”ไป๋จื้อเซียนเหลือบตาเล็กน้อย การกระทำที่เดิมทีดูยั่วยวนชวนหลงใหลนี้ เมื่อเขาทำขึ้นมา แม้จะสามารถสะกดจิตใจคนได้ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอันตรายถึงขีดสุดไป๋จื้อเซียนดึงผ้าต่วนสีแดงกลับมา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย อวิ๋นเยว่หยางนั่งอยู่บนพื้นไอออกมาอย่างรุนแรงไป๋จื้อเซียนค่อย ๆ ลอยไปที่ตรงหน้าของอวิ๋นเยว่หยาง กล่าวว่า “เจ้ายอมแบบนี้เสียตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจะต้องทำให้ยุ่งยากด้วย?”อวิ๋นเยว่หยางรีบกล่าว “ท่านชี้แนะได้ถูกต้อง”ไป๋จื้อเซียนกล่าวเสียงราบเรียบ “ในเมื่อเจ้าจะบูชาข้า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องแสดงความจริงใจออกมา”อวิ๋นเยว่หยางรีบก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 295
"น้องสาม เจ้าอย่ามาว่าข้าเลย ตั้งแต่มาถึงเมืองหลวงเจ้าเองก็เอาแต่มาหลบอยู่ที่นี่ ไม่กล้าไปพบหน้านางใช่หรือไม่?" น้องสามที่เขาเอ่ยถึงไม่ใช่ผู้ใดอื่น แต่เป็นอาจารย์สามของซือเจ๋อเยว่ อาจารย์สามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ผู้ใดบอกว่าข้ากลัวจนไม่กล้าไปพบนาง? ข้าว่ายามนี้นางคงมองเห็นคุณค่าของข้าแล้วล่ะ" "เมื่อคราวนั้นนางเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากไม่ใช่เพราะข้าจัดการส่งเยียนเซียวหรานคนนั้นไปต่อหน้านาง ป่านนี้นางคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว" "ข้ามีบุญคุณช่วยชีวิตนาง นางคงขอบคุณข้าอยู่ในใจเป็นแน่" ราชครูหัวเราะเย็นชา "ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่ไปพบนางเล่า?" อาจารย์สามนอนเอกเขนกบนเก้าอี้พลางจิบชา "ศิษย์เติบโตแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปัญหา ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้ไขเอง" "หากพวกเราเอาแต่เฝ้าอยู่ข้าง ๆ นาง แล้วนางจะมีความก้าวหน้าได้อย่างไร?" ราชครูมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ "เจ้าก็เอ่ยวาจาเหลวไหล หากไม่กล้าก็เอ่ยมาตรง ๆ อย่าได้หาข้ออ้าง" อาจารย์สามหาวเสียงเบา แล้วตอบอย่างเกียจคร้าน "ในเมื่อเจ้าเอ่ยเช่นนี้ ประเดี๋ยวข้าจะไปพบนาง แล้วถือโอกาสบอกความลับเรื่องตัวตนของเจ้าด้วยเลย"
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 294
"ไม่มีคำว่าแต่อันใดทั้งนั้น" นักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน "หากท่านไม่รีบออกไป อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!" ซือเจ๋อเยว่ "…" เมื่อคืนที่ผ่านมานางได้ยินเยียนเซียวหรานบอกว่าราชครูไม่ชอบยุ่งเรื่องของผู้อื่น และไม่ชอบพบเจอคนแปลกหน้า นางคิดว่าเขาไม่น่าจะเป็นคนเช่นนั้น อย่างน้อยก็การที่เขาเร่งเดินทางไกลกลับมาเพื่อใช้กระบี่ฟันไป๋จื้อเซียนครั้งนั้น ก็หมายความว่าเขาหาใช่คนที่เพิกเฉยต่อปัญหาของผู้คนโดยสิ้นเชิง นางยังคิดว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้ เมื่อเขาเดาเจตนาของนางได้ เขากลับส่งนักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวที่ดุดันมาไล่นางออกไป หากเรื่องนี้เกิดขึ้นที่อื่น นางคงจะบุกขึ้นเขาไปถามเขาให้รู้เรื่อง แต่ที่นี่คือเมืองหลวง อีกทั้งกระบี่ของเขาคราวก่อนทรงพลังจนเกินคาด ราชครูผู้นี้คงเป็นยอดฝีมือที่นางไม่อยากขัดแย้งด้วย ดังนั้น นางจึงทำได้แค่พาเยียนเซียวหรานเดินออกจากค่ายกลไปอย่างเงียบ ๆ ทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากค่ายกล นักพรตเต๋าน้อยชุดสีเขียวก็รีบปิดซุ้มประตูที่เชิงเขาทันที ซึ่งปกติแทบไม่เคยปิด เขาปิดประตูอย่างรุนแรงจนซือเจ๋อเยว่ที่เดินช้ากว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 293
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงไม่มีความจำเป็นต้องถามอีกต่อไป นางลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า” ครั้งนี้เยียนเซียวหรานไม่ได้หันกลับมามองนางอีก และนางก็ไม่ได้รั้งเขาไว้ นางหมุนตัวแล้วเดินจากไป เยียนเซียวหรานมองเปลวเทียนที่ลุกไหวอยู่ในศาลบรรพชน ก่อนจะถอนหายใจเสียงยาว เมื่อซือเจ๋อเยว่กลับมาที่ห้อง นางครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเยียนเซียวหรานในปีนี้ นางคิดหลายตลบก็ยังไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด ในสถานการณ์เช่นนี้ คำอธิบายเดียวที่ดูคล้ายจะสมเหตุสมผล คืออาจเป็นเพราะลุงเขยของเยียนเซียวหรานมาเยือน จึงทำให้เขาอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้ นางยักไหล่เล็กน้อย ไม่ใส่ใจจะคิดต่อ และหันไปวางแผนว่าหากได้พบกับราชครูในวันรุ่งขึ้น นางจะเกลี้ยกล่อมให้เขาช่วยจัดการไป๋จื้อเซียนได้อย่างไร เช้าวันรุ่งขึ้น เยียนเซียวหรานมาตามที่นัดไว้ เขาพานางไปยังหอพยากรณ์ดวงดาวเพื่อพบกับราชครู แม้จะเรียกว่าหอ แต่ที่แท้แล้วคือกลุ่มอาคารขนาดใหญ่ เป็นสถานที่ที่อดีตฮ่องเต้สร้างขึ้นเพื่อราชครู ตั้งอยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดในเมืองหลวง ซึ่งที่แห่งนั้น ก็สามารถเฝ้าดูดวงดาวและทำนา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 292
แท้จริงแล้วราชครูมีการไปมาหาสู่กับเยียนอ๋อง ในเมืองหลวงเขาแทบไม่มีสหายที่ใด เยียนอ๋องกลับเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียว ครั้งล่าสุดก่อนที่เยียนอ๋องจะออกศึก ราชครูเคยมาพบเยียนอ๋องครั้งหนึ่ง ส่วนพวกเขาหารือเรื่องใดกันนั้น เยียนเซียวหรานไม่อาจรู้ได้ เพียงแค่ได้ยินเสียงทั้งสองทะเลาะกันในห้องหนังสือ หลังจากจวนเยียนอ๋องเกิดเรื่อง ราชครูก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ในค่ำคืนนั้นเมื่อเยียนเซียวหรานพบราชครูที่เรือนพักในจวนหนิงกั๋วกง เขารู้สึกประหลาดใจไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกในความทรงจำของเยียนเซียวหราน ที่ราชครูยอมเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องหยุมหยิมเช่นนี้ ปกติเมื่อเขาอยู่ในเมืองหลวง ก็มักจะพำนักอยู่ในหอพยากรณ์ดวงดาว ไม่ว่าจะมีเรื่องใดที่ไม่สำคัญจริง เขาจะไม่มีทางออกมา ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยความกังวล “แต่ไป๋จื้อเซียนนั้นเป็นภัยใหญ่ ทั้งยังเติบโตอย่างรวดเร็วอีกด้วย” “เกรงว่าไม่นานเกินรอเขาจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นอีก ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นก็จะยิ่งจัดการยากขึ้น” “ไม่ว่าราชครูจะยินยอมพบข้าหรือไม่ ข้าคงต้องหาวิธีพบเขาให้ได้” เยียนเซียวหรานพยักหน้า “ก็ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปกับท่าน” ซือเจ๋อเยว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 291
เขานึกถึงภาพในช่วงหลายวันที่ผ่านมายามนางนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีวี่แววของลมหายใจใด ๆ หัวใจเขาเจ็บปวดราวกับถูกบีบคั้นจนแทบทนไม่ได้ ถึงแม้เขาจะรู้อยู่เสมอว่าสภาพร่างกายของนางไม่แข็งแรง แต่ทุกครั้งที่เขาได้พบนาง นางกลับมีรอยยิ้มเปี่ยมล้นบนใบหน้า ร่างกายของนางดูเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เขาไม่เคยคิดว่านางเป็นคนที่กำลังจะสิ้นลม และไม่เคยคิดว่าสภาพร่างกายของนางจะแย่ถึงเพียงนี้ แต่เหตุการณ์ครั้งนี้กลับเตือนเขา ว่านางบอบบางยิ่งกว่าที่เขาเคยคาดคิดไว้มากนัก เขาเอ่ยเสียงเบา “เรื่องนี้ข้าจัดการเองได้ องค์หญิงพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนให้ดีเถอะ”ซือเจ๋อเยว่หัวเราะเสียงเบา “สภาพร่างกายของข้า ผู้อื่นอาจไม่รู้ แต่เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?” “เมื่อมีเจ้าอยู่ข้างกาย ข้าอาจอยู่ได้นานขึ้นอีกสักหน่อย แต่หากเจ้าไม่อยู่ ข้าก็จะตายเร็วขึ้นกว่าเดิม” เยียนเซียวหรานขมวดคิ้วแน่น บัดนี้เขาไม่อยากได้ยินคำว่า ‘ตาย’ อีกแล้ว ซือเจ๋อเยว่นั่งลงข้างเขา ใช้มือทั้งสองประคองคางของตนเองไว้พลางเอ่ยขึ้น “อีกอย่าง ไป๋จื้อเซียนนั่นเป็นข้าที่ปล่อยออกมาเอง” “เรื่องครั้งนี้จะไปโทษเจ้าไม่ได้หรอก หากจะโทษก็ต้องโทษข้า” “
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 290
เยียนเซียวหรานหลุบตาลง “ท่านย่าสั่งสอนได้ถูกต้อง ครั้งนี้เป็นข้าที่ปฏิบัติหน้าที่บกพร่อง ตอนนี้องค์หญิงฟื้นแล้ว ท่านย่าลงโทษข้าเถิดขอรับ”เหล่าไท่จวินพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆซือเจ๋อเยว่รีบกล่าว “ท่านย่า เรื่องนี้โทษน้องสามไม่ได้จริง ๆ หากจะโทษก็ต้องโทษที่ตอนนั้นสถานการณ์พิเศษ”“ข้าเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเจอเข้ากับไป๋จื้อเซียนที่นั่น หากไม่ใช่เพราะน้องสามปกป้องข้าจนสุดชีวิตละก็ ข้าก็คงตายไปแล้ว”“ดังนั้นท่านย่าอย่าได้ลงโทษน้องสามเลย เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน”เหล่าไท่จวินถอนหายใจ “องค์หญิงไม่ต้องร้องขอความเมตตาแทนเขา เขาเป็นบุรุษ เดิมทีก็ควรปกป้องญาติผู้หญิงในครอบครัวอยู่แล้ว”ซือเจ๋อเยว่หันหน้าไปมองเยียนเซียวหราน เขายืนหน้านิ่งยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นนางมองมา ก็สบตากับนางแวบหนึ่ง แล้วก็เก็บสายตาคืนกลับมาซือเจ๋อเยว่รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “วันนั้นข้าเห็นเหนียนเหนียนหมดสติไปเช่นกัน เหนียนเหนียนไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”เยียนเหนียนเหนียนโผล่หน้าออกมาจากทางด้านหลังของเหล่าไท่จวิน “ข้าไม่เป็นไร แค่หมดสติเป็นครู่เดียวเท่านั้น ในไม่ช้าก็หายดีแล้ว”“ร่างกายของข้าแข็งแรง องค์หญิ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 289
ตอนที่ไป๋จื้อเซียนมองเห็นยันต์พวกนั้นก็หรี่ตาลงทันที เมื่อตระหนักได้ว่าทรงพลัง ก็โยกหลบอย่างรวดเร็วซือเจ๋อเยว่ฉวยโอกาสยื่นนิ้วออกไป ยันต์พวกนั้นก็ไล่ตามไป๋จื้อเซียนไป ร่างกายของเขามียันต์ห้าอัสนีบาตแผ่นหนึ่งแปะอยู่เขาด่าทอด้วยคำหยาบคาย มองไปทางด้านนอกห้องแวบหนึ่ง รู้ว่าหากวันนี้ไม่หนีไป เกรงว่าจะต้องตายอยู่ที่นี่จริง ๆ จึงวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วตอนที่เขาวิ่งหนี เมฆฝนก่อตัวขึ้น ไล่ตามเขาภายในชั่วพริบตา ทั่วทั้งเรือนเต็มไปด้วยเสียงฟ้าร้อง ผู้ดูแลพาท่านหมอเดินเข้ามาพอดี ทันทีที่เห็นฉากนี้ ก็ตกใจจนลูกตาเกือบถลนออกมาถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นไป๋จื้อเซียน แต่เขามองเห็นสายฟ้าบนท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสายฟ้าหน้าตาแบบนี้ทันทีที่ไป๋จื้อเซียนวิ่งหนี ห้องก็กลับคืนสู่สภาพปกติ ตะเกียงน้ำมันที่มุมห้องยังคงสว่างอยู่ซือเจ๋อเยว่ล้มลงบนพื้น ทันทีที่หันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าคนที่ฟันกระบี่ใส่ไป๋จื้อเซียนก็คือเยียนเหนียนเหนียนนางรู้สึกผิดปกติ ต่อให้นางแปะยันต์แผ่นหนึ่งบนกระบี่ของเยียนเหนียนเหนียน กระบี่เล่มนั้นของนางร้ายกาจกว่ากระบี่ทั่วไปเล็กน้อย ก็ไม่มีทางทำลายอาณาเขตที่ไป๋จื้อเซียนวางเอาเม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 288
ครู่ต่อมา ซือเจ๋อเยว่หยิบอาวุธเวทย์อีกชิ้นหนึ่งออกมา เพียงแต่นางยังไม่ทันเข้าไปหา ก็ถูกเส้นผมสีดำของเขากวาดลอยกระเด็นออกไปเยียนเซียวหรานอยากจะเข้ามาช่วย แต่กลับถูกผ้าต่วนสีแดงรัดลำคอเอาไว้เขากล่าวอย่างยากลำบาก “องค์หญิง!”ซือเจ๋อเยว่ล้มลงบนพื้นกระอักเลือดออกมา ไป๋จื้อเซียนไม่ได้เขยิบเข้าไปใกล้ตรงหน้าของนางพอดีเลือดพ่นใส่มือของไป๋จื้อเซียน มือของเขาเป็นรูทันทีเขาค่อนข้างประหลาดใจ “นักพรตหญิงน้อย ร่างกายของเจ้ามีความพิเศษนี่นา!”ปากเขาพูดไป มือกลับบีบลำคอของนางเอาไว้ “กินตบะของเจ้า จะต้องบำรุงมากแน่!”ร่างกายของซือเจ๋อเยว่ เป็นวิญญาณมาหนึ่งพันปี เป็นครั้งแรกที่ได้เจอร่างกายอย่างนางเขาเคยเห็นในหนังสือเล่มหนึ่ง หากได้กินวิญญาณของนาง เท่ากับเป็นการบำเพ็ญตบะห้าร้อยปีถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะเคยประมือกับนางมาก่อน แต่ครั้งก่อนนางไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออก เขาไม่รู้ว่านางจะมีร่างกายที่พิเศษเช่นนี้บัดนี้ค้นพบแล้ว ดวงตาของเขาเปล่งประกายทันทีเพียงแต่คนที่มีร่างกายเช่นนาง เนื่องจากร่างกายพิเศษมากเกินไป ดังนั้นอยากจะกลืนกินนางก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซือเจ๋อเยว่ใช้มือปาดเลือดที่มุมปาก ยื่นมื
