เด็กหญิงตัวน้อยเหวี่ยงตัวบนไปนั่งบนกิ่งไม้แล้วมองการเคลื่อนไหวด้านล่าง เสียงผู้คนวุ่นวายทำลายความรื่นรมย์ของเด็กหญิงวัยแปดขวบที่มีนามว่า ‘เคอหลิ่งหลิน’ หมดลง เด็กหญิงตัวเล็กแม้จะมอมแมมไปสักหน่อยแต่ก็มีเค้าโครงหน้างดงาม
เด็กน้อยจำใจต้องปล่อยเจ้ากวางน้อยที่วิ่งไล่จับเมื่อครู่แล้วทำตัวเป็นวานรปีนป่ายต้นไม้ขึ้นมาบนกิ่งสูงนี้เพียงเพื่อมองหาที่มาของเสียงดังน่ารำคาญ รูปร่างปราดเปรียวและซุกซนจนบิดาผู้เป็น ‘ขุนโจรแห่งหุบเขาชิงซาน’ ไม่มั่นใจว่าตนเองมีบุตรหญิงหรือชายกันแน่ หากนับความเฉลียวฉลาดในการเอาตัวรอดของนางและฝีมือด้านวรยุทธแล้วละก็ นางก็ได้ชื่อเป็นเป็นบุตรของ ‘เคอตงตง จอมโจรแห่งหุบเขาชิงซาน’ แล้ว
ครู่ต่อมานางก็รู้ว่ามีลิงตัวใหญ่ยักษ์ห้อยโหนมานั่งบนกิ่งไม้เดียวกับนาง สายตาคมเกินเด็กหันไปจ้องมองแล้วยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเป็นสัญญาณ
ให้เงียบ เจ้าลิงยักษ์กลับทำท่าเลียนแบบนาง เด็กหญิงจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วมันก็ยังทำตามเช่นเดิม
ดวงตากลมมองเห็นกลุ่มคนกำลังไล่ล่าบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง รูปร่างผอมบางราวสตรีแม้มีกระบี่ในมือแต่ดูเหมือนเขาจะแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะยกมันขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง เคอหลิ่งหลินไม่รู้หรอกว่าฝ่ายใดเป็นคนโฉดชั่วหรือฝ่ายใดเป็นคนดีทว่าสิ่งที่สองตาของนางมองเห็นตอนนี้คนหมู่มากกำลังรุมชายเพียงคนเดียว ร่างของชายผู้นั้นเสียหลักหงายหลัง ชายในชุดดำมีผ้าบิดใบหน้ามิดชิดเงื้อกระบี่ในมือหมายจะฟาดเอาชีวิตคนที่ไร้ทางสู้ มือเรียวเล็กของเด็กหญิงเด็ดผลไม้ที่อยู่ใกล้มือแล้วขว้างไปสุดแรง ด้วยการฝึกฝนตั้งแต่เล็กแต่น้อย ความแม่นยำของนางไม่เป็นรองใคร มันส่งผลให้ผลไม้ลูกนั้นกระแทกใส่ข้อมือของผู้ที่ถือกระบี่ ชายชุดดำเสียจังหวะผงะถอยหลังทำให้ชายในชุดขาวที่เปื้อนเปรอะลุกขึ้นได้
“เจ้า! มาทางนี้” เคอหลิ่งหลินตะโกนบอกแล้วชี้ให้วิ่งไปอีกทาง ส่วนนางก็กระโดดลงมายืนแล้วฉุดข้อมือชายแปลกหน้าให้วิ่งตามนางไป โดยมีชายชุดดำสามคนไล่ตามหลัง
“เจ้ากระโดดไหวไหม?”
“อะไรนะ!” เสียงนั้นถามอย่างงุนงง
“เอ้า! กระโดด!”
ชายหนุ่มไม่ทันได้คิดอะไร เพราะมัวแต่วิ่งมุ่งไปข้างหน้า และเมื่อได้ยินคำว่า ‘กระโดด’ เบื้องหน้าก็ไร้พื้นดิน เพราะมันเป็นหน้าผาและด่านล่างเป็นน้ำตก
“เฮ้ย!”
เสียงชายหนุ่มเผลอร้องลั่น แต่ข้างหูเขากลับได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก มือใหญ่ของเขามีมือเรียวเล็กจับไว้มั่น เด็กหญิงหันมายกนิ้วแตะที่ริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เขาเงียบก่อนจะชี้ขึ้นไปด้านบน ทั้งสองไม่ได้ตกลงมาในสระน้ำเบื้องล่าง ละอองน้ำตกพร่างพราวขาวราวไข่มุก ทำให้ชายชุดดำทั้งสามก้มมองไม่เห็นคนทั้งสองที่ยืนอยู่ขอบน้ำตก พวกมันเข้าใจว่าทั้งสองตกน้ำไปแล้วจึงหมุนตัวจากไป เคอหลิ่งหลินแหงนหน้ามองอีกครั้งให้มั่นใจว่าคนกลุ่มนั้นไปหมดแล้ว ก็กระตุกข้อมือข้างที่นางจับไว้ให้เดินไต่ขอบน้ำตกตามเข้าไปหลังม่านน้ำตาซึ่งเป็นถ้ำขนาดใหญ่
“แม่นางน้อย” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาในถ้ำแล้ว แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกเหนื่อยหอบหลังจากถูกตามไล่ล่าจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด
“เรียกข้าเคอหลิ่งหลิน” เด็กหญิงยิ้มกระจ่างสดใส ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำที่กระเซ็นถูกใบหน้าอ่อนใส “พี่ชายบาดเจ็บที่ใดหรือไม่”
“ได้แม่นางน้อยช่วยทำให้ข้าปลอดภัยดี”
“อย่าได้คิดมาก ข้าเป็นจอมยุทธหญิงย่อมต้องช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่าอยู่แล้ว” เด็กหญิงยืดอกด้วยท่าทีภูมิใจ ไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของอีกฝ่าย
ตัวเล็กกระจ้อยร่อยอาจหาญเรียกตัวเองว่าจอมยุทธหญิง? เด็กคนนี้ช่างกล้านัก!
“เป็นอะไรไปพี่ชาย ท่านติดค้างคำขอบคุณข้าอยู่นะ”
ชายหนุ่มเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่คำพูดของเด็กหญิงตัวเล็กตรงหน้าทำเอาเขาอดกลั้นที่จะหัวเราะไว้ไม่ไหว คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างฉงน ชายผู้นี้เป็นอย่างไรกัน นางเป็นคนช่วยชีวิตเขาแท้ๆ แต่กลับหัวเราะท้องคักท้องแข็งไม่เกรงมารยาทเอาเสียเลย
“มาเถอะ ข้าจะพาพี่ชายไปส่งที่ตีนเขา” เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆเรียกชายหนุ่ม
“ไยเจ้าจึงช่วยข้าเล่า หากข้าเป็นคนไม่ดีล่ะ เจ้าจะทำเช่นไร”
เด็กหญิงตัวน้อยหันมายิ้มแล้วหัวเราะร่า ประกายวับวาวไร้ความหวาดกลัว “พี่ชายเอาตัวเองให้รอดก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องอื่นเถิด”
โดนเด็กน้อยกำราบเข้าให้ เขามิกล้าจะเอ่ยถามอายุจอมยุทธ์หญิงเลย เขายอมเดินตามนางจนออกมาถึงป่าโปร่ง แล้วเด็กน้อยก็ชี้นิ้วบอกทาง
“ข้าส่งพี่ชายได้เพียงแค่นี้”
“ข้าขอบใจเจ้ามาก”
“ข้าไปล่ะ ถ้าท่านพ่อรู้เข้าข้าจะโดนดุเอา”
เคอหลิ่งหลินรีบวิ่งไปทิศทางตรงข้าม นางดูคล่องแคล่วเหมือนแมวป่า และร่าเริงดุจนกน้อย มิได้สนใจว่าผู้ที่เฝ้ามองอยู่นั้นจะมองนางด้วยความรู้สึกเช่นใด เด็กน้อยวิ่งกลับไปที่กระท่อมเชิงเขา กลิ่นข้าวหอมกรุ่นจนเด็กหญิงต้องยกมือขึ้นกุมท้อง
“ข้าหิวแล้วท่านพ่อ”
“เจ้าควรกลับบ้านมาก่อนที่พ่อจะเข้ามาใช่หรือไม่”
“ข้า...ข้าออกไปเล่นนิดเดียวเอง” นางไม่ได้บอกพ่อในทุกเรื่อง และเพื่อนสนิทของนางที่เป็นลิงยักษ์ก็ไม่ได้เล่าให้พ่อฟัง เพราะกลัวว่าพ่อจะไม่ชอบเพื่อนของนาง
“ช่วงนี้ที่ชายแดนมีการสู้รบ เจ้าจะไปเถลไถลที่ไหนไกลบ้านมิได้ เราอาจเจอพวกทหารหนีทัพก็ได้นะ”
“เป็นทหารแล้วไยต้องหนีทัพละท่านพ่อ”
พ่อทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็ไม่พูดต่อ วางมือใหญ่ลงบนศีรษะของนาง “ยังมีเรื่องอีกมากที่เจ้าไม่รู้”
“ท่านก็บอกข้าซิ ยากตรงไหน” เด็กหญิงหัวเราะร่า
“พ่อไม่รู้จะบอกเจ้าอย่างไร ถ้าแม่เจ้ายังอยู่คงช่วยพ่อสอนเจ้าได้ดีกว่านี้”
“อยู่ซิ ท่านแม่อยู่กับข้า อยู่ในนี้” เด็กหญิงตบอกตัวเองหนักแน่น ผู้เป็นพ่อเห็นแล้วก็ยิ้ม
“ถูกต้องแล้ว หลินเอ๋อร์ แม่ของเจ้าอยู่ในใจเจ้ามิได้เป็นไหน” เขาเป็นคนสอนลูกเองกลับลืมไปเสียได้ ยังไม่ทันกล่าวอะไรต่อก็รู้สึกได้ว่ามีคนมาที่หน้าประตูกระท่อมหลังน้อย พ่อลุกขึ้นยืนแล้วเดินไป ปล่อยลูกสาวไว้ที่โต๊ะอาหาร เด็กหญิงได้แต่นั่งกินข้าวกับผัดผักที่พ่อทำไว้ให้ พ่อทำกับข้าวอร่อย นางชอบทุกอย่างที่พ่อทำ
เด็กหญิงรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง พ่อหันมามองหน้านางเหมือนครุ่นคิดและตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักหน่วง
จุดเริ่มต้นของโชคชะตาเด็กหญิงจึงเริ่มขึ้น.
อาชาสีน้ำตาลเข้มพุ่งทะยานไปดุจลูกธนูที่พุ่งออกจากเกาทัณฑ์ รวดเร็วพอที่จะเข้าขวางไม่ให้คนที่อยู่บนอาชาอีกตัวฟาดดาบลงทำร้ายคนอีกผู้หนึ่งได้สำเร็จ ดวงตาคมกริบตวัดมองอย่างยากจะคาดเดาอารมณ์ บังคับบังเหียนม้าด้วยมือเพียงข้างเดียวขณะที่ยกกระบี่จ่อที่ลำคอของอีกฝ่ายที่ล่วงรู้ความพ่ายแพ้ของตนแล้ว“จะฆ่าก็ฆ่าเลย ข้าไม่ต้องการความปราณีของพวกเจ้า!” คิ้วงามขมวดอย่างครุ่นคิดแต่สีหน้ายังเรียบนิ่ง หางตารับรู้การเคลื่อนไหวของคนบนหลังอาชาสีขาวงามสง่า มือใหญ่ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนล่วงรู้ว่าหัวหน้าโจรป่าพ่ายแพ้ในการสู้รบครั้งนี้แล้ว“เจ้าตายก็มิได้อะไรขึ้นมา สู้รักษาชีวิตอยู่กับลูกเมียไม่ดีกว่าหรือ?” เป็นน้ำเสียงของ จ้าวจิ่นสือ บุรุษหนุ่มผู้นำทหารมาปราบเหล่าโจรป่าที่ดักซุ่มปล้นเสบียงของทางราชสำนักหลายครั้ง “พวกเจ้าหมายความเช่นใดกัน”“ความตายไม่ช่วยอะไร แต่กลับตัวกลับใจเป็นฝ่ายเดียวกับทางการ ชีวิตเจ้ายังจะมีประโยชน์เสียกว่า” คราวนี้เป็นน้ำเสียงของหญิงสาว ทำให้คนฟังตะลึงไป เพราะเจ้าของเสียงถือกระบี่จ่อที่คอของโจรป่า “เหอะ! ทางการนะเรอะ! ข้าไม่หลงเชื่อพวกเจ้าหรอก! เ
เคอหลิ่นหลิงใช้ชีวิตในป่าเขาเชี่ยวชาญเรื่องเส้นทางในป่าและการแกะรอย บิดาของนางฝึกวรยุทธให้นาง มารดาของนางจากไปตั้งแต่นางไม่ถึงขวบและบิดาไม่แต่งภรรยาใหม่ บิดาจึงเลี้ยงดูนางเหมือนเด็กชายมากกว่าเด็กหญิงเพียงเพราะให้นางดูแลตัวเองได้ยามเมื่อไร้เงาของบิดา เมื่อชายแดนสงบแม่ทัพจ้าวได้กลับมาอยู่จวนกับครอบครัว นางกับบิดาก็ติดตามกลับมาด้วย ฮูหยินอี้ซิ่วมีใจเมตตาต่อนาง ยิ่งรู้ว่านางเป็นกำพร้าต้องติดตามบิดาไปร่วมรบกับท่านแม่ทัพก็ยิ่งสงสาร ฮูหยินมีบุตรชายเพียงคนเดียวซึ่งเกิดปีเดียวกับนางแต่อ่อนเดือนกว่าชื่อจ้าวจิ่นสือ “ข้าอยากมีลูกสาวมานานแล้ว เจ้ามาเป็นลูกสาวของข้าได้ไหม หลิ่งหลิน” หญิงสาวจำได้ว่าตอนนั้นนางเอาแต่สั่นหน้าปฏิเสธจนผมยาวสะบัดไปมา การปฏิเสธครั้งนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้าง มีเพียงจ้าวจิ่นสือที่แสดงท่าทางไม่พอใจเหมือนเด็กที่กลัวถูกแย่งความรักจากพ่อแม่... ก็แน่ละ บิดาของเขาไปอยู่ชายแดนนานหลายเดือน เขาแทบไม่ได้เจอบิดาของตนเลย แต่นางกลับได้อยู่ใกล้บิดาของเขาซ้ำบิดายังฝึกเพลงกระบี่ให้อีกด้วยจะไม่เขาริษยาได้อย่างไรกัน หญิงสาวกลั้นหัวเราะ
จากชีวิตที่ไร้พี่น้องมาสิบสี่ปี มาบัดนี้นางมีน้องชายตัวโตแถมอายุห่างกันเพียงห้าเดือนเท่านั้น เช้าวันต่อมานางจึงได้อยู่จวนแม่ทัพในฐานะบุตรบุญธรรม แต่กระนั้นนางมักบอกผู้อื่นด้วยนามสกุลเดิมของบิดาเสมอ นางได้มีที่ซุกหัวนอนแถมยังเป็นที่นอนอุ่นๆ อาหารการกินไม่อดยากและยังได้ร่ำเรียนหนังสือด้วย ผิดก็ตรงที่นางไม่อาจเป็นกุลสตรีอย่างที่จ้าวฮูหยินคาดหวัง เพราะนางแก่นแก้วซุกซนนัก ให้นางฝึกกระบี่ยังก้าวหน้ากว่าเขียนภาพ เล่นดนตรี เดินหมาก หรือร่ายรำเสียอีก เคอหลิ่งหลินหัวเราะให้กับความคิดคำนึงของตัวเอง นางติดตามแม่ทัพจ้าวออกรบหลายครั้ง แม้นางเป็นเด็กแต่เรื่องพื้นที่การแกะรอยนั้นแม่นยำนัก รวมทั้งจ้าวจิ่นสือที่บิดาฝึกให้เรียนรู้กลศึกต่างๆ นางเองคอยติดตามเขาเสมือนเงาไปอย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวมองดูผู้คนที่ทยอยเข้าไปในจวนแม่ทัพหมดแล้วก็ลงจากหลังม้า ส่งม้าให้เด็กรับใช้นำม้าไปเก็บแล้วเดินไปที่ห้องพักของตนเอง ชุนเอ๋อร์เห็นผู้เป็นนายกลับมาแล้วก็รีบเข้าไปช่วยปลดผ้าคลุมไหล่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นดินออก “คุณชายจิ่นสือให้บ่าวเตรียมน้ำอุ่นให้คุณหนู บ่าวชะเง้อมองจนคอแทบเคล
ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ มือใหญ่ของนักรบผู้กล้าใช้ตะเกียบคีบขาห่านส่งเข้าปากนาง ด้วยความหิวและความโกรธนางงับลงทันที กว่าจะรู้ตัวว่าหลงกลเจ้าน้องชายเข้าให้ก็ตอนที่นางลิ้มรสนุ่มละมุ่นของห่านอบน้ำผึ้งในปากของนางเอง เคอหลิ่งหลินจำใจนั่งลงที่เดิมแล้วใช้มือหยิบจับอาหารเป็นปกติ โธ่! นางอุตส่าห์แอบฝึกมารยาทมาอย่างดี แต่ก็ต้องหลงกลน้องชายเผยนิสัยเดิมออกมาได้ ท่านแม่ทัพและฮูหยินหันมามองหน้ากันแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ ความใฝ่ฝันของฮูหยินอี้ ซิ่วคือบุตรีน่ารักน่าเอ็นดู แม้รับเคอหลิ่งหลินมาเป็นบุตรบุญธรรม แต่นิสัยนางซุกซนเหมือนเด็กรวมทั้งกิริยามารยาทไม่ได้อ่อนหวานนัก ขัดกับใบหน้าที่ละมุนละไมของนางมาก “เอาเถิด แบบนี้ซิถึงจะดูเป็นครอบครัวเดียวกัน”แม่ทัพจ้าวโบกมือห้ามไม่ให้สองพี่น้องปะทะคารมกันอีกไม่ถือสานิสัยของเคอหลิ่งหลิน เพราะรู้ดีว่านางใช้ชีวิตอยู่ในป่าเขามาตั้งแต่เด็กก่อนที่จะเข้ามาอยู่ในกองทัพเช่นนี้ “ลำบากเจ้าดูแลจิ่นสือจริงๆ” ฮูหยินอี้ซิ่วมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เพราะเคอหลิ่งหลินค่อยติดตามสามีนางในสนามรบจนบัดนี้ก็มาค่อยดูแลบุตรชายคนเดียวของนางอีก ทั้งที่เป็นหญิงไม่ได้ใช้ชี
“เดี๋ยวๆ เจ้าอย่ามาโบ้ยใส่ข้านะ” จ้าวจิ่นสือหันไปถลึงตาใส่เคอหลิ่งหลิน “ถ้าจิ่นสือยังไม่แต่งงาน ข้าจะออกเรือนก่อนได้อย่างไรกัน” เคอหลิ่งหลินชิงพูดขึ้นมาก่อน แสร้งทำหน้าเป็นห่วงเป็นใยน้องชายที่อายุอ่อนกว่าเพียงครึ่งปีเท่านั่น “แต่ว่ากันตามจริงคนเป็นพี่สมควรออกเรือนก่อนน้องมิใช่หรือ”เอาซิ! หากนางอยากเป็นพี่สาวนัก เขาก็ยกตำแหน่งให้นางได้แต่งงานก่อนเขา “จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ยิ่งเจ้าเห็นข้าเป็นพี่ พี่สาวคนนี้มีหน้าที่ต้องดูแลน้องชายให้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียก่อน” นางประสานสายตาอย่างไม่ยอมแพ้ “พอเถอะๆ จะเกี่ยงกันไปไย ถึงอย่างไรพวกเจ้าทั้งสองต้องแต่งงาน” แม่ทัพจ้าวอาศัยความเป็นบิดามากำราบเด็กสองคนที่ไม่รู้จักโตเสียนิ่งสนิท “จะใครแต่งก่อนแต่งหลังก็ต้องแต่งด้วยกันทั้งคู่นั้นแหละ” “เอาล่ะๆ เรื่องนี้คุยกันวันหลังก็ได้ เจ้าทั้งสองเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันก่อนดีกว่า” “เจ้าค่ะท่านแม่” แม่ทัพกับฮูหยินออกจากห้องไป เคอหลิ่งหลินถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินออกมาด้านนอก “ที่หลังของ
“พ่อบ้านตู้กลับมาแล้ว” เคอหลิ่งหลินทักทาย “คุณหนูหลิ่งหลิน” พ่อบ้านตู้ก้มศีรษะให้แล้วทำความเคารพแม่ทัพจ้าวและคุณชายจ้าวจิ่นสือ “เป็นอย่างไรบ้างจัดการธุระที่บ้านเสร็จแล้วหรือ”เคอหลิ่งหลินไม่เก็บอาการตื่นเต้นดีใจ ซึ่งมันเด่นชัดเสียจนจิ่นสือเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “ขอรับคุณหนู ขอบคุณที่เป็นห่วง”พ่อบ้านตู้อายุห้าสิบกว่าๆ แต่ยังดูแข็งแรงแม้จะมีผมขาวแซมแล้วก็ตาม เขาลากลับบ้านเกิดเพื่อไปเยี่ยมมารดาของเขา แววตาเป็นประกายที่และท่าตื่นเต้นเหมือนรอให้อีกฝ่ายออกปากพูดเสียเอง ทำให้พ่อบ้านตู้เผลอหัวเราะในท่าทีเหมือนเด็กน้อยของคุณหนูของเขา หลายปีก่อนนั้น เขาเห็นนางยังเป็นเพียงเด็กสาวซุกซนกับบิดาของนาง เกือบสิบปีที่แล้วเขาหลงป่า คราวนั้นเขาเดินทางกลับบ้านเกิด ด้วยความใจร้อนที่เพราะข่าวมารดาป่วยหนักจึงหาทางลัดตามที่เคยได้ยินมา ทว่ากลับถูกหลอกจากกลุ่มโจรที่หวังแย่งชิงทรัพย์สิน เขาไม่มีวรยุทธอะไรได้แต่วิ่งหนีกระเซอะกระเซิงจนได้เด็กหญิงตัวน้อยเข้าช่วยเหลือ หลังจากเดินทางกลับถึงบ้านแล้ว อยู่ดูแลปรนนิบัติท่านแม่จนหายดี พอกลับมาอีกครั้งก็สืบเสาะค้นหาผ
หญิงสาวมองดูทุกคนด้วยหัวใจชื่นบาน เป็นความคิดของจ้าวจิ่นสือเองที่ใครอยากกลับบ้านเกิดก็ส่งกลับไป ใครอยากสมัครเป็นทหารก็รับไว้ ทำให้หลายคนซาบซึ้งในน้ำใจครั้งนี้ “คุณหนู พวกเราไม่มีของมีค่าอะไรตอบแทนท่าน มีเพียงของเล็กน้อยเพียงนี้ ท่านจะรับน้ำใจของพวกเราไว้ได้หรือไม่” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นปิ่นไม้ธรรมดา แต่ตรงปลายแกะสลักลายโบตั๋นดูงดงามนัก ใบหน้าหวานยิ้มกว้างแล้วรับมาด้วยความดีใจอย่างไม่เสแสร้ง “สวยจัง” “แค่ปิ่นไม้ธรรมดาขอรับ” “สวยมาก ข้าชอบมาก ขอบคุณนะ” นางชอบปิ่นไม้นี้มากและไม่ลังเลที่จะปักปิ่นนั่นทันที ทำให้ใครต่อใครต่างยิ้มปลาบปลื้มชื่นชมในความเป็นกันเองไม่ถือตัวของนาง “ข้าส่งทุกท่านได้แค่นี้ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ” “ขอบคุณคุณหนู” หญิงสาวยิ้มรับแต่รู้สึกถึงการมาของอาชาสามตัวที่วิ่งตรงมายังจุดที่นางยืนอยู่ ดวงตาคมหรี่มองอย่างประเมินผู้มาใหม่ บุรุษบนหลังม้าบังคับม้าให้หยุดตรงหน้านาง เสื้อคลุมกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มบ่งบอกว่าไม่ใช่คนธรรมดา เคอหลิ่งหลินจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสงบนิ่งไม่หวาดหวั่นอีกฝ่ายที
“บ้านท่านหมอมู่ใช่หรือไม่”“ฟางเหนียง! ฟางเหนียง!” “ท่านพ่อ” ลูกสาวที่หลับอยู่ลืมตาขึ้นแล้วส่งเสียงเรียกขานทำให้เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ฝันไป หญิงสาวย่อตัวลงให้ฟางเหนียงลงจากหลัง เขารีบเข้าไปประคองลูกสาวที่เนื้อตัวมอมแมม “เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา พ่อนึกว่าจะเสียเจ้าไปแล้ว” “ข้า...ข้า...” “นางหลงป่า” เป็นเคอหลิ่งหลินที่เอ่ยตอบแทนคนที่อ้ำอึ้งอยู่ “หลงป่า? เจ้าเข้าไปทำอะไรในป่า” “ข้า...ข้า...” “นางไปหาสมุนไพร ท่านลุงอย่าได้ดุนางเลย นางอยากช่วยแบ่งเบาภาระให้ท่าน” เป็นเคอหลิ่งหลินที่เอ่ยตอบแทนเด็กสาวที่เวลานั้นอายุสิบสี่ปี “ฟางเหนียง ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปพ่อจะเอาหน้าที่ไหนไปพบแม่ของเจ้าที่ปรโลก” “ท่านพ่อ ฟางเหนียงผิดไปแล้ว” นางสำนึกผิด “แต่ข้าโชคดีที่พี่หลิ่งหลินมาช่วยไว้” “ฮืม...คนเราพบกันเพราะมีวาสนา” เคอหลิ่งหลินยืดอกด้วยท่าทางภูมิใจ “ข้าแอบไปฝึกเพลงขลุ่ยในป่าถึงได้เจอน้องฟางเหนียง” “น้องฟางเหนียง?” ท่านหมอมู่เอ่ยทวนสิ่งที่ได้ยิน “ก็นางอายุน้อยกว่าข้า ข้าก็