Share

บทที่ 52

ตอนที่เจียงหวานหว่านตื่นขึ้นมาก็พบว่ามือของนางถูกมัดด้วยเชือกป่านไว้ด้านหลัง

ดวงตาทั้งคู่ถูกปิดด้วยผ้า ภายในห้องมีกลิ่นอับชื้นและเน่าเปื่อย

ในปากถูกยัดด้วยผ้าขี้ริ้วที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าผืนหนึ่ง รสชาติก็น่าขยะแขยงอย่างอธิบายไม่ได้

นางไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาป้นรถม้าของพระราชวัง นางต้องหาทางเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง

เจียงหวานหว่านใช้มือแตะพื้นซึ่งมีหลุม มีดินเหนียวอยู่มาก

นางต้องการหาของที่มีคมมาตัดเชือกที่ผูกมือไว้ออก

หลังจากคลำอยู่ครึ่งค่อนวันนางก็พบหินที่มีหัวแหลมนูนบนพื้นตรงหัวมุม

เจียงหวานหว่านค่อยๆ ขยับตัวไป

ข้อมือที่ถูกผูกไว้ถูกับหินที่มีหัวแหลมนูนอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เจียงหวานหว่านก็ใช้เรี่ยวแรงจนหมด

อากาศหนาวเย็น แต่นางกลับเหงื่อออกไปท่วมตัว

แต่นางไม่อยากตาย นางต้องการปกป้องท่านแม่ และหรงซี นางต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

ข้อมือของนางมีเลือดหยด แต่นางก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย

ในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตู

เจียงหวานหว่านชะงักการถูเชือกป่าน

นางนั่งกับพื้นโดยไม่เคลื่อนไหว แสร้งทำเป็นหมดสติไม่ฟื้น

“เอี๊ยด” ประตูส่งเสียงเสียดหู และฝีเท้าของผู้ที่มาก็เบามาก

“แม่น
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status