บทที่ 58

เจียงอวิ้นยังไม่ตายใจ พูดขึ้นว่า “ฮูหยิน แม่ลูกเชื่อมจิต พี่ห้าเป็นก้อนเนื้อที่ท่านอุ้มมาตั้งสิบเดือน ท่านทนเห็นเขาต้องทนทุกข์ได้รึ”

พูดจบ ไม่รอให้สาวใช้มาเชิญนางออกไป เจียงอวิ้นหันหลับเดินออกไปเอง

หลิ่วซู่เดินเข้าห้อง เจียงหวานหว่านมองส่งเจียงอวิ้นไปจากเรือนเหมย

พอใกล้จะถึงประตูเรือน เจียงอวิ้นชะงักแล้วหันหลัง

นางยกยิ้มอย่างผิดปกติ ในรอยยิ้มซ่อนด้วยเจตนาร้ายที่เย็นเสียดกระดูก

ความเกลียดในใจเจียงหวานหว่านแผ่ซ่านไปทั่ว แค้นใหม่หนี้เก่า ต้องมีสักวันที่นางจะให้เจียงอวิ้นชดใช้สิ่งที่นางทำ

เจียงอวิ้นเดินออกจากเรือนเหมย นางถือกล่องอาหารไปเยี่ยมเจียงจิ่นหนิง

พอเจียงจิ่นหนิงเห็นเจียงอวิ้น พูดขึ้นว่า “น้องเจ็ด นี่ไม่ใช่ที่ๆ เจ้าควรมา รีบไปเถอะ”

“พี่ห้า ท่านยากำลังไปที่เรือนจวนเจรจาปรองดอง พี่ต้องไม่เป็นไรแน่ๆ”

เจียงอวิ้นวางกล่องอาหารในมือลง หยิบอาหารยื่นให้เจียงจิ่นหนิง

เจียงจิ่นหนิงพูดขึ้นว่า “น้องเจ็ด มิตรแท้รู้ได้ในยามยาก พี่ไม่ได้รักเจ้าเสียเปล่าจริงๆ”

“โถ่ พี่ห้า”

เจียงจวิ้นทำท่าใคร่จะพูดแต่ก็เงียบลง

เจียงจิ่นหนิงพอเห็นท่าทางของเจียงอวิ้น เจียงจิ่นหนิงถามขึ้นอย่างกังวลใจ “เพรา