บทที่ 61

เจียงหวานหว่านกล่าวเสียงเย็น

“จางวั่งไฉ”

เจี๋ยหู่คิดว่าเจียงหวานหว่านเป็นชู้รักที่จางวั่งไฉเลี้ยงดูไว้ข้างนอก

เขาตะลึงกับรูปร่างหน้าตางดงามเหลือเกินของเจียงหวานหว่าน และทอดถอนใจที่ลูกพี่ช่างมีวาสนา

แม่นางที่งดงามเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิงของลูกพี่ เจี๋ยหู่อิจฉาจางวั่งไฉมาก

“ที่แท้ก็พี่สะใภ้นี่เอง ลูกพี่อยู่ด้านใน เชิญด้านในขอรับ”

เจี๋ยหู่เชิญเจียงหวานหว่านเข้าไปข้างใน

กู้ฉางชิงกำลังจะตามเจียงหวานหว่านเข้าไปข้างในด้วย แต่ถูกเจี๋ยหู่ขวางไว้

“เจ้ามาทำไม ยังถูกตีไม่สาแก่ใจหรือ”

เจียงหวานหว่านกล่าวอย่างเย็นชา “ให้จางวั่งไฉออกมา”

“เอ่อ ได้ๆ ข้าจะไปเชิญลูกพี่ออกมา”

เจี๋ยหู่ชำเลืองมองเจียงหวานหว่าน หน้าตาสะสวย แต่นิสัยฉุนเชียวเช่นกัน

จางวั่งไฉได้ยินเจี๋ยหู่บอกว่าพี่สะใภ้มาหาเขา เขารู้สึกประหลาดใจมาก

เมื่อเขาได้เห็นเจียงหวานหว่าน ก็พบว่าตัวเขาไม่รู้จักนาง

เป็นจางวั่งไฉจริงด้วย!

ชาติก่อนจางวั่งไฉเฆี่ยนตีนางไม่หยุดในห้องลับ บนแส้ยังอาบไปด้วยน้ำเกลือและพริก

ทุกครั้งที่เฆี่ยนลงมาล้วนเจ็บไปถึงกระดูก ใบหน้านี้ของจางวั่งไฉสลักลึกอยู่ในจิตใจของนาง

ไม่เพียงเฆี่ยนตีอย่างโหดร้ายทาร