เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 51
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 52
ตอนที่เจียงหวานหว่านตื่นขึ้นมาก็พบว่ามือของนางถูกมัดด้วยเชือกป่านไว้ด้านหลังดวงตาทั้งคู่ถูกปิดด้วยผ้า ภายในห้องมีกลิ่นอับชื้นและเน่าเปื่อยในปากถูกยัดด้วยผ้าขี้ริ้วที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าผืนหนึ่ง รสชาติก็น่าขยะแขยงอย่างอธิบายไม่ได้นางไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาป้นรถม้าของพระราชวัง นางต้องหาทางเอาชีวิตรอดด้วยตัวเองเจียงหวานหว่านใช้มือแตะพื้นซึ่งมีหลุม มีดินเหนียวอยู่มากนางต้องการหาของที่มีคมมาตัดเชือกที่ผูกมือไว้ออกหลังจากคลำอยู่ครึ่งค่อนวันนางก็พบหินที่มีหัวแหลมนูนบนพื้นตรงหัวมุมเจียงหวานหว่านค่อยๆ ขยับตัวไปข้อมือที่ถูกผูกไว้ถูกับหินที่มีหัวแหลมนูนอย่างต่อเนื่องผ่านไปครึ่งชั่วยาม เจียงหวานหว่านก็ใช้เรี่ยวแรงจนหมดอากาศหนาวเย็น แต่นางกลับเหงื่อออกไปท่วมตัวแต่นางไม่อยากตาย นางต้องการปกป้องท่านแม่ และหรงซี นางต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปข้อมือของนางมีเลือดหยด แต่นางก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตูเจียงหวานหว่านชะงักการถูเชือกป่าน นางนั่งกับพื้นโดยไม่เคลื่อนไหว แสร้งทำเป็นหมดสติไม่ฟื้น“เอี๊ยด” ประตูส่งเสียงเสียดหู และฝีเท้าของผู้ที่มาก็เบามาก“แม่น
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 53
เจียงหวานหว่านหันกายมอง แสงคบเพลิงเข้าใกล้ตัวเองขึ้นเรื่อยๆ นางใช้ไหวพริบนางถอดรองเท้าปักข้างหนึ่ง ทิ้งอยู่ตรงขอบหน้าผาแล้วปีนขึ้นบนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซ่อนกายอยู่บนปลายต้นไม้ นั่งนิ่งไม่กล้าขยับโจรที่ไล่ตามมาด้านหลัง พบว่าตนไล่ตามเจียงหวานหว่านไม่ทันแล้ว ตรวจหารอบสี่ทิศ“ใต้เท้า เกรงว่าแม่นางผู้นั้นจะรีบวิ่งหนีจนตกหน้าผาไปแล้ว”หนึ่งในโจรถือรองเท้าปักของเจียงหวานหว่านไว้แล้วคาดเดา“ใต้เท้า จะตายร้ายตายดียังไงก็ตายอยู่ดี คิดว่าเจ้านายคงไม่คาดโทษ”โจรอ้วนอีกคนพูดต่อว่า“จะตายช้าตายเร็วก็ต้องตายอยู่ดี”หัวหน้าโจรพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า“พี่ใหญ่พูดถูก เทพสงครามหรงซีแห่งแคว้นตงหลิงถูกพิษ ขอเพียงเทพสงครามตายไป กองทัพเกรียงไกรของแคว้นซีหลิงเราจะเหยียบแคว้นตงหลิงให้ราบเป็นหน้ากลอง”โจรอ้วนพูดขึ้นอย่างได้ใจโจรทั้งหลายหัวเราะฮ่าฮ่าขึ้น ราวกับเห็นภาพที่แคว้นซีหลิงเอาชนะแคว้นตงหลิงได้แล้วอย่างไรอย่างนั้นเจียงหวานหว่านได้ยินพวกเขาสนทนากัน ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว ที่แท้เป็นแผนการของแคว้นซีหลิงนี่เองหัวหน้าโจรโบกมือ ให้ลูกน้องทั้งหมดจากไปเจียงหวานหว่านโกรธจนขึ้นหัว ที่แท้คนที่วางยาห
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 54
ตัวเจียงหวานหว่านเองก็เตรียมตัวก่อนถึงจะลงมือ เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ จะมีคนโผล่มาจากพวกโจรได้ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ เซี่ยงหรงได้ปลิดชีพชายชุดดำแล้วพอปลดหน้ากากของชายชุดดำออก เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าชายชุดดำหน้าตาคุ้นเคยยิ่งนักหรงซีไม่ได้พูดกล่าว โอบร่างเจียงหวานหว่านแล้วเหินจากไปเจียงหวานหว่านเกาะเสื้อของหรงซีแน่นเหมือนหมึกทะเลนางยกยิ้มมุมปาก แนบหน้าตรงตำแหน่งหัวใจของหรงซีเขายังมีชีวิตอยู่ ช่างดียิ่งนักหรงหยีและเจียงหวานหว่านขึ้นรถม้าเจียงหวานหว่านวางมือบนชีพจรของหรงซีหรงซีเหลืบตามองไปทางนางอย่างเฉยเมย แต่ไม่ได้ปฏิเสธที่นางจะจับชีพจรของตนช่างประหลาดยิ่งนัก ราวกับว่าหรงซีไม่ถูกพิษมาก่อน เพียงแต่ยังมีพิษหนอนกู่ที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายเท่านั้นหรงซีราวกับรู้ถึงความสงสัยของเจียงหวานหว่าน“ข้าสลับพิษที่พวกแคว้นซีหลิงวางข้า ยายใบ้ให้ยาข้ามา แสร้างทำเป็นถูกพิษเท่านั้น”เจียงหวานหว่านพอได้ยินถึงตรงนี้ ความสงสัยในใจถูกคลี่คลาย นางจึงเพิ่งกระจ่างว่าเรื่องราวเป็นเช่นไร20 ปีก่อน ยายใบ้เป็นหญิงงามมีพิษแห่งยุทธพบ ฝีมือการวางยาพิษของนางโด่งดังขจรไปทั่วยุทธจักร ได้รับข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 55
เจียงหวานหว่านแอบยินดีในใจ กอดขาของหรงซีไว้แน่นไม่เช่นนั้นไม่ต้องรอให้นางเข้าใกล้หรงซีนางก็คงถูกจับข้อหาไส้ศึกแน่นอนนางเงยหน้าขึ้น หัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ท่านอ๋อง มีข้าอยู่ ท่านต้องอายุยืนเป็นร้อยปีเป็นแน่แท้”หรงซีมองใบหน้าเจียงหวานหว่านที่จริงจังแล้วรู้สึกว่าน่าขบขันนัก“หลังกลับจวน ออกบ้านให้น้อย มีคนจับตามองเจ้าอยู่”เจียงหวานหว่านพูดเสียงค่อย “ทราบแล้วเพคะ ข้าจะไม่เสร้างเรื่องเดือดร้อนเพิ่มให้ท่านอ๋อง”หรงซีมาช่วยชีวิตตนไว้ เปิดเผยเรื่องที่เขาไม่ถูกพิษเจียงหวานหว่านจับไปที่กำไลเชื่อมจิต ภายในใจยินดียิ่งหรงซีเห็นเจียงหวานหว่านกำลังมองกำไลบนข้อมือ จึงเปิดปากพูดว่า“กำไลนี้ให้เจ้ายืมใส่ก่อน ห้ามทำหายล่ะ”เจียงหวานหว่านพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ท่านอ๋องไม่ได้มอบให้หม่อมฉันแล้วหรือเพคะ” หรงซีรู้สึกเสียใจที่มอบกำไลเชื่อมจิตแก่เจียงหวานหว่าน“ท่านอ๋อง ถึงจวนเจียงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”รถม้าหยุดลง เซี่ยงหรงพูดขึ้นภายนอกรถม้าเจียงหวานหว่านยิ้มร่า เดินลงจากรถม้าไปทางประตูจวนเจียงนายประตูจวนเจียงเปิดประตูใหญ่อย่างนอบน้อม ให้เจียงหวานหว่านเดินเข้าจวนไปนายประตูเห็นแล้วว่าเป็นรถม้า
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 56
เพื่อให้เจียงจิ่นหนิงได้ออกจากคุก ฮูหยินใหญ่เจียงมองไปที่เจียงหวานหว่านด้วยใบหน้าเปี่ยมเมตตา“หวานเจี่ยเออร์ แม้นว่าหนิงเกอเออร์จะนิสัยมุทะลุ แต่เขาก็เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า เจ้าลองไปถามท่านอ๋องว่าพอจะหาทางช่วยได้หรือไม่”เจียงหวานหว่านขมวดคิ้วมุ่น รำคาญใจอย่างช่วยไม่ได้“ท่านย่าเจ้าคะ พวกเรารบกวนท่านอ๋องเรื่องท่านพ่อแล้ว หากจะไปขอร้องให้ท่านอ๋องช่วยพูดเรื่องพี่ห้าอีก เกรงว่าจะไม่เหมาะ”คำพูดของเจียงหวานหว่านมีเหตุผล ตอนนี้ท่านอ๋องสนใจในตัวหวานเจี่ยเออร์ ถึงได้ออกมือช่วยตระกูลเจียงหากก่อกวนจนท่านอ๋องรำคาญใจ เรื่องของป๋อเหนียนก็จะไม่มีคนช่วยแล้วฮูหยินใหญ่เจียงคิดวิเคราะห์อย่างถี่ถ้วนแล้ว ไม่กล้าเสี่ยง จึงคิดว่ายอมถอยดีกว่า“เป็นย่าเองที่ไม่คิดให้ดีรอบคอบ เรื่องของพี่ห้าเจ้า ย่าจะคิดหาทางออกอื่นอีกที”“ท่านย่า ลองหาทางผ่อนกับทางนั้นดูก่อน รอท่านพ่อได้กลับจวนแล้ว ตระกูลหลิวอย่างไรก็ต้องยอมถอยสักสามก้าว อย่างไรเสียก็ต้องนึกถึงหน้าที่การงานของคุณชายใหญ่หลิว”เจียงหวานหว่านพูดเตือนฮูหยินใหญ่เจียง หลิวเม่าเซิ่งรับตำแหน่งภายใต้เจียงป๋อเหนียนเชียวนะหากเจียงป๋อเหนียนได้กลับจวนอย่างปล
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 57
“ท่านแม่ ไม่ต้องกังวลไป ท่านพี่จะไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”เจียงอวิ้นเห็นเจียงหวานหว่านออกมา ร้องไห้หนักกว่าเดิม “พี่หก ตอนนี้มีเพียงท่านที่ช่วยพี่ห้าได้ ด้วยความสัมพันธ์ของพี่กับท่านอ๋อง ขอเพียงพี่เปิดปากพูด พี่หกต้องไม่เป็นไรและถูกปล่อยตัวออกมา น้องขอร้องพี่ล่ะ ช่วยพี่ห้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”เจียงหวานหว่านให้สาวใช้ประคองตัวหลิ่วซู่ไว้ มองเจียงอวิ้นอย่างดูแคลน“เจียงอวิ้น เจียงจิ่นหนิงเป็นคุณชายของจวนเจียง เกิดเรื่องกับเขา เจ้าควรไปขอความช่วยเหลือจากท่านย่า เหตุใดจึงวิ่งมาที่เรือนเหมยเล่า”เจียงอวิ้นตอบเสียงแข็ง “ท่านย่าร่างกายอ่อนล้าเหลือคณา ข้าไม่กล้าไปรบกวนท่านย่าหรอกเจ้าค่ะ”“เจียงจิ่นหนิงทุบตีผู้อื่นจนบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ได้ตายสักหน่อย เจ้าร้องห่มร้องไห้อะไรกัน”สายตาเจียงหวานหว่านเต็มไปด้วยการเสียดสี“เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการจิงจ้าวอิ่นดุร้ายที่สุด ใบหน้าของพี่ห้าช้ำม่วง เลือดออกท่วมตัว ต้องถูกพวกเจ้าหน้าที่ตีแน่ๆ”เจียงหวานหว่านยิ้มเย็นเยือก “เจ้าบอกว่าเจียงจิ่นหนิงเลือดท่วมตัว จิงจ้าวอิ่นไม่ใช่ที่ๆ จะลงโทษใครได้ตามอำเภอใจ คดีความยังไม่ผ่านการไต่สวน เจียงจิ่นหนิงจะถูกตีจนเลือดท่วมตัวได
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 58
เจียงอวิ้นยังไม่ตายใจ พูดขึ้นว่า “ฮูหยิน แม่ลูกเชื่อมจิต พี่ห้าเป็นก้อนเนื้อที่ท่านอุ้มมาตั้งสิบเดือน ท่านทนเห็นเขาต้องทนทุกข์ได้รึ”พูดจบ ไม่รอให้สาวใช้มาเชิญนางออกไป เจียงอวิ้นหันหลับเดินออกไปเองหลิ่วซู่เดินเข้าห้อง เจียงหวานหว่านมองส่งเจียงอวิ้นไปจากเรือนเหมยพอใกล้จะถึงประตูเรือน เจียงอวิ้นชะงักแล้วหันหลังนางยกยิ้มอย่างผิดปกติ ในรอยยิ้มซ่อนด้วยเจตนาร้ายที่เย็นเสียดกระดูกความเกลียดในใจเจียงหวานหว่านแผ่ซ่านไปทั่ว แค้นใหม่หนี้เก่า ต้องมีสักวันที่นางจะให้เจียงอวิ้นชดใช้สิ่งที่นางทำเจียงอวิ้นเดินออกจากเรือนเหมย นางถือกล่องอาหารไปเยี่ยมเจียงจิ่นหนิงพอเจียงจิ่นหนิงเห็นเจียงอวิ้น พูดขึ้นว่า “น้องเจ็ด นี่ไม่ใช่ที่ๆ เจ้าควรมา รีบไปเถอะ”“พี่ห้า ท่านยากำลังไปที่เรือนจวนเจรจาปรองดอง พี่ต้องไม่เป็นไรแน่ๆ”เจียงอวิ้นวางกล่องอาหารในมือลง หยิบอาหารยื่นให้เจียงจิ่นหนิงเจียงจิ่นหนิงพูดขึ้นว่า “น้องเจ็ด มิตรแท้รู้ได้ในยามยาก พี่ไม่ได้รักเจ้าเสียเปล่าจริงๆ”“โถ่ พี่ห้า”เจียงจวิ้นทำท่าใคร่จะพูดแต่ก็เงียบลงเจียงจิ่นหนิงพอเห็นท่าทางของเจียงอวิ้น เจียงจิ่นหนิงถามขึ้นอย่างกังวลใจ “เพรา
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 59
เจียงอวิ้นไม่ยอมดองญาติด้วย เจียงป๋อเหนียนจึงคิดให้ตนไปแทน เสียดายที่หรงมู่หานค้นพบว่านางเป็นผู้สืบทอดของปรมาจารย์หมอเซียน จึงลงมือไวกว่าจวนหลิวก้าวหนึ่ง สู่ขอนางไปเป็นพระชายารองนางไม่ต้องการเป็นอนุของผู้อื่นจึงตอบปฏิเสธไปทันทีหรงมู่หานไม่ต้องการให้องค์รัชทายาทในขณะนั้นคลางแคลงใจ จึงได้มาสู่ขอตนด้วยตำแหน่งพระชายาเอกหลังจากที่ตนหวั่นไหวกับการกระทำของเขา ก็ไม่ได้สนใจหรงซี ยืนหยัดจะแต่งกับมู่หรงหานไม่คิดว่าภายหลังจวนหลิวจะเกิดเรื่องขึ้น เจียงป๋อเหนียนจึงฉวยโอกาสตอบปฏิเสธเรื่องดองญาติสามวันให้หลังเซี่ยงหรงส่งของกำนัลมา ทั้งผ้าแพรผ้าไหม ไข่มุกเครื่องหยก ชาดทาหน้าและแป้งน้ำยังมีตั๋วเงินอีกกล่องหนึ่ง เจียงหวานหว่านนับดูปล้ว เป็นจำนวนเงินหนึ่งหมื่นตำลึงถ้วน“ร่างกายของท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง วันพรุ่งนี้ข้าจะไปดูอาการให้ท่านอ๋องที่จวนอ๋อง”เซี่ยงหรงตอบอย่างนอบน้อมว่า “แม่นางเจียง หลายวันมานี้ท่านอ๋องไม่อยู่ที่จวนขอรับ รอท่านอ๋องกลับมาแล้ว ข้าน้อยจะมาแจ้งแม่นางเจียงให้ทราบขอรับ”เจียงหวานหว่านทำหน้าบูดบึ้ง ในเมื่อหรงซีออกไปข้างนอก สองวันนี้นางก็จะไปจัดการธุระของตนเองชาติที่แ
บทล่าสุด
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 210
เจียงหวานหว่านตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชาติก่อน หรงมู่หานขังนางเอาไว้ในห้องลับ ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งอยู่ด้วยตอนที่นางถูกจับเข้าไป สตรีนางนั้นก็ถูกนำตัวออกไปสตรีนางนั้นหายใจโรยรินตอนที่หิ้วสตรีนางนั้นออกไป นางได้เห็นใบหน้าสตรีนางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นคิดว่าสตรีนางนั้นหน้าตาคุ้นตามากเมื่อรวมกับใบหน้าของหรงซี สตรีนางนั้นและหรงซีมีความคล้ายกันอยู่แปดส่วนคงเป็นเสด็จแม่ของหรงซีซ่างกวนเสวี่ยเจียงหวานหว่านมองหรงซีด้วยสายตาสับสนนางรู้แล้ว เป็นความลับที่ชาติก่อนนางกับหรงซีไม่ล่วงรู้นางคิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับหรงซีเช่นไรหรงซีเห็นสีหน้าเจียงหวานหว่านก็คิดว่านางต้องรู้เรื่องบางอย่าง“เจ้ารู้จักเสด็จแม่ข้า?”หรงซีกล่าวประโยคนี้ออกมาสัญชาตญาณเขาบอกเขาว่าเจียงหวานหว่านเคยพบเสด็จแม่ของเขาเจียงหวานหว่านสับสนในใจห้องลับอยู่ในห้องอักษรของฝ่าบาทหากสตรีนางนั้นเป็นเสด็จแม่ของหรงซีจริงเช่นนั้นใครเป็นผู้บงการเรื่องการหายตัวของเสด็จแม่หรงซี ก็ไม่ต้องคาดเดาแล้วเป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบันฝ่าบาทมีประสงค์ใดจึงได้กักขังเสด็จแม่ของหรงซีเอาไว้ในห้องลับหรือเพื่อควบคุมอำนาจทหารในมือหรง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 209
“เจียงหวานหว่าน เจ้าเคยทำอาหารให้เซียวหวายกินหรือไม่?”เจียงหวานหว่านยิ้ม “นอกจากท่านแม่และสือหลิ่วแล้ว ข้าเคยทำอาหารให้ท่านอ๋องแค่คนเดียว”หรงซีพอใจกับคำตอบของเจียงหวานหว่านมาก“ต่อไปทำอาหารให้ข้ากินได้คนเดียวเท่านั้น”เจียงหวานหว่านคิดสักพัก “ได้”หรงซีพอใจมากเมื่อเห็นคราบโจ๊กที่มุมปากนางหรงซีใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้ ทำเอาเจียงหวานหว่านเขินจนหน้าแดง“ท่านอ๋อง มือท่านไม่มีแรงไม่ใช่หรือ?”เจียงหวานหว่านถามอย่างรู้ทัน“อืม”หรงซีหน้าไม่แดง ใจไม่เต้นเร็วเจียงหวานหว่านเบะปาก หรงซีกำลังโกหกชัดๆแต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่หรงซีถูกพิษเพราะขนมของนาง นางก็ยอมให้ความร่วมมือกับเขา“ท่านอ๋องต้องกินให้มากหน่อย ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจลุกจากเตียงได้แล้ว”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหงุดหงิด“ยาพิษกลืนวิญญาณ จะหายเร็วเพียงนั้นได้เช่นไร”“ตุบ”ชามในมือเจียงหวานหว่านร่วงลงพื้น“ท่านถูกยาพิษกลืนวิญญาณ?”ผู้ถูกยาพิษกลืนวิญญาณจะต้องตายภายในสามวันนางจับมือของหรงซีแล้ววางนิ้วมือตัวเองทาบลงไปหรงซีเห็นท่าทางร้อนใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นในใจ“ชีพจรท่านอ๋องได้รับความเสียหาย ยังดีที่ยายใบ้อยู่ด้วย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 208
เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางไม่ได้วางยาหรงซี“ปล่อยนาง”หรงซีได้ยินเสียงจึงเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง พิษถอนหมดแล้ว พักผ่อนมากๆ”หญิงชรานั่งอยู่ข้างเตียงหรงซีกล่าวเสียงทุ้มต่ำ“ขอบคุณมากยายเฒ่า”หรงซีกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงหญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นใบหน้าหญิงชราก็ใจกระตุกหญิงชราก็คือยายใบ้ อาจารย์ของซิ่วกู่“เทียนซู เจ้าก็ออกไปด้วย”“ท่านอ๋อง แต่ว่า...”เทียนซูไม่ไว้ใจกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะคิดร้ายต่อท่านอ๋อง“ออกไป...”แม้เสียงของหรงซีจะอ่อนแรง แต่น้ำเสียงนั้นก็เกินพอแล้วเทียนซูมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเจียงหวานหว่านเห็นหรงซีใบหน้าซีดขาว นางไม่กล้าเข้าไปหานางนึกถึงฉากที่หรงซีตายเพื่อนางในชาติที่แล้วขึ้นมา“เข้ามา”หรงซีขมวดคิ้วเจียงหวานหว่านน้ำตาตก เดินเข้าไปหาหรงซี“เจียงหวานหว่าน เป็นโชคดีของเจ้าที่ข้ายังไม่ตาย”หรงซีมองเจียงหวานหว่านที่กำลังตื่นตระหนกทำสิ่งใดไม่ถูกเขาถูกพิษหลังจากที่กินขนมของเจียงหวานหว่านแต่เขาไม่สงสัยในตัวเจียงหวานหว่านสักนิด“ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้เหตุใด...”“เจ้าไม่ใช่คนวางยา ข้ารู้”
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 207
“ไอ้หยา”เจียงจิ่นเซวียนแกล้งทำเงินตกพื้นอย่างไม่ตั้งใจสือหลิ่วเห็นดังนั้นก็วางกล่องอาหารลงและวิ่งไปเก็บเศษเงินที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นเจียงจิ่นเซวียนค่อยๆ ขยับและเปิดกล่องอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยผงบางอย่างลงไปสือหลิ่วเก็บเศษเงินกลับมาหมดแล้ว เจียงจิ่นเซวียนกล่าวขอโทษ “แม่นางสือหลิ่วลำบากแล้ว”“ไม่เป็นไร คุณชายสี่ ข้าไปก่อนเจ้าค่ะ”สือหลิ่วหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วบอกลาเจียงจิ่นเซวียนเจียงจิ่งเซวียนกล่าวอย่างนุ่มนวล “แม่นางสือหลิ่วเดินทางระวังด้วย”“เจ้าค่ะ”สือหลิ่วรู้สึกเขินอายหลังจากพยักหน้าให้เจียงจิ่นเซวียนแล้ว นางก็เดินทางไปจวนอ๋องในมุมที่สือหลิ่วมองไม่เห็น เจียงจิ่นเซวียนยิ้มเยาะเย็นชานี่คือบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาให้เจียงหวานหว่านสือหลิ่วไม่สงสัยสักนิด นางเดินถือกล่องอาหารมาถึงจวนอ๋องหลังส่งกล่องอาหารเรียบร้อย นางไปร้านหนังสือเพื่อซื้อกระดาษให้เจียงจิ่นเซวียนซื้อกระดาษเสร็จแล้ว สือหลิ่วกลับถึงจวนและนำกระดาษไปส่งให้เจียงจิ่นเซวียน“แม่นางสือหลิ่ว เรื่องซื้อกระดาษในวันนี้ ไม่ต้องบอกน้องหก นางไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้คนเรือนเหมย หากนางรู้ว่าข้าเรียกใช้คนข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 206
เจียงหวานหว่านมองดูรถม้าจวนอ๋องจากไปรถม้าจวนอ๋องไปไกลแล้ว เจียงหวานหว่านเก็บสายตากลับมาและเดินเข้าจวนไป“น้องหก รอก่อน”เจียงจิ่นเซวียนเรียกเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหยุดเดินแล้วถามเสียงเย็น “มีเรื่องใด?”“น้องหก ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง เป็นวาสนาของเจ้านัก ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธจนลากคนในจวนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”เจียงจิ่นเซวียนเดินมาข้างกายเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหงุดหงิด เจียงจิ่นเซวียนไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปจริงด้วย คอยแต่จะหาโอกาสถากถางนางน้ำเสียงดูแคลนหาว่านางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง ช่างเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนางจริงๆ“พี่สี่คอยปรนนิบัติรัชทายาทมาตั้งหลายปี การประจบสอพลอคงเป็นสิ่งที่พี่สี่ถนัดนัก หน้าไหว้หลังหลอกเป็นความสามารถโดดเด่นของพี่สี่ พี่สี่ใช้ชีวิตได้อย่างหน้าซื่อใจคดจริงๆ”รอยยิ้มจอมปลอมของเจียงจิ่นเซวียนเลือนหายไปเขานึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะด่าเขาไม่ไว้หน้าสักนิดเจียงหวานหว่านไม่มองเจียงจิ่นเซวียนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปในประตูจวนหากอยู่นานกว่านี้หน่อยนางยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจียงจิ่นเซวียนน่ารังเกียจกว่าเจียงจิ่นหนิงเสียอีกเจียงจิ่น
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 205
นางเปิดผ้าม่านเตรียมตัวลงรถม้าทันใดก็ถูกแรงกระชากนางกลับเข้ามาในรถม้าเจียงหวานหว่านจมเข้าสู่อ้อมกอดหรงซีกลิ่นหอมอำพันทะเลลอยเข้าจมูกนางหรงซีกุ้มหน้ามองเจียงหวานหว่านไม่พูดไม่จาเจียงหวานหว่านคิดจะลุกขึ้นกลับถูกหรงซีกอดเอาไว้แน่นคนสองคนจ้องตากันและกัน ไม่มีใครพูดจา“เหตุใดรถม้าจวนอ๋องถึงจอดอยู่ตรงนี้?”เจียงจิ่นเซวียนกลับมาถึงจวนพอดีและเห็นรถม้าจวนอ๋องจอดอยู่หน้าบ้านของตนเจียงหวานหว่านได้ยินเสียงเจียงจิ่นเซวียน ดวงตาก็กลับมาแจ่งชัดอีกครั้ง“ท่านอ๋อง พี่สี่ข้าอยู่ข้างนอก รีบปล่อยข้า”หรงซียิ้มเย็น “ข้าต้องกลัวเขาด้วย?”เจียงหวานหว่านกัดฟัน “ท่านอ๋องไม่กลัว แต่ชื่อเสียงข้าไม่เหลือแล้ว วันหน้าหากแต่งงานก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เอาได้”“เจ้าคิดจะแต่งกับใคร? กู้ฉางชิง? หรือเซียวหวาย?”เจียงหวานหว่านประหลาดใจ นางแต่งงานเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาฝีเท้าของเจียงจิ่นเซวียนเดินเข้ามาใกล้เจียงหวานหว่านกดร่างต่ำลงแล้วกล่าวอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านล่ะ”หรงซีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเจียงหวานหว่าน ความโมโหในใจลดไปไม่น้อย“เจียงหวานหว่าน เจ้าติดค้างข้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 204
เจียงหวานหว่านได้ฟังคำพูดของหรงซีก็หันไปยิ้มให้เซียวหวายอย่างจนปัญญา“เซียวหวาย ขอโทษด้วย พรุ่งนี้ข้าจะไปพบเจ้า”เซียวหวายยิ้มแย้ม “แม่นางเจียง พรุ่งนี้ข้ามารับเจ้า”“ก็ดี...”ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าตัวเองถูกจับข้อมือเอาไว้ไม่รู้ว่าหรงซีลงมาจากรถม้าตั้งแต่เมื่อใดเขาสีหน้าบึ้งตึง ดึงข้อมือเจียงหวานหว่าน ลากนางขึ้นรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง โปรดปล่อยแม่นางเจียงด้วย”เซียวหวายเห็นเจียงหวานหว่านถูกหรงซีผลักขึ้นรถม้า เขาจึงตามไปขวางแต่ถูกเทียนซูขวางเอาไว้ เซียวหวายผลักเทียนซู ทว่าเทียนซูไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยหรงซีทำเหมือนไม่ได้ยินเซียวหวายโกรธเจียงหวานหว่านหันหน้ามากล่าวกลับเซียวหวายที่อยู่ด้านหลัง“คุณชายเซียว ข้าไปก่อนนะ”มือของหรงซีดึงศีรษะเจียงหวานหว่านเข้าไปในรถม้าเซียวหวายนั่งอยู่บนรถม้าสกุลเซียว กำลังตามท้ายรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง รถม้าของคุณชายเซียวตามอยู่ด้านหลัง”เทียนซูที่อยู่ด้านนอกกล่าวรายงานหรงซี“สะกดรอยตามราชวงศ์ มีเจตนาไม่ดี เทียนซู ส่งคุณชายเซียวไปยังสถานที่ที่เขาควรไป”เทียนซูลังเล“ท่านอ๋อง คุณชายเซียวเป็นน้องชายเซียวกุ้ย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 203
เซียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างอบอุ่น“ฝีมือของอ้ายเฟย ข้าชอบยิ่งนัก”ฝ่าบาทตรัสด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่ามเซียวกุ้ยเฟยหุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พยุงฝ่าบาทเดินไปด้วยกันรอจนกระทั่งไม่เห็นเงาฝ่าบาทแล้วหรงซีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชายิ่งกว่า จับจ้องมองหรงมู่หานหรงมู่หานรับรู้ถึงความโกรธท่วมท้นของหรงซี“เสด็จอา หลานขอตัวก่อน”ระหว่างที่กล่าว สายตาเขาเหล่มองเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านกรอกตาบนใส่หรงมู่หานนัยน์ตาหรงซีใกล้ระเบิดแล้วเขาขยับข้อมือก้อนเงินถูกดีดออกไปดีดโดนบริเวณกระดูกขาของหรงมู่หาน“เอื้อ...”หรงมู่หานรู้สึกถึงกระแทกที่ขาความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหัน ทำให้เขาทรุดเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจียงหวานหว่าน”“องค์ชายรอง รู้ว่าผิดรู้จักแก้ไข เป็นสิ่งที่ดียิ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองเช่นนี้”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยท่าทางใจกว้าง“เจ้า พวกเจ้า...”หรงซีและเจียงหวานหว่านเดินเคียงข้างกันจากไปโดยไม่สนใจหรงมู่หานหรงมู่หานรู้ว่าเป็นฝีมือหรงซีความรู้สึกอัปยศอดสูพุ่งเข้าสู่หน้าอกใบหน้าของเขาถูกหรงซีกับเจียงหวานหว่านทำลายจนป่นปี้หรงมู่หานมองแผ่นหลังทั้งสองคนแล้วสาบานกับตัวเอง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 202
วิชาการแพทย์ของเจียงหวานหวานล้ำเลิศ พิษในร่างกายของน้องชายจะกำจัดไปได้เมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เขาต้องวางแผนเอาไว้“น้องชาย ช่วงนี้สุขภาพเจ้าดีหรือไม่ เจ้าไม่ได้ไปให้หมอหลวงตรวจนานแล้ว”หรงซีหุบสายตาลง จากนั้นก็ประสานมือ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ช่วงนี้น้องชายสุขภาพไม่ดี วันนี้จะไปให้หมอหลวงตรวจอาการ”ฝ่าบาทเมื่อได้รับฟังก็เบาพระทัยลงมากพิษในตัวน้องชายถูกถอนไปแล้วหรือไม่ ถามหมอหลวงก็รู้แล้วฝ่าบาทหรี่พระเนตร มีแผนการในพระทัยแค่หมอหลวงจับชีพจรก็จะรู้ว่าหรงซีถอนพิษไปแล้วหรือไม่“แม่นางเจียง โรคของหรงซี เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”ฝ่าบาททอดพระเนตรเจียงหวานหว่าน“ฝ่าบาท แม่นางเจียงก็รักษาโรคของข้าไม่หายเช่นกัน”หรงซีกล่าวประโยคหนึ่งเจียงหวานหว่านรู้สึกว่าหรงซีประหลาดมาก เหตุใดกล่าวเช่นนั้นทว่าเมื่อเห็นสายพระเนตรฝ่าบาท นางเข้าใจทันทีฝ่าบาทต้องการให้หรงซีประคองความมั่นคงของแคว้น เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้หรงซีได้ครองบัลลังก์ในสมองเจียงหวานหว่านผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาพิษหนอนกู่ในร่างกายหรงซีเป็นของฝ่าบาทจังหวะหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น หากเป็นเช่นนี้ หรงซีก็จะถูกฝ่าบาทควบคุม
