ตอนที่ 27

หลี่อ้ายแยกตัวจากครอบครัวเพื่อนำผ้าที่สามีซื้อมาไปทำการตัดเย็บต่อไป ส่วนจางอี้เทาหลังจากที่จัดเก็บของเข้าที่แล้ว เขาจึงไปนั่งแทนมารดาเพื่อทำการเจียวน้ำมันหมู

“หมิงเอ๋อร์ ย่าพร้อมแล้ว ต้องทำยังไงบ้าง” นางหูเอ่ยถามหลานชาย

“ท่านย่าหุงข้าวก่อนขอรับ จากนั้นจึงทำไส้ทอด แล้วค่อยผัดผักบุ้งทีหลัง ท่านย่าพอจะมีน้ำมันหมูเก่าหรือไม่ขอรับ”

“หมดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะหมิงเอ๋อร์”

“เช่นนั้นเอาน้ำมันที่เราเจียววันนี้ก็ได้ขอรับ ท่านย่าตั้งหม้อหุงข้าวไว้ เสร็จแล้วเราจะคลุกไส้หมูหมักกับเครื่องเทศรอระหว่างที่กำลังหุงข้าวนะขอรับ”

จางอี้หมิงจำได้ว่าเครื่องเทศที่บิดาซื้อมามีฮวาเจียวที่ให้รสเผ็ดชา ถึงแม้ไม่มีพริก แต่ก็สามารถใช้พริกฮวาเจียวแทนได้ อีกอย่างคือมีชวงเจีย (พริกหอม) รวมทั้งเครื่องเทศพื้นฐานอีกหลายชนิด

“ท่านย่า คั่วเม็ดฮวาเจียว (พริกไทยหรือพริกหมาล่า) กับชวงเจีย (พริกหอม) ให้หอม แล้วนำมาตำให้ละเอียดนะขอรับ ใส่กระเทียมเล็กน้อย ขิงนิดหน่อย เกลือสักหยิบมือ อย่าลืมใบยี่หร่าด้วย ที่ขาดไม่ได้คือน้ำตาลผักอีกนิด อย่าลืมซีอิ้วนะขอรับ เสร็จแล้วนำไส้ที่ตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ ลงไปหมักสักสองเค่อก็ได้แล้วขอรับ” จางอี้หมิงอธิบายขั้นตอน

“จริงสิ...ท่านย่า ซีอิ้วใส่กับผัดผักบุ้งจะอร่อยมากยิ่งขึ้นนะขอรับ เมื่อวานพวกเรายังไม่มีเครื่องปรุง ข้าเลยไม่ได้บอกให้ท่านย่าใส่ลงไป แต่วันนี้เรามีเครื่องปรุงแล้วขอรับ ข้าขอโทษที่ข้าลืมซื้อน้ำตาล เพราะคิดว่าใช้น้ำตาลผักแทนได้ แต่ข้าลืมไปว่าอาหารบ้างอย่างใช้น้ำตาลทำจะเหมาะกว่าขอรับ”

นางหูทำตามที่หลานชายบอกทุกขั้นตอน นางหยิบนู่นจับนี้ออกมาสรรค์สร้างอาหาร พอเห็นไหซีอิ้วที่จะนำมาปรุง นางถึงกับอารมณ์ดีขึ้นมาก พอหมักไส้ได้ตามเวลาที่ต้องการ ข้าวก็สุกพอดี

“ท่านย่า ต่อไปนี้เรียกว่าการทอดนะขอรับ การทอดคือการทำอาหารให้สุกด้วยน้ำมันที่ร้อน ใช้น้ำมันปริมาณมาก ซึ่งแตกต่างจากการผัด การผัดจะใช้น้ำมันเพียงนิดเดียวเท่านั้น จะทอดไส้อ่อนหรือทอดเนื้อสัตว์อันไหน ท่านย่าเพียงเติมน้ำมันหมูลงไปเยอะหน่อย พอกระทะร้อนก็นำไส้อ่อนที่หมักลงไปทอด ไม่ต้องพลิกไส้บ่อยนะขอรับ พอเริ่มสุกแล้วจึงพลิกอีกข้าง

การทอดต้องระวังน้ำมันกระเด็นใส่ตัวเราด้วยนะขอรับท่านย่า  พอไส้อ่อนหมูสุกเหลืองดีแล้ว ตักขึ้นพักไว้ขอรับ เสร็จแล้วท่านย่าก็ทำผัดผักบุ้งได้เลยขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ย เขาไม่ลืมตักเตือนเรื่องน้ำมันกระเด็นด้วย

“ท่านพ่อเจียวน้ำมันหมูใกล้จะเสร็จหรือยังขอรับ อีกไม่นานท่านย่าก็ทำอาหารเสร็จแล้ว ข้าหิวจนไส้จะขาดแล้วขอรับ” เด็กน้อยหันไปถามบิดา ตอนนี้เย็นมากแล้ว อีกไม่นานอาหารทั้งหมดก็คงเสร็จ ถามพลางเอามือมาจับเอวตนเอง ทำท่าบิดตัวงอไปมา ดูแล้วน่าสงสาร ทั้งที่จางอี้เทากับหูไป๋หงรู้ว่าเด็กชายแกล้งทำให้ดูน่าสงสาร แต่ในสายตาพวกเขากลายเป็นว่าดูน่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อย

“อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว หมิงเอ๋อร์ อดทนอีกนิด เมื่อท่านย่าทำอาหารเสร็จ พวกเราก็กินได้”

“ท่านพ่อ ซาลาเปาสิบลูกที่พวกเราซื้อมา ข้าว่าเอาไว้อุ่นพรุ่งนี้ตอนเช้าดีหรือไม่ขอรับ วันนี้ข้าอยากกินไส้หมูทอดก่อน”

เมื่อเริ่มหิวก็นึกถึงของกินอย่างอื่นขึ้นได้ อี้หมิงจำได้ว่าท่านพ่อซื้อซาลาเปามาด้วย แต่เพราะวันนี้มัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้กินข้าวหุงวันแรก ทำให้เขาลืมมันไปเสียสนิท

“ได้สิ พ่อตามใจเจ้า”

พวกเขาพูดคุยกันไม่นาน นางหูก็ทำอาหารทุกอย่างเสร็จ เช่นเดียวกับจางอี้เทาที่เจียวน้ำมันหมูจนได้ที่ เหลือเพียงหลี่อ้ายเท่านั้นที่ยังคงไม่เสร็จจากงานผ้า

“อืม...ไส้อ่อนกรอบนอกนุ่มใน เผ็ดร้อน หวาน มัน เค็ม ได้ทุกรสชาติจริง ๆ เสียดายไม่มีเครื่องปรุงพอให้ทำน้ำจิ้ม”

จางอี้หมิงเป็นคนแรกที่ตักไส้ทอดเครื่องเทศขึ้นชิม เด็กชายหลับตาพริ้ม ซึมซับรสชาติของอาหาร ความเผ็ดที่เขาไม่ได้ลิ้มลองมานานทำให้มีความสุขจนไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยาย ทำไงได้ คนไทยชอบกินเผ็ด พอไม่มีพริกมันก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง

นางหู จางอี้เทา และหลี่อ้าย ได้แต่มองเด็กชายตัวน้อยตาปริบ ๆ พวกเขายังไม่กล้าลองชิมไส้ทอดจานนี้ ถึงแม้ว่ามันจะมีกลิ่นหอมมาก แต่ก็ยังไม่เคยมีผู้ใดเอามาทอด

“ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ ลองชิมดูขอรับ ข้ารับรองว่าไม่เหม็นคาว มันอร่อยมากเลยขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยชวน เด็กน้อยหยิบเข้าปากอีกชิ้นและยืนยันเสียงหนักแน่นว่าไม่คาว

“มันไม่คาวจริงหรือหมิงเอ๋อร์” หลี่อ้ายถามย้ำ

“ไม่คาวขอรับท่านแม่ ท่านแม่ลองชิมดู” จางอี้หมิงคีบไส้อ่อนทอดชิ้นเล็ก ๆ วางลงไปบนถ้วยของมารดาแล้วทำตาเป็นประกาย

หลี่อ้ายชั่งใจอยู่ไม่นานก็ตัดสินใจคีบไส้อ่อนทอดเข้าปาก นางลิ้มรสและทำตาโต อุทานออกมาเสียงไม่เบามากนัก

“อร่อยเจ้าค่ะ ท่านพี่ ท่านแม่ เป็นอย่างที่หมิงเอ๋อร์บอก ไม่คาว ไม่เหม็น มันอร่อยมาก แต่ว่ามีรสชาติเผ็ดหน่อยนะเจ้าคะ”

นางหูและจางอี้เทาเมื่อได้ยินคำยืนยันจากหลี่อ้ายจึงตัดสินใจลองชิมดู อี้เทาคีบไส้ทอดวางลงบนถ้วยมารดาก่อนแล้วจึงคีบให้ตนเอง สองแม่ลูกมองหน้ากันและส่งอาหารแปลกตาเข้าไปในปาก ค่อย ๆ เคี้ยวอย่างละเมียดละไม รสชาติไส้ทอดจานนี้ดีกว่าที่คิด นางหูถึงกับตาโตตามลูกสะใภ้

“อร่อยจริงด้วย”

“อร่อยมากหมิงเอ๋อร์ ลูกพ่อช่างเก่งจริง ๆ ผัดผักบุ้งว่าอร่อยแล้ว ไส้อ่อนหมูทอดเครื่องเทศก็ไม่น้อยหน้าเลย” จางอี้เทาชม

“ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ ต่อไปบ้านเราจะมีของอร่อยกินทุกวันเลยขอรับ” จางอี้หมิงให้คำมั่น เขายิ้มกว้างพร้อมกับคีบไส้ทอดเข้าปากตามด้วยข้าวคำโต

มื้อเย็นวันนั้นครอบครัวจางต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เพราะพวกเขามีเงินเกือบสองตำลึง มีข้าวสาร เครื่องเทศ เนื้อสัตว์ ผ้าต่าง ๆ ตามต้องการแล้ว และถ้าการแลกเปลี่ยนแรงงานกับชาวบ้านประสบความสำเร็จ พวกเขาก็จะมีบ้านใหม่ก่อนถึงฤดูหนาวนี้

ไม่แน่ว่าในอนาคต อาหารที่เด็กชายบ้านจางทำออกมาอาจจะสามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้เช่นกัน วันนี้ครอบครัวจางทุกคนจึงเข้านอนด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ตั้งแต่ที่ย้ายออกจากเมืองหลวงมา เห็นทีจะมีวันนี้ที่นางหูได้หลับอย่างมีความสุข จางอี้เทาและหลี่อ้ายเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้แต่ชายหนุ่มจากต่างโลกในร่างเด็กน้อยยังแสนสุขใจ

และได้แต่หวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้ต่อไป...