ตอนที่ 28

เวลาแห่งความสุขในห้วงนิทรามักหมดไปอย่างรวดเร็ว สมาชิกครอบครัวจางตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของตนอย่างขันแข็ง นางหูอุ่นซาลาเปาที่ซื้อมาเมื่อวานนี้ให้ทุกคนได้กินกันเป็นมื้อเช้า เรื่องการกินอาหารวันละสามมื้อเป็นเรื่องที่จางอี้หมิงเสนอขึ้นมา เพราะการกินครบสามมื้อจะถูกหลักโภชนาการมากกว่า ที่สำคัญคือ เขาต้องการขุนร่างนี้ให้อ้วนขึ้นอีกนิด เด็กวัยกำลังโตไม่ควรอดอาหาร ไม่เช่นนั้นเมื่อไหร่จะโตเสียทีเล่า

อีกอย่าง เขาเป็นคนไทย คนไทยกินข้าววันละสามมื้อ ของหวานของคาวไม่เคยขาด อยู่ดี ๆ ให้มาอด ๆ อยาก ๆ เขาเองก็ไม่ชิน

ในตอนแรกสมาชิกครอบครัวจางดูตกใจกับการทานอาหารมากมายขนาดนั้น แต่จางอี้หมิงบอกเพียงว่าเมืองสวรรค์ทำกันเช่นนี้ ท่านย่า ท่านพ่อ และท่านแม่จึงจำต้องเห็นด้วยอย่างไม่อิดออด

  เป็นความโชคดีที่หลี่อ้ายหายเป็นปกติ เหลือเพียงอาการอ่อนเพลียเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นางหูกับหลี่อ้ายจึงช่วยกันเย็บผ้าห่มและชุดใหม่สำหรับทุกคน ส่วนจางอี้เทาและบุตรชายขึ้นภูเขาเพื่อไปตัดหญ้าหวานมาทำน้ำตาลผักตามที่ได้รับใบสั่งซื้อมา

“หมิงเอ๋อร์ เมื่อวานเจ้าบอกว่าจะทำพะโล้วันนี้ เมืองสวรรค์ก็มีพะโล้เช่นกันหรือ” จางอี้เทาเอ่ยถามบุตรชายขณะช่วยกันล้างหญ้าหวานเพื่อนำไปตากแดด เขาล้างจนมั่นใจว่าสะอาดแล้วจึงวางพัก เตรียมไว้สำหรับในตอนบ่ายหลังจากหญ้าหวานแห้งแล้ว พวกเขาจะได้ทำน้ำตาลผักกัน

“ใช่แล้วขอรับ ที่เมืองสวรรค์มีพะโล้เป็นอาหารเช่นที่นี่ แต่ข้าไม่รู้ว่าที่นี่เขาทำกันเช่นไร พอพวกเราตากหญ้าหวานเสร็จแล้ว ข้าจะสอนท่านย่าทำพะโล้ทันทีขอรับ ตอนเย็นพวกเราค่อยเอาพะโล้กับน้ำตาลปั้นไปให้พี่ซูลี่กับพี่หมิงเย่ที่บ้านท่านลุงเย่กัน”

พวกเขาใช้เวลาล้างหญ้าหวานและนำไปตากแดด ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่รอให้หญ้าหวานแห้ง จางอี้หมิงจึงมีความคิดจะทำพะโล้แห้งหญ้าหวานเป็นการฉลองแทนเมื่อวาน เนื่องจากว่าไม่ได้ซื้อน้ำตาลมาไว้ใช้ พะโล้จึงต้องใช้ความหวานจากหญ้าหวานแทนน้ำตาล

“ท่านย่าขอรับ ข้าตากต้นหญ้าหวานเสร็จแล้ว” เด็กน้อยเดินเข้ามากอดแขนผู้เป็นย่าแล้วออดอ้อน “ท่านย่า พวกเราไปทำพะโล้กันเถอะขอรับ”

“ท่านแม่ ท่านไปทำพะโล้กับหมิงเอ๋อร์เถอะเจ้าค่ะ ส่วนที่เหลือประเดี๋ยวข้าจะทำเอง” หลี่อ้ายเอ่ยบอกแม่สามี นางกำลังนั่งเย็บผ้าอยู่ข้าง ๆ

“ได้ ที่เหลือฝากสะใภ้ด้วยนะ ไปหมิงเอ๋อร์ ไปทำพะโล้กัน ย่าก็อยากรู้นักว่าอาหารสวรรค์จะมีรสชาติเป็นเช่นไร จะเหมือนพะโล้ที่ย่าเคยกินหรือไม่” นางหูวางมือจากงานเย็บผ้า ลุกเดินไปตรงส่วนครัว จางอี้หมิงกระโดดลงจากแคร่ รีบเดินไว ๆ ส่ายก้น   ดุ๊กดิ๊กตามหูไป๋หงไปติด ๆ 

จางอี้เทากับหลี่อ้ายเห็นบุตรชายเดินตามท่านย่าเข้าไปในครัวแล้วก็ได้แต่หันหน้ามายิ้มให้กันอย่างมีความสุข นับเป็นโชคดีที่บุตรชายหายดีและกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะยังมีร่างกายที่ผอมแห้งอยู่มากก็ตามที แต่พวกเขาเชื่อว่าอีกไม่นานเจ้าบุตรชายตัวน้อยของพวกเขาจะต้องอ้วนท้วน น่ารักน่าหยิกเสมือนเมื่อครั้งยังอยู่ที่เมืองหลวงแน่นอน

“ย่าต้องทำอันใดก่อน หลานรัก” 

“ท่านย่า ก่อไฟก่อนขอรับ หุงข้าวเตาหนึ่ง อีกเตาทำพะโล้ขอรับ หลังจากนั้นเอาเนื้อที่หมักไว้เมื่อวานไปล้างเกลือออกให้สะอาด แล้วนำมาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ เสียดายเหลือเกิน เมื่อวานข้าไม่ได้ซื้อเห็ดหอมมาด้วย แต่ไม่เป็นไรขอรับ อ้อ ท่านย่าเอาเนื้อแดงมาหนึ่งจิน สามชั้นเอาประมาณ 3 จินนะขอรับ เพราะเราต้องแบ่งให้บ้านซุนด้วย” 

“หมิงเอ๋อร์ พ่อจะก่อไฟให้เจ้าเอง ท่านย่าจะได้ไปล้างหมูดีหรือไม่” จางอี้เทาได้ยินเช่นนั้นจึงเสนอตัวช่วยบุตรชาย บทสนทนาของมารดากับลูกชายตัวน้อยลอยเข้าไปถึงหูเขาให้ได้ยินชัดเจน บ้านหลังนี้ถึงแม้ว่าจะใช้คำว่าบ้าน แต่ความจริงมันก็คือห้องสี่เหลี่ยมที่มีฝาล้อมรอบเท่านั้น ไม่ได้มีห้องเป็นสัดส่วนเหมือนบ้านทั่วไปและแน่นอนว่าผนังก็ไม่ได้หนามากมาย

“ขอบคุณท่านพ่อมากขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยตอบบิดา จางอี้เทาได้ยินดังนั้นจึงลุกจากที่นั่ง เดินไปยังส่วนที่ใช้สำหรับทำอาหารก่อนลงมือก่อไฟช่วยมารดาทำอาหาร

“หมิงเอ๋อร์ ถ้าย่าเอาตามที่หลานบอก เนื้อที่ซื้อมาก็เหลือไม่เยอะเลยนะ ย่าละปวดใจที่เห็นมันลดลงไป อีกอย่าง พะโล้ใช้แต่เนื้อแดงนะ ไม่มีใครใช้สามชั้นกัน มันเลี่ยน ไม่อร่อย ถึงแม้จะมีเครื่องเทศดับกลิ่นคาวก็ตาม” นางหูเอ่ยบอกด้วยความเสียดาย หากเป็นเช่นวันเก่า นางไม่มีทางอิดออดที่จะทำอาหารจากเนื้อที่มี แต่ไม่ใช่ในวันนี้ที่มีทุกอย่างจำกัด นางเห็นแล้วปวดใจนัก

“ท่านย่า ครั้งหน้าข้าจะซื้อเนื้อมาเยอะ ๆ เลยขอรับ ด้วยเหตุนี้หรือไม่ที่ท่านย่าบอกว่ามันมีราคาแพง เพราะที่ร้านอาหารเอาส่วนเนื้อแดงมาทำทั้งหมด ใช่หรือไม่ขอรับ”

“ใช่แล้ว เนื้อแดงมีราคาแพงมาก ถ้าไม่มีเงินมากจริง ๆ ไม่มีใครทำพะโล้กินในครอบครัวหรอกนะ มันได้ปริมาณน้อย ถ้าเราเอาเนื้อมาทำน้ำแกง พวกเราจะมีน้ำแกงเนื้อกินเป็นเดือนเลยนะหมิงเอ๋อร์”

จางอี้หมิงได้ฟังแล้วก็พอเข้าใจ เขายกยิ้ม ผู้คนโลกนี้ช่างไม่รู้จักของดีเสียแล้ว

“ท่านย่า พวกเขาไม่รู้น่ะสิขอรับว่าส่วนสามชั้นคือส่วนที่อร่อยที่สุด อร่อยกว่าเนื้อแดงอีกนะขอรับ เพราะว่ามันมีความชุ่มชื้น เนื้อไม่ยุ่ย เวลาเคี้ยวแล้วหนุบหนับ นิ่ม อร่อยมากเลยขอรับ อีกอย่างราคาถูกกว่าเนื้อแดงมาก ท่านย่าไม่ต้องเป็นกังวล ชาวสวรรค์ต่างก็กินกันแบบนี้ขอรับ” 

“ได้ ย่าจะทำตามที่หมิงเอ๋อร์บอกทุกอย่าง รอย่าสักครู่นะ ย่าขอเอาเนื้อออกมาตามที่หลานบอกก่อน” 

นางหูทำตามอย่างดีทุกขั้นตอน เพราะอาหารสวรรค์พวกนั้นนางทำไม่เป็น อีกอย่าง แม้แต่พะโล้เอง นางก็ทำไม่เป็นเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะเคยได้กินมาก่อน แต่วิธีทำนั้นนางก็สุดจะรู้เพราะเมื่อก่อนมีบ่าวทำให้ทุกอย่าง

หลังจากย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านหลัวถง สะใภ้บ้านซุนสอนแค่อาหารง่าย ๆ พวกโจ๊กธัญพืช ไหนเลยจะทำอาหารจานเนื้อเช่นพะโล้เป็น

จางอี้หมิงมองดูภาพรวม เขาเห็นบิดาก่อไฟเรียบร้อย นางหูเองล้างเกลือออกจากเนื้อรวมทั้งหั่นเป็นชิ้นขนาดพอดีคำแล้ว เด็กน้อยจึงบอกขั้นตอนการทำพะโลแห้งสูตรของตนเองต่อไป

“ท่านย่าโขลกกระเทียมกับพริกไทยด้วยนะขอรับ ที่เมืองสวรรค์จะมีรากผักชีสดด้วย แต่ที่นี่ไม่มีไม่เป็นไรขอรับ เราใช้เม็ดผักชีแห้งแทนได้ แบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกเอากระเทียมที่โขลกใส่ลงไปที่เนื้อหมู ตามด้วยเกลือ น้ำตาลผัก ซีอิ้ว คนให้เนื้อหมูเข้าเนื้อกับเครื่องหมัก ท่านย่าหมักไว้สักสองเค่อ” 

“เมื่อครบเวลาตั้งกระทะ ให้ท่านย่าใส่น้ำมันหมูลงไปเล็กน้อย เจียวกระเทียมที่แบ่งไว้อีกส่วน ผัดให้หอม ท่านย่าไม่ต้องรอให้กระเทียมสุก ใส่โป้ยกั๊กห้าดอก กระวานหกลูก อบเชยสองแท่งลงไปผัดพร้อมกันเลยนะขอรับ จนเครื่องเทศส่งกลิ่นหอม เอาเนื้อที่หมักลงไปผัดให้สุก เติมน้ำเปล่าลงไปให้ท่วมเนื้อหมู คนเป็นครั้งคราวให้เนื้อหมูสุกทั่วถึง ใส่เกลือ น้ำตาลผัก ซีอิ้วอีกครั้ง เคี่ยวเนื้อหมูไปจนน้ำแห้ง ลองชิมรสชาติดูขอรับ ขาดรสไหนก็ปรุงเพิ่ม” 

“ที่เมืองสวรรค์กินพะโล้กับน้ำจิ้มขอรับ แต่เสียดายที่นี่ไม่มีวัตถุดิบในการทำ แต่ข้าเชื่อว่ากินเปล่า ๆ ก็น่าจะอร่อยแล้วขอรับ”

“พะโล้ที่เมืองสวรรค์มีน้ำจิ้มหรือหมิงเอ๋อร์ ที่นี่ไม่มีน้ำจิ้มนะ” จางอี้เทาเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย อาหารสวรรค์นี่มีการทำที่ยุ่งยากจริง ๆ 

“ใช่ขอรับ น้ำจิ้มจะทำให้อาหารอร่อยขึ้น ถ้าข้าหาวัตถุดิบได้ ข้าจะสอนท่านย่านะขอรับ เราทำเป็นพะโล้แห้ง น้ำซอสนี่ก็ใช้แทนน้ำจิ้มได้ขอรับ”

“น้ำสอ สอด อันใดนะ หมิงเอ๋อร์” นางหูขมวดคิ้ว พยายามออกเสียงคำว่าซอสให้เหมือนกับที่หลานชายพูด แต่ดูแล้วลิ้นจะพันกันเสียให้ได้