ตอนที่ 23

“เถ้าแก่หวังขอรับ ตัวข้าอยู่หมู่บ้านหลัวถง ห่างจากในเมืองไปราวหนึ่งชั่วยาม ข้าเสนอให้ท่านเถ้าแก่จัดหาไหดินเผาที่มีฝาปิดแล้วเอาไปส่งให้ข้าที่หมู่บ้าน ข้าจะทำน้ำตาลผักพร้อมบรรจุลงไหไว้ให้ท่าน ท่านเพียงให้คนไปรับมาเท่านั้น ซึ่งในการไปรับสินค้าใหม่ ท่านก็เพียงนำไหเปล่าไปส่งให้ข้าตามจำนวนที่ท่านต้องการสั่งซื้อ” จางอี้หมิงเริ่มเจรจา

“ข้าสามารถขายให้ท่านได้ในราคาไหละสิบห้าอีแปะ ส่วนท่านจะขายราคาเท่าใดก็แล้วแต่เถ้าแก่เลยขอรับ ที่ข้าเสนอเช่นนี้เพราะน้ำตาลผักควรเก็บไว้ในที่ที่มีฝาปิดมิดชิดจึงจะเก็บไว้ได้หลายเดือน อีกอย่าง การใส่ไหจะทำให้ดูมีมูลค่ามากกว่ากระบอกไม้ไผ่ขอรับ ท่านเถ้าแก่หวังเห็นเป็นเช่นใดขอรับ”

“ข้าต้องเสียเงินจ้างรถม้าไปรับสินค้าถึงบ้านเจ้า น้ำตาลผักถึงแม้ว่าจะถูกกว่าน้ำตาล แต่ถ้าเจ้าขายให้ข้าไหละสิบห้าอีแปะแล้วข้ามาเพิ่มราคาอีก ชาวบ้านซื้อน้ำตาลกินแทนมิดีกว่าหรือ”

สมเป็นเถ้าแก่ที่โชกโชนในวงการค้าขาย เขี้ยวลากดินจริง ๆ

“เถ้าแก่หวัง เห็นแก่ที่เราจะทำการค้ากันในอนาคต ข้าลดให้ท่านได้จริง ๆ แค่ไหละสิบสองอีแปะขอรับ” เด็กน้อยว่า

“เหตุที่ท่านต้องไปรับสินค้าเอาเอง ก็เพราะว่าข้าคิดว่าสินค้าต้องขายดีมากเป็นแน่ บ้านข้ายากจน ไม่มีเกวียน จึงไม่สะดวกที่จะมาส่งให้ท่านในเมือง อีกอย่าง ข้าก็จะทำสัญญาขายน้ำตาลผักให้กับร้านของท่านเพียงเจ้าเดียว นั่นหมายความว่าร้านอื่นจะไม่มีสินค้าขายเช่นท่าน หรือท่านต้องการให้ข้านำไปเสนอให้กับร้านอื่นด้วย” จางอี้หมิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงใจ เขามั่นใจว่าเถ้าแก่ต้องไม่อยากให้สินค้าตัวนี้หลุดไปร้านอื่นแน่ พวกพ่อค้ามักอยากให้ร้านตัวเองวางขายสินค้าชั้นเลิศราคาดีเพียงเจ้าเดียว

“อาเทา บุตรชายของเจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก อายุเพียงเท่านี้ก็สามารถทำการค้าได้แล้ว” 

เถ้าแก่หวังยกยิ้มหันไปเอ่ยชมกับจางอี้เทา ที่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้อ้าปากเอ่ยสิ่งใดแม้แต่ครึ่งคำ บัณฑิตจางอยากจะรู้ว่าบุตรชายของเขาจะเก่งกาจเพียงใด และเหมือนตอนนี้จะได้รับคำตอบนั้นแล้ว

“ท่านพ่อสอนข้ามาดีขอรับ” จางอี้หมิงไม่วายเอ่ยชมบิดาตนเอง

“ดี ๆ ได้ ข้าตกลง ข้าจะจัดหาไหเปล่าไปส่งให้เจ้าที่หมู่บ้านและทำตามที่เจ้าบอก”

“ขอบคุณท่านเถ้าแก่มากขอรับ ในครั้งแรกนี้เถ้าแก่ต้องการสั่งซื้อมากน้อยเพียงใดขอรับ ข้าขอเก็บเงินมัดจำครึ่งหนึ่งก่อนได้หรือไม่ขอรับ”

“อุบ๊ะ!! เจ้าเด็กน้อยนี่ สมกับเป็นว่าที่เถ้าแก่ในอนาคต เจ้ากล้าขอข้าก็กล้าให้ ข้าคิดว่าห้าร้อยไห คงเพียงพอที่จะนำมาทดลองขาย”

“ข้ากับท่านพ่อขอรบกวนเถ้าแก่อีกเรื่องหนึ่งได้หรือไม่ขอรับ”

“อันใดของเจ้าอีก”

“เงินมัดจำที่เถ้าแก่จ่ายให้ข้า ข้าขอรับเป็นสองตำลึง ส่วนที่เหลือข้าขอรับเป็นเงินอีแปะ ข้าอยากจะซื้อเนื้อสักสองสามชั่ง ในตลาด ยามเว่ย (13.00-14.59) ข้าจะกลับมาที่ร้านของเถ้าแก่ พวกเราจะได้เดินทางไปที่บ้านข้ากัน”

“อาหมิง เจ้าช่างฉลาดยิ่งนัก เจ้ากลับบ้านโดยไม่ต้องเสียเงินสักอีแปะ เพราะข้าต้องส่งรถม้าไปส่งไหที่บ้านเจ้าอยู่แล้ว ข้าชอบใจยิ่งนัก เด็กฉลาดเช่นเจ้า”

“ขอบคุณเถ้าแก่ขอรับ”

“นี่คือเงินสองตำลึงกับอีกหนึ่งพันอีแปะ ข้าจ่ายให้เจ้าครึ่งหนึ่งก่อน ในวันที่ไปรับน้ำตาลผัก ข้าจะจ่ายให้เจ้าอีกสามตำลึง ส่วนของในร้าน เจ้าต้องการสินค้าอันใดก็บอกข้ามา ข้าจะลดให้เจ้าเป็นพิเศษ” เถ้าแก่หวังยื่นเงินให้เด็กชายตรงหน้า 

“เจ้าจะส่งของให้ข้าได้ในเวลาอีกกี่วัน”

“จำนวนห้าร้อยไหเล็ก ข้าขอเวลาทำสามวันขอรับ ขอบคุณเถ้าแก่อีกครั้งนะขอรับ” 

จางอี้หมิงรับเงินมาแล้วยื่นเงินทั้งหมดให้กับบิดาเก็บไว้ นั่นทำให้เขาเหลือบไปเห็นว่าจางอี้เทามีน้ำตาลผักอยู่เกือบสามสิบกระบอก เด็กน้อยถึงกับยกมือขึ้นมาตบหน้าตนเอง

ลืมไปได้ยังไง ท่านพ่ออุตส่าห์แบกมาตั้งนาน

“เถ้าแก่ขอรับ วันนี้ข้ามีน้ำตาลผักมาด้วยเกือบสามสิบกระบอก ข้าขอเอามาแลกกับสินค้าในร้านเถ้าแก่ได้หรือไม่ขอรับ” เด็กน้อยถามก่อนจะแจกแจง “ทั้งหมดยี่สิบเจ็ดกระบอก กระบอกละสิบสองอีแปะ รวมเป็นสามร้อยยี่สิบสี่อีแปะ เห็นแก่ที่เราเพิ่งเจรจาทำการค้ากัน ข้าคิดเพียงสามร้อยอีแปะเท่านั้นก็พอขอรับ” 

“ได้ แล้วเจ้าอยากได้สินค้าอันใดบ้างล่ะ”