ตอนที่ 22

“เร่เข้ามาขอรับ เร่เข้ามา” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายตะโกนเรียกเหล่าชาวเมือง  

“วันนี้ ข้าจางอี้หมิง กำลังฝึกทำการค้ากับท่านเถ้าแก่หวัง มีสินค้าอยากนำเสนอให้แก่ทุกท่าน สินค้าใหม่ของร้านเถ้าแก่หวังวันนี้ได้แก่น้ำตาลผักขอรับ มันมีรสชาติหวานเช่นน้ำตาล แต่มีระดับความหวานกว่ามาก ที่สำคัญราคาไม่แพงขอรับ”

“เนื่องด้วยเป็นสินค้าใหม่ ทางเถ้าแก่จึงให้ทุกท่านได้ทดลองชิมกันดูก่อนโดยไม่คิดเงินขอรับ หากไม่ซื้อไม่เป็นไร”

จางอี้หมิงแย้มยิ้มน่ารัก เขายืนบนลังไม้เก่าเพื่อให้ส่วนสูงเพิ่มขึ้น

“เพียงท่านนำไปปรุงอาหาร วิธีการง่ายมากขอรับ เหยาะลงไปในโจ๊กธัญพืชแบบที่ข้าแจกอยู่ตอนนี้ก็ได้เช่นกัน ท่านลุง ท่านป้า พี่สาว พี่ชาย ชอบหวานเท่าใดก็เลือกใส่ได้ตามสบายเลยขอรับ พี่สาวคนงาม ลองชิมดูไหมขอรับ”

“น้องชายท่านนี้ช่างปากหวานเสียจริง ไหนพี่สาวขอลองดูสิว่ามันจะอร่อยเหมือนกับที่เจ้าบอกหรือเปล่า”

หญิงสาวอายุประมาณสิบแปดปีคนหนึ่งถึงกับยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินเด็กน้อยเอ่ยชม นางเดินเข้าไปรับถ้วยโจ๊กมาถือไว้แล้วหลบมายืนอีกข้างหนึ่ง

จางอี้หมิงยืนอยู่หน้าร้านและประกาศเชิญชวนไปด้วย ถึงแม้จะเพิ่งหายป่วย ร่างกายผอมแห้งเกินเด็กรุ่นเดียวกันไปมากโข แต่ด้วยรูปลักษณ์ของเด็กที่หน้าตาน่าเอ็นดูเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว รวมทั้งการพูดที่ฉะฉาน ทำให้มีคนสนใจไม่น้อย ประกอบกับการแจกให้ลองชิมโดยไม่คิดเงิน ผู้คนจึงเริ่มเข้ามามุงดูและรับถ้วยโจ๊กใบเล็กไปลองลิ้มชิมรสชาติตามที่ได้ประกาศ

“หวาน อร่อย น้องชาย มันอร่อยจริง ๆ” หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความสนใจ “นี่แค่โจ๊กใส่น้ำตาลผักของเจ้าแค่นั้นจริงหรือ”

“จริงขอรับพี่สาวคนงาม ข้าไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย ท่านชอบมันใช่หรือไม่”

“ชอบมาก ข้าไม่เคยได้กินแบบนี้มาก่อน แล้วเจ้าขายอย่างไรเล่าเด็กน้อย”

“พี่สาวคนงาม สินค้าวันนี้เป็นเพียงตัวอย่างให้ทดลองชิมดูเท่านั้น ในส่วนของการซื้อขาย พี่สาวคงต้องมาวันหลังแล้ว” จางอี้หมิงตอบเสียงสุภาพ เขายิ้มแป้นและหันไปมองเถ้าแก่

“ใช่หรือไม่ขอรับ ท่านเถ้าแก่หวัง”

“ใช่ ๆ อาหมิงพูดถูกแล้ว แม่นางไม่ต้องเป็นกังวล เมื่อเรามีสินค้าพร้อมจำหน่ายแล้ว ข้าจะป่าวประกาศออกไปเอง ขอแม่นางอดทนรอสักนิด” เถ้าแก่หวังรีบรับไม้ส่งจากเด็กชายตัวน้อยทันที สมกับเป็นพ่อค้าที่มีความคิดรวดเร็ว ไม่ยอมเสียโอกาส

จางอี้หมิงพอใจไม่น้อย เขาไม่อาจขายน้ำตาลผักเหล่านี้ให้แก่พี่สาวได้โดยตรง เพราะเด็กน้อยอยากจะทำการค้าส่งกับเถ้าแก่หวังมากกว่า อีกอย่าง เขาเองก็มีแผนการค้าในหัวอยู่แล้วด้วย

“อร่อย”

“นี่คือโจ๊กธัญพืชจริง ๆ หรือ”

“เห็นว่าราคาไม่แพงเช่นน้ำตาลนะ”

“มันมีน้ำตาลผักจริง ๆ หรือนี่”

ฯลฯ

เพียงแค่หญิงงามคนแรกเอ่ยชมออกมาเท่านั้น จุดแจกโจ๊กก็มีคนไปต่อแถวทดลองยาวไปจนเกือบถึงกลางตรอก แต่เพราะโจ๊กทำมาแค่เพียงหม้อเล็ก ๆ จึงหมดลงไปตั้งแต่คนที่สิบห้า จางอี้หมิงยังถูกเถ้าแก่หวังค่อนแคะเรื่องต้องยืมถ้วยและช้อนเพิ่มอีกห้าชุด  

มีหลายคนบ่นเสียดายที่ไม่ได้ลองชิมเพราะส่วนมากคนละแวกนี้คือชาวบ้านทั้งนั้น พวกเขาไม่มีเงินมากมายเพียงพอจะซื้อน้ำตาล ดังนั้นเมื่อได้ยินว่ามีของที่รสชาติคล้ายกันและราคาถูกกว่าก็เกิดความสนใจ ยิ่งได้เห็นท่าทางของผู้ที่ลองชิมโจ๊กธัญพืชแล้วก็อยากซื้อไปปรุงอาหาร

เมื่อเหตุการณ์กลับเข้ามาสู่สภาวะปกติ จางอี้หมิงจึงเข้าไปนั่งคุยกับเถ้าแก่หวังในห้องบัญชีด้านหลังร้าน ส่วนจางอี้เทาเพียงแค่เดินตามบุตรชายเข้าไปพร้อมกับสะพายตะกร้าที่บรรจุน้ำตาลผักเกือบสามสิบกระบอก

“อาหมิง ข้าเชื่อแล้วว่าน้ำตาลผักของเจ้ามันต้องขายได้ พวกเรามาตกลงรายละเอียดกันเถอะ” เถ้าแก่หวังเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาเป็นเจ้าแรกที่ได้ขายสินค้าตัวใหม่นี้ มันต้องขายดีแน่นอน