LOGINShare
บทที่ 73
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 74
“เฮ้อ!” หวังหยวนผ่อนลมหายใจหนัก เขากดความตื่นเต้นเอาไว้แล้วส่ายหัว “ไม่ได้!” “ทำไมคะ?” ใบหน้าอันงดงามของหลี่ซื่อหานดูเศร้าหมอง ทั้งคู่แต่งงานกันเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่เธอยังไม่ใช่ผู้หญิงของสามีโดยสมบูรณ์ เมื่อก่อนยังพอยอมรับได้ แต่ตอนนี้สามีของนางสุขสบายดีแล้ว หวังหยวนกระพริบตา “เรื่องแบบนี้ควรเป็นผู้ชายเป็นฝ่ายเอ่ยปาก ดังนั้น เมียจ๋า ข้าต้องการเจ้า!” “ฮิ ฮิ สามี ท่านเจ้าเล่ห์มาก!” “เมียจ๋า ข้าอยากได้ อยากได้!” “...อึ่ม!” ยามดอกไม้เบ่งบานรีบเด็ดเอา อย่ารอจนเหี่ยวเฉาทิ้งกิ่งไป ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีงามพร้อมทิวทัศน์สวยงามจริง ๆ! เช้าวันรุ่งขึ้น หวังหยวนลากร่างที่เหนื่อยล้าของเขา ไปยืนต่อไปที่ป้อมปืน สุขภาพของเขาแย่มาก จึงจำเป็นต้องออกกำลังกายต่อเนื่อง ใบหน้าอันงดงามของหลี่ซื่อหานแดงระเรื่อราวกับดอกไม้ที่โดนฝนในฤดูใบไม้ผลิ เธองดงามอย่างน่าทึ่ง อย่างไรก็ตาม ฝีเท้าอ่อนโยนพร้อมคิ้วขมวดเล็กน้อยเป็นครั้งคราว ราวกับว่าเธอรู้สึกไม่สบายที่ไหนสักแห่ง “ซื่อหาน ถึงเวลามัดผมของเจ้าแล้ว!” แม่ครัวมากประสบการณ์ในโรงอาหารต่างปิดปากและหัวเราะเบา ๆ หลี่ซื่อหานหน้าแดงด้วยความเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 75
“อืม ก็ใช่ ผู้ช่วยถงเจ้าพูดถูก ลูกน้องของข้าก็ต้องกินข้าว!” เฮยซินหู่พยักหน้า “แต่บนภูเขาเงินใช้ไม่ได้ ให้พี่ชายหลิวส่งข้าวสิบเกวียน เกลือสองกอง วัวสิบตัว แกะยี่สิบตัวมาให้ข้า ทางที่ดีควรได้เพิ่มม้าอีกห้าตัว แล้วก็ปืนห้าสิบกระบอก และดาบยี่สิบเล่ม ข้ารับรองว่าข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างราบรื่น” “...ตกลง!” ผู้ช่วยถงกัดฟันและตกลง โจรโลภมากคนนี้อยากได้ของมากมาย ราคาก็พันกว่าตำลึง สิ่งที่อันตรายที่สุดคือ การจัดหาเสบียงให้กับพวกโจร ซึ่งถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงถึงขึ้นตัดหัว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แกล้งทำเป็น 'คุ้มกันสินค้า' ตามปกติ จากนั้นถูกโจรปล้นไป แม้ว่าที่ว่าการอำเภอจะรู้เรื่องนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรโดยไม่มีหลักฐาน ในเมื่อพวกเขาไม่ได้ปราบปรามพวกโจรอย่างเด็ดขาด เทศบาลนั้นมีอำนาจ มีความเข้าใจในการผ่านของโจรโดยปริยาย เพราะไม่สามารถล้อมปราบพวกมันได้ จึงทำได้แค่ร่วมมือกันและเป็นประโยชน์ต่อกัน อย่างไรก็ตามเมื่อร่วมมือกัน ต้องป้องกันไม่ให้โจรมีขนาดใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น แล้วคุกคามผู้มีอำนาจ หลังจากผู้ช่วยถงจากไป เฮยซินหู่กล่าวว่า “พวก ไปเรียกหัวหน้าสองกับหัวหน้าส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 76
มีคนต้องการฆ่าผู้มีพระคุณและจับภรรยาของเขา กัวฉางระงับความโกรธในใจ และพูดอย่างสงบ “พวกเจ้าเข้าร่วมค่ายซานหู่ ข้าได้ยินมาว่าพวกโจรที่นั่นอยู่ดีกินดี ทุกมื้อได้กินปลาและเนื้อตัวใหญ่ แถมยังมีสาว ๆ สวย ๆ ด้วย!” เฮยลวี๋ส่ายหัว “พี่ฉาง คนที่พี่กำลังพูดถึงไม่ใช่โจรภูเขา แต่เป็นเจ้าแห่งขุนเขาต่างหาก!” โซ่วโหวพูดด้วยตาสีแดง “เมื่อก่อนเราก็คิดว่าถ้าเรากลายเป็นโจรภูเขา เราจะปล้นใครก็ได้ที่เราต้องการและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ใครจะไปรู้ เฮ้อ!” กัวฉางรู้สึกประหลาดใจ “ไม่ใช่เหรอ?” ในอดีตมีโจรภูเขาอยากให้เขาเข้าร่วมกลุ่ม โดยบอกว่าถ้าเขากลายเป็นโจร เขาได้กินปลาและเนื้อสัตว์ได้มากเท่าที่ต้องการ ตอนนั้นเขาก็สนใจเช่นกัน ถ้าไม่มีภรรยา ลูก และแม่ เขาก็คงไปภูเขาและกลายเป็นโจรแล้ว “กลัวโดนรัฐบาลกวาดล้าง เราจึงอาศัยอยู่บนภูเขาและขนส่งอาหารลำบาก บนเขามีหลายปากคอยกินอาหารอยู่ ดังนั้นถ้าเราขนส่งอาหารขึ้นไปเพียงเล็กน้อย มันก็จะหมดเร็ว เจ้าขุนเขาปันส่วนให้เรากินข้าวได้คนละสามชาม ครึ่งเดือนกินเนื้อได้ครั้งเดียว เจ้าหน้าที่และทหารปราบโจรมาปีละ 2 ครั้ง เราต้องซ่อนตัวบนภูเขาสองครั้ง ครั้งละอย่างน้อยครึ่งเดื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 77
กัวฉางไม่อธิบายอะไร เขาพาทั้งสองคนไปที่บ้านของหวังหยวน กลุ่มขายปลากลับมาจากเมือง และนั่งยอง ๆ หน้าประตูเพื่อพักผ่อนรออาหารเย็น สามกลุ่มจากสามสิบคนรวมตัวกันเพื่อพูดคุย และคุยโวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองและตลาดด้วยรอยยิ้มที่สดใส และมีความสุขบนใบหน้าของพวกเขา โซ่วโหวและเฮยลวี๋ตกตะลึง รู้สึกว่าคนเหล่านี้ดูมีความสุขจริง ๆ แต่เกษตรกรในชนบทจะไปมีอะไรที่ทำให้มีความสุขกัน! ทันใดนั้น กัวฉางก็พูดว่า “พวกเขาคือกลุ่มขายปลา พวกเขามีรายได้สองก้วนต่อเดือน และกินเนื้อสองมื้อต่อวัน แต่ละมื้อหนักครึ่งโล พวกเขายังมีรถเดินทางไปเมือง พวกเขาทำงานสองวัน มีวันหยุดหนึ่งวัน แถมยังมีคนสอนศิลปะการต่อสู้ด้วย” เฮยลวี๋ขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่ฉาง ยิ่งพี่พูดมากเท่าไหร่พี่ก็ยิ่งไร้สาระมากขึ้นเท่านั้น เจ้าของบ้านที่ไหนจะให้รถคนงานไปดูแล แถมยังทำงานสองวัน และมีวันหยุดหนึ่งวัน นอกจากนี้ยังหาครูมาสอนศิลปะการต่อสู้ให้พวกเขาอีกล่ะ ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าของบ้านคนนี้คงเป็นคนโง่ก็กลับชาติมาเกิดเป็นพระโพธิสัตว์” โซ่วโหวยิ้ม “พี่ฉางล้อเล่นกับเรา จะไปมีคนแบบนี้ได้ยังไง!” กัวฉางไม่ได้อธิบายเช่นกัน “ไปกันเถอะ ถึงเวลาที
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 78
พรวด! พรวด! พวกเขาทั้งสองกระโดดขึ้น และมองไปที่กัวฉางด้วยความหวาดกลัว ระหว่างกินไปครึ่งชั่วโมง พร้อมฟังบทสนทนาของคนข้าง ๆ พวกเขาก็รู้แล้ว นี่คือบ้านของบัณฑิตผู้ร่ำรวยคนนั้น และยังเป็นเป้าหมายของพวกเขาด้วย ตอนนี้กัวฉางพูดอย่างจริงจังว่า นี่คือนายน้อยของเขา เขาทำให้ทั้งสองระเบิดทันที! เฮยลวี๋แสดงท่าทีหลบหนี “พี่ฉาง มิตรภาพชะตาชีวิตของพวกเรา พี่ทำกับเราแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมที่จะจับเรา หลังจากที่เรากินอิ่มจนไม่สามารถหนีไปได้!” โซ่วโหวหยิบกริชออกมาจากเอวของเขา “พี่ฉาง ปล่อยพวกเราไปเถอะ พี่ลืมคำสัญญาเดิมที่ว่าเราจะแบ่งปันความสุข และแบ่งปันความยากลำบากแล้วเหรอ พี่ไม่ใช่คนไม่ยุติธรรมนี่นา!” “ถ้าข้าอยากจะจับกุมพวกเจ้า ข้าก็ทำไปนานแล้ว พวกเจ้าเป็นคู่ต่อสู้ของข้ารึไง ข้าปฏิบัติต่อพวกเจ้าเหมือนพี่น้อง และข้าอยากจะบอกความจริงกับพวกเจ้า” กัวฉางพูดอย่างเย็นชา “ถ้าพวกเจ้าเชื่อฟังก็นั่งลง ถ้าพวกเจ้าไม่ฟังก็หันหลังกลับ แล้วออกไปตอนนี้ ข้าจะไม่เรียกคนมาจับพวกเจ้า ถือว่ามิตรภาพของพวกเราจบลง แต่หลังจากวันนี้ เราก็จะไม่ใช่พี่น้องอีกต่อไปแล้ว!” โซ่วโหวกริชของเขาแล้วนั่งลง “พี่ฉาง พี่ม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 79
เฮยลวี๋และโซ่วโหวรู้สึกว่าโลกดูสดใสขึ้นมา นายน้อยหวังคนนี้เป็นถึงบัณฑิต และจะเป็นข้าราชการในอนาคต เขามั่งคั่งพอที่จะจัดหาเนื้อให้คนหลายร้อยคน ซ้ำยังโค่นล้มหัวหน้าหมู่บ้านและองครักษ์ได้! คนที่มั่งคั่ง มีอำนาจ และมีอิทธิพลเช่นนี้ กลับมีน้ำใจต่อพวกเขามาก ไม่เคยมีเจ้าของที่ดินหรืออัศวินในชนบทคนใดเคยมองพวกเขาในแง่ดี! แม้แต่ในค่ายซานหู่ ผู้นำทั้งสามก็ไม่เคยมองดูพวกเขาโดยตรง และกลุ่มโจรก็ดูถูกภูมิหลังของพวกเขาในฐานะหัวขโมยด้วย แต่นายน้อยหวังไม่รังเกียจพวกเขา ซ้ำยังเรียกพวกเขาว่าสหาย และเริ่มทักทายก่อน! พวกเขาทั้งสองรู้สึกเหมือนกับได้พบกับเนื้อคู่ในทันที “นายน้อย พวกเขาเป็นสหายเก่าของข้า และตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ค่ายซานหู่!” กัวฉางพูดตามตรง “มีคนคิดจะทำร้ายท่าน ค่ายซานหู่รับหน้าที่นี้ และขอให้พวกเขาเข้ามาตรวจสอบสถานที่ก่อน ข้าพบพวกเขาตอนบ่าย” ทั้งสองเริ่มกระวนกระวายเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เฮยลวี๋คุกเข่าลงและพูดว่า “นายน้อยหวัง ท่านเป็นคนดีเหมือนพระโพธิสัตว์ พวกเราจะกล้าทำร้ายท่านได้อย่างไร หากพวกข้าทำร้ายท่าน ข้าต้องตกนรกขุมที่สิบแปด!” โซ่วโหวคุกเข่าลงทั้งน้ำตาที่ไหลอาบหน้า “น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 80
“อ่า งั้นก็ตามนี้!” ทันทีที่ได้ยินว่าหวังหยวนจะช่วยเหลือ เฮยลวี๋และโซ่วโหวรู้สึกว่ามันง่ายเกินไป! กัวฉางพาพวกเขาสองคนไปพักผ่อน! หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ซื่อหาน ช่วยข้าขัดหมึกหน่อย!” ในห้องนอน หลี่ซื่อหานที่กำลังฟังอยู่เมื่อครู่นี้ เธออดไม่ได้ที่จะพูด ในขณะที่ขัดหมึกให้เขา “สามี ท่านไม่ไปที่เทศบาลจริง ๆ เหรอ ค่ายซานหู่นั้นไม่ใช่โจรธรรมดา!” ค่ายซานหู่มีชื่อเสียงที่เลวร้าย จนแม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ไม่กล้ารุกรานพวกเขา! “ไม่ไป ข้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ! แต่ถ้าเจ้าอยากเข้าเมือง ข้าจะให้คนพาเจ้าไปพรุ่งนี้!” หวังหยวนส่ายหัว รากฐานเพิ่งเป็นรูปเป็นร่าง ทันทีที่เขาจากไปในเวลานี้ จิตใจของชาวบ้านจะแตกสลายทันทีที่โจรเข้ามา เมื่อถึงเวลานั้น ใช้เงินไปเท่าไหร่ก็เอาคืนไม่ได้ นี่คือรากฐาน ไม่มีใครแตะต้องได้! หลี่ซื่อหานเงยหน้าสวยขึ้นมา “ไม่ ถ้าท่านไม่ไป ข้าก็จะไม่ไปเช่นกัน ข้าอยากอยู่กับสามี แม้จะต้องตายก็ต้องตายด้วยกัน!” หวังหยวนกระพริบตา “เป็นนกยวนยางที่รักมั่นใจเดียวหรือไง?” “อืม!” ใบหน้าสวยของหลี่ซื่อหานแดงก่ำ และพูดอย่างหนักแน่น “ข้าเชื่อใจท่าน หากท่านเต็มใจที่จ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 81
“เป็นโฉนดบ้านพร้อมที่ดินจริงหรือ?”ล่าลี่โถวและซานเจี่ยวเหยี่ยนตกใจเมื่อเห็นมัน!แม้ว่าทั้งสองจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่ก็เคยเห็นโฉนดบ้านที่มีอยู่ทุกครัวเรือน“เฮยลวี๋ เจ้าจะอวดเพื่ออะไร ไม่ได้บอกว่าจะไม่บอกใครหรอกหรือ!”โซ่วโหวดุเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากำลังตำหนิเพื่อนที่เผลอเปิดเผยความลับ“เอ๊ะ เอ๋!”เฮยลวี๋รีบเก็บโฉนดบ้านแล้วพูดว่า “โฉนดบ้านนี่เป็นของปลอม ข้าหยิบมันมาจากข้างทาง พวกเราไม่ได้ร่ำรวยหรอก แค่ล้อพวกเจ้าเล่นน่ะ เจ้าทำธุระไปเถอะ เราสองคนขอตัวไปก่อน!”พวกเขาทั้งสองออกไปทันทีที่พูดจบ!“เฮยลวี๋ โซ่วโหว เราเป็นพี่น้องจากหมู่บ้านเดียวกัน มีมิตรภาพที่ยืนยาวมาด้วยกัน หากมีโอกาสร่ำรวยจากการปล้น ก็ควรช่วยพี่น้องด้วย!”ทันทีที่พวกเขาเห็นว่าคนสองคนนั้นมีพิรุธ ล่าลี่โถวและซานเจี่ยวเหยี่ยน ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงไล่ตามพวกเขาไปหากจะทำ ต้องลงมือทำเลย!ทำบางอย่างประสบความสำเร็จ บางทีผลประโยชน์อาจตกอยู่ในมือพวกเขาบ้าง“เอาล่ะ เห็นแก่ผลประโยชน์จากการปล้นที่ผ่านมา ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟังก็ได้ ข้าไม่ได้แค่พบโอกาสสร้างโชคลาภ แต่ข้าเจอคนใจดี...”“เป็นไปได้อย่างไร โลก
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
