เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 79
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 80
“อ่า งั้นก็ตามนี้!” ทันทีที่ได้ยินว่าหวังหยวนจะช่วยเหลือ เฮยลวี๋และโซ่วโหวรู้สึกว่ามันง่ายเกินไป! กัวฉางพาพวกเขาสองคนไปพักผ่อน! หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ซื่อหาน ช่วยข้าขัดหมึกหน่อย!” ในห้องนอน หลี่ซื่อหานที่กำลังฟังอยู่เมื่อครู่นี้ เธออดไม่ได้ที่จะพูด ในขณะที่ขัดหมึกให้เขา “สามี ท่านไม่ไปที่เทศบาลจริง ๆ เหรอ ค่ายซานหู่นั้นไม่ใช่โจรธรรมดา!” ค่ายซานหู่มีชื่อเสียงที่เลวร้าย จนแม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ไม่กล้ารุกรานพวกเขา! “ไม่ไป ข้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ! แต่ถ้าเจ้าอยากเข้าเมือง ข้าจะให้คนพาเจ้าไปพรุ่งนี้!” หวังหยวนส่ายหัว รากฐานเพิ่งเป็นรูปเป็นร่าง ทันทีที่เขาจากไปในเวลานี้ จิตใจของชาวบ้านจะแตกสลายทันทีที่โจรเข้ามา เมื่อถึงเวลานั้น ใช้เงินไปเท่าไหร่ก็เอาคืนไม่ได้ นี่คือรากฐาน ไม่มีใครแตะต้องได้! หลี่ซื่อหานเงยหน้าสวยขึ้นมา “ไม่ ถ้าท่านไม่ไป ข้าก็จะไม่ไปเช่นกัน ข้าอยากอยู่กับสามี แม้จะต้องตายก็ต้องตายด้วยกัน!” หวังหยวนกระพริบตา “เป็นนกยวนยางที่รักมั่นใจเดียวหรือไง?” “อืม!” ใบหน้าสวยของหลี่ซื่อหานแดงก่ำ และพูดอย่างหนักแน่น “ข้าเชื่อใจท่าน หากท่านเต็มใจที่จ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 81
“เป็นโฉนดบ้านพร้อมที่ดินจริงหรือ?”ล่าลี่โถวและซานเจี่ยวเหยี่ยนตกใจเมื่อเห็นมัน!แม้ว่าทั้งสองจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่ก็เคยเห็นโฉนดบ้านที่มีอยู่ทุกครัวเรือน“เฮยลวี๋ เจ้าจะอวดเพื่ออะไร ไม่ได้บอกว่าจะไม่บอกใครหรอกหรือ!”โซ่วโหวดุเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากำลังตำหนิเพื่อนที่เผลอเปิดเผยความลับ“เอ๊ะ เอ๋!”เฮยลวี๋รีบเก็บโฉนดบ้านแล้วพูดว่า “โฉนดบ้านนี่เป็นของปลอม ข้าหยิบมันมาจากข้างทาง พวกเราไม่ได้ร่ำรวยหรอก แค่ล้อพวกเจ้าเล่นน่ะ เจ้าทำธุระไปเถอะ เราสองคนขอตัวไปก่อน!”พวกเขาทั้งสองออกไปทันทีที่พูดจบ!“เฮยลวี๋ โซ่วโหว เราเป็นพี่น้องจากหมู่บ้านเดียวกัน มีมิตรภาพที่ยืนยาวมาด้วยกัน หากมีโอกาสร่ำรวยจากการปล้น ก็ควรช่วยพี่น้องด้วย!”ทันทีที่พวกเขาเห็นว่าคนสองคนนั้นมีพิรุธ ล่าลี่โถวและซานเจี่ยวเหยี่ยน ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงไล่ตามพวกเขาไปหากจะทำ ต้องลงมือทำเลย!ทำบางอย่างประสบความสำเร็จ บางทีผลประโยชน์อาจตกอยู่ในมือพวกเขาบ้าง“เอาล่ะ เห็นแก่ผลประโยชน์จากการปล้นที่ผ่านมา ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟังก็ได้ ข้าไม่ได้แค่พบโอกาสสร้างโชคลาภ แต่ข้าเจอคนใจดี...”“เป็นไปได้อย่างไร โลก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 82
“ที่นี่คือหมู่บ้านต้าหวังใช่หรือไม่?”“ขอรับ ท่านใต้เท้า!”“เมื่อเข้าไปในหมู่บ้าน อย่าเรียกข้าว่าท่านใต้เท้าอีก ให้เรียกข้าว่านายท่าน!”“ขอรับ นายท่าน!”“เมื่อพบท่าน ต้องให้ความเคารพ อย่าเสียมารยาท!”“ขอรับ นายท่าน!”รถม้าแล่นเข้าไปในหมู่บ้านต้าหวัง ผู้ตรวจการสวี่เปิดม่านออก แล้วจ้าวเว่ยหมินก็ก้าวออกไปองครักษ์ทั้งสี่แต่งกายเป็นคนรับใช้ ดาบ คันธนู และหน้าไม้ถูกซ่อนไว้ในรถม้าเมื่อหวังเอ้อโกวร้องทุกข์ และจับกุมสิงซานและฟางเถี่ยซิน ที่บ่อนทำลายศักดิ์ศรีของเจ้าของม้า เขาก็ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ดังกล่าว และเข้าควบคุมอำนาจส่วนใหญ่ในที่ว่าการอำเภอหลังจากทำงานอย่างหนัก เพื่อเขียนแผนการรื้อถอนกำแพงเมือง และแผนกระตุ้นเศรษฐกิจจนเสร็จแล้ว ในที่สุดก็มีเวลาว่างมาถึงหมู่บ้านต้าหวัง หลังจากคิดมากมาตลอดในวันที่มีการร้องทุกข์ มีบางอย่างเกิดขึ้นในตลาดปลา และเขาก็ได้ยินเรื่องจากผู้ตรวจการสวี่ด้วยเพียงท่านพูดไม่กี่คำ ก็สามารถเปลี่ยนคนขี้ขลาดให้ฮึกเหิมดุดันขึ้นมาได้ วิธีควบคุมใจผู้คนเช่นนี้ อาจเรียกได้ว่าหงายฝ่ามือเป็นเมฆา คว่ำฝ่ามือเป็นพิรุณหากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้สามารถรับใช้ราชสำนักไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 83
เพี๊ยะ!ป้าหงรีบวิ่งไปอุ้มหวังซานหู่ขึ้นมา ตีก้นหวังซานหู่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอับอายว่า “นายท่านผู้นี้ เด็กคนนี้พูดจาเหลวไหล โปรดอย่าได้ถือสาเขาเลยเจ้าค่ะ”“คำพูดของเด็กไม่มีอ้อมค้อม!”จ้าวเว่ยหมินยกยิ้ม โบกมือ แล้วเปลี่ยนเรื่องด้วยการถามว่า “ไม่ทราบว่าเหตุใดทั้งผู้ใหญ่และเด็กบางคนในหมู่บ้านต้าหวัง ถึงมีมือและใบหน้าขาวกว่าคนหมู่บ้านอื่น!”“ข้าก็คิดว่านายท่านจะถามเรื่องอะไร!”ป้าหงที่ยืนเฝ้าอยู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พี่หยวนคิดค้นสบู่ขึ้นมา โดยบอกเราว่าเชื้อโรคสามารถเข้าทางปาก เราจึงต้องใส่ใจสุขอนามัย ล้างมือด้วยสบู่ก่อนกินอาหาร ยิ่งเราล้างมากเท่าไหร่ มือเราก็ยิ่งขาวผ่องขึ้น เช่นเดียวกับใบหน้าที่เคยหมองคล้ำ!”จ้าวเว่ยหมินไม่อยากจะเชื่อเลย “เจ้าบอกว่าท่านผู้นั้นคิดค้นสบู่ขึ้นมาจริงหรือ?”ล่าสุดร้านขายของชำขายสบู่ชนิดหนึ่ง ที่สามารถทำความสะอาดมือและใบหน้าได้ดีมากแต่ราคาแพงมาก ก้อนละสามก้วน ซึ่งเท่ากับค่าแรงคนชนบททั้งเดือนด้วยความที่มีสบู่นั้น สตรีในครอบครัวร่ำรวยจึงไม่จำเป็นต้องใช้สบู่หอมอีกต่อไปแล้วเป็นไปดังที่พูดไว้ตอนอยู่จวนหลี่ ว่าหากต้องการหาเงิน จงหาเงินจากคนรวย!ผ่านม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 84
จ้าวเว่ยหมินไม่ได้จากไป ในช่วงบ่ายเขาเห็นหวังหยวนกลับมาแล้วเกวียนวัวที่มีชิ้นส่วนไม้กับกองไม้ไผ่วางเรียงกันสวยงาม หวังหยวนนั่งอยู่ที่ด้านหน้าของเกวียน หวังหานซานและต้าหู่กำลังบังคับวัวทั้งสองข้าง ดูเหมือนว่าจะคอยขนาบข้างเขาไว้“ท่าน!”ราวกับเห็นความหวัง จ้าวเว่ยหมินตะโกนและวิ่งไปหาอย่างรวดเร็วองครักษ์ทั้งสี่ตกตะลึงปฏิกิริยาของหัวหน้าใหญ่เมื่อเห็นนายน้อยหวังคนนี้ เหมือนกับตอนที่พวกเขากำลังจะไปพบหัวหน้าใหญ่หวังหยวนกระโดดลงจากเกวียนวัว แล้วกำหมัดแน่นด้วยความประหลาดใจ “ท่านไป๋หลี่ เกิดอะไรขึ้นหรือ?”เยี่ยมมาก ท่านคนใจบุญผู้เปี่ยมเมตตาเขาทำให้จิ้นซื่ออันดับสองถึงกับต้องไล่ตามเขาจากเทศบาลมายังชนบท“ท่านไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าท่านหรอก!”จ้าวเว่ยหมินหันไปด้านหนึ่ง ประสานมือแล้วยกขึ้นทำความเคารพ “ข้ามาที่นี่เพื่อขอโทษท่าน ชื่อจริงของข้าคือจ้าวเว่ยหมิน ส่วนไป๋หลี่เป็นนามแฝง”“นามแฝง!”หวังหยวนพยักหน้า แล้วหัวเราะเบา ๆ “เข้าใจแล้ว ใครบ้างในโลกนี้ที่ไม่มีเสื้อกั๊กสักสองสามตัว!”จ้าวเว่ยหมินประหลาดใจ “เสื้อกั๊กหรือ?”หวังหยวนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร “แค่คำเปรียบเปรย”“คำเปรียบเปร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 85
หวังหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าขอถามท่านหน่อย ต้าเฉียนอายุเท่าไหร่?”ประวัติศาสตร์ของโลกนี้ ก็คล้ายคลึงกับประวัติศาสตร์ของจีนอารยธรรมโบราณถือกำเนิดขึ้น นักปราชญ์เบิกทางให้ และราชวงศ์สมัยใหม่ก็ผันเปลี่ยนนับตั้งแต่ฮ่องเต้องค์แรกของราชวงศ์ต้าเฉียน ได้รวมเมืองสี่สิบเก้าแห่งในโลกให้เป็นหนึ่งเดียว ก็ใช้เวลาถึงสิบสองชั่วอายุคนจึงจะล่มสลายจ้าวเว่ยหมินคุ้นเคยกับการศึกษาประวัติศาสตร์ดั้งเดิม จึงตอบได้โดยไม่ต้องคิด “รุ่นที่สิบเจ็ดของราชวงศ์ต้าเฉียนที่ยิ่งใหญ่ รวมเป็นสองร้อยเก้าสิบหกปี!”หวังหยวนเปลี่ยนคำถาม “ต้าอวี๋ล่ะ?”“ต้าอวี๋ถูกสืบทอดมาสิบสองชั่วอายุคน รวมเป็นสองร้อยสามสิบสี่ปี!”จ้าวเว่ยหมินรู้สึกประหลาดใจ และไตร่ตรองความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นหวังหยวนยกยิ้ม “แล้วต้าเฉิงล่ะ?”หลังจากครุ่นคิด จ้าวเว่ยหมินก็หน้าซีด “สืบทอดมาสิบห้าชั่วอายุคน รวมเป็นสองร้อยเจ็ดสิบปี!”หวังหยวนยังคงถามต่อ “แล้วต้าเว่ยล่ะ?”เหงื่อเย็นไหลผุดขึ้นบนหน้าผากของจ้าวเว่ยหมิน “มันถูกสืบทอดมาสิบสามชั่วอายุคน รวมเป็นสองร้อยสี่สิบห้าปี!”หวังหยวนถามอีก “แล้วต้าจิ้นล่ะ?”“ฟื่บ!”จ้าวเว่ยหมินโซเซไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 86
“ขนสัตว์มาแล้ว!”เซี่ยซานหู่โกนเคราออก และกลายเป็นชายหนุ่มหน้ากลม ไม่เพียงแต่จะสูญเสียรูปลักษณ์ที่ดุร้ายก่อนหน้านี้ไปเท่านั้น แต่ยังดูน่าขันอีกด้วยในขณะนี้ เขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าหาบเร่ ตะโกนเร่ขายของ พลางสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆชายหนุ่มสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา กำลังแบกสัมภาระที่ปกคลุมไปด้วยขนสัตว์ และมีขวานและมีดยาวซ่อนอยู่ข้างใต้แม้ว่าเขาจะดูอุกอาจ แต่หากตัดสินใจทำแล้ว เขาก็ต้องทำมันให้ดีครั้งนี้เขามาตรวจดูที่เกิดเหตุ เขาจึงเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ และแสร้งปลอมตัวเป็นพ่อค้าซึ่งไม่เพียงแต่จะหลบเลี่ยงหูตาของผู้คนได้เท่านั้น แต่ยังช่วยให้พูดคุยกับชาวบ้านได้ง่ายขึ้นอีกด้วยหากรู้ว่าเป้าหมายอยู่บ้าน ก็สามารถพาคนมาลอบสังหารเขาในตอนกลางคืนได้ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “นายท่านสาม เป็นท่านจริง ๆ ด้วย เหตุใดท่านถึงโกนหนวดเคราออก ทำให้พวกเราแทบจะจำท่านไม่ได้เลยขอรับ”“เฮยลวี๋, โซ่วโหว, ล่าลี่โถว, ซานเจี่ยวเหยี่ยน, เกาเหลียง…”เมื่อเห็นผู้ใต้บัญชาทั้งแปดของคนที่แต่งกายดี และดูร่าเริงแจ่มใสยืนอยู่ที่ทางแยก เซี่ยซานหู่ก็โกรธมาก เขากัดฟันพูดว่า “เจ้าพวกสารเลวท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 87
ชายที่เป็นขี้กลาก มีผ้าสาลูสีขาวเปื้อนยาบนศีรษะรีบพูดขึ้น “นายน้อยหวังได้บอกสูตรลับลูกชิ้นปลาให้เราจริง ๆ และช่วยเราเปิดร้านด้วย เปิดมาสามวันแล้ว ธุรกิจเริ่มดีขึ้นทุกวันขอรับ”“วันนี้เราขายไปสิบก้วน หลังจากหักต้นทุนแล้ว เราก็ได้กำไรสี่ก้วน พวกเราทั้งแปดคนจะแบ่งเท่า ๆ กัน เราแต่ละคนสามารถหาเงินได้วันละห้าร้อยอีแปะต่อวัน!”“และนายน้อยหวังให้เงินข้า บอกให้ข้าไปหาหมอที่บอกว่าสามารถรักษาขี้กลากบนหัวของข้าได้”คนอื่น ๆ ก็เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจในตอนแรกพวกเขาคิดว่า หวังหยวนกำลังหลอกใช้พวกเขาเพื่อชะลอเวลาแต่ไม่นานหวังหยวนก็สอนวิธีทำลูกชิ้นปลาให้พวกเขา และช่วยพวกเขาเปิดร้านดี ๆ ในเทศบาลนอกจากนี้เขายังช่วยคนแปดคนให้ได้ทำสัญญา และให้ทุกคนทำงานเป็นทั้งเจ้าของร้าน และพนักงานด้วยกัน และเงินทั้งหมดที่พวกเขาหามาได้ก็แบ่งเท่า ๆ กันร้านลูกชิ้นปลาเปิดมาสามวันแล้ว และได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงทำเงินได้มากขึ้นเรื่อย ๆพวกเขาเข้าใกล้การเป็นคนเมืองมากขึ้นเรื่อย ๆ จะได้แต่งงานกับภรรยา มีลูกและฝันอยากจะรวยใครก็ตามที่ทำร้ายนายน้อยหวัง ในตอนนี้พวกเขาจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องมีปัญหา
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
