LOGINShare
บทที่ 86
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 87
ชายที่เป็นขี้กลาก มีผ้าสาลูสีขาวเปื้อนยาบนศีรษะรีบพูดขึ้น “นายน้อยหวังได้บอกสูตรลับลูกชิ้นปลาให้เราจริง ๆ และช่วยเราเปิดร้านด้วย เปิดมาสามวันแล้ว ธุรกิจเริ่มดีขึ้นทุกวันขอรับ”“วันนี้เราขายไปสิบก้วน หลังจากหักต้นทุนแล้ว เราก็ได้กำไรสี่ก้วน พวกเราทั้งแปดคนจะแบ่งเท่า ๆ กัน เราแต่ละคนสามารถหาเงินได้วันละห้าร้อยอีแปะต่อวัน!”“และนายน้อยหวังให้เงินข้า บอกให้ข้าไปหาหมอที่บอกว่าสามารถรักษาขี้กลากบนหัวของข้าได้”คนอื่น ๆ ก็เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจในตอนแรกพวกเขาคิดว่า หวังหยวนกำลังหลอกใช้พวกเขาเพื่อชะลอเวลาแต่ไม่นานหวังหยวนก็สอนวิธีทำลูกชิ้นปลาให้พวกเขา และช่วยพวกเขาเปิดร้านดี ๆ ในเทศบาลนอกจากนี้เขายังช่วยคนแปดคนให้ได้ทำสัญญา และให้ทุกคนทำงานเป็นทั้งเจ้าของร้าน และพนักงานด้วยกัน และเงินทั้งหมดที่พวกเขาหามาได้ก็แบ่งเท่า ๆ กันร้านลูกชิ้นปลาเปิดมาสามวันแล้ว และได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงทำเงินได้มากขึ้นเรื่อย ๆพวกเขาเข้าใกล้การเป็นคนเมืองมากขึ้นเรื่อย ๆ จะได้แต่งงานกับภรรยา มีลูกและฝันอยากจะรวยใครก็ตามที่ทำร้ายนายน้อยหวัง ในตอนนี้พวกเขาจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องมีปัญหา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 88
แม้ว่าเซี่ยซานหู่จะรีบเร่งไปข้างหน้าอย่างดุร้าย แต่ความจริงแล้วเขาระมัดระวังตัวมากทันทีที่เข้าไปในป่าก็หักกิ่งไม้มาเขี่ยดิน แล้วค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า เหมือนคนตาบอดที่กำลังสำรวจเส้นทางเพราะกลัวว่าจะมีกับดักหมี หรือกับดักหลุมลึกฝังอยู่ใต้ดิน ซึ่งเป็นกลอุบายทั่วไปที่ใช้ในภูเขาในเวลาเดียวกัน เขามองไปทางซ้ายและขวา มองหาคนที่อาจซ่อนตัวอยู่ในสุมทุมพุ่มไม้ด้วยความระมัดระวัง ระยะทางเพียงร้อยเมตรเท่านั้น เซี่ยซานหู่เดินไปประมาณหนึ่งในสี่ชั่วยาม ก็มาถึงอีกอีกฟากหนึ่งของป่า และเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งชายหนุ่มมีรูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายด้วยชุดผ้าแพรสีขาว มัดผมด้วยเชือกป่าน ไม่มีเครื่องประดับราคาแพงบนร่างกาย เช่นเดียวกับชายยากจนในชนบททั่วไปแต่ชายหนุ่มมีรูปลักษณ์หล่อเหลา คิ้วที่เฉียบคม และดวงตาเป็นประกายราวเต็มไปด้วยดวงดาว ดูต่างจากคนชนบททั่วไปในเวลานี้ พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไปทางทิศตะวันตก แสงยามอัสดงสาดส่องลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม ราวกับว่าถูกเคลือบด้วยแสงสีทองเมื่อมองโจรที่กำลังระแวดระวัง หวังหยวนก็พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าระวังตัวมากกว่าที่ข้าคิด!”“คนที่ท่องไปในภูเขาคงจะตายไปนานแล้ว ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 89
เซี่ยซานหู่มีสีหน้างุนงงหากโจรต้องการทำเงินเป็นจำนวนมาก ก็จะต้องปล้นคนจำนวนมาก และแสดงความโหดเหี้ยมที่แท้จริงความทุกข์ยากลำบากมีมากมาย ไม่มีใครเป็นอมตะ หากมีคนตาย ราชสำนักจะส่งกองกำลังมาล้อมปราบพวกเขาแน่นอนส่วนเรื่องคนรอบข้าง หากไม่ส่งไส้ศึกไป จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าได้อย่างไรสำหรับพ่อค้าที่ไม่หลีกเลี่ยงพวกโจร หากไม่ริเริ่มจ่ายเงินให้พวกเขา พวกเขาจะแจ้งให้ทราบเองได้อย่างไร?การกลับคืนสู่เทศบาลได้โดยไม่ถูกล้อมปราบ เป็นเพียงความปรารถนา หากไม่ปราบโจร เจ้าหน้าที่ก็จะไม่มีความสำเร็จทางการเมืองเด็กคนนี้คงอ่านหนังสือเยอะจนเสียสติ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่อาจพูดเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้หวังหยวนพ่นลมหายใจ “ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ สิ่งที่เจ้าคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เพียงเพราะวิสัยทัศน์ของเจ้าแคบเกินไป และเจ้ายังไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านั้น!”เซี่ยซานหู่ขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการจะบอกอะไรกันแน่?”หวังหยวนพูดอย่างจริงจัง “ข้าถามเจ้าหน่อย ว่าเหตุใดราชสำนักถึงต้องการล้อมจับพวกเจ้า!”เซี่ยซานหู่กลอกตา “นี่ไม่ใช่คำถามไร้สาระหรือ? เพราะพวกเราปล้นคนและฆ่าคน!”หวังหยวนถามอีกครั้ง “แล้วเหตุใดพ่อค้าถึงซ่อนตัวจากพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 90
ด้วยวิธีนี้ ไม่จำเป็นต้องต่อสู้และฆ่าคนเพื่อปล้นทรัพย์ และพี่น้องก็ได้รับบาดเจ็บน้อยลงพ่อค้าที่เดินทางผ่านไปมาไม่จำเป็นต้องจ้างองครักษ์จำนวนมาก และสามารถประหยัดเงินได้มากยินดีจ่ายแน่นอน!เยี่ยมมาก บัณฑิตคนนี้มีสมองดี สามารถทำให้พ่อค้าเป็นฝ่ายริเริ่มให้เงินได้จริง ๆ ไม่ต้องฆ่าคนหรือปล้นคน พวกเขาจะสามารถหาเงินได้อย่างสุจริต“เมื่อถึงเวลานั้น พวกเจ้าแค่ตั้งจุดจ่ายค่าผ่านทาง แล้วให้โจรจำนวนหนึ่งคอยเก็บเงิน!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “จะให้คนจะเปิดร้านน้ำชา ร้านอาหาร และโรงเตี๊ยมเพื่อขายชา อาหาร และเป็นที่พักผ่อนให้กับพ่อค้า และคนเดินเท้าที่สัญจรไปมาก็ได้ หากพวกเจ้าไม่รีบ ก็สามารถเก็บค่าคุ้มครองจากพ่อค้าที่ผ่านไปมาก่อนก็ได้ โดยที่พวกเจ้าคอยปกป้องพวกเขา นี่ก็เป็นรายได้อีกทางหนึ่งแล้ว! ด้วยรายได้เยอะถึงเพียงนี้ เจ้าจะยังสนใจปล้นสะดมอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนยากจนอีกหรือ? หากพวกเจ้าเก็บค่าผ่านทาง พวกเขาจะเรียกพวกเจ้าว่าโจรได้อย่างไร จากนี้ไปพวกเจ้าจะกลายเป็นวีรบุรุษแห่งพงไพร หากมีอะไรเกิดขึ้น ย่อมต้องบอกให้เจ้ารู้ใช่หรือไม่?”“ใช่ ใช่ ใช่!”เซี่ยซานหู่พยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว และยกนิ้วให้หว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 91
“บังอาจ!”จ้าวเว่ยหมินที่กำลังนอนอยู่ในคูน้ำลุกขึ้นด้วยความโกรธ “ยิงเขาให้ตาย อย่าให้เขาทำร้ายท่าน!”แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านผู้นั้น จึงมาพบเซี่ยซานหู่ท้ายหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังกังวลเรื่องความปลอดภัยเขาแอบสังเกตและพบเซี่ยซานหู่มาพบท่านผู้นั้น จึงนำคนมาซุ่มโจมตีเนื่องจากอยู่ห่างไกล จึงไม่ได้ยินชัดเจนว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เซี่ยซานหู่จึงลงมือ!ผู้ตรวจการสวี่ยืนขึ้น ชักคันธนูขึ้นแล้วยิง!ฟิ้ว!มีเสียงแหลมดังทะลุแหวกอากาศ เซี่ยซานหู่ขนลุก และกระโจนหนีไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณลูกธนูพุ่งเข้ามาเฉียดหนังศีรษะของเขา และเกือบจะทะลุขมับของเขานี่คือความระแวดระวังที่เขาพัฒนาจากการเป็นโจรมาสิบปี และหนีความตายมาหลายครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย“อ้าว!”เมื่อเห็นจ้าวเว่ยหมินและผู้ตรวจการสวี่ลุกขึ้น หวังหยวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นพวกเขา“มีคนซุ่มโจมตีอยู่จริง ๆ ข้ารู้ว่าท่านมีกลอุบายมากมาย จึงไม่ได้มาเพียงลำพัง!”หลังจากรอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด เซี่ยซานหู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และขนบนตัวเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้งฟึ่บ!จากกองฟางที่อยู่ไม่ไกล หวังหานซานวิ่งทะลุกองฟางออกมา หล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 92
ต้าหู่และเอ้อหู่ตกตะลึง!หวังหยวนโบกมือ “ท่านมีเจตนาดี ใกล้ค่ำแล้ว กลับบ้านไปทานอาหารเย็นกันเถอะ!”“ไม่รบกวนท่านดีกว่า ข้าต้องรีบกลับเข้าเมืองภายในคืนนี้ เพื่อเขียนกลยุทธ์ที่ท่านสอนข้า!”จ้าวเว่ยหมินประสานมือทำความเคารพ แล้วจากไปพร้อมกับผู้ตรวจการสวี่หลังออกจากหมู่บ้านต้าหวังแล้ว จ้าวเว่ยหมินก็ออกคำสั่ง “ผู้ตรวจการสวี่แจ้งให้ทั้งเขตทำการตรวจสอบลาดตระเวน ตรวจสอบให้เข้มงวดขึ้นในช่วงนี้ โดยมุ่งเน้นไปที่บริเวณใกล้เคียงของหมู่บ้านต้าหวัง ในตำบลเป่ยผิง!”“ขอรับ!”ผู้ตรวจการสวี่แอบตกใจ นี่เป็นเพราะนายท่านใหญ่เป็นห่วงความปลอดภัยของนายน้อยหวังในป่า หวังหยวนกล่าวว่า “ต้าหู่ ปล่อยเขาไป!”ต้าหู่ยกมีดทำครัวออกจากคอของเซี่ยซานหู่ โดยไม่พูดอะไรสักคำเฮือก!เซี่ยซานหู่หายใจหอบและลุกขึ้น คุกเข่าลงกับพื้น แล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านที่ไว้ชีวิต ข้า เซี่ยซานหู่เป็นหนี้ชีวิตท่าน ข้าจะกลับไปที่ค่ายซานหู่ เพื่อชักชวนพี่ใหญ่และพี่รองของข้า ให้ยอมรับข้อตกลงนี้แน่นอนขอรับ!”หวังหยวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากพวกเขาอยากมาก็ให้พวกเขามา!”“ข้าจะแนะนำพี่ใหญ่และพี่รองของข้าขอรับ!”เซี่ยซานหู่โค้งคำนับอีกครั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 93
“เก็บค่าผ่านทางหรือ?”หวงปิ้งหู่เข้าใจและส่ายหัว “เจ้าสาม บัณฑิตมีเล่ห์กลมากเกินไป เจ้าถูกเด็กสกุลหวังหลอก เรื่องนี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเลย แม้ว่าเราจะเชื่อเจ้า แล้วโจรคนอื่น ๆ จะเชื่อเจ้าหรือ เรามาเป็นแค่โจรธรรมดากันเถอะ อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระของบัณฑิตคนนั้นเลย ไม่เช่นนั้นพี่น้องของเราจะอดตาย!”เซี่ยซานหู่ส่ายหัว “พี่รอง ไม่ใช่ ตราบใดที่ยืนหยัดตั้งใจ เรื่องนี้ย่อมสามารถทำได้ และจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่บรรพบุรุษของเรา...”“เอาล่ะ เจ้าสาม!”เฮยซินหู่ที่รู้สึกเหมือนฟังเรื่องไร้สาระขัดขึ้นทันที “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาแค่สิบเอ็ดคนล่ะ? แล้วทั้งแปดคนที่อยู่ใต้การควบคุมของเจ้าอยู่ที่ไหน พวกเขาหายไปไหนแล้ว!”เซี่ยซานหู่ก้มหน้าลง “พวกเขาพักที่หมู่บ้านต้าหวัง ท่านผู้นั้นสอนวิธีการทำธุรกิจให้พวกเขา แต่ละคนทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน พวกเขาไม่ต้องการเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว”เฮยซินหู่มองเขาเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่!สอนโจรให้รู้วิธีทำธุรกิจ และทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน ใครจะเชื่อเรื่องเหลวไหลนี้!เจ้าสามเสียสติไปแล้ว!“พี่ใหญ่ เจ้าสามถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 94
“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่าราชวงศ์ของโลกนี้ มีอายุขัยอยู่ได้เพียงสามร้อยปีเท่านั้น สาเหตุที่แท้จริง…”รีบกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวเว่ยหมินได้เขียนถ้อยคำไพเราะนับพันคำในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหรี่ตาลง ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังเริ่มทอแสง!“รุ่งสางแล้ว!”จ้าวเว่ยหมินขยี้ตาแดงก่ำ แล้วล้างหน้า เตรียมคัดลอกบทความนี้ลงในสาส์นสำหรับกราบทูลทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “นายท่าน นายน้อยรองของตระกูลหลี่มาแล้วขอรับ!”จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้น “ให้เข้ามา!”คนรับใช้วิ่งออกไปหลี่ซานซือถือกล่องอาหารในมือ เปิดมันบนโต๊ะ แล้วหยิบลูกชิ้นสีขาวกับซุปใสออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เว่ยหมิน ช่วงนี้มีอาหารอันโอชะเพิ่งปรากฏในเมืองฝู ข้าซื้อมาให้ท่านลองชิมเป็นพิเศษ”จ้าวเว่ยหมินชิม แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “มันสดมาก อยากถามสหายน้อยอู๋โยวว่าอาหารอันโอชะนี้ทำมาจากอะไร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”หลี่ซานซือกล่าวว่า “ร้านเพิ่งเปิดในเทศบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชิ้นเหล่านี้ทำจากปลา มีรสชาติเหนียวนุ่ม และซุปก็กินแล้วสดชื่นมาก ร้านนั้นน่าสนใจมากขอรับ”“อืม ลูกชิ้นปลาเคี้ยวหนึบ และน้ำ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
