เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 88
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 89
เซี่ยซานหู่มีสีหน้างุนงงหากโจรต้องการทำเงินเป็นจำนวนมาก ก็จะต้องปล้นคนจำนวนมาก และแสดงความโหดเหี้ยมที่แท้จริงความทุกข์ยากลำบากมีมากมาย ไม่มีใครเป็นอมตะ หากมีคนตาย ราชสำนักจะส่งกองกำลังมาล้อมปราบพวกเขาแน่นอนส่วนเรื่องคนรอบข้าง หากไม่ส่งไส้ศึกไป จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าได้อย่างไรสำหรับพ่อค้าที่ไม่หลีกเลี่ยงพวกโจร หากไม่ริเริ่มจ่ายเงินให้พวกเขา พวกเขาจะแจ้งให้ทราบเองได้อย่างไร?การกลับคืนสู่เทศบาลได้โดยไม่ถูกล้อมปราบ เป็นเพียงความปรารถนา หากไม่ปราบโจร เจ้าหน้าที่ก็จะไม่มีความสำเร็จทางการเมืองเด็กคนนี้คงอ่านหนังสือเยอะจนเสียสติ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่อาจพูดเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้หวังหยวนพ่นลมหายใจ “ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ สิ่งที่เจ้าคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เพียงเพราะวิสัยทัศน์ของเจ้าแคบเกินไป และเจ้ายังไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านั้น!”เซี่ยซานหู่ขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการจะบอกอะไรกันแน่?”หวังหยวนพูดอย่างจริงจัง “ข้าถามเจ้าหน่อย ว่าเหตุใดราชสำนักถึงต้องการล้อมจับพวกเจ้า!”เซี่ยซานหู่กลอกตา “นี่ไม่ใช่คำถามไร้สาระหรือ? เพราะพวกเราปล้นคนและฆ่าคน!”หวังหยวนถามอีกครั้ง “แล้วเหตุใดพ่อค้าถึงซ่อนตัวจากพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 90
ด้วยวิธีนี้ ไม่จำเป็นต้องต่อสู้และฆ่าคนเพื่อปล้นทรัพย์ และพี่น้องก็ได้รับบาดเจ็บน้อยลงพ่อค้าที่เดินทางผ่านไปมาไม่จำเป็นต้องจ้างองครักษ์จำนวนมาก และสามารถประหยัดเงินได้มากยินดีจ่ายแน่นอน!เยี่ยมมาก บัณฑิตคนนี้มีสมองดี สามารถทำให้พ่อค้าเป็นฝ่ายริเริ่มให้เงินได้จริง ๆ ไม่ต้องฆ่าคนหรือปล้นคน พวกเขาจะสามารถหาเงินได้อย่างสุจริต“เมื่อถึงเวลานั้น พวกเจ้าแค่ตั้งจุดจ่ายค่าผ่านทาง แล้วให้โจรจำนวนหนึ่งคอยเก็บเงิน!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “จะให้คนจะเปิดร้านน้ำชา ร้านอาหาร และโรงเตี๊ยมเพื่อขายชา อาหาร และเป็นที่พักผ่อนให้กับพ่อค้า และคนเดินเท้าที่สัญจรไปมาก็ได้ หากพวกเจ้าไม่รีบ ก็สามารถเก็บค่าคุ้มครองจากพ่อค้าที่ผ่านไปมาก่อนก็ได้ โดยที่พวกเจ้าคอยปกป้องพวกเขา นี่ก็เป็นรายได้อีกทางหนึ่งแล้ว! ด้วยรายได้เยอะถึงเพียงนี้ เจ้าจะยังสนใจปล้นสะดมอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนยากจนอีกหรือ? หากพวกเจ้าเก็บค่าผ่านทาง พวกเขาจะเรียกพวกเจ้าว่าโจรได้อย่างไร จากนี้ไปพวกเจ้าจะกลายเป็นวีรบุรุษแห่งพงไพร หากมีอะไรเกิดขึ้น ย่อมต้องบอกให้เจ้ารู้ใช่หรือไม่?”“ใช่ ใช่ ใช่!”เซี่ยซานหู่พยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว และยกนิ้วให้หว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 91
“บังอาจ!”จ้าวเว่ยหมินที่กำลังนอนอยู่ในคูน้ำลุกขึ้นด้วยความโกรธ “ยิงเขาให้ตาย อย่าให้เขาทำร้ายท่าน!”แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านผู้นั้น จึงมาพบเซี่ยซานหู่ท้ายหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังกังวลเรื่องความปลอดภัยเขาแอบสังเกตและพบเซี่ยซานหู่มาพบท่านผู้นั้น จึงนำคนมาซุ่มโจมตีเนื่องจากอยู่ห่างไกล จึงไม่ได้ยินชัดเจนว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เซี่ยซานหู่จึงลงมือ!ผู้ตรวจการสวี่ยืนขึ้น ชักคันธนูขึ้นแล้วยิง!ฟิ้ว!มีเสียงแหลมดังทะลุแหวกอากาศ เซี่ยซานหู่ขนลุก และกระโจนหนีไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณลูกธนูพุ่งเข้ามาเฉียดหนังศีรษะของเขา และเกือบจะทะลุขมับของเขานี่คือความระแวดระวังที่เขาพัฒนาจากการเป็นโจรมาสิบปี และหนีความตายมาหลายครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย“อ้าว!”เมื่อเห็นจ้าวเว่ยหมินและผู้ตรวจการสวี่ลุกขึ้น หวังหยวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นพวกเขา“มีคนซุ่มโจมตีอยู่จริง ๆ ข้ารู้ว่าท่านมีกลอุบายมากมาย จึงไม่ได้มาเพียงลำพัง!”หลังจากรอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด เซี่ยซานหู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และขนบนตัวเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้งฟึ่บ!จากกองฟางที่อยู่ไม่ไกล หวังหานซานวิ่งทะลุกองฟางออกมา หล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 92
ต้าหู่และเอ้อหู่ตกตะลึง!หวังหยวนโบกมือ “ท่านมีเจตนาดี ใกล้ค่ำแล้ว กลับบ้านไปทานอาหารเย็นกันเถอะ!”“ไม่รบกวนท่านดีกว่า ข้าต้องรีบกลับเข้าเมืองภายในคืนนี้ เพื่อเขียนกลยุทธ์ที่ท่านสอนข้า!”จ้าวเว่ยหมินประสานมือทำความเคารพ แล้วจากไปพร้อมกับผู้ตรวจการสวี่หลังออกจากหมู่บ้านต้าหวังแล้ว จ้าวเว่ยหมินก็ออกคำสั่ง “ผู้ตรวจการสวี่แจ้งให้ทั้งเขตทำการตรวจสอบลาดตระเวน ตรวจสอบให้เข้มงวดขึ้นในช่วงนี้ โดยมุ่งเน้นไปที่บริเวณใกล้เคียงของหมู่บ้านต้าหวัง ในตำบลเป่ยผิง!”“ขอรับ!”ผู้ตรวจการสวี่แอบตกใจ นี่เป็นเพราะนายท่านใหญ่เป็นห่วงความปลอดภัยของนายน้อยหวังในป่า หวังหยวนกล่าวว่า “ต้าหู่ ปล่อยเขาไป!”ต้าหู่ยกมีดทำครัวออกจากคอของเซี่ยซานหู่ โดยไม่พูดอะไรสักคำเฮือก!เซี่ยซานหู่หายใจหอบและลุกขึ้น คุกเข่าลงกับพื้น แล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านที่ไว้ชีวิต ข้า เซี่ยซานหู่เป็นหนี้ชีวิตท่าน ข้าจะกลับไปที่ค่ายซานหู่ เพื่อชักชวนพี่ใหญ่และพี่รองของข้า ให้ยอมรับข้อตกลงนี้แน่นอนขอรับ!”หวังหยวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากพวกเขาอยากมาก็ให้พวกเขามา!”“ข้าจะแนะนำพี่ใหญ่และพี่รองของข้าขอรับ!”เซี่ยซานหู่โค้งคำนับอีกครั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 93
“เก็บค่าผ่านทางหรือ?”หวงปิ้งหู่เข้าใจและส่ายหัว “เจ้าสาม บัณฑิตมีเล่ห์กลมากเกินไป เจ้าถูกเด็กสกุลหวังหลอก เรื่องนี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเลย แม้ว่าเราจะเชื่อเจ้า แล้วโจรคนอื่น ๆ จะเชื่อเจ้าหรือ เรามาเป็นแค่โจรธรรมดากันเถอะ อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระของบัณฑิตคนนั้นเลย ไม่เช่นนั้นพี่น้องของเราจะอดตาย!”เซี่ยซานหู่ส่ายหัว “พี่รอง ไม่ใช่ ตราบใดที่ยืนหยัดตั้งใจ เรื่องนี้ย่อมสามารถทำได้ และจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่บรรพบุรุษของเรา...”“เอาล่ะ เจ้าสาม!”เฮยซินหู่ที่รู้สึกเหมือนฟังเรื่องไร้สาระขัดขึ้นทันที “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาแค่สิบเอ็ดคนล่ะ? แล้วทั้งแปดคนที่อยู่ใต้การควบคุมของเจ้าอยู่ที่ไหน พวกเขาหายไปไหนแล้ว!”เซี่ยซานหู่ก้มหน้าลง “พวกเขาพักที่หมู่บ้านต้าหวัง ท่านผู้นั้นสอนวิธีการทำธุรกิจให้พวกเขา แต่ละคนทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน พวกเขาไม่ต้องการเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว”เฮยซินหู่มองเขาเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่!สอนโจรให้รู้วิธีทำธุรกิจ และทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน ใครจะเชื่อเรื่องเหลวไหลนี้!เจ้าสามเสียสติไปแล้ว!“พี่ใหญ่ เจ้าสามถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 94
“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่าราชวงศ์ของโลกนี้ มีอายุขัยอยู่ได้เพียงสามร้อยปีเท่านั้น สาเหตุที่แท้จริง…”รีบกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวเว่ยหมินได้เขียนถ้อยคำไพเราะนับพันคำในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหรี่ตาลง ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังเริ่มทอแสง!“รุ่งสางแล้ว!”จ้าวเว่ยหมินขยี้ตาแดงก่ำ แล้วล้างหน้า เตรียมคัดลอกบทความนี้ลงในสาส์นสำหรับกราบทูลทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “นายท่าน นายน้อยรองของตระกูลหลี่มาแล้วขอรับ!”จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้น “ให้เข้ามา!”คนรับใช้วิ่งออกไปหลี่ซานซือถือกล่องอาหารในมือ เปิดมันบนโต๊ะ แล้วหยิบลูกชิ้นสีขาวกับซุปใสออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เว่ยหมิน ช่วงนี้มีอาหารอันโอชะเพิ่งปรากฏในเมืองฝู ข้าซื้อมาให้ท่านลองชิมเป็นพิเศษ”จ้าวเว่ยหมินชิม แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “มันสดมาก อยากถามสหายน้อยอู๋โยวว่าอาหารอันโอชะนี้ทำมาจากอะไร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”หลี่ซานซือกล่าวว่า “ร้านเพิ่งเปิดในเทศบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชิ้นเหล่านี้ทำจากปลา มีรสชาติเหนียวนุ่ม และซุปก็กินแล้วสดชื่นมาก ร้านนั้นน่าสนใจมากขอรับ”“อืม ลูกชิ้นปลาเคี้ยวหนึบ และน้ำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 95
หลี่ซานซือรู้สึกหนาวกระดูกสันหลัง “พี่เว่ยหมิน ใครเป็นคนคิดแผนนี้หรือขอรับ?”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตา “ข้าไปหมู่บ้านต้าหวังมาเมื่อวานนี้ นี่คือคำสอนของท่าน!”“อะไรนะ เขาเองหรือ!”หลี่ซานซือโกรธมาก “เขากล้ามากที่คิดแผนเช่นนี้ขึ้นมา นี่คือการสร้างศัตรูให้กับเหล่าขุนนางและชนชั้นสูงทั่วโลก นี่คือการทำลายอนาคตของบัณฑิต หากแผนการนี้ถูกเผยแพร่ไป แล้วคนอื่นรู้ว่าเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่ พ่อของข้าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และจะไม่อาจยืนหยัดได้”จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว “อย่าตกใจ สหายน้อยอู๋โยว ข้าจะจัดการเรื่องนี้ในนามของข้าเอง ข้าจะไม่เขียนชื่อเขา และมันจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่แน่นอน!”หลี่ซานซือกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณมากขอรับพี่เว่ยหมิน!”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตาลง “ไม่สนใจผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ทราบว่าสหายน้อยอู๋โยวคิดอย่างไรกับกลยุทธ์นี้ หากนำไปใช้จริงจะช่วยแก้สาเหตุอันยิ่งใหญ่ และยืดอายุของราชวงศ์ไปได้อีกสักร้อยปีหรือไม่!”“... หากกลยุทธ์นี้ถูกนำไปใช้จริง มันจะเป็นไปได้แน่นอนขอรับ!”หลี่ซานซือครุ่นคิดอยู่นาน “แต่พี่เว่ยหมิน ไม่ใช่บัณฑิตทุกคนที่เป็นเหมือนท่าน ท่านมุ่งหมายอุทิศต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 96
ประตูบ้านของหวังหยวนปิดสนิท!ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…เสียงลูกธนูแหลมคมทะลุแหวกอากาศ เสียงหางที่สั่นเทาดังไม่มีที่สิ้นสุด สมาชิกของกลุ่มประมงที่คอยเฝ้าประตู เงี่ยหูฟังด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้น อยากจะดูด้วยซ้ำแต่ได้แค่คิด ไม่มีใครกล้าแอบมองจริง ๆฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…หวังหานซานถือหน้าไม้หยวนหรง ลูกธนูจากหน้าไม้ทั้งหมดโจมตีเข้ากลางหัวใจสีดำสิบดวง ที่วาดไว้ด้วยถ่านสีดำฉึก!หัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ กลุ่มทำสบู่ รวมถึงสามพี่น้องตระกูลกัวต่างเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ!หวังหยวนก็สอนการใช้หน้าไม้หยวนหรงให้พวกเขาด้วยดูตามเครื่องหมายบนหน้าไม้ สามารถโจมตีเป้าหมายได้อย่างเรียบง่ายพวกเขาฝึกซ้อมเป็นเวลาห้าหรือหกวัน และสามารถยิงได้เข้าเป้าเกือบเจ็ดหรือแปด แต่การเคลื่อนไหวยังคงช้ามากต้าหู่,เอ้อหู่,กัวฉาง,กัวเหลียง และกัวเฉียงผู้เรียนรู้ได้เร็วที่สุดทั้งห้าคน สามารถยิงเข้าเป้าถึงสิบได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าการโจมตีที่สมบูรณ์แบบของหวังหานซานมาก“หากตอนนั้นข้ามีหน้าไม้นี้อยู่ในมือ…”เมื่อมองหน้าไม้หยวนหรง หวังหานซานไม่รู้ว่าตนกำ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
