เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 92
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 93
“เก็บค่าผ่านทางหรือ?”หวงปิ้งหู่เข้าใจและส่ายหัว “เจ้าสาม บัณฑิตมีเล่ห์กลมากเกินไป เจ้าถูกเด็กสกุลหวังหลอก เรื่องนี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเลย แม้ว่าเราจะเชื่อเจ้า แล้วโจรคนอื่น ๆ จะเชื่อเจ้าหรือ เรามาเป็นแค่โจรธรรมดากันเถอะ อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระของบัณฑิตคนนั้นเลย ไม่เช่นนั้นพี่น้องของเราจะอดตาย!”เซี่ยซานหู่ส่ายหัว “พี่รอง ไม่ใช่ ตราบใดที่ยืนหยัดตั้งใจ เรื่องนี้ย่อมสามารถทำได้ และจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่บรรพบุรุษของเรา...”“เอาล่ะ เจ้าสาม!”เฮยซินหู่ที่รู้สึกเหมือนฟังเรื่องไร้สาระขัดขึ้นทันที “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาแค่สิบเอ็ดคนล่ะ? แล้วทั้งแปดคนที่อยู่ใต้การควบคุมของเจ้าอยู่ที่ไหน พวกเขาหายไปไหนแล้ว!”เซี่ยซานหู่ก้มหน้าลง “พวกเขาพักที่หมู่บ้านต้าหวัง ท่านผู้นั้นสอนวิธีการทำธุรกิจให้พวกเขา แต่ละคนทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน พวกเขาไม่ต้องการเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว”เฮยซินหู่มองเขาเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่!สอนโจรให้รู้วิธีทำธุรกิจ และทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน ใครจะเชื่อเรื่องเหลวไหลนี้!เจ้าสามเสียสติไปแล้ว!“พี่ใหญ่ เจ้าสามถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 94
“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่าราชวงศ์ของโลกนี้ มีอายุขัยอยู่ได้เพียงสามร้อยปีเท่านั้น สาเหตุที่แท้จริง…”รีบกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวเว่ยหมินได้เขียนถ้อยคำไพเราะนับพันคำในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหรี่ตาลง ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังเริ่มทอแสง!“รุ่งสางแล้ว!”จ้าวเว่ยหมินขยี้ตาแดงก่ำ แล้วล้างหน้า เตรียมคัดลอกบทความนี้ลงในสาส์นสำหรับกราบทูลทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “นายท่าน นายน้อยรองของตระกูลหลี่มาแล้วขอรับ!”จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้น “ให้เข้ามา!”คนรับใช้วิ่งออกไปหลี่ซานซือถือกล่องอาหารในมือ เปิดมันบนโต๊ะ แล้วหยิบลูกชิ้นสีขาวกับซุปใสออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เว่ยหมิน ช่วงนี้มีอาหารอันโอชะเพิ่งปรากฏในเมืองฝู ข้าซื้อมาให้ท่านลองชิมเป็นพิเศษ”จ้าวเว่ยหมินชิม แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “มันสดมาก อยากถามสหายน้อยอู๋โยวว่าอาหารอันโอชะนี้ทำมาจากอะไร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”หลี่ซานซือกล่าวว่า “ร้านเพิ่งเปิดในเทศบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชิ้นเหล่านี้ทำจากปลา มีรสชาติเหนียวนุ่ม และซุปก็กินแล้วสดชื่นมาก ร้านนั้นน่าสนใจมากขอรับ”“อืม ลูกชิ้นปลาเคี้ยวหนึบ และน้ำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 95
หลี่ซานซือรู้สึกหนาวกระดูกสันหลัง “พี่เว่ยหมิน ใครเป็นคนคิดแผนนี้หรือขอรับ?”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตา “ข้าไปหมู่บ้านต้าหวังมาเมื่อวานนี้ นี่คือคำสอนของท่าน!”“อะไรนะ เขาเองหรือ!”หลี่ซานซือโกรธมาก “เขากล้ามากที่คิดแผนเช่นนี้ขึ้นมา นี่คือการสร้างศัตรูให้กับเหล่าขุนนางและชนชั้นสูงทั่วโลก นี่คือการทำลายอนาคตของบัณฑิต หากแผนการนี้ถูกเผยแพร่ไป แล้วคนอื่นรู้ว่าเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่ พ่อของข้าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และจะไม่อาจยืนหยัดได้”จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว “อย่าตกใจ สหายน้อยอู๋โยว ข้าจะจัดการเรื่องนี้ในนามของข้าเอง ข้าจะไม่เขียนชื่อเขา และมันจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่แน่นอน!”หลี่ซานซือกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณมากขอรับพี่เว่ยหมิน!”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตาลง “ไม่สนใจผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ทราบว่าสหายน้อยอู๋โยวคิดอย่างไรกับกลยุทธ์นี้ หากนำไปใช้จริงจะช่วยแก้สาเหตุอันยิ่งใหญ่ และยืดอายุของราชวงศ์ไปได้อีกสักร้อยปีหรือไม่!”“... หากกลยุทธ์นี้ถูกนำไปใช้จริง มันจะเป็นไปได้แน่นอนขอรับ!”หลี่ซานซือครุ่นคิดอยู่นาน “แต่พี่เว่ยหมิน ไม่ใช่บัณฑิตทุกคนที่เป็นเหมือนท่าน ท่านมุ่งหมายอุทิศต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 96
ประตูบ้านของหวังหยวนปิดสนิท!ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…เสียงลูกธนูแหลมคมทะลุแหวกอากาศ เสียงหางที่สั่นเทาดังไม่มีที่สิ้นสุด สมาชิกของกลุ่มประมงที่คอยเฝ้าประตู เงี่ยหูฟังด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้น อยากจะดูด้วยซ้ำแต่ได้แค่คิด ไม่มีใครกล้าแอบมองจริง ๆฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…หวังหานซานถือหน้าไม้หยวนหรง ลูกธนูจากหน้าไม้ทั้งหมดโจมตีเข้ากลางหัวใจสีดำสิบดวง ที่วาดไว้ด้วยถ่านสีดำฉึก!หัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ กลุ่มทำสบู่ รวมถึงสามพี่น้องตระกูลกัวต่างเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ!หวังหยวนก็สอนการใช้หน้าไม้หยวนหรงให้พวกเขาด้วยดูตามเครื่องหมายบนหน้าไม้ สามารถโจมตีเป้าหมายได้อย่างเรียบง่ายพวกเขาฝึกซ้อมเป็นเวลาห้าหรือหกวัน และสามารถยิงได้เข้าเป้าเกือบเจ็ดหรือแปด แต่การเคลื่อนไหวยังคงช้ามากต้าหู่,เอ้อหู่,กัวฉาง,กัวเหลียง และกัวเฉียงผู้เรียนรู้ได้เร็วที่สุดทั้งห้าคน สามารถยิงเข้าเป้าถึงสิบได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าการโจมตีที่สมบูรณ์แบบของหวังหานซานมาก“หากตอนนั้นข้ามีหน้าไม้นี้อยู่ในมือ…”เมื่อมองหน้าไม้หยวนหรง หวังหานซานไม่รู้ว่าตนกำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 97
“หากพวกโจรมาบุก เขามีรถม้าพาวิ่งหนีไปได้ และมีคนคอยปกป้อง ส่วนพวกเรา หากโจรจับเขาไม่ได้ ก็จะบ้าคลั่งและหันมาฆ่าพวกเราแทนแน่นอน!”หวังปี่จงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ คนอื่นก็ตะโกนด้วย บ่งบอกว่าเห็นด้วยหวังหยวนขมวดคิ้วพวกโจรเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เกรงจะทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก จึงแอบเตรียมแก้ไขปัญหาไว้แล้วใครเป็นคนปล่อยข่าวคนกลุ่มใหญ่ต่างมองหน้าอีกฝ่าย!“อาจจะเป็นหวังต้าจวินกัวฉางยืนขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “เมื่อวานนี้เฮยลวี๋กับข้า กำลังคุยกันอยู่นอกหมู่บ้านต้าหวัง หวังต้าจวินกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในหลุมใกล้ ๆ ข้าไม่เห็นเขาจนกำลังจะเดินจากไป ข้าคิดว่าเขามาจากกลุ่มประมง จึงคิดว่าไม่สำคัญหรอก!”เอ้อหู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้ว่าไอ้สารเลวคนนี้จะกลัวโจร แต่เขาไม่ควรไปบอกหวังปี่จง ใครบ้างที่ไม่รู้ว่า ตาแก่คนนี้พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนตลอดทั้งวัน!”หวังหานซานขมวดคิ้ว “มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องรองหัวหน้า เมื่อไม่กี่วันก่อน หวังหยวนบอกให้ข้าเลือกรองหัวหน้า เขาแอบมาพบข้าเพื่อเสนอตัว ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยน่าเชื่อถือ จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาเป็นรองหัวหน้า เขาอาจจะโกรธเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 98
กร๊อบ!เอ้อหู่คว้านิ้วหวังปี่จงที่เหยียดออกมาชี้หน้า แล้วหักมัน “ข้าชื่อหวังพั่วหลู่ ไม่ใช่เด็กเหลือขอ เจ้าพูดไม่ดีกับพี่หยวนลับหลังตลอดทั้งวัน ข้าอยากจะทุบตีเจ้ามานานแล้ว จากนี้ไปจงซื่อสัตย์ให้มากกว่านี้ หากยังพูดไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนอีกครั้งหนึ่ง ข้าจะไปบุกถึงบ้านเจ้า และทุบตีเจ้าอีก หากไม่เชื่อข้าก็แค่ลองดู!”“อ๊าก เจ้า เจ้า!”นิ้วที่หักเจ็บปวดไปถึงกระดูก หวังปี่จงไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ เมื่อเขามอง ‘หวังพั่วหลู่’ ที่ไร้เหตุผลหวังหยวนเดินไปหาหวังต้าจวิน “เหตุใดเจ้าถึงไปตามหวังปี่จงมา เจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ?”“ข้า ข้ากลัว กลัวว่าพวกโจรจะมาบุก หากท่านหนีไปแล้วปล่อยพวกเราไว้ตามลำพัง พวกโจรก็จะโกรธแค้น และเปลี่ยนเป้าหมายมาฆ่าพวกเราแทน!”หวังต้าจวินก้มศีรษะลง ตัวสั่นไปทั้งตัวหวังหยวนหรี่ตา “เจ้าบอกหวังปี่จง เพราะเจ้าต้องการให้เขามาจัดการข้า เมื่อโจรมาฆ่าข้า เจ้าก็จะปลอดภัย!”“ไม่ ไม่ใช่!”ดวงตาของหวังต้าจวินเป็นประกายแปลก ๆ แล้วรีบก้มศีรษะลง และโบกมือซ้ำ ๆ ดูเหมือนไร้เดียงสาโครม!หวังหานซานเข้าไปเตะเขา “แปดวันก่อน ตอนที่พวกโจรเข้ามาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรก ข้าแนะนำว่าเสี่ยวหยว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 99
ขุนเขาพยัคฆ์ดำ ค่ายซานหู่!“พี่ใหญ่ พี่รอง เหตุใดพวกท่านไม่มีสายตายาวไกลกันบ้าง ธุรกิจเก็บค่าผ่านทางดีถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่เชื่อล่ะ ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ ข้าไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง ท่านผู้นั้นไม่ได้ใช้คาถาชั่วร้ายกับข้า!”บนแท่นไม้ในบ้านหิน เซี่ยซานหู่ถูกมัดไว้แน่น โดยมีคราบเลือดติดอยู่ทั่วตัวเป็นเวลาสามวันแล้ว ที่เขาโดนเลือดหมาดำสามกะละมังราดตัวทุกวัน หากไม่ใช่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนคงเหม็นแทบสลบ!เกาเก้อฮั่นที่อยู่นอกประตูกล่าวว่า “เลือดของหมาดำสิบตัวถูกนำมาใช้เพื่อการนี้ สมองของนายท่านสามยังไม่ฟื้นตัว เวทมนตร์ของบัณฑิตในหมู่บ้านต้าหวังนั้นทรงพลังเกินไป!”“ใครบอกว่าไม่ใช่?”อ่ายเก้อฮั่นกระซิบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมา มีคนหนีออกจากหมู่บ้านของเรากี่คน”“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”เกาเก้อฮั่นตกใจมากเป็นเรื่องปกติที่โจรภูเขาจะหลบหนีไปบ้าง แต่ก็มีไม่มากคนที่ใช้ชีวิตบนป่าเขามาตลอด แล้วไม่สามารถอยู่รอดบนภูเขาได้ ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้แม้ลงเขาไปแล้วอ่ายเก้อฮั่นกล่าวว่า “นายท่านสามพาคนทั้งสิบคนกลับมา และบอกว่าชายหนุ่มจากหมู่บ้านต้าหวังได้ให้สูตรลับแก่คนแปดคน พ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 100
ม้ามีราคาไม่แพง ตัวละสิบตำลึงเท่านั้น แต่ไม่มีในค่ายซานหู่!ม้าเลวเหล่านี้อยู่ในค่ายซานหู่มาหลายปีแล้ว มาจากการแย่งชิงตอนไปปล้นทรัพย์นานหลายปีแม้ว่าม้าจะตัวเล็กและเชื่องช้า แต่ทุกคนก็ใช้ในการลากเกวียนได้ในความเป็นจริง ม้าสามารถวิ่งได้หนึ่งหรือสองร้อยลี้ต่อวัน ซึ่งเร็วกว่าการเดินของมนุษย์มาก!อาศัยม้ายี่สิบตัวนี้ โจรในค่ายซานหู่จึงไปมาได้ราวกับสายลม และยังอยู่ยงคงกระพันทั่วเมืองฝูชายหนึ่งคน ม้าหนึ่งตัว และดาบหนึ่งเล่ม เทียบเท่ากับทหารม้าธรรมดา ๆ แม้แต่พลลาดตระเวนประจำเมืองและทหารยังต้องวิ่งหนีเมื่อเห็นพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงคนชนบทเลยออกเดินทางตอนเที่ยง เมื่อมาถึงตีนเขาในช่วงบ่าย หวงปิ้งหู่ก็ออกคำสั่ง คนยี่สิบเอ็ดคนปรบมือม้าแล้วควบม้าไปทางหมู่บ้านต้าหวัง แต่ละคนเต็มไปด้วยจิตสังหารเวลาออกเดินทางก็มีความเฉพาะเจาะจงเช่นกันออกเดินทางตอนบ่าย ถึงแม้จะมีคนเห็น แต่ก็ไม่มีเวลาไปรายงานต่อที่ว่าการอำเภอขุนเขาพยัคฆ์ดำอยู่ห่างจากเมืองฝูแปดสิบลี้ ต้องใช้เวลาหนึ่งวันในการขี่ม้าประตูเมืองปิดหลังมืด รู้สึกเหมือนเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว!“ไอ้สารเลวสกุลหวังรู้แค่วิธีการสมรู้ร่วมคิดเท่านั้น ในเ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
