ด้วยวิธีนี้ ไม่จำเป็นต้องต่อสู้และฆ่าคนเพื่อปล้นทรัพย์ และพี่น้องก็ได้รับบาดเจ็บน้อยลงพ่อค้าที่เดินทางผ่านไปมาไม่จำเป็นต้องจ้างองครักษ์จำนวนมาก และสามารถประหยัดเงินได้มากยินดีจ่ายแน่นอน!เยี่ยมมาก บัณฑิตคนนี้มีสมองดี สามารถทำให้พ่อค้าเป็นฝ่ายริเริ่มให้เงินได้จริง ๆ ไม่ต้องฆ่าคนหรือปล้นคน พวกเขาจะสามารถหาเงินได้อย่างสุจริต“เมื่อถึงเวลานั้น พวกเจ้าแค่ตั้งจุดจ่ายค่าผ่านทาง แล้วให้โจรจำนวนหนึ่งคอยเก็บเงิน!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “จะให้คนจะเปิดร้านน้ำชา ร้านอาหาร และโรงเตี๊ยมเพื่อขายชา อาหาร และเป็นที่พักผ่อนให้กับพ่อค้า และคนเดินเท้าที่สัญจรไปมาก็ได้ หากพวกเจ้าไม่รีบ ก็สามารถเก็บค่าคุ้มครองจากพ่อค้าที่ผ่านไปมาก่อนก็ได้ โดยที่พวกเจ้าคอยปกป้องพวกเขา นี่ก็เป็นรายได้อีกทางหนึ่งแล้ว! ด้วยรายได้เยอะถึงเพียงนี้ เจ้าจะยังสนใจปล้นสะดมอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนยากจนอีกหรือ? หากพวกเจ้าเก็บค่าผ่านทาง พวกเขาจะเรียกพวกเจ้าว่าโจรได้อย่างไร จากนี้ไปพวกเจ้าจะกลายเป็นวีรบุรุษแห่งพงไพร หากมีอะไรเกิดขึ้น ย่อมต้องบอกให้เจ้ารู้ใช่หรือไม่?”“ใช่ ใช่ ใช่!”เซี่ยซานหู่พยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว และยกนิ้วให้หว
“บังอาจ!”จ้าวเว่ยหมินที่กำลังนอนอยู่ในคูน้ำลุกขึ้นด้วยความโกรธ “ยิงเขาให้ตาย อย่าให้เขาทำร้ายท่าน!”แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านผู้นั้น จึงมาพบเซี่ยซานหู่ท้ายหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังกังวลเรื่องความปลอดภัยเขาแอบสังเกตและพบเซี่ยซานหู่มาพบท่านผู้นั้น จึงนำคนมาซุ่มโจมตีเนื่องจากอยู่ห่างไกล จึงไม่ได้ยินชัดเจนว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เซี่ยซานหู่จึงลงมือ!ผู้ตรวจการสวี่ยืนขึ้น ชักคันธนูขึ้นแล้วยิง!ฟิ้ว!มีเสียงแหลมดังทะลุแหวกอากาศ เซี่ยซานหู่ขนลุก และกระโจนหนีไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณลูกธนูพุ่งเข้ามาเฉียดหนังศีรษะของเขา และเกือบจะทะลุขมับของเขานี่คือความระแวดระวังที่เขาพัฒนาจากการเป็นโจรมาสิบปี และหนีความตายมาหลายครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย“อ้าว!”เมื่อเห็นจ้าวเว่ยหมินและผู้ตรวจการสวี่ลุกขึ้น หวังหยวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นพวกเขา“มีคนซุ่มโจมตีอยู่จริง ๆ ข้ารู้ว่าท่านมีกลอุบายมากมาย จึงไม่ได้มาเพียงลำพัง!”หลังจากรอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด เซี่ยซานหู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และขนบนตัวเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้งฟึ่บ!จากกองฟางที่อยู่ไม่ไกล หวังหานซานวิ่งทะลุกองฟางออกมา หล
ต้าหู่และเอ้อหู่ตกตะลึง!หวังหยวนโบกมือ “ท่านมีเจตนาดี ใกล้ค่ำแล้ว กลับบ้านไปทานอาหารเย็นกันเถอะ!”“ไม่รบกวนท่านดีกว่า ข้าต้องรีบกลับเข้าเมืองภายในคืนนี้ เพื่อเขียนกลยุทธ์ที่ท่านสอนข้า!”จ้าวเว่ยหมินประสานมือทำความเคารพ แล้วจากไปพร้อมกับผู้ตรวจการสวี่หลังออกจากหมู่บ้านต้าหวังแล้ว จ้าวเว่ยหมินก็ออกคำสั่ง “ผู้ตรวจการสวี่แจ้งให้ทั้งเขตทำการตรวจสอบลาดตระเวน ตรวจสอบให้เข้มงวดขึ้นในช่วงนี้ โดยมุ่งเน้นไปที่บริเวณใกล้เคียงของหมู่บ้านต้าหวัง ในตำบลเป่ยผิง!”“ขอรับ!”ผู้ตรวจการสวี่แอบตกใจ นี่เป็นเพราะนายท่านใหญ่เป็นห่วงความปลอดภัยของนายน้อยหวังในป่า หวังหยวนกล่าวว่า “ต้าหู่ ปล่อยเขาไป!”ต้าหู่ยกมีดทำครัวออกจากคอของเซี่ยซานหู่ โดยไม่พูดอะไรสักคำเฮือก!เซี่ยซานหู่หายใจหอบและลุกขึ้น คุกเข่าลงกับพื้น แล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านที่ไว้ชีวิต ข้า เซี่ยซานหู่เป็นหนี้ชีวิตท่าน ข้าจะกลับไปที่ค่ายซานหู่ เพื่อชักชวนพี่ใหญ่และพี่รองของข้า ให้ยอมรับข้อตกลงนี้แน่นอนขอรับ!”หวังหยวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากพวกเขาอยากมาก็ให้พวกเขามา!”“ข้าจะแนะนำพี่ใหญ่และพี่รองของข้าขอรับ!”เซี่ยซานหู่โค้งคำนับอีกครั
“เก็บค่าผ่านทางหรือ?”หวงปิ้งหู่เข้าใจและส่ายหัว “เจ้าสาม บัณฑิตมีเล่ห์กลมากเกินไป เจ้าถูกเด็กสกุลหวังหลอก เรื่องนี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเลย แม้ว่าเราจะเชื่อเจ้า แล้วโจรคนอื่น ๆ จะเชื่อเจ้าหรือ เรามาเป็นแค่โจรธรรมดากันเถอะ อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระของบัณฑิตคนนั้นเลย ไม่เช่นนั้นพี่น้องของเราจะอดตาย!”เซี่ยซานหู่ส่ายหัว “พี่รอง ไม่ใช่ ตราบใดที่ยืนหยัดตั้งใจ เรื่องนี้ย่อมสามารถทำได้ และจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่บรรพบุรุษของเรา...”“เอาล่ะ เจ้าสาม!”เฮยซินหู่ที่รู้สึกเหมือนฟังเรื่องไร้สาระขัดขึ้นทันที “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาแค่สิบเอ็ดคนล่ะ? แล้วทั้งแปดคนที่อยู่ใต้การควบคุมของเจ้าอยู่ที่ไหน พวกเขาหายไปไหนแล้ว!”เซี่ยซานหู่ก้มหน้าลง “พวกเขาพักที่หมู่บ้านต้าหวัง ท่านผู้นั้นสอนวิธีการทำธุรกิจให้พวกเขา แต่ละคนทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน พวกเขาไม่ต้องการเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว”เฮยซินหู่มองเขาเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่!สอนโจรให้รู้วิธีทำธุรกิจ และทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน ใครจะเชื่อเรื่องเหลวไหลนี้!เจ้าสามเสียสติไปแล้ว!“พี่ใหญ่ เจ้าสามถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงห
“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่าราชวงศ์ของโลกนี้ มีอายุขัยอยู่ได้เพียงสามร้อยปีเท่านั้น สาเหตุที่แท้จริง…”รีบกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวเว่ยหมินได้เขียนถ้อยคำไพเราะนับพันคำในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหรี่ตาลง ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังเริ่มทอแสง!“รุ่งสางแล้ว!”จ้าวเว่ยหมินขยี้ตาแดงก่ำ แล้วล้างหน้า เตรียมคัดลอกบทความนี้ลงในสาส์นสำหรับกราบทูลทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “นายท่าน นายน้อยรองของตระกูลหลี่มาแล้วขอรับ!”จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้น “ให้เข้ามา!”คนรับใช้วิ่งออกไปหลี่ซานซือถือกล่องอาหารในมือ เปิดมันบนโต๊ะ แล้วหยิบลูกชิ้นสีขาวกับซุปใสออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เว่ยหมิน ช่วงนี้มีอาหารอันโอชะเพิ่งปรากฏในเมืองฝู ข้าซื้อมาให้ท่านลองชิมเป็นพิเศษ”จ้าวเว่ยหมินชิม แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “มันสดมาก อยากถามสหายน้อยอู๋โยวว่าอาหารอันโอชะนี้ทำมาจากอะไร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”หลี่ซานซือกล่าวว่า “ร้านเพิ่งเปิดในเทศบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชิ้นเหล่านี้ทำจากปลา มีรสชาติเหนียวนุ่ม และซุปก็กินแล้วสดชื่นมาก ร้านนั้นน่าสนใจมากขอรับ”“อืม ลูกชิ้นปลาเคี้ยวหนึบ และน้ำ
หลี่ซานซือรู้สึกหนาวกระดูกสันหลัง “พี่เว่ยหมิน ใครเป็นคนคิดแผนนี้หรือขอรับ?”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตา “ข้าไปหมู่บ้านต้าหวังมาเมื่อวานนี้ นี่คือคำสอนของท่าน!”“อะไรนะ เขาเองหรือ!”หลี่ซานซือโกรธมาก “เขากล้ามากที่คิดแผนเช่นนี้ขึ้นมา นี่คือการสร้างศัตรูให้กับเหล่าขุนนางและชนชั้นสูงทั่วโลก นี่คือการทำลายอนาคตของบัณฑิต หากแผนการนี้ถูกเผยแพร่ไป แล้วคนอื่นรู้ว่าเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่ พ่อของข้าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และจะไม่อาจยืนหยัดได้”จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว “อย่าตกใจ สหายน้อยอู๋โยว ข้าจะจัดการเรื่องนี้ในนามของข้าเอง ข้าจะไม่เขียนชื่อเขา และมันจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่แน่นอน!”หลี่ซานซือกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณมากขอรับพี่เว่ยหมิน!”จ้าวเว่ยหมินหรี่ตาลง “ไม่สนใจผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ทราบว่าสหายน้อยอู๋โยวคิดอย่างไรกับกลยุทธ์นี้ หากนำไปใช้จริงจะช่วยแก้สาเหตุอันยิ่งใหญ่ และยืดอายุของราชวงศ์ไปได้อีกสักร้อยปีหรือไม่!”“... หากกลยุทธ์นี้ถูกนำไปใช้จริง มันจะเป็นไปได้แน่นอนขอรับ!”หลี่ซานซือครุ่นคิดอยู่นาน “แต่พี่เว่ยหมิน ไม่ใช่บัณฑิตทุกคนที่เป็นเหมือนท่าน ท่านมุ่งหมายอุทิศต
ประตูบ้านของหวังหยวนปิดสนิท!ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…เสียงลูกธนูแหลมคมทะลุแหวกอากาศ เสียงหางที่สั่นเทาดังไม่มีที่สิ้นสุด สมาชิกของกลุ่มประมงที่คอยเฝ้าประตู เงี่ยหูฟังด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้น อยากจะดูด้วยซ้ำแต่ได้แค่คิด ไม่มีใครกล้าแอบมองจริง ๆฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…หวังหานซานถือหน้าไม้หยวนหรง ลูกธนูจากหน้าไม้ทั้งหมดโจมตีเข้ากลางหัวใจสีดำสิบดวง ที่วาดไว้ด้วยถ่านสีดำฉึก!หัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ กลุ่มทำสบู่ รวมถึงสามพี่น้องตระกูลกัวต่างเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ!หวังหยวนก็สอนการใช้หน้าไม้หยวนหรงให้พวกเขาด้วยดูตามเครื่องหมายบนหน้าไม้ สามารถโจมตีเป้าหมายได้อย่างเรียบง่ายพวกเขาฝึกซ้อมเป็นเวลาห้าหรือหกวัน และสามารถยิงได้เข้าเป้าเกือบเจ็ดหรือแปด แต่การเคลื่อนไหวยังคงช้ามากต้าหู่,เอ้อหู่,กัวฉาง,กัวเหลียง และกัวเฉียงผู้เรียนรู้ได้เร็วที่สุดทั้งห้าคน สามารถยิงเข้าเป้าถึงสิบได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าการโจมตีที่สมบูรณ์แบบของหวังหานซานมาก“หากตอนนั้นข้ามีหน้าไม้นี้อยู่ในมือ…”เมื่อมองหน้าไม้หยวนหรง หวังหานซานไม่รู้ว่าตนกำ
“หากพวกโจรมาบุก เขามีรถม้าพาวิ่งหนีไปได้ และมีคนคอยปกป้อง ส่วนพวกเรา หากโจรจับเขาไม่ได้ ก็จะบ้าคลั่งและหันมาฆ่าพวกเราแทนแน่นอน!”หวังปี่จงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ คนอื่นก็ตะโกนด้วย บ่งบอกว่าเห็นด้วยหวังหยวนขมวดคิ้วพวกโจรเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เกรงจะทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก จึงแอบเตรียมแก้ไขปัญหาไว้แล้วใครเป็นคนปล่อยข่าวคนกลุ่มใหญ่ต่างมองหน้าอีกฝ่าย!“อาจจะเป็นหวังต้าจวินกัวฉางยืนขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “เมื่อวานนี้เฮยลวี๋กับข้า กำลังคุยกันอยู่นอกหมู่บ้านต้าหวัง หวังต้าจวินกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในหลุมใกล้ ๆ ข้าไม่เห็นเขาจนกำลังจะเดินจากไป ข้าคิดว่าเขามาจากกลุ่มประมง จึงคิดว่าไม่สำคัญหรอก!”เอ้อหู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้ว่าไอ้สารเลวคนนี้จะกลัวโจร แต่เขาไม่ควรไปบอกหวังปี่จง ใครบ้างที่ไม่รู้ว่า ตาแก่คนนี้พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนตลอดทั้งวัน!”หวังหานซานขมวดคิ้ว “มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องรองหัวหน้า เมื่อไม่กี่วันก่อน หวังหยวนบอกให้ข้าเลือกรองหัวหน้า เขาแอบมาพบข้าเพื่อเสนอตัว ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยน่าเชื่อถือ จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาเป็นรองหัวหน้า เขาอาจจะโกรธเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า!