เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 632
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 633
ดังนั้นจึงต้องการใช้วิธีนี้เพื่อทำให้เขาขายหน้าแต่หวังหยวนไม่สนใจเรื่องนี้ เขาแค่สนใจสถานะระดับนี้!ไม่ว่าเขาจะต้องการมอบตำแหน่งอะไรให้ก็ตาม หวังหยวนจะไม่ดำรงตำแหน่งนั้น และจะทำข้อตกลงกับเฉิงเหลียวยิ่งไปกว่านั้น ข้าราชการชั้นล่างระดับเก้าเช่นนี้มีก็เหมือนไม่มี เพราะคนทำหน้าที่คือผู้ตรวจราชการมณฑล ต่อให้หวังหยวนจะนอนอาบแดดทุกวัน ฮ่องเต้ก็ไม่รู้ ตราบใดที่เฉิงเหลียวไม่ว่าอะไร คนอื่นก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้ด้วยวิธีนี้ จึงเป็นความคิดที่ดีที่จะแสดงความปรารถนาดีต่อเฉิงเหลียวพูดตามตรง หวังหยวนและเฉิงเหลียวไม่มีความแค้นใด ๆ กันเลย และหวังหยวนก็ไม่ต้องการสร้างศัตรู แทนที่จะแอบต่อสู้กัน จะดีกว่าถ้าเปลี่ยนศัตรูให้เป็นมิตรเพราะโลกนี้เป็นของฮ่องเต้ พวกเขาอยู่สูงในท้องฟ้า สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล เกี่ยวอะไรกับพวกเขา?ไม่ต้องพูดถึงว่าหวังหยวนเดินทางข้ามเวลามา เขาไม่ได้มาจากโลกนี้ เขาจึงไม่สนใจราชสำนักของโลกนี้ เขาไม่อาจคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้อย่างจงรักภักดีได้ถึงแม้จะไม่ใช่ แต่ด้วยอุปนิสัยของเขา เขาไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมราชสำนัก และถูกบังคับให้เดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ ไปตลอดชีวิตอย่างนี้ราชส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 634
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ หลี่ซื่อหานก็ประหลาดใจทันที!นางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีการพลิกผันมากมายถึงเพียงนี้!“สามี นี่มันยุ่งเกินไปแล้ว… ข้าคิดว่าเป็นเศรษฐีดีกว่า”หลี่ซื่อหานเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่ร่ำรวย นางย่อมรู้ว่าข้อพิพาทในราชสำนักนั้นโหดร้ายอย่างยิ่ง ไม่มีถูกหรือผิด แต่ชีวิตจะตกอยู่ในความเสี่ยง!เมื่อวานยังมีแนวโน้มที่จะได้นั่งตำแหน่งสูง แต่วันนี้กำแพงอาจพังลงเพราะถูกคนช่วยกันทำลายก็ได้เรื่องนี้มีตัวอย่างให้เห็นตั้งมากมาย!แทนที่จะทำเช่นนี้ จะดีกว่าถ้าเลือกใช้ชีวิตอย่างสงบและมีความสุขแม้ว่าอาจถูกคนเยาะเย้ยว่าไม่มีความทะเยอทะยาน แต่นางก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สิ่งที่นางหวังมากที่สุด ก็คือสามีของนางมีสุขภาพดีและมีความสุข ส่วนเรื่องอื่น ๆ นางไม่สนใจเลยหวังหยวนหัวเราะ และจับจมูกเล็ก ๆ น่ารักของนาง“ภรรยาของข้ามองได้ชัดเจนมาก บางครั้งอำนาจอาจทำให้คนประสบความสำเร็จ หรือทำร้ายคนคนหนึ่งได้ แทนที่จะเดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ จะดีกว่าหากเป็นอิสระและไม่ถูกควบคุม!”“อืม!”หลี่ซื่อหานพยักหน้าอย่างแรงเหตุการณ์ประชุมบทกวีหนานซานของหวังหยวน เป็นที่รู้จักกันดีสำหรับทุกคน แต่หลังจากเหต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 635
“พี่หวัง กรุณานั่งลงก่อน”ฟ่านซือเซวียนนอบน้อมดีมาก หลังจากพูดเช่นนี้ เขาก็รินชาให้หวังหยวนอีกถ้วย“วันนี้พี่หวังมาที่นี่เพื่อแลกตั๋วทองใช่หรือไม่?”จากนั้นฟ่านซือเซวียนก็พูดด้วยรอยยิ้ม หวังหยวนก็พยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิดมาก“ใช่แล้ว มาที่นี่วันนี้เพื่อแลกทองคำ”พูดจบ หวังหยวนก็บอกให้ต้าหู่เอากองตั๋วทองออกมา แล้วมอบให้อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มแต่เมื่อเห็นตั๋วทอง ฟ่านซือเซวียนก็ยกยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หวัง ข้าขอบอกก่อนว่าตั๋วทองนี้ ไม่อาจแลกเป็นทองคำได้ในวันนี้”เมื่อได้ยินดังนั้น หวังหยวนก็ตกตะลึงหมายความว่าอย่างไร?แลกไม่ได้หรือ?เมื่อมาถึงที่นี่ครั้งแรก ก็เห็นคนนำทองมาแลกตั๋วทองกันมากมาย เหตุใดถึงแลกทองไม่ได้?“พี่ฟ่าน นี่หมายความว่าอย่างไร?” หวังหยวนถามทันทีฟ่านซือเซวียนยิ้มฝืดเฝื่อนแล้วพูดว่า “พี่หวัง ท่านต้องการแลกทองคำหนึ่งแสนแปดหมื่นตำลึง นี่ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย คือ... คือว่าธนาคารของเราไม่อาจจ่ายทองคำได้มากขนาดนี้ในคราวเดียว ดังนั้น... ท่านต้องรอก่อน...”เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง รอหรือ...?ต้องรอนานเพียงใด!“พี่ฟ่าน โปรดบอกตามตรงหน่อยเถอะ ว่าข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 636
เมื่อฟ่านซือเซวียนได้ยินดังนั้น เขาก็หัวเราะทันที และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฮ่าฮ่า ว่ากันว่ารับมือได้ยาก แต่เขาก็ดูไม่เท่าไหร่นี่นา ท่านพ่อ แต่ท่านยังต้องระวังเจ้าเด็กคนนี้ไว้ด้วยนะขอรับ”คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น นอกจากฟ่านต้าเสียน เจ้าของร้านของธนาคารเทียนเซี่ยแห่งเฉิงโจวแม้ว่าธนาคารเทียนเซี่ยจะได้รับการจัดการร่วมกัน โดยตระกูลใหญ่หลายตระกูล แต่ธนาคารแต่ละสาขาก็มีเจ้าของร้านเป็นของตัวเอง และความมั่งคั่งทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับธนาคารแห่งนี้ตั้งแต่ตระกูลขุนนางไปจนถึงกลุ่มผู้มั่งคั่ง อาจกล่าวได้ว่าความมั่งคั่งมากกว่าครึ่งหนึ่งของต้าเย่ อยู่ในกำมือของคนเหล่านี้“ประชาชนไม่กล้าสู้กับเจ้าหน้าที่ และคนจนก็ไม่กล้าสู้กับคนรวย เจ้าเด็กคนนี้ไม่เข้าใจ เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เขาสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงบัดนี้ แต่... เขาได้ทำให้ตระกูลขุนนางเหล่านี้ขุ่นเคือง ชีวิตของเด็กคนนี้จะอยู่ได้ไม่นานหรอก”ฟ่านต้าเสียนเยาะเย้ย แล้วพูดอย่างใจเย็น “คราวนี้เขาถูกพวกเราหลอกลวงอย่างหนัก ตั๋วทองในมือของเขาไม่อาจแลกเปลี่ยนเป็นทองคำได้ เขาคงไม่อาจยอมได้ มาดูกันว่าเขาจะมีกลอุบายอะไร”แม้ว่าหวังหยวนจะมีความพิเศษ แต่เขาก็ไม่สำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 637
“เอาล่ะ ต้องการหินประเภทนี้ ยิ่งเยอะก็ยิ่งดี จากนั้นก็ไปส่งมันที่ป้อมหลิวเจีย แล้วเอาภาชนะกระเบื้องไปที่ป้อมหลิวเจียด้วยเช่นกัน”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ต้าหู่ก็ยังคงสับสนแต่เขาไม่ลังเล เริ่มปฏิบัติตามคำสั่งของหวังหยวนแต่สิ่งที่หวังหยวนอธิบาย...เขาก็ยังคิดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง!...ในเวลาเดียวกัน นกพิราบส่งสาส์นก็บินจากเฉิงโจวไปยังเมืองหวง!ในวังหลวง ไทเฮาทรงสวมชุดสีแดงและมงกุฎทองคำ จับนกพิราบบินไว้ในมือ แล้วเผยรอยยิ้มอ่อน“พลังแห่งต้าเย่หมดลงแล้ว คนมีความสามารถเช่นนี้จึงต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่... ชายผู้นี้ยังคงมีจิตใจเข้มแข็ง ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่ยอมละทิ้งต้าเย่ ดังที่คาดไว้ เขาเป็นเหมือนขุนพลมู่ ภักดีต่อแผ่นดิน และเป็นผู้ประเสริฐ!”“ในเมื่อเจ้าไม่หมดหวัง เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้า…”ฮองเฮาเมืองหวงหลับตาไตร่ตรอง จากนั้นลืมตาขึ้น ราวกับว่านางได้ตัดสินใจบางอย่างแล้ว“บอกเหล่าองครักษ์เงาทมิฬว่าถึงเวลาลงมือแล้ว!”ชายในชุดเกราะสีแดงด้านล่างรับคำสั่ง แล้วเดินออกไปทันทีเซียวฉู่ฉู่ค่อย ๆ ยืนขึ้น ใบหน้ามีรอยยิ้ม“หวังหยวน คนที่ข้าหมายตาไว้ไม่เคยรอดจากเงื้อมมือของข้า ดังที่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 638
เจิ้งเซิ่งพยักหน้า พวกเขารอวันนี้มานานแล้ว ตราบใดที่มีความเคลื่อนไหว กองทัพชิงชวนก็จะอยู่ในมือพวกเขาทันที“จากนั้นไปที่ค่ายต้าเฟิงเพื่อหาผู้นำ แม้ว่าค่ายต้าเฟิงจะมีคนไม่มากนัก แต่เราก็มีโอกาสที่จะดำเนินการได้ เรา... ต้องพึ่งพาชื่อเสียงของพวกเขาด้วย”เมื่อได้ยินดังนั้น เจิ้งเซิ่งก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ว่า... พวกเขาจะยอมเห็นด้วยหรือขอรับ?”เขายังคงรู้ด้วยว่าคนเหล่านั้นในค่ายต้าเฟิง ล้วนเป็นคนดุร้าย“หากให้รางวัลอย่างงาม ย่อมมีผู้กล้าออกมาทำงานให้ ไม่ต้องกังวล เจ้าคิดว่าพวกเขามีความสุขในต้าเย่หรือ?”เจิ้งไท่ชิงพูดเบา ๆ หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว เจิ้งเซิ่งก็พยักหน้า“ขอรับท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้วว่าจะต้องทำอย่างไร”เจิ้งไท่ชิงพ่นลมหายใจ มองพระจันทร์เต็มดวง แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้เมืองชิงชวนจะถูกควบคุม อย่าฆ่าจวิ้นโส่ว แค่กักขังไว้ก็พอ”“แม้ว่าเราจะมาจากภูมิหลังที่แตกต่างกัน แต่เพื่อนร่วมงานเหล่านี้ก็ทำงานร่วมกันมาหลายปี และมีความสัมพันธ์ที่ดี”“ยิ่งกว่านั้น จวิ้นโส่วเมืองชิงชวนยังเป็นคนที่ไม่มีความทะเยอทะยาน เขาไม่ได้เป็นภัยกับเรา”เจิ้งไท่ชิงเตรียมทุกอย่างไว้อย่างสมบูรณ์ ด้วยใบหน้าเรี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 639
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็กลับไปที่เฉิงโจวในขณะนี้ต้าหู่กำลังตามมาข้างหลัง พอจะคาดเดาได้ว่าหวังหยวนกำลังจะทำอะไร และเขาก็ตื่นเต้นมาก!“พี่หยวน เราจะลงมือกันเมื่อไหร่?”หวังหยวนยิ้มและมองต้าหู่ “ไปที่จุดนั้นก่อน แล้วดูว่าเงินอยู่ที่ไหน ทางที่ดีควรเตรียมการบางอย่าง อย่างน้อยเราจะไม่ปล่อยให้เขาสงสัยเรา!”ต้าหู่ย่อมเข้าใจ จากนั้นก็เริ่มส่งทหารเกราะทมิฬแอบเข้าไปในธนาคารเทียนเซี่ยทหารเกราะทมิฬล้วนเป็นทหารผ่านศึก การปิดล้อมแล้วปล้นไม่ใช่ปัญหา!เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล!...ในขณะนี้ ที่ด้านนอกฐานที่มั่นค่ายต้าเฟิง เจิ้งเซิ่งสวมชุดเกราะสีเงิน มาถึงที่นี่พร้อมกับทหารนับพันคนหวงผีจื่อและคนอื่น ๆ ตกใจเมื่อรู้สถานการณ์นี้!“เราไม่เคยมีความขัดแย้ง หรือขุ่นเคืองกับกองทัพเมืองชิงชวน เหตุใดพวกเขาถึงยกทัพมาที่นี่ตอนนี้?”โม่ชวนเหอก็กังวลเช่นกัน แต่เถี่ยซานไม่สนใจเลย “เช่นนั้นก็ส่งพวกเขาไปลงนรกซะ ข้าไม่กลัว!”“กองทัพชิงชวนมีไพร่พลทั้งหมดสามหมื่นนาย แม้ว่าจะยกทัพมาหนึ่งพันนาย แต่หากเราเริ่มต่อสู้กับพวกเขา พวกเราจะถูกกำจัดแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น คนที่มาคือเจิ้งเซิ่ง ลูกชายของ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 640
ในวันนี้ ไม่รู้ว่าเจิ้งเซิ่งมีข้อตกลงแบบไหนกับค่ายต้าเฟิง ไม่รู้ว่าเขาเจรจากันอย่างไรบ้าง!แต่หลังจากที่เจิ้งเซิ่งจากไป ไม่ว่าจะเป็นโม่ชวนเหอ หวงผีจื่อ หรือเถี่ยซาน ก็ต่างตื่นเต้นกันมาก!“ไม่คิดเลยว่าวันแห่งความสำเร็จ...จะใกล้มาถึงแล้ว!”พวกเขาตื่นเต้นมาก!“เราควรทำอย่างไร?”ในเวลานี้ เถี่ยซานรีบถาม ดูเหมือนว่าเขาจะทนไม่ไหวแล้ว!“ทำตามความปรารถนาของขุนพลเจิ้ง!”...ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกองทัพเมืองชิงชวน แต่กองกำลังสามหมื่นนายในขณะนี้ อยู่ในมือของเจิ้งไท่ชิงแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย!แม้กระทั่ง...เขตเมืองชิงชวนก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้วเช่นกัน!จวนจวิ้นโส่วถูกปิดผนึกทันที จวิ้นโส่วหลี่ฉี่เหนียนกำลังนั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน โดยมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เขามองเจิ้งไท่ชิงด้วยสีหน้าตกตะลึง และไม่อยากจะเชื่อเลย!“พี่เจิ้ง ท่าน…”หลี่ฉี่เหนียนเป็นคนละโมบเสพสมความสุข เขาจึงใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในเมืองชิงชวนเขาคิดว่าเจิ้งไท่ชิงก็เหมือนกับเขา แต่วันนี้ จู่ ๆ เขาก็ถูกควบคุมโดยกองกำลังทหาร สิ่งนี้ทำให้หลี่ฉินเหนียนสับสน และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด!แต่ในใจกลับมีความกลัวมากขึ้
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
